เมื่อฤดูหนาวมาถึง เกาะเฟรเซ็นเป็นสถานที่พิเศษที่เต็มไปด้วยความสุขและการผจญภัยสำหรับเราเพนกวินทุกตัว บ่ายวันหนึ่งขณะที่ฉันเดินวนไปมาบนพื้นน้ำแข็ง ฉัน เพนนี ตัดสินใจที่จะรวบรวมเพื่อน ๆ ของฉันเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่: การสำรวจด้านที่ลึกลับของน้ำแข็งซึ่งเราไม่เคยไปถึง
“มีใครเคยไปข้ามสะพานน้ำแข็งหรือไม่? มีอะไรบ้าง?” ฉันถามในขณะที่มองไปที่เพื่อน ๆ ของฉัน บัดดี้และสโนว์บอล ฉันเคยได้ยินเรื่องเล่าถึงชายฝั่งที่ซ่อนเร้นและแมวน้ำตัวเล่นที่อยู่ฝั่งนั้น และหัวใจของฉันเต็มไปด้วยความอยากรู้
“ฉันได้ยินว่ามีตระกูลเพนกวินอื่น ๆ อาศัยอยู่ที่นั่น” สโนว์บอลเสนอแนะ บัดดี้แสดงความกังวลว่า “แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีอันตราย? น้ำแข็งอาจทำให้เราหลงทางได้” ทำให้เราทุกคนรู้สึกขนลุกกับความคิดนี้
“ฉันมั่นใจว่าพวกเขาจะช่วยเราเมื่อเราประสบปัญหา นอกจากนี้ เราไม่สามารถให้ความกลัวหยุดยั้งเราได้จากการผจญภัย” ฉันตอบด้วยความตื่นเต้น พยายามสร้างความมั่นใจในเพื่อน ๆ ของฉัน
“แต่ถ้ามีวาฬออร์กา?” สโนว์บอลกระซิบ แล้วย glanced ไปที่ด้านหลังอย่างกังวล “ถ้าอย่างนั้นเราจะหันกลับและว่ายน้ำกลับ!” ฉันหัวเราะพยายามทำให้บรรยากาศเบาลง บัดดี้พิจารณาเรื่องนี้แล้วพูดว่า “ถ้าทั้งสองคนไป ฉันก็จะไปด้วย ถึงแม้ว่าฉันยังคิดว่ามันไม่ฉลาด” และดังนั้นการผจญภัยของเราจึงถูกกำหนดขึ้น
ในวันถัดไป เราสวมขนนกที่อบอุ่นที่สุด เพื่อต้านลมเย็น พวกเราจึงเดินไปที่สะพานน้ำแข็ง สะพานนี้สูงและแคบกว่าที่เราคาดไว้ ข้างล่างเราคือน้ำแข็งที่ไหลอย่างรวดเร็ว ที่ยาวไปไกลออกไปในระยะไกล รู้สึกแปลก ๆ ในท้อง มีความรู้สึกประหลาดใจ พวกเราหันไปมองกันและกันอย่างงุนงง
“ถ้าเราตกลงไปล่ะ?” สโนว์บอลถามด้วยเสียงสั่น
“จำไว้ว่าพวกเราจะว่ายน้ำกลับมาที่น้ำแข็ง” ฉันกล่าวให้กำลังใจ
“บางทีนี่อาจจะเป็นความเสี่ยงที่มากเกินไปสำหรับเรา” บัดดี้แนะนำอย่างลังเล “อืม ฉันมุ่งมั่นที่จะไปฝั่งนั้น!” ฉันประกาศอย่างเต็มใจ อย่างว่องไว ฉันปีนขึ้นไปถึงยอดสะพานและเริ่มลดลง เพื่อน ๆ ของฉันเดินตามอย่างใกล้ชิด ดวงตาของพวกเขากว้างขวางด้วยความกลัว
จู่ ๆ ก็มีเสียงดังจากน้ำด้านล่าง และก่อนที่เราจะรู้ตัว วาฬออร์กาที่ใหญ่โตปรากฏขึ้น! ในพริบตา ฉันลื่นและตกจากสะพาน ตกลงไปในน้ำแข็งเย็น ๆ เพื่อน ๆ ของฉันอุทาน และหัวใจของฉันเต้นรัวเร็วกว่าที่ฉันจะว่ายน้ำได้
แต่เสียงของวาฬออร์กานั้นอ่อนโยนและสงบ “อย่าหวาดกลัว เพนกวินน้อย ฉันไม่มีเจตนาร้าย” เขากล่าว พลางเผยให้เห็นฟันที่แหลมคม เพื่อน ๆ ของฉันหันหลังเพื่อหลบหนี แต่ฉันเรียก “เดี๋ยว!”
“คุณเห็นไหม” วาฬออร์กากล่าว “มีฝูงปลาที่ตามกระแสน้ำอุ่น ฉันใช้เส้นทางนี้ในการเดินทางและบางครั้งก็ช่วยเพนกวินที่หลงทางกลับบ้าน”
“โอ้!” ฉันอุทาน “แต่ฉันควรเริ่มต้นจากที่ไหน?” ฉันสังเกตเห็นว่าเพื่อน ๆ ของฉันกำลังมองอยู่ รอยยิ้มกลับเข้ามาในหัวใจของฉัน ขณะที่วาฬออร์การอเรา เราก็กระโดดลงไปใต้ผืนน้ำแข็ง ค้นพบโลกมหัศจรรย์ที่มีปลาส่องแสงที่สนุกสนานและว่ายหนีอย่างเขินอาย เพราะเกล็ดของพวกมันเปล่งประกายเหมือนอัญมณี
ด้วยความประหลาดใจที่ส่องประกายบนใบหน้าของเพื่อน ๆ ระดับความสุขในใจของฉันพุ่งสูงขึ้น พบว่าตัวเองหลงอยู่ในประสบการณ์มหัศจรรย์นี้ ฉันว่ายน้ำลึกขึ้น นำทางเพื่อน ๆ ด้วยการถือ fins ของปลา วาฬออร์กาชี้ให้เราเห็นถ้ำที่ซ่อนอยู่ โดยให้ปลานั้นคอยนวดเบา ๆ ด้วยจมูกของเขา เพื่อช่วยพวกมันกลับไปหาครอบครัว
สุดท้าย เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มตก วาฬออร์กากล่าวว่า “ถึงเวลาที่คุณจะกลับไปหาครอบครัวของคุณแล้ว เพราะพวกเขาต้องกังวล” ด้วยการโบกแฟบของฉันอย่างขอบคุณ เรากลับไปที่สะพานน้ำแข็ง แต่ครั้งนี้มันดูไม่สูงหรือนarrowอย่างที่เราคิด
เมื่อกลับมาที่ด้านที่คุ้นเคยของเกาะ เพื่อน ๆ ของฉันและฉันแลกเปลี่ยนสายตาที่รู้สึกตื่นเต้น “มันเกิดขึ้นจริง ๆ หรือเปล่า?” บัดดี้ถามในขณะที่ยังตกตะลึง “โอ้ มันเกิดขึ้นจริง!” ฉันตอบใจเต้นกับการผจญภัย “และเราจะไม่มีวันลืมมัน!”
คืนนั้น ขณะที่แสงอุ่น ๆ แผ่ไปทั่วเกาะเฟรเซ็น ฉันนั่งขดตัวข้างครอบครัวและเล่าเรื่องราวให้พวกเขาฟัง ตระหนักว่าการสำรวจสิ่งที่ไม่รู้จักได้นำประสบการณ์สุดมหัศจรรย์มามากมาย และทำให้ความสัมพันธ์แห่งมิตรภาพแน่นแฟ้นขึ้น