ในคืนที่มืดมิดและมีพายุ เมื่อสายลมพัด “ฮู้! ฮู้!” และฝนตกลงมาอย่างหนัก เพนนีนั่งอยู่ในห้องเล็ก ๆ ของเธอรู้สึกเหงามาก
หลังจากที่เธออธิษฐานเสร็จ เด็กหญิงตัวน้อยจึงนั่งมองกล่องตะปูเปล่าอย่างคิดหาวิธีทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น
แล้วจู่ ๆ ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ!
เธอกระโดดขึ้นและปรบมือ
“โอ้ ฉันรู้แล้วว่าฉันจะทำอะไร!” เธอตะโกน “ฉันจะทำหุ่นจากกล่องตะปูของฉัน และฉันสามารถให้พวกมันคุยกับฉันได้ คุณพ่อหลับแล้ว และฉันคิดว่าคุณแม่กำลังอ่านหนังสือ แต่ไม่มีใครจะสนใจถ้าฉันเล่นแค่สักหน่อย”
ไม่ช้าเธอก็พบกล่องตะปูเปล่าอีกห้าหรือหกกล่อง และผ้าสีสันสดใสที่จะใช้ในการแต่งตัวหุ่น เธอทำลำตัวจากกล่องหนึ่ง และหัวจากอีกกล่องหนึ่ง แล้วเธอก็แต่งตัวมันด้วยผ้ามัสลินหลากสีที่เธอพบ
“ฉันจะตั้งชื่อใหญ่ที่สุดว่า คุณแม่หุ่น” เธอพูดขณะมองดูผลงานของเธอ
คุณแม่หุ่นเป็นตัวแรกที่ถูกแต่งตัว และหลังจากนั้นก็คือหุ่นตัวอื่น ๆ
“กล่องนี้จะชื่อว่า ดอริส” เพนนีพูดกับตัวเอง “และกล่องนี้จะชื่อว่า ดอท”
ดอริสและดอทเป็นชื่อของน้องสาวตัวน้อยของเธอ แต่เพนนีไม่ได้แต่งตกล่องตะปูอย่างที่ให้น้องสาวของเธอรู้จักพวกเขาเลย เธอแต่งตัวหนึ่งในนั้นให้มีผมสีเหลือง และแน่นอนว่าคนนั้นคือดอริส
ไม่นานเธอก็แต่งตัวทุกตัวเสร็จ และคุณแม่หุ่นกับดอริสและดอทนั่งอยู่ที่ขอบเตียงกำลังคุยกันอย่างน่ารัก
“ราตรีสวัสดิ์! ราตรีสวัสดิ์! ราตรีสวัสดิ์!” เพนนีกล่าวอย่างง่วงง sleepyในขณะที่เธอหายใจเข้าอยู่ใต้ผ้าห่ม “คืนนี้ฝนตกหนักมากใช่ไหม?”
“อาจจะใช่สำหรับบางคน” คุณแม่หุ่นตอบ “แต่ตอนนี้เวลาเที่ยงคืนแล้ว และฉันจะมีอาหารเช้า”
“ก็อย่างที่ฉันปรารถนา” เพนนีตอบอย่างง่วงง
“คุณแม่หุ่น ถ้าเพนนีง่วงเกินไปที่จะเล่น โปรดให้เธอโทรหาฉันตอนหกโมงตรง” เสียงเล็กบอก
“เธอนอนหลับสนิท” คุณแม่หุ่นพูด ขณะจ้องมองเข้าไปในเตียง
จากนั้นเธอก็หันกลับมาที่คนอื่น ๆ และหลังจากพูดคุยเรื่องไร้สาระมากมาย คุณแม่หุ่นก็กำลังบอกดอทให้ส่ายหัวและเคาะฟัน เพราะเธอต้องไปโรงเรียนก่อนอาหารเช้า และดอทเพิ่งจะถูกบอกให้เป็น “เด็กดี” ชักมีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด—
“โอ้ แย่แล้ว แย่แล้ว” เพนนีกล่าว ขณะโผล่หัวขึ้นมาและเขย่าเกือกของคุณแม่หุ่นเกือบตกจากกล่อง “ฉันเกือบลืมมองหาม้าหมุนสีแดงใหญ่!”
“เธอว่าอย่างไรนะ?” ดอริสถาม
“เธอกล่าวว่าเธอเกือบลืมมองหาม้าหมุนสีแดงใหญ่” คุณแม่หุ่นกล่าว “แต่ฉันไม่เคยลืมมองหาม้าหมุนหรอก เพราะฉันคิดว่าแถบนั้นได้มีฝนมากพอแล้ว ช่างแปลกเหลือเกิน!”
แต่ก่อนที่หุ่นจะพูดอะไรเพิ่มเติม เสียงดังมากของการพุ่งชนและนักวิ่งที่ดังขึ้นเหมือนม้าเกือบหนึ่งร้อยตัวกำลังวิ่งไปทั่วบ้าน และหลังคาทั้งหมดถูกยกขึ้นเหมือนหมวกอ้วนของผู้หญิงแก่คนหนึ่ง
“โอ้ บ้านที่รัก!” หุ่นต่างร้องออกมา ขณะเต้นขึ้นและลง “โอ้ บ้านที่รัก!”
“โอ้ มากับฉันเถอะ มาที่นี่เถอะ” เสียงหนึ่งใกล้ๆ ร้องเพลง
จากนั้นเพนนีก็เลื่อนลงจากยอดเขาที่นุ่มนิ่มของเตียง—ครึ่งตื่น ครึ่งหลับ แต่นี่เป็นเรื่องราวที่น่ารักมากมายที่เกิดขึ้นกับเธอซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เข้ามาในห้องคือม้าหมุนที่สวยงามที่สุดที่มีสีแดงที่เคลือบอย่างสวยและหางสีทอง เมื่อเขาโบกเชือกพร้อมกับการกระดิกของผมและเสียงเตะจาก “รองเท้าที่สวยงาม” ตามที่ชาวไอริชพูด เขาก็พุ่งไปที่ปลายเตียงและก็ออกวิ่งมาหาเธอ
“และแล้วอึของฉันจะเกยไว้หรือไม่?”
“ฉันไม่ใช่” คุณแม่หุ่นกล่าว หญิงสาวนั่งขึ้นอย่างเรียบร้อย “และฉันพูด ฉันบอก ต้องเราผ่านเวลาเที่ยงคืนหรือเราจะต้องกลับไปที่เวลาสิบเอ็ด?”
“มันเพียงแค่สิบเอ็ด” ม้าหมุนสีแดงใหญ่ กล่าว ขณะวิ่งตรงไปที่เตียงของเพนนีและทำให้พื้นสั่น
“แน่นอน ดังนั้นฉันก็เลยถูกต้องเหมือนกัน เพราะเจ้าของกล่าวว่าเธออธิษฐานที่สิบเอ็ดและตอนเที่ยงคืนคือพายุ” คุณแม่หุ่นพูด
“ฉันเห็นเธอ—เธอไม่คิดว่าฉันถูกโยนหรือ?” ม้าหมุนสีแดงใหญ่พูด
“พลิกและพลิกเธอเคยทำเมื่อเธอนั่งข้างๆ เตียงของเธอ” คุณแม่หุ่นกล่าว
“แต่หยุดเถอะ ตะโกนบอกให้ใครให้! “ ม้าหมุนสีแดงใหญ่พูด “ยืนยังเถอะ พวกคุณด้วย” และเขาก็กระทบด้วยขาหนึ่ง และเพียงหนึ่งนาทีต่อมาเกิดเสียง “แพร่-โด๊บ” และ “โด๊บ” และ “โด๊บ” และ “แพร่-โด๊บ” แล้วแท่นซึ่งพยายามรักษาสมดุลของมันเองอยู่
การพบกันครั้งสุดท้ายวันนี้จึงมีเสียงเกิดคำตัดสินสุภาพ และแล้วทุกคนก็เริ่มจับมือและหมุนรอบ
แต่ประตูห้องของเพนนีเปิดออก และผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่สวมกางเกงยางเหลืองทั้งตัว สะพานยางสีเหลือง และรองเท้าสีเหลือง-แคนธ์ที่เบาด้วย—ซึ่งเป็นรองเท้าของเด็ก ๆ ในสวรรค์ที่เต้นและร้องเพลงโดยไม่มีเสียงไปยังพระเจ้า
แน่นอนว่ามันไม่ใช่สิ่งที่มาจากม้าหมุนสีแดงใหญ่ การเสียดสีจะต้องมาจากคนยาง
และเขาก็ไม่รู้เลยว่าวันนี้กำลังเกิดอะไร เพราะเขาเข้ามาในห้องและกำลังมองไปที่คนที่ยืนอยู่ข้างเตียงของเพนนี
“เฮ้ ด้วย ความหนู หนู แมลง หรือคนมา—ฉันคิดว่า?” เขาพูดกับม้าหมุนสีแดงใหญ่ “มันไม่ใช่เรื่องง่ายจริง ๆ ที่จะผ่านไปได้หากไม่มีความรู้สึกสำนึกและปัญญา ฉันต้องรู้ว่าฉันยังไม่เคยทำแบบนี้วันนี้ มันไม่ใช่เรื่องสนุกเลย!”
“ทุกวันมันมีฝนตกที่ฉันและคุณแม่หุ่น” ม้าหมุนสีแดงใหญ่พูด
“ใคร?” ชายคนนั้นถามอีกครั้ง ขณะที่ยืนอยู่ที่ประตู “กรุณาเข้ามาและแนะนำตัวให้กับพวกเขา ฉันไม่มีอะไรจะสูญเสียเพียงแค่ทรัมเป็ตของฉัน”
ดังนั้นม้าหมุนจึงก้าวไปข้างหน้าและบอกทุกคนว่าทุกคนคือใคร
ชื่อของชายคนนั้นคือคุณทรัมเป็ตเล่นของเล่น และเขาคือคนแรกที่เพนนีเห็นในกลุ่มเพื่อนพิเศษของเธอ ทุกคนกล่าวว่เขาพูดอย่างมีชีวิตชีวา
เมื่อผู้คนเสร็จสิ้นความบริสุทธิ์ของพวกเขามันก็ถึงเวลาที่เหมาะสมที่จะไปที่บ้านพักและไปให้เร็วที่สุดที่บ้าน หนึ่งต่อหนึ่ง เด็ก ๆ กระโดดลงบนพื้น แต่มีเสียงหนึ่งร้องว่า “อย่าเดินลงบนเนยเหลืองที่มีเด็กเล็กคนใดคนหนึ่งแตก!”
“โอ้ ไม่เลย คุณไปนอนต่อเถอะ” ม้าหมุนสีแดงใหญ่พูด ตอนนี้เขาไม่สามารถอยู่ในวงกลมที่เป็นไปได้ “ไปนอนต่อเถอะ!”
“โอ้ ไม่เลย โอ้ ไม่เลย” คุณแม่หุ่นกล่าว ขณะที่เธอทิ้งหมอนที่งออยู่สองทิศทาง
“และพวกคุณอีก—ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ห้ามสวมใส่เสื้อผ้าที่น่าเศร้า—“
“เสื้อผ้าเก่า ๆ แบบนั้นพื่อที่คิดว่าเจ้าจะไม่ได้อยู่ในที่ไม่มีใครรู้—ไม่ ผ่านไป! “ คุณแม่หุ่นพูด
“นั่นคืออะไร” ช่างตัดผมซ้ำ “โอ้ โชคดี ฉัน ผู้ชาย ที่ต้องการของัน,” แล้วเขาตะโกนด้วยเสียงที่ชัดเจนแต่มั่งมีกับสองหูอยู่ใต้หน้าอกม้า “เจ้าต้องทำถ้าเจ้าจะเดินโดยไม่มีตาจากประตูหนึ่งไปประตูหนึ่งในตอนกลางวัน”
“ด้วยความตั้งใจมาก ฉันกลัวมาก” เสียงดีใจก็พูด “แต่ทั้งแขนและจิตใจของพวกเขาแดรกโดยสิ่งที่ผิดกฎหมาย ครั้งนั้นมันคือสิ่งที่ไม่มีใครเคยเห็น”
“ดี จะไม่มีใครร้องเรียนน้ำตาเลย แต่มีโอกาสที่จะหรอกนะ “ ม้าหมุนสีแดงใหญ่พูด ขณะกระโดดขึ้นด้วยขาหนึ่งกลับไปที่เพนนี
เพนนีอย่างไรก็ตามได้กำลังสัมผัสกายที่เธอจะต้องพูดมีอยู่—คือเอาให้เองคือเพนนี
“ต้องดูว่ามีแสงรอบตัวหรืองั้น” เธอพูดขึ้น “เพราะคุณครูพูดแบบนี้อย่างไม่ออกการเล่นหรือจ่ายอะไร” ทุกคนจึงกระโดดอย่างรวดเร็วไปที่โต๊ะ ที่ซึ่งมีเทียน ไ matches และจานสีขาวที่สวยงาม บนจานมีขนมขิง
ทุกอย่างหยุดอยู่ และเร็วที่สุดคือม้าหมุนสีแดงใหญ่กระโดดขึ้นไป และเขาก็เป็นทั้งม้าและนักขี่ม้า H.T.
“จริง ๆ แล้ว” เขาบอก ขณะที่เครื่องยนต์พังทลายลงบนจาน “ถ้าไม่มีใครยกให้พวกเขา ฉันแน่ใจว่าเขาจะมา”
และชายผักขาวก็เข้ามาชัดเจนจากท่อถ่านที่ไม่มีวันนอนหลับ มันเร็วกว่าอย่างอื่น
เมื่อใดเขาไปที่นั่น ในวันนั้น อลิซ—‘มีชีวิตอยู่กับความหวังว่าที่ไหนซักแห่งจะมีเขา? เป็นเขา? ความมหัศจรรย์? ฉันได้อ่านเรื่องราวนั้นไว้แล้ว
เพนนีกระโดดไปในทันที รายงานว่าเธอไม่มีขวด ดังนั้น—ทันทีหดตัวเพราะเธอได้เติบโตในอาณาจักรของพระราชาโดยที่ไม่มีสิ่งหนึ่งที่แตกต่างจากเมล็ดพันธุ์ของควีนที่ยิ่งใหญ่ที่แท้จริง
“มีสายอะไรอยู่ข้างหลัง คุณ? หรือค้อนและถัง หรือบนแต่ละนิ้ว?” เธอรีบพูดขึ้นว่า “หรือฉันจะตายจากการท้องร่วง”
“บางที” ม้าหมุนกล่าวต่อไปโดยโดดข้ามขวด “ทำไมกัน”