คืนหนึ่ง น้องหนูสีน้ำตาลนิโบลส์นั่งอยู่ในบ้านที่อยู่ด้านใต้ต้นไม้พูดว่า “แม่ค้า จะไม่ให้หนูออกไปทุ่งที่มีแสงจันทร์ได้หรือ? หนูอยากเห็นดอกลิลลี่และดาวเรืองสีขาวสวยๆ มันมาก”
“เจ้าหนูน้อยโง่” แม่ของเขาพูด “หนูตัวเล็กอย่างเจ้าจะออกไปเดินเที่ยวกลางคืนคนเดียว มันไม่ปลอดภัยหรอก”
“ทำไมล่ะแม่” นิโบลส์พูด “สิ่งไหนจะทำอันตรายหนูได้? หนูไม่กลัวแมวหรือสุนัขเลย หนูจะระมัดระวังและมองทั้งสองข้างก่อนข้ามทาง หนูอยากเห็นแสงจันทร์เกาะอยู่บนหญ้าสีเขียวและดวงดาวที่ระยิบระยับมองมาที่หนู”
“หนูออกไปไกลเกินไปสำหรับเจ้าจริงๆ” แม่ของเขาพูด
“ถ้าแม่พาไปถึงประตูได้ หนูสามารถเดินต่อไปเองได้”
ในที่สุดเธอก็พูดว่า “อืม อืม ออกไปและกลับมาอย่างปลอดภัยเถอะ”
ดังนั้นนิโบลส์จึงซ่อนอาหารเล็กน้อยและกล่าวลาเหล่าพี่น้องและแม่ของเขา แล้วก็เริ่มออกเดินและวิ่งไปที่ประตู เขาแทบจะตามไม่ทันกับแสงจันทร์ที่สาดส่องเมื่อเปรียบเทียบกับความมืดที่บ้าน แต่เขาก็เอาชนะความกลัวในชั่วขณะนั้นและเดินไปกลางทุ่งที่มีแสงจันทร์ ทุกอย่างดูสดใสมากจนคิดว่าแมวคงไม่สามารถหาตัวเขาเจอได้
เขาเดินต่อไปและนั่งลงพักข้างๆ ดอกไม้สีขาวสวยอันหนึ่งที่ออกดอกในเวลากลางคืนและเปิด “ตา” สู่แสงจันทร์เหมือนกับดอกนกกระจอกเทศ
“หนูไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน” เขาพูด ขณะนั่งอยู่บนก้อนหินเล็กๆ ที่มีขนาดพอดีกับเท้าสีขาวเล็กๆ ของเขา “หนูอยากให้น้ำแม่พาหนูมาที่นี่ด้วย หนูไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว เอ๊ะ! นั่นเสียงอะไรหรือ? รู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังมา!”
ทันใดนั้นก็มีหนูสีน้ำตาลตัวเล็กกระโดดออกจากรูใกล้ๆ
“ดีใจที่ได้เจอเจ้าจริงๆ” นิโบลส์พูด “หนูนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวใต้ดาวมันเหงามาก มีหนูสีน้ำตาลตัวหนึ่งเดินผ่านสะพานไปไหม?”
“ไม่” เขาแจ้ง “แต่ฉันกำลังจะพยายามหาภรรยาและลูกๆ ของฉัน ฉันต้องไปเปิดประตูบ้านก่อน เจ้าจะมาทานอาหารเย็นกับฉันไหม? ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะดีใจที่มีแขก”
“จะดีใจมาก” นิโบลส์ตอบ
เขาพบอาหารเย็นอันแสนอร่อยรออยู่สำหรับพวกเขาและใช้เวลานานอยู่ที่นั่น นิโบลส์กำลังคิดว่าเขาอาจจะต้องกลับบ้านเมื่อได้ยินเสียงดังที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิต เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ และเจ้าของบ้านพูดว่า “เอ๊ะ ทำไมเสียงนั้นดังจัง? ฉันกลัวว่าเราจะมีแผ่นดินไหว”
“ฉันคิดว่ามันคือเพื่อนเก่าของเราคือหนอนดิน” นิโบลส์พูด “เขามักจะบ่นขึ้นลงบนโลก และฉันมั่นใจว่าการสั่นสะเทือนที่เรารู้สึกเกิดจากเขาที่เข้ามาใกล้เรา”
เจ้าของบ้านโชคดีที่สามารถทำให้แขกรู้สึกดีใจได้ในเรื่องนี้ และนิโบลส์อยู่กับเขานานหลายชั่วโมง หลังจากนั้นนิโบลส์คิดว่ามันฉลาดกว่าที่จะกลับบ้านของตัวเอง
พี่ๆ และน้องๆ ของเขาหัวเราะกันสนุกสนานเมื่อแสงจันทร์เล็กๆ ไหลเข้ามาที่ประตูของพวกเขาเพื่อพักผ่อนตามปกติ พวกเขามักจะหลับไปฟังนิโบลส์เล่าเรื่องที่เขาเรียกว่า “สภาหนูนาสีน้ำตาล”