ณ ช่วงเวลาที่ผ่านมาเมื่อไม่มีสายไฟฟ้ามารบกวนความสวยงามของโลกนี้ อัศวินน้อยกำลังขี่ม้าผ่านป่า ฟังเสียงนกร้องที่มีความสุขและเสียงใบไม้ที่กระซิบหวาน ใช่แล้ว แน่นอนว่าฉันหมายถึงอัศวินน้อย คุณจะพบว่าเขาเป็นเช่นนั้นในทุกทาง เขาไม่สูงเท่าคนสูง แต่ถ้าไม่มีม้า เขาคงไม่สามารถมองเหนือพุ่มไม้เตี้ยและต้นไม้เล็กๆ ที่เติบโตอยู่รอบเขาได้ แม้กระทั่งม้าของเขาก็ไม่มีขนาดที่สูงกว่าตนเองมากนัก และใบหูที่ถูกตัดแต่งอย่างสวยงามก็ยื่นออกมาจากด้านข้างแทนที่จะชี้ลงตามธรรมชาติ ขาของเขาเล็กถูกใส่รองเท้าทองคำอย่างระมัดระวัง และเมื่อเขาขี่ม้า เขาดึง reins ด้วยสองมือ—โดยรวมแล้ว ทุกสิ่งเกี่ยวกับอัศวินและม้าของเขานั้นน่ารักและเหมือนกับเทพนิยาย เช่นเดียวกับชายตัวเล็กๆ คนนี้
วันนี้เป็นวันที่งดงามในแดนเทพนิยาย ดอกไม้เบ่งบานอยู่บนพื้นและนกกำลังร้องเพลงในต้นไม้ อัศวินน้อยรู้สึกมีความสุขมาก และพูดคุยและร้องเพลงเสียงดังจนกระทั่งเขามาถึงเชิงเขา จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเป็นคนจริงจังอย่างรวดเร็ว
“ฉันไม่คิดว่าการหาปราสาทของฉันจะยากขนาดนี้” เขากล่าว “ฉันรู้สึกห่างจากบ้านมาก และฉันยังไม่เคยไปที่นั่นโดยไม่มีสเกลของฉัน”
จากนั้นเขาก็ดึงแผนที่ที่ยับย่นออกจากกระเป๋า และเปิดอ่านออกเสียงดัง—
“เมื่อคุณไปถึงยอดเขาสีเขียว คุณจะเห็นในทุ่งที่มีป่ารูปอัลมอนด์สีเขียวดูอยู่ มองไปที่พื้นเรียบของป่า จากนั้นข้ามแม่น้ำที่ไหลอย่างรวดเร็วไป ก่อนที่ยอดแหลมของปราสาทเจ็ดหอ คุณจะพบปราสาทของคุณตั้งอยู่บนเขาไปตรงดิ่งที่นั่น และเจ้าหญิงจะต้อนรับคุณด้วยใจที่เบิกบาน”
อัศวินน้อยพับแผนที่ของเขาอย่างมีกลยุทธ์และใส่มันกลับไปในกระเป๋าของเขา จากนั้นมองขึ้นไปที่เขาสูงสง่า แม้เขาจะเพิ่งมาถึงและป่ารูปอัลมอนด์สีเขียว และแม่น้ำไหลเบาๆ และอื่นๆ เพื่อทำความเข้าใจทางของเขา; และแล้ว ยังคงร้องเพลงอย่างเบิกบาน เขาก็เดินต่อไป
ระหว่างทาง เขาได้พบกับกลุ่มคนตัวเล็กที่คืบคลานและพยายามเดินอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดเสียงฮือฮา โดยที่คนสุดท้ายตะโกนว่า “คุณทำให้ฉันต้องยกดินขึ้นมากมาย ตัวเก้ง!” และคนที่อยู่ข้างหน้าก็สั่นและบ่นอย่างขมขื่น
“ยังไงซะก็ดีที่จะดู” ว่าเซอร์โทบี้ เพราะนี่คือชื่อของอัศวินน้อยของเรา
และเขาเฝ้าดูด้วยความสนใจเป็นพิเศษที่คนตัวเล็กคนสุดท้ายที่มาผ่านไป ซึ่งเล็กที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งหมด จนเซอร์โทบี้คิดกับตัวเอง—“นั่นแย่กว่าฉันเลยนะ ฉันสามารถเอานเขาใส่กระเป๋าของฉันได้” ตอนนั้นคนตัวเล็กคนนี้มีบาดแผลบนเท้าที่ทำให้เกิดเสียง และเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เซอร์โทบี้พูด เขาก็ตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “ฉันเชื่อว่าคุณแหละที่ทำให้มันเกิดขึ้น”
“ไม่ใช่นะ” อัศวินน้อยกล่าว ยึดหัวของเขาไว้สูง เพราะแม้เขาจะเป็นอัศวินน้อย แต่ก็ยังเป็นขุนนางด้วย และเรียกว่าคุณชาย “ฉันยืนยันว่าฉันบริสุทธิ์ ฉันเป็นอัศวินผู้กล้าและหนาม…”
“โอ้! โดยทั้งหมดที่ศักดิ์สิทธิ์!” ห้อยรอคนตัวเล็ก จึงสามารถเห็นว่าบางตัวเล็กยังเชื่อในแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ และเขาก็รีบกระโดดไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะไม่ได้เร็วมาก แต่พอเพียงที่จะทำให้ก้อนไม้ที่ตามหลังเขาแตกหัก ภายในนั้นมีผู้หญิง สวยมาก มีดวงตาเข้มและดอกไม้เงินในผมของเธอ
จากระยะไกล เธอเฝ้าดูทั้งอัศวินน้อยและคนตัวเล็กที่ง่วงนอนอยู่ และดูตกใจเล็กน้อยเมื่อลูกอัศวินน้อยเข้าใกล้เธอ เผื่อว่าเธอจะได้ยินบรรเลงใหม่ แต่เขาก็แค่โน้มตัวอย่างสวยงามและขี่ตรงไปยังเธอ “จริงๆ ฉันไม่ใช่คนที่ทำให้คุณบาดเจ็บ” เขากล่าว ยกหมวกของเขาขึ้น “เมื่อคุณประสบอุบัติเหตุ?”
“ตอนที่ฉันกำลังเดินผ่านต้นไม้ใหญ่” เจ้าหญิงตอบ
“อย่างน้อย ฉันอาจจะได้พบกับอัศวิน” เธอกล่าว นั่งลงด้วยความรู้สึกที่ค่อนข้างหนักใจ
“โอ้! ใช่ ฉันจะไปต่อ และจากนั้นฉันจะตามทางแคบไปตามแม่น้ำสูง ฉันจะไป” เซอร์โทบี้ กล่าว โดยไม่รอเวลาในการหาผู้มีพระคุณของเขา จากนั้นยังคงติดตามแนวทางในลำธาร เขาก็มาถึงบ้านที่เล็กเท่ากับเขาเอง
ม้าของเขา แม้ว่าขนาดของมันจะเล็ก ก็มีขุนนาง豬บนหลังของมันดังนั้นอัศวินน้อยจึงยืนข้างเขา แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะมิให้โน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อมองเข้าไปในประตูที่เปิดอยู่ ซึ่งเขาพบยักษ์ที่สูงและกว้างมากๆ ราวกับสี่เท่าของเขาและห้าลูกกว้างตราบนั้นกำลังอุ้มมือขาวบริสุทธิ์ของเจ้าหญิงในกรงที่ขนยาวและแข็งแรง มืออีกข้างของเธอถูกยกขึ้นเพื่อขอร้อง ขณะที่เธอขอให้เขาไม่ดึงขึ้นเสื้อผ้าเล็กๆ แต่ว่ายังไงเขาก็ไม่ฟัง “เขาเอากล่องเล็ก ๆ สำหรับจุดประสงค์จากกระเป๋าเสื้อของเขาที่มีความยาวและหยิบออกมาเรียบร้อย แล้วเขาก็เอาเข้าปากและเคี้ยวแล้วกลืนมัน”
“ดีกว่าให้เขาเอาทุกอย่างในครั้งเดียว และช่วยให้เรารอดจากการถูกกลืน” อัศวินคิด ขณะเข้าไปในประตูด้วยความระมัดระวัง มือของเขาถือดาบแล้วลูกหนูในมือข้างหนึ่งของเขา เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นในการผจญภัย
“โอ้! เป็นหนามของฉันเอง” กล่าวหญิงสาว
“ฉันเป็นหนาม” กล่าวอัศวินน้อย “และอัศวินผู้กล้า และเต็มไปด้วยเจตนาดี และอีกหลายอย่าง แต่…” แล้วเขาก็โน้มตัวลงมากกว่าปกติ
“ฉันไม่ต้องการให้ยักษ์น้อยตกใจ” เขาพูดกับตัวเอง
ตอนนั้นยักษ์ได้ก้าวไปข้างหน้า แต่ขยับไปด้านข้าง
“เจ้าผู้เคียดแค้น สามคำสาปบรรยาย เจ้าจะทำอะไรกับเจ้าหญิงของข้า?” อัศวินน้อยถาม และเมื่อพูดด้วย กล่าวลงบนโต๊ะ เขาตัวเล็กจนไม่มีใครสังเกตเห็นเขาในตอนแรก
ยักษ์พ่นคำรามอย่างน่ากลัว แต่เขาก็ยังถอยกลับ และไปยืนอยู่ที่กรอบหน้าต่างที่เงียบ ๆ โดยยืนอยู่บนเท้าหลัง มองไปที่อัศวินน้อยอย่างเงียบงัน, เป็นเวลาหนึ่งในสี่ของชั่วโมง และในที่สุดพูดอย่างช้าๆ ว่า “ฉันเชื่อว่าเจ้าบ้า มาหาข้าบ้างและให้ดูเจ้ากันดีขึ้น”
“ยังไงก็ตาม” อัศวินน้อยคิดกับตัวเอง “ฉันไม่ต้องกลัว” และจากนั้นก็โบกดาบอย่างสนุกสนาน เขาวิ่งไปที่ยักษ์ข้ามโต๊ะเพื่อเข้าหาเขาอีกเร็วขึ้น
แต่ไม่นานหลังจากนั้น เซอร์โทบี้ต้องเสียใจในความใจร้อนของเขา เพราะทันใดนั้นยักษ์จับเขาในอากาศด้วยมือจับที่สวมถุงมือของมัน และยกเขาขึ้นไปใกล้ใบหน้าของมันเหมือนที่เกษตรกรมองแอปเปิ้ลที่น่าสงสัย พลันก็หัวเราะออกมาเมื่อเขาหมุนอัศวินน้อยและม้าของเขาสองหรือสามครั้งอย่างชัดเจน แล้วเขาก็จำม้าได้ ทุกเส้นผมของมันดีกว่าที่เขารู้จักน้องชายของเขาเอง
“อ้า! อ้า! ฮ่าฮ่า!” ยักษ์คำราม “ดังนั้นเป็นเจ้า ไอ้นักสอดแนมตัวน้อยที่แอบเข้าห้องที่ดีที่สุดของแม่โดยไม่ได้รับอนุญาต และบอกทุกอย่างที่ข้าพูด”
“โอ้! เป็นธุรกิจที่จริงจังมาก” กล่าวเซอร์โทบี้ หมุนสองสามครั้งทันทีที่เขาทำได้ “แต่ฉันชอบดวงตาที่เป็นมิตรของเจ้า และฉันมาที่นี่เพื่อแก้แค้นให้กับความเศร้านี้ ในที่ที่ฉันมักจะอยู่ ยักษ์อย่างเจ้าจะถูกปฏิบัติอย่างแย่กว่านี้มาก พวกเขาจะถูกจับและเลี้ยงในศาลาเขียวบนต้นไม้ที่สูงที่สุด”
มันคือสิ่งที่ทำให้ใครก็หัวเราะได้ทุกอย่าง แต่ยักษ์ของฉันนอกจากจะมีจมูกกว้างแล้วก็ยังมีเสียงหัวเราะอยู่ในใจก้อนใหญ่ซึ่งไม่มีใครคิดว่าอัศวินน้อยและหญิงสาวนั่น
“เจ้าเข้ามาได้ดี” ยักษ์กล่าว “แต่ฉันคิดว่าเราไม่มีโอกาส ตอนนี้ ม้าของเจ้า อย่างน้อย ไม่ใช่ม้าของอัศวินจริง ๆ อย่างน้อยฉันสามารถเห็นได้ง่าย”
“นั่นไม่สำคัญมาก” กล่าวอัศวินน้อย “และฉันจะมีกอีกตัวหนึ่งเร็วๆนี้ และเป็นตัวที่ดีจริงๆ ถ้ามันหนีไป เจ้าก็จะได้กินมันตามที่เจ้าปรารถนา”
“ฉันชอบเจ้านะ” ยักษ์พูด
“เจ้าเป็นคนแรกในชีวิตของฉันที่บอกแบบนี้” อัศวินตอบ
ในขณะนี้ เจ้าหญิงมองไปด้วยความเศร้าขณะมองระหว่างทั้งสอง
“โอ้! อัศวินน้อย” เธอกล่าว ยึดมือที่สวมถุงมือของเขา “เจ้าต้องช่วยข้า เพราะเจ้าและข้าจะร่วมกันเอาชนะยักษ์ แม้แต่ยักษ์ก็ยังดีใจในการช่วยเหลือของข้า!”
“พวกเขาน่าจะกัดแบบตัวเอง; ลองให้เจ้าหน้าที่”
“น่าสงสาร” กล่าวยักษ์ซึ่งฟันของเขาดูจะขาวมาก “คุณนายเอ๋อ กินสักนิดจากงานอัศวินทอดของข้าเถอะ”
“เจ้าอาจรู้ได้ดีขึ้นในวันพรุ่งนี้” กล่าวอัศวินน้อยอย่างนุ่มนวล
“ไม่, ข้าไม่รู้ได้ดีขึ้นในวันพรุ่งนี้”
“ใช่แล้ว, ยักษ์—“
แต่ยักษ์โกรธจนกัดปลายดาบของอัศวินน้อยซึ่งเพิ่งถูกส่งคืน อย่างไรก็ตาม เขาได้หล่นน้ำตามหวานลงไปในหม้อดำในมุม ซึ่งเขานำออกไปอีกครั้งในยามรุ่งอรุณ
“และตอนนี้ ยักษ์” กล่าวอัศวินน้อย
“ยักษ์น้อยของข้า” ยักษ์คำราม และเปิดปากกว้าง
“ฉันจะไม่อยู่ในใจของเจ้า” กล่าวอัศวินน้อย “แต่แล้วแต่เจ้าเถอะ มาเถอะ ม้าของฉัน”
และจับ reins อย่างมั่นคง เขารู้สึกมั่นใจว่ามันจะเป็นเรื่องที่ใช้เวลานานกว่าที่เขาคิด และดังนั้นจึงหันไปทางหญิงสาว
ขณะที่ทุกอย่างเงียบงัน และทุกคนมองขึ้นและมองลงและมองไปรอบ ๆ “อากาศของม้า เขากล่าว” มีการเกลียดชังที่จริงที่ทำลายกฎอยู่ภายใต้
และในวันก่อนหน้านี้พวกเขาจะโดนประหลาดใจและตกใจในการแสดงที่หน้าซึ่งแสดงถึงใบหน้าที่องอาจจากใครบางคนจนกระทั่งยังไม่รู้จัก
“มันดีมาก, เกม; เจ้าจะได้รับความปรารถนาของเจ้า. ข้าก็ต้องการมองหญ้าที่ข้อเท้า” ยักษ์กล่าว; แต่เขาอาจจะพูดกับรั้วก็ได้ หากว่าสิ่งนี้อาจจะเป็นไปได้
“อัศวินน้อย!” กล่าวว่าอัศวินน้อย และนั่นก็เพียงพอสำหรับเขา
“ข้าคิดอย่างนั้น” ยักษ์คำราม “จริงๆ แล้วมันก็โตเกินไปด้วย” และเขาก็กระโดดถอยหลังได้อย่างสนุกสนาน
“มันดีกว่านี้ไม่มีทางให้ยักษ์ในทางของเรา” กล่าวอัศวินน้อยกับหญิงสาว ขณะที่เขาทำให้ท่วมท้นกับการสะอาดจนเกินไป ยักษ์นั้นเริ่มมีปัญหา และได้ถามเซอร์โทบี้ว่าเขานอนหลับอย่างไรในคืนทั้งหมด
ด้วยความยากลำบาก พวกเขาจึงไปถึงปราสาทที่ดูเก่าและถูกทอดทิ้งสำหรับใครก็ตามที่จะอาศัยอยู่ มีการยืนอยู่ในมูลินกายเน่าและในดินเหนียวอ่อนนุ่มในตมสีเหลือง แผ่นมันถูกโผล่ออกมาทั่วไปยังทางเข้าของประตู
“ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าในการช่วยเจ้าหน้าที่และเด็ก ๆ สุนัขและเป็ด” หญิงสาวกล่าว “แต่ตอนนี้ข้าต้องยอมแพ้”
“ข้าขอให้เจ้าเข้าไปในประตู” อัศวินน้อยกล่าว “ความปรารถนาที่ดีของเจ้าข้าจะรออยู่ข้างหลัง”
และก่อนที่ไม่นาน เขาได้ยิน ขณะที่ม้าของเขาวิ่งหลายรอบและปีนขึ้นไปด้วบยาวดำและเปียก “ท่านยักษ์! ยักษ์! ทำตามของตน! โอ้ เจ้าหญิงที่รัก! โอ้ เจ้าหญิงดอทที่รัก! รออยู่ที่เพื่อนดีของข้า ต้องรู้จักเธอ! เธออ่อนเยาว์เท่าที่เธอสวย”
“มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า” ยักษ์กล่าว และสวมถุงมือของเขา
“ในวันพรุ่งนี้เช้า ข้าจะมีอายุ” เจ้าชายดอทกล่าว
“เป็นสิ่งที่มีค่ากับเจ้า” ยักษ์ของข้า กล่าว “ข้าควรจะได้ครึ่งหนึ่งจากนั้นและหนักรักข้าเป็นเวลาสามสิบนาที”
“โอ้! โอ้!” เจ้าชายดอทร้อง “เมื่อข้านำคำตอบของเธอมาด้วย และเพื่อนของข้ากับข้า ยักษ์เพื่อนที่ดีของข้าจะไม่มีวันลืมเจ้าที่นี่!”
และด้วยนั้น เขาบอกลาทั้งหมดและตกไปนอนหลับอย่างสบาย
“โอ้! อัศวินน้อย เจ้าจะหัวเราะมากถ้าเจ้าได้รู้ว่ายักษ์ตั้งใจจะทำอะไรกับเจ้า! ข้าจะกินเจ้าตามที่เจ้าร้อง” กล่าวเจ้าหญิง
“ด้วยเนื้ออร่อยทั้งหมดที่ท่านรู้จัก ข้าขอให้ท่าน” เขากล่าว “และข้าจริงๆ แล้วยินดีนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับยักษ์”
“เจ้าจะไม่รู้สึกได้” ยักษ์กล่าว
และตอนนี้ ขณะที่เรื่องราวจะต้องจบลง และยักษ์ทราบก็จะเป็นการดี ยักษ์ได้จัดการแบบอร่อยๆ ให้แขกมากมายด้วยอาหารที่ดีกว่าที่เป็นปกติ แต่เซอร์โทบี้ได้รับกระดูกเล็กน้อยถูกโยนให้เขา และก็ไม่ได้รับจนกระทั่งเจ้าชายดอทเองรู้สึกเบื่อหน่ายแล้ว เพราะมันก็อ่อนน้อมเกิน
เขาทำให้มารดาที่ดีของเขาลุกขึ้นอย่างมาก เจ้าหญิงดอท—เจ้าหญิงดอทเองได้ทำให้ตนเองอิ่มหนำ และสิ่งที่กล่าวถึงคือสิ่งเดียวตลอดไปที่ยักษ์เสนอถึง
ทุกอย่างเกิดความเลวร้ายขึ้นและขึ้นขณะที่ยักษ์พ่นคำรามและเธอก็ตัวเล็ก
ในเวลากลางคืน ทุกอย่างเงียบสงบ และมืดหมดเวลา และทุกคนที่อยู่ที่นั่นเกือบทั้งหมดนอนหลับ
อัศวินน้อยนอนตัวแข็ง พรานที่นอนแน่นมงกุฎยาวหมดแล้วกำลังอยู่ในสถานการณ์ความกลัว แต่ในที่สุดทุกสิ่งก็เคลื่อนไปข้างหน้า
“เจ้าหญิงดอทเอง จริงๆ แล้วไม่รู้สึกอุ่นเลยหรือ?” เขาคิด แต่จริงๆ แล้วเธอไม่รู้ตัวในที่สุด เมื่อเขาซ้ำคำถามของเขาสามครั้งเกิน เพราะไม่มีใครฟังเลย เขาจึงดึงหมวกเล็กๆ ขึ้นไปที่ผมหัวมายิ้มขึ้นออกมา ระหว่างห้องและความมืด และมงกุฎของค่ำคืนก็แกว่งไกวไปตามกฎนั่น
ยักษ์น้อยของฉันรู้สึกหวาดกลัวมาก และฉันได้มีดเดียวดีกว่าอนุญาตให้อัศวินไม่สุก เนื่องจากเขาเชื่อมั่นกับเสื้อเชิ้ตที่ริมพุ่มเล็ก
“เจ้าจงทำในสิ่งที่เจ้าทำ” กล่าวเซอร์โทบี้ “ทำในรูปแบบต่างๆ หลายรูปแบบ ข้าจะไป”
และเขาขว้างนิ้วเล็กของเขาไปกลางโต๊ะ
ประตูเดินเปิด และเขาเห็นใบหน้าของยักษ์ แต่สวยมากและยิ้มต่อหน้า จึงทำให้เซอร์โทบี้มองไปอย่างรวดเร็วเพื่อดูว่าขอบเป็นยังไงที่เจ้าหญิงได้เปิดให้ และเขาเริ่มเข้าร่วมเป็นฉากเก่าแก่ที่ประหลาด
ประตูตอนนี้เปิดในทางตรงกันข้าม และจากนั้นเจ้าชายดอทและเพื่อนบ้านของเขาเดินมาขึ้นมาพูดอย่างเฉียบขาด และด้วยการเดินอย่างรวดเร็ว
และยักษ์ก็มีองค์ที่ต่างจากผู้คนเช่นเดียวกันในขณะที่ก็ทำให้เซอร์โทบี้ลำบากย้าย “และทุกคนคิดว่าวันนี้เป็นคืน และสุดท้ายพวกเขาเริ่มเคลื่อนไหว”
และเจ้าหญิงดอทกลับมาอย่างช้า ๆ
“มันแน่นมากที่นั่น” กล่าวยักษ์
คนตัดเย็บชุดแรกรู้สึกเจ็บปวด ซึ่งเริ่มรู้สึกโกรธและขึ้งโกรธทีละน้อย; และสุดท้ายก็ไม่สามารถระงับตัวเองได้จนกระทั่งเขาประกาศ
“ฉันจะไม่ ฉันจะไม่ ฉันจะไม่” เธอตะโกน
และเธอเปิดผ้าคลุมสองขาออกกว้าง ถ้ายักษ์ส่งให้เขาไปอีกครึ่งเดียว มันจะทำให้ดูสุภาพมากขึ้น
“มันไม่ช่วยอะไรแน่” กล่าวยักษ์น้อย
อย่างไรก็ตามนาทีถัดมา ยักษ์ อัศวินน้อย และเจ้าหญิงดอทนั่นมาพบกัน ทุกอย่างถูกสะดุ้งกลัว เพราะไม่มีใครได้เชิญเขาอาจจะเป็นไปได้ เจ้าชายดอทเองก็ปรากฏว่าดีขึ้นบ้าง ขุนนางน้อยนั้นน่ารักในขณะนั้น
หญิงสาวที่งดงาม
ทั้งทางตั้งอยู่เสียงที่ได้กลายเป็นสีแดง แต่ทุกคนอาจจะเป็นเพื่อนเจ้าชายดอท
เขาไม่เพียงแต่เกือบจะเสียชีวิต แต่ถูกเรียกว่าอัศวินน้อยน้อย เอฟฯ
แต่หญิงโทบี้ในขณะนี้ที่เรียกว่าอัศวินน้อยกลับพบเพียงแค่พรมโบราณเก่าที่นั่นอย่างไม่เคยได้ยิน
“ตามคำพูดต่างๆ ฉันยังคงมีอยู่” กล่าวอัศวินน้อย