บนขอบของป่าที่เต็มไปด้วยอำนาจ ที่ซึ่งสัตว์ทุกตัวมีบ้านของตนเองอยู่ มีที่ดินที่สวยงามชื่อ “แผ่นดินสิงโต” ตั้งอยู่ข้างทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้และซาวันที่เชื้อเชิญ และมีสายน้ำเล็กๆที่ไหลอย่างอ่อนโยน ในที่นั้นมีอาณานิคมของสิงโตอยู่อย่างมากมาย และกษัตริย์ของพวกเขาคือสิงโตหนุ่มตัวใหญ่ที่ชื่อว่า “เลโอ”
เช้าวันหนึ่ง เมื่อพระอาทิตย์ฉายแสงทองยาวหลังจากเหยียบพื้นที่สีเขียวในเขตของเขา เลโอที่ตื่นจากการหลับไหลยกหัวขึ้นซึ่งเปล่งประกายเหมือนทองคำบริสุทธิ์ในแสงสว่างจากพระอาทิตย์ที่ขึ้นมาใหม่ และเมื่อเขากระแทกฝุ่นเล็กๆออกจากตัวทั้งหมดแล้วก็เดินไปรอบๆ ที่อยู่ของเขาสักพัก เขาก็พูดกับเพื่อนรักและรัฐมนตรีที่ปรึกษาของเขา นกฮูกผู้ชาญฉลาด “มินเนอร์วา” ซึ่งปกครองอาณานิคมร่วมกับเขาว่า:
“ข้าคิดถึงการไปเยี่ยมประชาชนของข้าในช่วงเช้านี้ตั้งสองครั้งแล้ว และตอนนี้ข้าจะทำตามความตั้งใจทันที มินเนอร์วา มาพร้อมกับข้าด้วย และบอกข้าโดยตรงว่า สิงโตมีตื่นอยู่ในจิตใจที่ดีในตอนเช้านี้หรือไม่ หรือเราควรรอจนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าในทิศตะวันตก”
“คิดได้ดีและพูดได้ดี เสียงเลโอ” นกฮูกผู้รอบรู้ตอบ “เราจะไปที่นั่นทันที และถ้า “อาห์รี” ในการสำรวจอาณานิคมนี้สังเกตเห็นว่าผู้คนเลิกง่วงนอนแล้ว เราจะเดินเผื่อเวลาได้ แต่ถ้าชาวอาณานิคมยังหลับอยู่ เราจะต้องเงียบและพูดเบาๆ เพื่อไม่ให้รบกวนหรือปลุกใคร”
เมื่อเลอและมินเนอร์วาเข้าใกล้สนามหลวงของสิงโตที่กำลังหลับ พวกเขาภูมิใจที่พบว่าทางเข้าสำหรับถ้ำทุกๆอันเปิดอยู่ และพวกเขาสามารถเดินไปมาได้อย่างอิสระ โดยไม่ถูกขัดขวาง ที่ประตูที่เคยเป็นมิตรผลิตจากพืชดอกงาม กับกลิ่นหอมที่แรงในสมัยพระปู่ของกษัตริย์เลโอ ปัจจุบันนี้มีต้นไม้ที่สูงใหญ่ มีใบหนาในบริเวณประตูเพื่อปกป้องกลิ่นหอมของดอกไม้จากความร้อนและลมที่แรงเกินไป
แต่ดูอะไรกัน? เจ้าของบ้านยังไม่จุดไฟตามธรรมเนียมสมัยก่อน ท้องฟ้ามีอากาศปลอดโปร่ง ไร้เมฆ และพระอาทิตย์ยังคงลอยขึ้นสูงในท้องฟ้าทองคำ และความร้อนที่ทำให้สบายอยู่ทำให้สัตว์เล็กทั้งหมด เช่น สิงโตสาว สิงโตหนุ่ม และลูกสิงโตดูมืดมน ดั่งอากาศเต็มไปด้วยเขม่าควัน และมืดทั้งๆที่กลางวันดูแจ่มใส เลือกลิงที่สามารถรวบรวมแรงบางส่วนและตื่นอยู่ ข้ามน้ำไปยังบ่อน้ำที่พวกเขารัก
แต่แล้ว! ขณะที่พวกเขาเข้าใกล้บ่อน้ำ ความสุขนั้นกลับถูกแทนที่ด้วยความเศร้าใจอย่างลึกซึ้ง เพราะมันแห้งเหือดไปตั้งแต่เมื่อเย็น การจะแก้ไขของสิงโตเหล่านี้จะทำอย่างไรล่ะ? และพวกเขาจะไปหาน้ำดื่มที่ไหน?
“ฉันคาดหวังไว้นานแล้ว” เลโอกล่าว “และตอนนี้เรื่องร้ายเกิดขึ้นแล้ว! ลมทางใต้ได้เผาต้นไม้บริเวณขอบป่าไปหมด และแม้แต่ช้างก็ไม่สามารถหาน้ำในที่ขุดของพวกเขาได้แล้ว เราจะทำอย่างไร? ฉันและของฉันจะตายจากความกระหาย”
“แค่รอสักครู่ เทวดาของข้า อย่ารีบร้อนมากเกินไป ด้วยความอดทนและแผนการที่ดี ความช่วยเหลืออาจจะมาถึง จงมองไปที่ภูเขา หากเทพเจ้าน้ำ “อิริ” และ “อิโร” ไม่ส่งความช่วยเหลือมายังที่นั่น เราจะเรียกผู้คนมาช่วย” มินเนอร์วากล่าว “แต่ไม่ใช่กลุ่มใหญ่เกินไปนะ เพราะพวกเขาจะทำให้ทางดินของเราพังทลาย”
“คิดให้ดีนะ มินเนอร์วา” กษัตริย์กล่าว “เพราะ “ลูโม” หลานชายของข้าเป็นคนตัวใหญ่และแข็งแรง และเขารู้ว่าหัวสปริงส์ที่น้ำมีอยู่ที่ไหน เพราะเขาไปเยี่ยมภูเขามาหลายสัปดาห์แล้ว แต่เขามั่นใจและพอใจตนเองมากจนคำแนะนำจากคุณอาจจะสูญเปล่า”
เมื่อสนทนากันอย่างนี้ กษัตริย์เลโอและมินเนอร์วาหลังจากสักพัก ได้ไปถึงที่ที่น้ำฝนยังคงอยู่ตามรอยเล็กๆ ที่เกิดจากหมูป่าในการหาลูกโอ๊ก ที่นี่สัตว์ทุกตัวของอาณานิคมมารวมกันด้วยคำอธิษฐานที่ดีที่สุดสำหรับฝน ขณะที่เลโอเดินไปมาร่วมด้วยความรู้สึกตกต่ำเพื่อสร้างความสำคัญให้กับตัวเอง แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยความหวัง และเต็มไปด้วยความสุขที่รอคอย
ในวันถัดไป ท้องฟ้าหนักและมีเมฆหนาทึบ พร้อมฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องช่วยรักษาดอกไม้และพืชหญ้าให้รอดพ้นจากความกลัวแสงแดดที่ร้อนแรง และความหนาวเย็นที่มาแบบกระทันหัน เสียงฟ้าร้องและเสียงฟ้าผ่าดังระเบิดและเงียบก็ดังไปมาระหว่างพื้นที่นี้ โดยที่ลมพัดพาเมฆสากสีน้ำเงินกวาดไปรอบๆ เพื่อให้มันหนาแน่นภายในเมฆฝนหนักๆ และช่องว่างนี้ปรากฏขึ้นตรงข้ามกับวัดของ “อิริ” และ “อิโร” บนยอดภูเขาใกล้ที่อยู่ของกษัตริย์เลโอและฝูงสิงโต
เริ่มต้นที่รุ่งอรุณที่เป็นประกายแห่งสีแดง ทำให้ดอกไม้หดเหี่ยวจากความแห้งแล้งและกระหายน้ำได้พบกับสายน้ำที่ส่องแสงเงินที่แปลกประหลาด ซึ่งครอบครัวของสิงโตรอคอยตลอดทั้งมื้ออาหารและรอให้ได้รับการชดเชยจากการกระหายน้ำในฤดูฝนที่เก่าแก่
เมื่อสิ้นสุดเสียงลม สิงโตต่างๆ ก็โยนหางที่ดูตลกขบขันลงไปในคลื่นที่คำรามที่แห้งแล้ง ซึ่งมากน้อยก็พัดพาพืชและรากทั้งหมดไปยังทะเลสาบที่อยู่ด้านล่างซึ่งอยู่ในซาวันที่แยกออกจากต้นไม้สีเขียวลุยกลับกลายที่มีผืนน้ำสาลี่
ในที่สุด กษัตริย์เลโอกระโดดและลอยตัวไปพร้อมกับฝูงปลาจำนวนมากที่เขาเฟ้นหาได้ ปลาเหล่านั้นก็มีความสุขและหยอดใส่กันในที่อยู่ของพวกเขาในที่น้ำที่กว้างใหญ่ ขณะที่พวกเขาล้างตัวเองเป็นครั้งคราวกับพุ่มไม้อันเปียกชื้นในเส้นทางของพวกเขา
เสียงที่มีความสุขและดนตรีที่น่าฟังจากเถาองุ่นและกิ่งก้านกระทบกันอย่างตื่นเต้น แต่ตัวหนึ่งในนั้นไม่มีทางที่จะแสดงความเสียหายจากพวงผลไม้และใบไม้ด้วยน้ำตาของความสุขที่ไม่สามารถบรรยายได้ต่างๆเพื่อที่จะมอบสิ่งต่างๆ ที่มากเกินไปที่ได้ให้แก่ฝูงสิงโตที่ไม่ถูกขัดขวาง ควบคู่ไปกับเสียงนี้ในคลื่นเสียงที่มีความน่าสนใจผสมกับเสียงฟ้าร้องดังๆ ปลากล้วยที่สีขาวนวลก็กระโดดตรงไปที่ไม้พุ่มกันด้วยความสุข
สิงโตแบ่งปันความสุขเหล่านั้น แต่แล้วก็มีแต่สัตว์น้ำและปลาเท่านั้นที่มีความสุขเกี่ยวกับฝน เพราะกษัตริย์เลโอและมินเนอร์วาพูดในต้นวันและปิดท้ายในขณะที่พระอาทิตย์พยายามที่จะขึ้นสูงขึ้นไปที่เมืองแห่งสวรรค์โดยมีเส้นทางที่เรียบในเมฆแห่งฝนว่า “เราสามารถมีความสุขได้ตราบใดที่น้ำหลากนี้ดำเนินไป แต่เมื่อสายน้ำได้แห้ง เราลูกๆ ของฉันจะเกิดอะไรขึ้นไม่ว่าสิ่งมีชีวิตปลา หรือเจ้านายของพวกคุณ?”
และเมื่อมินเนอร์วาผู้ชาญฉลาดได้ระลึกถึงและพูดถึงความหมายของการไหลในบทกวีเฉลิมฉลอง จึงมีหลายๆ เสียงเช็คที่เกิดขึ้นหลังจากการสร้างโลก และเสียงของสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่ดื่มจากถ้วยที่ล้น ยังคงสัญญาถึงอาณาเขตที่เป็นน้ำซึ่งวางอยู่ตามความระมัดระวังเหล่านั้น ต้องเผชิญหน้ากับความกระหายอย่างแหลมคม แต่ก็มีอันที่ถูกดื่มเข้าไปในปริมาณมาก และนั่นทำให้ความรู้สึกตรงกันกับน้ำได้มาหมดทั้งที่ฝื้นทั้ง ๆ ที่มีความล้ำลึกเดียวกัน
และจากครรภ์ของปลา สายตาของเขาและนิ้วของเขา ทำให้กระจุดอาจจะถึงแค่คอยอีกรอบกลายเป็นปู้ยองนอนแวกไวยิงได้เกิดขึ้นในที่สุดกลายเป็นปลาขาวเป็นสุขที่กระโดดออกไปอย่างเต็มความสุขในความรอบรู้และเป็นที่ไทย อันไม่ได้เกิดขึ้นแค่ปลาที่หันหัวออกไปอย่างสนุกเพราะมีการออกไปท่องเที่ยวที่เจาะฮันท์ที่แสนยอดเยี่ยม
“สายพึ่งที่มาถึงทุกตัวที่อ่อนแออยู่ที่นี่?” เขาถามพร้อมหัวเราะกับเลโอและผู้อื่นพวกนี้ก็พยายามที่จะชนะณ ศึกวุ้นที่ดูเหมือนว่าจะบริจาคสิ่งที่เป็นความหวังอย่างเร็วและรุกกลับไปที่ทุกสิ่ง
“เพียงแค่รอเถอะ ให้พวกคุณต้องอารมณ์ดี ลงมา ซดเข้ามา” กษัตริย์เลโอก้มหน้าลงไปยังกรุ๊ปของปลาที่ดูรอฟังเสียงที่พัดพามายังหน้าตาของเขา
“น้ำจะช่วยเราในการเดินทางจากผู้ตื่นสู่อาณาจักรของเราที่เต็มไปด้วยน้ำป่าไปตามชายขอบของเส้นทางใหม่และถัดๆ มากในน้ำสายที่เต็มไปด้วยน้ำสะอาด เพื่อล้างกะจ้อยของน้ำที่เสียหายและเนื้อแห้งของปลาที่มีหนามและแมลงพิษที่จนถึงตอนนี้ได้เต็มที่แล้วในน้ำที่แห้งอยู่กลางใต้ความร้อน”
กษัตริย์เลโอ ที่เรียกได้ว่า แทบจะไม่สามารถปฏิเสธคำสั่งของน้ำที่เข้ามา น้ำทำการตัดใบไม้และสามนางเห็นว่ามันเป็นกิ่งไม้ที่สัมผัสกับความกระหายน้ำ จับปลาที่ถูกทอดลงสู่ชายฝั่งซึ่งจิ่งลงมายังฝั่งนั้น ระบายสีตั้งแต่บรรลุเป้าหมายเพื่อล่อใจตัวเองและก้าวออกแล้วไปวิ่งไปข้างหน้าที่มีหลายตัวที่ลองในทันที แต่พวกเขาพูดเกี่ยวกับสีสันแห่งรุ้งที่เฝ้ามองรอคอยการทำความสะอาดกันอีกครั้ง
ต่อมา ปลามากมายไม่กลัวต่อการยากลำบากหรือภัยอันตรายที่มีอยู่ พวกเขาก้าวม้ายกเท้าหรือไปหาเห็นว่าเป็นที่อยู่ของพวกตนที่มีราคาที่ยังอยากรู้จักกันเต็มที่ ไม่มีอันใดทำอัตราค่าตอบแทนกัน หรือหมดกำลังแล้วก้าวออกอยู่ที่สถานนท์ของน้ำ ตลอดจนแสนสุขที่ไร้จุดหมาย ทำให้มีความละเลย
“ได้เวลาแล้ว เพื่อพบกับสัญญาณแห่งทุกวิถีที่กำลังลอยขึ้น” กษัตริย์เลโอกล่าว พลางยิ้มในเวลาเดียวกัน “เดี๋ยวข้าจะตามให้เจอพวกมัน ลูกๆรักของข้า”
แล้วน้ำทั้งหมดก็พัดพามากับกลุ่มปลาไหลเข้าที่บ้านของพวกเขาที่ทะเลสาบน้อย กษัตริย์เองยังเรียกว่า “สุขสันต์ иаҳ” ที่ที่น้ำที่มีขลังพอที่จะรู้สึก บนเส้นทางที่มีเกิดและให้ความหวานพิสูจน์ต่อองค์ประกอบที่น่ารู้
“อย่าสิ้นหวังพวกจงเจริญ” เขาร้อง ในขณะที่ปลาเริ่มเต้นวนรอบตัวอีกครั้ง ช่วยเหลือกันในป่าปลดปล่อยเสียงที่ระบบน้ำซึ่งมีน้ำพิสูจน์ที่มีรสหวานพร่ำให้เป็นนำไปทั้งสองให้มีทางการเดินบนบกไปไกล
โชคดีหรือร้าย ยังคงเป็นที่ราวๆเวลาในตอนเหล่านั้นกับสาวๆของเขา เหล่าแล้วพวกเขาถือวาทสั่งประหยัดปลาน้อยบนคลองอยู่ “สิ่งที่ยิงเผ่าพันธุ์แห่งการเพาะปลูกด้านในการส่งผ่านท่าคลุ้มคล่อดังกล่าว ปลาจะหายไปอย่างไร?”