กาลครั้งหนึ่ง เมื่อคืนที่เงียบสงบมีแสงจันทร์ พอลลี่นกฮูกนั่งอยู่บนกิ่งไม้ที่เธอชอบที่สุดและมองขึ้นไปที่ท้องฟ้า ดวงจันทร์ส่องแสงสว่างและมีดาวนับพันระยิบระยับในระยะไกล พอลลี่คิดในใจว่า “คืนที่สวยงามเหลือเกิน! ฉันอยากให้เพื่อนทุกคนได้เห็นดาวสวยๆ เหล่านี้” ดังนั้นเธอจึงโบยบินไปเยี่ยมเพื่อนๆ ในป่าของเธอ
“ควีนี่และรีนี่ วิ่งออกมาเร็ว! พวกคุณต้องมาดูดาว!” เธอตะโกน แต่ควีนี่และรีนี่กำลังยุ่งอยู่กับการเล่นของเล่นและไม่ได้ยินเธอ
“ทิโมธี” พอลลี่เรียกกระต่ายน้อยที่อาศัยอยู่ในหลุมมืดใกล้ลำธาร “ทิโมธี ออกมาหน่อย! ฉันอยากให้คุณเห็นดาว” แต่ทิโมธีกลัวที่จะออกมาในความมืด ดังนั้นเขาจึงไม่ตอบ
เจ้าสัตว์กระรอกตัวน้อยอาศัยอยู่สูงบนต้นไม้ และพอลลี่บินไปบินมาแต่ไม่สามารถหาพวกมันพบ เพราะพวกมันไปงานเลี้ยงกันอยู่ จากนั้นพอลลี่นึกถึงนกตัวน้อยที่อาศัยอยู่บนยอดต้นคริสต์มาส เธอจึงบินไปที่นั่น
“ค็อกกี้” เธอกล่าว “คุณต้องออกมาทันทีและดูดาว!” แต่ค็อกกี้จำได้ว่าเขาตื่นตัวในยามค่ำคืนเมื่อไม่ใช่เทศกาลคริสต์มาสและกลัวว่านั่นจะเป็นเวลานั้นอีกครั้ง
พอลลี่รู้สึกโดดเดี่ยวมากที่นั่งอยู่บนกิ่งไม้ ทุกคนต่างหลับอยู่หรือติดธุรกิจ ไม่มีใครที่จะมาดูดาวสวยๆ ในทันใดเธอได้ยินเสียงแหลมเล็กๆ ร้องว่า “ช่วยด้วย ช่วยด้วย!” พอลลี่มองไปรอบๆ อย่างตื่นเต้น
“ใครกำลังเรียก?” เธอถาม
“อยู่ที่นี่ ใต้เถาวัลย์” เสียงเล็กๆ ตอบ พอลลี่จึงบินลงไปอย่างรวดเร็ว มันคือหนูตัวเล็ก
“ฉันหาทางกลับบ้านไม่เจอ” หนูร้อง “มันมืดมาก และฉันกลัว คุณจะพาฉันไปที่รังของฉันได้ไหม?”
ดังนั้นพอลลี่จึงพาหนูขึ้นหลังและผ่านป่ามืด มันเป็นงานที่หนักหนาสำหรับการค้นหาทางเข้าที่เล็กๆ ของบ้านหนูใต้ต้นไม้ใหญ่ แต่ในท้ายที่สุดพอลลี่ก็พบทางเข้า
“ฉันจะขอบคุณคุณอย่างไรดี?” หนูตัวเล็กกล่าว “โอ้พระเจ้า เพื่อนดาวที่สวยงามมากมาย! ฉันไม่รู้ว่าคุณมีการสะสมดาวด้วย พอลลี่! โปรดมอบดาวให้ฉันหนึ่งดวงเป็นการขอบคุณ”
ดังนั้นพอลลี่จึงเลือกดาวที่ใหญ่ที่สุดที่เธอเห็นและเก็บไว้ในรังของเพื่อนน้อย จากนั้นเธอก็บินออกไป โดยยังคงมองดูท้องฟ้า
“แปลกจัง” เธอคิด “พวกเขากำลังขยิบตาทั้งหมด ฉันสงสัยว่าพวกเขาทำการเล่นซ่อนหากันอยู่หรือเปล่า”
ทันใดนั้นควีนี่และรีนี่ก็วิ่งออกมา และกระต่ายน้อยก็ปรากฏตัวขึ้นด้วย “เข้ามาสิ” ทิโมธีร้อง “มันมืดมาก” เขาพูด “แล้วเราจะหาที่ไหนได้บ้าง? ดวงจันทร์ไม่สว่างพอ และดาวก็ไม่อยู่ที่ไหนเลย”
“โอ้ แต่พวกมันสามารถอยู่ได้ถ้าพวกมันต้องการ” พอลลี่พูด “คุณไม่สามารถเห็นพวกเขาในตอนกลางวันเพราะดวงอาทิตย์ส่องสว่าง คุณไม่สามารถเห็นดาวทั้งหมดแม้ในตอนกลางคืน เพราะพวกมันเล่นกันและไปซ่อนอยู่หลังดวงจันทร์ใหญ่บางครั้ง ถ้าคุณอยากเห็นพวกเขาอย่างถูกต้อง มาเกาะอยู่ที่ต้นไม้ของฉัน ฉันมักจะมีจันทร์อยู่ที่นี่”
ดังนั้นกระต่ายน้อยจึงพาทิโมธี และควีนี่และรีนี่ก็ปีนขึ้นต้นไม้ไปกับพอลลี่ “โอ้!” ทิโมธีร้อง “พวกเขาน่ารักและสว่างมาก! คุณมีดาวมากมายเพียงใด!”
“หนึ่งพันหกร้อยสิบ” พอลลี่ตอบ
“แล้วคุณเก็บได้มากมายได้ยังไง?” ควีนี่ถาม
“เมื่อแปดปีที่แล้ว” พอลลี่กล่าว “ฉันแขวนพวกมันทั้งหมดไว้ที่ต้นไม้ของฉันเมื่อฉันยังเป็นนกฮูกตัวน้อยและไม่เคยลืมที่จะเปลี่ยนมันเมื่อมีดาวที่ไปซ่อนอยู่หลังดวงจันทร์”
และตั้งแต่นั้นมาพอลลี่ก็มีเพื่อนมากมาย ที่เหมือนกับเธอเห็นความงดงามของดาวและไม่เคยรังเกียจความมืดสักนิด