ในสมัยหนึ่ง ตะวันส่องแสงสว่างอยู่สูงท่ามกลางฟากฟ้าเป็นเช่นสีฟ้าลึก ลมพัดอ่อน ๆ และดอกไม้กับต้นไม้ต่างยืดตัวขึ้นสุดแขนขาเพื่อดื่มด่ำกับความอบอุ่นของมัน นกบินไปมาระหว่างกิ่ง และสัตว์ทั้งหลายในป่าก็ก busy doing what they liked best.
พิปแพนด้าอยู่ที่บ้านในวันนั้น พ่อและแม่ของเขาออกไปเดินเล่น แต่พิปไม่รู้สึกอยากไป เขาใช้เวลาช่วงบ่ายกับปู่หน่อไ Bamboo ผู้เล่าเรื่องราวที่ทำให้ตาของพิปโตขึ้นเหมือนจานอาหาร.
“ตอนนั้นมีฝนมากเกินไปสำหรับหมีตัวเล็ก ๆ อย่างพวกเรา,” ปู่หน่อไ Bamboo กล่าวว่า ขณะที่เขาสานเรื่องราวเกี่ยวกับฝนและเรื่องราวในวัยเยาว์ของเขาให้เข้ากันแบบที่ทำให้พิปรู้สึกอุ่นใจมาก “เลือกอีกเรื่องสิ ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นเวลาที่ดีที่จะพูดถึงความฝันที่เป็นจริง นั่งนิ่ง ๆ แล้วฉันจะเล่าให้ฟังเรื่องแรกของฉัน.”
“ฉันอยากดูต้นไม้ของครอบครัวฉัน,” พิปพูดตัดเรื่องฝันนั้นด้วยความปรารถนาของเขา “ฉันเติบโตขึ้นจากมัน หรือคิดว่าฉันถูกนำมาโดยนกกระสา?”
“ก็เพราะตอนนี้ถนนเต็มไปด้วยนกกระสา และมีน้อยมากที่ยังนำทารกมา,” ปู่หน่อไ Bamboo ตอบขณะที่เขาลูบเคราของเขา “แต่คนที่ไม่ชอบเราอาจจะไม่มีต้นไม้หรือนกกระสาก็ได้.”
“ฉันหวังว่าฉันจะมีเรื่องมากกว่านี้เพื่อให้ฉันเล่าเรื่องเดิม ๆ ได้ตลอด,” พิปกล่าว “ฉันอยากฟังเรื่องราวของต้นไม้ครอบครัวของฉัน.”
“บางทีฉันอาจจะช่วยได้ คำถามก็คือต้นไม้ของครอบครัว,” ปู่หน่อไ Bamboo เริ่มต้น.
“หวังว่าฉันจะได้เติบโตสักไมล์หรือสองวันนี้,” พิปกล่าว.
“อย่างน้อยก็ไม่จำเป็นต้องเดินทางไกลเพื่อฟังเรื่องราว ตอนนี้ ต้นไม้อันไหนที่นายอยากเห็นเป็นอันดับแรก?”
พิปคิดสักครู่.
“ต้นไม้ที่นกโรบินทำรังแรก,” พิปกล่าว ซึ่งพยายามนึกถึงสิ่งที่น่าสนใจ.
“ไม่มีใครที่นี่สามารถบอกอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนั้นได้นอกจากสิ่งที่พวกเขาหาเจอด้วยความช่วยเหลือของนกกระสา,” ปู่หน่อไ Bamboo กล่าว.
“โอ้!” พิปถอนหายใจ.
“หรือ นายอาจจะถามลิซซี่,” ปู่หน่อไ Bamboo กล่าวต่อ.
“ลิซซี่คือใคร?”
“เธอก็คือนกกระสาของเรานั่นเอง.”
“ฉันอยากจะบินได้,” พิปกล่าว.
“เพื่อจะได้เห็นว่าบรรพบุรุษของเราสามารถบอกเราอะไร,” ปู่หน่อไ Bamboo กล่าว “มันจำเป็นต้องมีหนึ่งในเหล่าปูย่าทวดของเราถูกจับและนำมาที่บ้านเราก่อน จากนั้นพวกเขาขอให้คุณยายของเรา ซึ่งได้เล่าเรื่องราวชีวิตของเธอไว้อย่างน่าฟัง ให้เขียนหนังสือทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องนี้เพื่อที่เธอจะได้พูดทุกอย่างออกมา และคุณยายก็กลายเป็นผู้พิมพ์มัน.”
“ไม่ว่าจะการเล่าเรื่องหรือการพิมพ์ ทำให้เรารวมกันเหมือนรากของต้นไม้,” ปู่หน่อไ Bamboo กล่าวในขณะที่เขาหลับไป.