เพนนีเป็นเด็กหญิงที่กล้าหาญ เธอมักจะคิดถึงการผจญภัยมากมายที่เธอจะได้มีเมื่อเธอโตขึ้น บางครั้งเธอก็นอนตากลมอยู่บนเตียงในตอนกลางคืน วางแผนว่าจะทำอะไรก่อน แต่แล้วเธอก็นึกถึงสิ่งมืดและแปลกประหลาดที่เธอจะต้องพบเจอ จึงตัดสินใจว่าเมื่อถึงเวลานั้นเธอจะไม่ออกห่างจากบ้านมากนัก
ในคืนหนึ่ง ขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียงและมองดูดาวที่โผล่ขึ้นมา ผ่านไปเพียงสิบห้านาทีมันก็มืดเกินไปสำหรับเธอที่จะเห็นดาว เหลือเพียงความมืดที่เข้ามาแทนที่
ทันใดนั้นเธอก็ถูกปลุกจากเสียงนอกหน้าต่าง เธอวิ่งไปที่หน้าต่างและเปิดมัน ใน Twilight ที่เริ่มมืดลง เธอเห็นยอดต้นไม้ในป่าเล็ก ๆ มืดและลึกลับ จนทำให้เธอแทบไม่สามารถมองเห็นมันจากหุบเขาที่เธออาศัยอยู่ ยิ่งมองยิ่งทำให้รู้สึกประหลาดใจ ใครจะไปบอกได้ว่ามีสัตว์ประหลาดแปลก ๆ ซ่อนอยู่ที่นั่นในที่มืด
“แต่ฉันจะไม่มีวันรู้” เด็กหญิงพูด
แล้วเกิดเรื่องแปลกขึ้น มีนางฟ้าเหมือนเด็กน้อยมาที่หน้าต่างและเคาะมัน มีแสงเปล่งออกมารอบตัวเขา และเด็กหญิงมองเขาด้วยความประหลาดใจ เธอรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก นางฟ้าส่ายหัวและพูดว่า “มาเถอะเพนนี ฉันมาจากราชินีนางฟ้า และฉันจะพาเธอไปที่ป่ามืด เพื่อให้เธอค้นพบสิ่งแปลกใหม่ที่กำลังเกิดขึ้นที่นั่น”
“โอ้ ไม่ ไม่” เด็กหญิงกระซิบบอก ระหว่างการสั่นสะเทือนของเธอ
“เราจะดูแลเธอให้ปลอดภัย และนำเธอกลับมาในตอนเช้า” นางฟ้าตัวน้อยกล่าว
เพนนีพูดเบา ๆ ว่า “ฉันจะลอง”
ดังนั้นเธอจึงไปที่หน้าต่าง ซึ่งเปิดออกไปยังโถงเล็ก ๆ เมื่อตอนที่เธอก้าวออกไป นางฟ้าตัวสวยพาเธอไปตาม ซึ่งที่ปลายทางมีบันไดที่ปกคลุมด้วยดอกไม้ เพนนีคิดว่าเธอต้องอยู่ในความฝัน เพราะมันสวยงามมากจนเธอแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เธอเห็น ต้นไม้มีขนมหลากหลายชนิด เต็มไปด้วยบ้านนางฟ้าเล็ก ๆ ที่มีแสงสว่าง และนกก็ร้องเพลงบทเพลงที่ไพเราะ ที่เท้าของบันไดมีเสือขาวตัวใหญ่ นั่นคือที่อยู่ของราชินีนางฟ้า “เธอช่วยบอกฉันได้ไหมว่ามีสัตว์อะไรบ้างที่กระโดดไปมารอบ ๆ ด้วยความสนุกสนาน” เด็กหญิงถาม
“มันก็เป็นวิญญาณเล็ก ๆ ที่มีความสุข” เสือพูด “เมื่อพวกเขาตายพวกเขาจะไม่ไปไหนไกล พวกเขาจะกลับมาและหลอกหลอนที่ที่พวกเขารักที่สุดขณะมีชีวิตอยู่ และด้วยเหตุนี้จึงกลายเป็นวิญญาณที่มีความสุข แทนที่จะเป็นวิญญาณประหลาด”
เพนนีหัวเราะและพูดว่า “งั้นมันก็เป็นพวกเขาที่หลอกหลอนที่นั่น” และเสือมองเธอด้วยตามหาสมุทรที่มีปัญญา
“ตอนนี้ถ้าเธอต้องการ ฉันจะพาเธอไปที่ส่วนต่าง ๆ ของป่า” นางฟ้าพูด “แต่ต้องจำไว้ว่ามันจะเป็นการทดสอบให้เธอดูว่าจะชอบอะไรที่สุด”
“มันสวยงามทั้งหมด แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันชอบอะไรที่สุด” เพนนีกล่าว
พวกเขาไปที่บ้านของสิงโต ที่นั่นสิงโตกำลังจัดงานเลี้ยง
ตรงข้ามเขามีสัตว์ที่หิวโหยคำราม “นายจัดปาร์ตี้ได้จัดหนักจนฉันแทบเดินออกจากประตูนายไม่ได้ และนายยังรู้วิธีที่จะเลี้ยงแขกของนายดี ในขณะที่นายหวังว่าฉันจะมาที่นี่เมื่อฉันค้างอยู่กับนายสองร้อยปอนด์”
“ฉันช่วยอะไรไม่ได้นะ” สิงโตตอบ “จริง ๆ แล้ว คุณ Rook มันเป็นเรื่องที่โชคร้ายมากสำหรับเราทั้งคู่ที่มีคนต้องจ่ายสำหรับมื้ออาหารของคุณ แต่มันไม่ใช่ฉัน และยิ่งไปกว่านั้น ฉันคาดหวังให้คุณมาทันที”
แล้วก็มีแมวดำตัวเดียวที่ผอมมาก ซึ่งเป็นนายกเทศมนตรีของไคโร พล่ามเกี่ยวกับโครงการการศึกษาล่าสุดของแมวสำหรับหนู และพูดถึงพฤติกรรมที่ไม่ดีของพวกมัน
ในช่วงเวลาแห่งการคิดถึงบ้าน เพนนีอยากจะกลับไป แต่เธอคิดว่า “มันไม่เป็นไรหรอกที่สัตว์จะหยาบคายต่อกัน และสำหรับสิงโตเอง—ฉันสงสัยว่าอะไรทำให้เขาเอาคนทั้งหมดมาปกป้องหากขนาดเงินไม่สำคัญกับเขาเลย?”
แล้วสัตว์ร้ายใหญ่ได้เล่า 이야기에 แม้จะลงโทษหรือเพื่อให้เขามีอารมณ์ดี เขาบอกว่าผู้กระทำผิดทั้งหมดจะถูกลงโทษอย่างร้ายแรงเมื่อเขาตายไป
แต่ละแมวทั้งหมดถูกแนะนำให้รู้จักกับเพนนีโดยสัตว์ที่แย่กว่ามันอีกจนทำให้เธอรู้สึกเบื่อหน่าย ที่ไหนที่ไม่มีพวกมันเลย แมวตัวหนึ่งเปิดลิ้นชักที่เต็มไปด้วยหนู และอีกตัวกำลังใช้เวลาในการส่งจดหมายให้กับคนที่แปลกประหลาดที่ยังอาศัยอยู่ที่มุมของโลกที่ห่างไกล เพนนีเห็นว่าเธอจะไม่สามารถหลบหนีจากพวกมันได้ ดังนั้นเธอจึงไม่ชอบสัตว์เหล่านั้น
เพนนีรู้สึกเหนื่อย แต่สัตว์ทั้งหมดก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ “เลดี้พอลล่ารู้จักกันเกือบทั้งเจนเนอเรชันของพวกมัน” สิงโตพูด “เขียนประวัติศาสตร์ยืดยาวเกี่ยวกับพวกมัน แต่เลดี้พอลล่าก็อยู่ในงานเลี้ยงครั้งล่าสุดด้วย และในงานนั้นเจ้าชายฮันท์ลี่ซึ่งเป็นผู้มีอำนาจแสดงความคิดเห็นโง่เขลาใด ๆ ที่นี่แนะนำเพนนีกับเซอร์เอลฟินสโตน เอ็ม.เอ.ซี. นายโอวัด เว็กซ์พีซ และคนอื่น ๆ และทันใดนั้นการสนทนาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อเจ้าชายที่กล่าวถึงข้างต้นพูดถึงประเทศใหญ่ที่อยู่ใกล้เคียงมาก ๆ “อะไรทำให้คุณคิดที่จะไปที่นั่นในเมื่อพวกเขาได้รับคำสั่งให้เก็บตัวอยู่ที่บ้านและทำธุรกิจของตนเอง? ฉันยอมตัดมุมในแผนที่ของคุณหรือแม้กระทั่งจะเขียนวิธีการขับรถรถม้าให้สั้นกว่านี้ที่นี่ มากกว่าสถานการณ์ที่เกลียดชังล่าสุดที่นั่น และพอล อิลเลอร์สแบทานิสถามว่า “คุณตั้งชื่อแผ่นสำหรับเขียนจดหมายว่าอะไร?” เพราะมันดูเหมือนว่าชื่อนั้นดีกว่าที่มันควรจะเป็น
แต่พวกเขาก็เลยมีความสังคมมากขึ้น แมวหลายตัวพูดคุยกันถึงนักเขียนจดหมายและลิ้นชักที่เต็มไปด้วยมัน ทำให้เกิดอะไรบางอย่างที่ลดลงจากงานเลี้ยงที่จัดไว้ในทุก ๆ วันอาทิตย์
ในที่สุดสัตว์ก็ถามเลดี้พอลล่าว่าเธอได้เห็นเพนนีหรือไม่ และพวกมันก็ดูมีความสุขมาก ๆ เมื่อเธอได้ตอบว่าเราไม่ได้เลือกอนาคตที่นี่ พวกเขาอยากให้เธอกลับมาที่นี่อีกครั้งในเวลาหนึ่ง
เมื่อรุ่งอรุณและแสงสว่างที่มีสีเทาเริ่มสัมผัสท้องฟ้า นางฟ้าตัวเล็ก ๆ ก็เตือนเพนนีว่าเธออย่าธัญพืชและต้องกลับบ้าน
ในทันทีพวกเขาก็อยู่ที่นั่น ดอกไม้หลากสีบานสะพรั่งภายในแสงแดดแรก และรอบ ๆ ตัวเธอมีแต่ดวงวิญญาณที่มีความสุข โดยมีเสียงเล็ก ๆ กระซิบเบา ๆ ให้เธอรู้ว่าควรทำตัวอย่างไรในวันนี้เพื่อที่เธอจะได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดในคืนนี้ให้กับนางฟ้าฟัง