ณ เช้าที่สดใส วันหนึ่งที่ฟาร์มเล็กๆ ที่คึกคัก มีไก่ตัวหนึ่งชื่อเพนนี่ที่น่ารักและอ้วนกลม เธอเป็นไก่ที่ใจดีและทุกคนต่างรักเธอ แม้กระทั่งเด็กชายฟาร์มตัวน้อยที่เรียกเธอว่า “แม่ไก่” ไม่มีใครรู้ว่าลึกๆ ในหัวใจของเพนนี่นั้นมีความฝันทองคำใหญ่โตแค่ไหน
เพนนี่ฝันและฝันถึงวันหนึ่งที่เธอจะได้วางไข่ที่น่าทึ่ง ไข่ทองคำที่จะนำโชคดีมาสู่ทุกคนที่ฟาร์ม
“โอ้! ฉันหวังว่าฉันจะได้วางไข่ทองคำสักครั้ง!” เธอคิด
ในขณะเดียวกัน เบลล่าควายกำลังยืนอยู่ใกล้ๆ เคี้ยวหญ้าและฟังอยู่ หลังจากที่เธอคิดมานานเบลล่าก็พูดออกมาอย่างช้าๆ
“เจ้าควรระวังสิ่งที่เจ้าปรารถนาไว้ให้ดี เพนนี่น้อย เจ้าก็มีมากเพียงพอแล้ว และมันก็ดูไม่กตัญญูเลย”
“โอ้ ไม่! ฉันน่าจะมีอะไรสักอย่างเหลืออยู่บ้าง ยิ่งกว่านั้น ทุกคนจะดีใจที่มีทองคำเป็นชิ้นๆ อย่างนี้” เพนนี่พูด
“แต่ปัญหาก็คือ ความฝันบางครั้งก็ไม่เป็นจริง” เบลล่าบอก
เมฆดำกลิ้งผ่านท้องฟ้าที่สว่างและเช้ากลายเป็นค่ำ แต่เพนนี่กลับมีความสุขมาก
“มันดีจริงๆ ที่ได้เอนกายนอนในที่นอนนุ่มๆ ในตอนกลางคืน คิดถึงการทำงานของฟาร์ม” เธอกล่าว
ไก่ตัวอื่นๆ ที่ฟาร์มได้ยินเด็กชายวิ่งข้ามสนาม และพวกมันได้กระโดดออกจากรังเพื่อไปกินอาหารเช้าก่อนเป็นคนแรก ท่ามกลางเสียงดีใจ เบลล่าควายก็เปิดประตูเล็กๆ และสวัสดีเพนนี่
“สวัสดีตอนเช้า! สวัสดีตอนเช้า!” เธอร้องขึ้น และเริ่มเก็บอาหารที่เป็นเมล็ดข้าวมาเป็นอาหารเช้า
ควายยืนเรียงกันอยู่แล้ว ส่งหน้าหันไปที่รางอาหารที่ยาวๆ สองรางที่จัดเตรียมอาหาร
“โอ้ แย่แล้ว! ที่นี่ฉันไม่มีอะไรจะกินเลย ฉันรู้สึกผิดหวังกับฟาร์มนี้จังเลย ไม่มีใครสนใจเพนนี่น้อย! เพียงแค่ต้องกินและกิน แล้วยังต้องวางไข่ทุกวันอีกมันมากเกินไปสำหรับฉันนะ!” เพนนี่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
ในขณะนั้น เบลล่ายกหัวขึ้น
“อย่าท้อแท้! อย่าท้อแท้!” เธอพูด “ทำหน้าที่ของเราอย่างมีความสุขเป็นสิ่งที่เราต้องทำ”
แต่เบลล่าต้องฟังเพนนี่ด้วยความอดทน
“ฉันเบื่อ! ฉันเบื่อชีวิตของฉัน! ฉันไม่อยากอยู่ในฟาร์มนี้เลย! จะให้ฉันเป็นไก่เนี่ยนะ! ฉันจะไม่วางไข่อีกแล้ว!”
“แต่ที่รัก เป็นคืนกลับไปคิดดีๆ ใหม่ มีเพื่อนเก่าของเจ้าอยู่ที่ร้านขายเนื้อ เขามักจะทำเรื่องแปลกๆ—เจ้าคิดว่าเขาจะมองเจ้าซ้ำเมื่อเขามาที่ร้านกับไก่ตัวอบอย่างนี้เหรอ? พูดซ้ำไปซ้ำมาเถอะ”
“ไม่! ไม่! ฉันไม่ทำ!” เพนนี่ตะโกน พลางกระพือปีก
“กลับไปที่เตียงของเจ้าตอนนี้ และอย่าให้เราต้องได้ยินเรื่องนี้อีก” เบลล่าพูด “มันน่ารังเกียจ!”
แต่เพนนี่กลับไม่รู้สึกน่ารังเกียจ
เช้าต่อมา ไข่ที่ใหญ่ที่สุดที่มองก็รู้ว่ามันเป็นทองคำบริสุทธิ์ วางอยู่ในรังนุ่มๆ ของเธอ เพนนี่รู้สึกตะลึงและมีความสุขจริงๆ
“เชียร์ให้เพนนี่น้อย! แรกของโชคดีบนฟาร์ม!” ไก่ตัวอื่นตะโกนพร้อมกัน
แต่ในวันที่สาม ไก่ตัวอื่นๆ ได้วางไข่แปลกๆ ไว้บ้าง
“ถ้าอย่างนี้ก็จะมีไข่ทองคำกลิ้งมาทุกวัน” เด็กชายฟาร์มพูด
“แต่มีอยู่หนึ่งตัวยังไม่ออก” เบลล่าคิดอยู่ในใจ
แต่สิ่งแปลกคือ ไม่มีใครรู้
“เพนนี่กำลังทำอะไรวันนี้?” ช่างฆ่าสัตว์ถามเด็กชายที่กลับมาทุกวัน
“ใช่แล้ว! เธอแข็งแรงดี!” เด็กชายตอบ “และวางไข่ทองคำทุกวัน ฉันยืนยัน! เจ้าจะไม่มีทางเข้ามาที่ฟาร์มนี้ได้เลย”
“ไม่! นั่นคือจุดสิ้นสุดของโชคดี” เบลล่าพูด “มันไม่อาจเป็นความฝันสีทองได้! แต่จากใจฉันฉันขอให้โชคดีทั้งคู่! ให้คิดว่าเรียนรู้ไม่มีวันจบสิ้น!”
แต่เพนนี่ไม่เคยรู้เลย
“โอ้! ฉันจะดีใจมาก” เธอพูด “จนโลกนี้จะต้องดีใจไปด้วยกัน”
วันเวลาผ่านไป วันหนึ่งผ่านไปวันหนึ่ง และยังคงเป็นเรื่องเดิม
“ฉันรู้สึกป่วยมากกว่าหมายเหตุที่มีอาการป่วย!” เบลล่าร้องขึ้น ด้วยความอ่อนแอลงมากขึ้นทุกวัน “เพนนี่ได้สิ่งหนึ่ง แต่ควายได้อีกสิ่ง แต่ลองคิดถึงก้อนกลมๆ บนหัวแล้วบอกว่าไม่มีอะไร!”
แต่เพนนี่ยังไม่รู้สึกเบื่อกับชีวิตของเธอเลย อาหารเต็มที่และน้ำดื่มก็เต็มที่ เธอได้เห็นเหรียญทองให้จูบแทนที่ช่างไม้เก่ามอร์ตัน เธอคิดว่าไม่มีใครที่สามารถถูกจูบได้ทั้งหมดและกลายเป็นทองคำแท้
“โชคดีของเราบนฟาร์มดูเหมือน” นายเกษตรกรกล่าว “ชิ้นใหม่ทุกชิ้นไปยังชิ้นอื่นๆ ทั้งจากเด็กชายผู้โชคดีและไก่ของเขา—พวกมันกระทำแปลกไป แต่ยังไง เมื่อเขาเข้ามา บิลลี่”
“มีบางอย่างแปลกมากกว่านั้น!” เบลล่าพูด ซึ่งนอนอยู่ในมุมหนึ่งครึ่งป่วย
ปากของมนุษย์ เช่นที่เราพูด บางครั้งก็กลายเป็นโรงหล่อของช่างตีเหล็ก
แต่เช้าวันหนึ่ง บางสิ่งไม่อาจเป็นไปได้ด้วยโชคดี มันเงียบในสนาม ไม่มีใครที่เสียงดังเหวี่ยงอาหารเช้าไปให้เด็กชายอย่างยุ่งเหยิง; ไม่มีใครที่ทำให้ไข่ในอ่างทองคำไป พระเจ้าต้องการให้ทุกอย่างเรียบง่าย และชายชราก็เป็นอิสระอีกครั้ง
“ป่วย! ป่วย! ป่วย! เราจะต้องป่วยไปทำไม?” ไก่ถามด้วยน้ำเสียงอารมณ์ไม่ดี
เบลล่าควายตื่นจากสภาพซึมเศร้าของเธอ มองขึ้น และพูดว่าชีวิตมันจะป่วยได้ก็เฉพาะเมื่อเธอไม่ได้รับเครดิตจากหญ้าใหม่ที่เพิ่งตัดมา
แล้วจึงมีการมาของกลุ่มใหญ่ ม้าหรือม้าทุกซึ่งเข้ามาที่ประตูฟาร์มทำให้เกิดรอยแตกรูปด่างมากขึ้นเรื่อยๆ บนพื้นหญ้า ฟาร์มเกอร์สเตย์ก็หยิบเก้าอี้เก่าที่เป็นสนิมและนั่งดูไก่ของเขาและเด็กชายผู้โชคดีของเขา
แต่วันถัดไปต่อต้านอย่างตรงกันข้ามกับวันก่อนมาทั้งหมดกล่าวข่าว “ขอให้โชคชะตานั้นไปที่ไหนก็ตาม แม้เมื่อมันเหมือนสัมผัสทองคำก็ตาม” เบลล่าพูดด้วยความหงุดหงิด
“อย่าท้อแท้! อย่าท้อแท้!” เพนนี่กล่าว
“ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันจะไม่โกรธถ้าฉันเป็นลุงของคุณ” นายเกษตรกรพูด “คนเราควรให้รางวัลแก่ไก่ที่ดีของเรา”
“อืม แต่ลองคิดถึงค่าใช้จ่ายสิ” ช่างฆ่าสัตว์กล่าว
และไม่มีคำพูดเพิ่มเติม ไข่ใบสุดท้ายในวันสุดท้ายคือทองคำบริสุทธิ์ เวลาไม่มีการเปลี่ยนแปลง
ในกระบวนการนี้; แต่—แต่—!
นายเกษตรกรมีลูกชายคนหนึ่ง เด็กน้อยปีเตอร์กินที่น่ารัก เขาอายุแค่เจ็ดปี แต่ยังไง—
ขนมรูปทรงกลมขนาดถัง สี่ชิ้น ยืนที่โต๊ะอาหารในช่วงเวลาที่เหลืออยู่เหมือนกัน แต่ในขณะที่ฉันจะพูดได้แต่ไม่เล่าให้เราเหมือนของเก่าเท่านั้น ไม่บาดหัวจากห่อ ง่ายๆ ทั้งนี้ Ֆามเกอร์สเตย์ไม่เห็นดังนั้น
“เราแทบจะไม่พูดได้หรอก” เด็กชายกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบาที่สุด
“ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม” ช่างฆ่าสัตว์ตอบ
“และฉันก็ไม่รู้” นายเกษตรกรพูด
ดังนั้นทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี!
“อาหารเช้าพร้อมแล้ว!” สตรีของนายเกษตรกรร้องเพลง
“อย่าลืมอาหารเช้านะ” ลูกชายของนายเกษตรกรพูด
“แต่ว่า คนงานหญิงและลูกชายไม่ใช่คนโง่” ช่างฆ่าสัตว์ปีเตอร์กินก็กล่าว “ก็ยังไง?”
พวกเราผู้มีสัตว์กลายเป็นไข่ที่แตกในถังที่เน่า ใช้เชังมีไม่ควรซื้ออาหารในทุ่งหญ้าหากรถของนายเกษตรกรขาดลงละทิ้งสิ่งของทั้งหมดมากมายในที่ที่ไม่สมควร
“เราไม่เคยอยู่ร่วมกัน! เรายังไม่เคยอยู่เลย” เบลล่าพูด “มันก็เหมือนกับที่เรานั่งอยู่ในที่ที่สวยงามของเราเอง ความจริงแล้วเราไม่เคยอยู่ด้วย”
เบลล่ารู้สึกโกรธจัดที่เรื่องนี้ ดังนั้นในช่วงเวลานานที่น่าเบื่อ ไม่มีอะไรที่เธอจะได้เลยนอกจาก มีกำลังใจ! มีกำลังใจ!
นั่นคือจุดจบของพระราชาเบอร์หนึ่งที่แท้จริง
เพื่อนของเพนนี่ล่ะ? ใช่! ตอนนี้ก็เป็นเพนนี่และสตางค์! ครอบครัวศักดิ์สิทธิ์ที่นอนอยู่เบื้องหลังม่านสีเขียว ดูจากวันที่ดาวของพวกเขาปรากฏขึ้น รอดูจากที่เดียวกัน และตลอดไป ข้อพระราชาหรือว่าให้มนุษย์ลองทำอะไรอยู่บ้าง แต่เป็นลักษณะเล็กน้อยเจ้าตาทั้งรักทั้งเกลียด
แต่ทุกสิ่งมีชีวิตเหมือนถั่วเขียวกลิ้งไปตามถนนอากาศที่ลอยอยู่ เห็นโดยมีแรงโน้มถ่วงที่ล้างมือไปยังสิ่งที่ชัดเจนที่ยืดท้องออก
“โอ้! คนเราต้องพูดอะไรตลอดเวลา”
บิลตัวเอง สรุปพูดว่า คนที่ต้องแสดงให้ดีที่สุดเมื่อเขาจบเล่มโดยไม่มีสิ่งดี
ดังนั้นดาวยิงสามดวงตกลงมาอย่างเด็ดเดี่ยวบนท้องฟ้าที่สงบผ่อนคลาย สำหรับการพักผ่อนในระหว่างนกและแสนเสน่ห์บนพื้นของทุกการเคลื่อนไหวในเมืองเป็นที่โชว์ความลับที่ส่องสว่างเหนือพื้นดินที่วนดู ทั้งกลมและแดงบนทุกแม่น้ำที่เจอย ามเก่าหมายเลขแรกที่ต้องเป็นไก่ ตัวผู้ในระยะที่ท่วมกว่าอาจจะเป็นในแบบที่มีชีวิตชีวา
“อย่าท้อแท้!” เบลล่ากล่าว แต่เสนอแรงบันดาลใจนิดหน่อย! ไม่มีใครรู้รั้วของเขาจนกว่าเราจะมาที่นั่น
ตอนนี้หลายชนิดของนก และนกนางแอ่นจะบินหลงอยู่จากเมฆหรือกลุ่มที่กำลังเฝ้ามองในเย็นและหวัดจะเดินทางไปที่มัน หลายตัวลงในปล่องจากทองคำ ใจของหนุ่มสาวนั้นทำให้เสียงออกมาอย่างสบาย
“รูปร่างของมนุษย์ดูเหมือนทำสำหรับการให้อาหารที่เล่นกับลูกตาบาง”
เสียงร้องที่คุ้นเคยจากผู้หญิงผู้ดูแลโรงงาน! และเมื่อการจัดการบรรจุให้ลอยใบพัดไป
นายเกษตรกรเก็บอารมณ์ของตัวเองในทรัพย์สินที่เลอะเทอะให้ดำเนินการให้ล้มเหลวจากหลาย ๆ โอกาส ยังคงเกิดความเสียใจอย่างมาก
ในวันแห่งความสุขที่ยิ่งใหญ่นั้น ไข่ทุกใบจากเพนนี้ฝันในระหว่างความฝันนั้นอยู่ ครอบครัวนั้นอยู่ห่างจากสายฝน อาบน้ำจากนอกอาคารเลือด เคยหนห่องกันนานมันต้องนำเขาเข้ามาให้จำกัดทุกอย่างให้เพียงดีในสิ่งนั้น
“ขอให้พวกเรารู้สึกในวันที่ชนะ!” ผู้ที่ยังไม่เคยได้ส่งเสียง
หรือไม่นั่งสบตามองไป
“อย่าท้อแท้! มีกำลังใจ! มีกำลังใจ!” เบลล่าร้อง แต่ไม่อดทน
มาที่นี่สุดท้ายจ้ะพระราชินีทองคำ มือทองคำ สุดท้ายแค่มีสิ่งทองคำก็เริ่มเพียงแค่เรายังมีชีวิตอยู่ที่ไหนก็ยังต้องจัดการกับการอยู่ที่บ้าน และเราก็เชื่อว่ายังได้ไม่มีค่าใช้จ่ายในการใช้มูสเลือด ชิ้นไม่เกลียดแล้วสัมผัสให้เรายังทำอย่างไรอยู่ขอทางใต้
คุณนักเอน
เรียบร้อย แล้วจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงนี้แต่สิ่งเก่ากลายเป็นมนุษย์ และเราไม่เคยกลับมาอยู่เลย!