ในกระท่อมเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ลึกเข้าไปในป่าเวทมนตร์ มีแม่มดสาวคนหนึ่งชื่อเพเนโลพีกำลังเผชิญกับปัญหา ใบไม้เริ่มเปลี่ยนสี อันเป็นสัญญาณที่ชัดเจนว่าหน้านี้กำลังจะมาถึง—มันคือเวลาที่แม่มดมักจะทำยาครั้งแรกของพวกเธอ แต่เพเนโลพีกำลังร้องไห้ เพราะกลัวว่าเธอจะไม่มีวันทำได้ดีเท่าคนอื่น
“โอ้ ข้าจะไม่มีวันเป็นแม่มดที่เก่งกาจเลย,” เพเนโลพีบ่นกับแมวแก่ผู้ฉลาดของเธอ ฮอบส์ ที่นั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง ดวงตาสีเขียวของเขาสะท้อนแสงทองที่ส่องเข้ามา
ฮอบส์ ผู้ฟังที่อดทน สะบัดหูแต่ก็ยังคงเงียบอยู่ วันนั้นไม่ใช่วันธรรมดาสำหรับแม่มดสาว—วันนี้เต็มไปด้วยความคาดหวังและความหวัง และด้วยแรงสนับสนุนเล็กน้อยจากฮอบส์ เพเนโลพีตัดสินใจว่าได้เวลาที่จะเผชิญหน้ากับงานที่น่าหวาดหวั่นนี้แล้ว
“แล้วเริ่มทำยากันอย่างไรนะ?” เธอครุ่นคิดเสียงดัง ดวงตาของเธอสอดส่ายรอบๆ โต๊ะทำงานที่ยุ่งเหยิงของเธอ ที่มีขวดสมุนไพรแห้งและของเหลวหลากสีที่เปล่งประกายใต้แสงเทียนอ่อนๆ มันจะดีที่สุดไหมถ้าเธอหาสูตร? หรือเธอควรคิดค้นสูตรด้วยตัวเอง?
ใช่! เปลวไฟเล็กๆ สว่างขึ้นในใจของเธอ “ข้าจะสร้างสูตรของตัวเอง!” เธอประกาศ วิตกจริตของเธอเริ่มเบาบางลง
เธอจุ่มปากกาขนนกลงในหมึกและเริ่มเขียน:
เพื่อให้ได้ยาที่ดี ต้องใช้ด้วยความระมัดระวัง:
ดาวที่เปล่งประกายและเกสรจากกระต่ายน้อย
สาระจากเมฆและหยดน้ำตาอีกสักนิด,
และคนทุ่งในขณะที่แสงจันทร์เต้นรำใกล้ๆ
แต่เวทมนตร์ที่มีประโยชน์มากมายต้องมาจากที่ไหน,
หัวใจร้องเพลงด้วยความสุขอย่างจริงใจ.
“อ้า! นี่แหละที่เป็นปัญหา!” เธอครุ่นคิด หน้าของเธอหมดแรง “ข้าจะร้องคลอไปด้วยความสุขได้อย่างไรในเมื่อความคิดนั้นทำให้ใจข้าหดหู่?”
แต่เธอไม่ยอมแพ้ เพเนโลพีจึงตั้งใจที่จะลองอีกครั้ง ข้างนอกป่า ใบไม้หมุนวนรอบตัวเธอเหมือนน้ำวนของสีสัน แต่เธอแทบไม่ทันสังเกต เธอแค่เก็บรวบรวมทุกอย่างที่บทกวีของเธอขอและรีบกลับบ้าน
หลังจากเตรียมส่วนผสมเรียบร้อยแล้ว เธอเคลียร์คอ ยืนตัวตรงและร้องบทกลอนของยาของเธอ แต่ความพยายามทั้งหมดเพียงทำให้กาต้มน้ำเดือดและฟองอากาศออกมาอย่างเศร้าๆ
“ข้าควรทำอย่างไรเพื่อให้เวทมนตร์ที่ตั้งใจไว้เกิดขึ้น?” เธอร้องออกมา แล้วทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในใจเธอ—“บางทีจินตนาการอันบริสุทธิ์อาจเป็นกุญแจสำคัญ!”
ด้วยความกระตือรือร้น เธอจึงเทหัวใจทั้งหมดของเธอลงไปในบทกลอนที่น่าหลงใหลทีละบท ถูกต้องแล้ว “ข้าได้ทำมันแล้ว! ข้าได้ทำมันแล้ว!”
กาต้มน้ำสั่นสะเทือนด้วยความตื่นเต้นและเต็มไปด้วยสีสันที่ไม่เคยเห็นมาก่อน โดยเติมเต็มห้องด้วยเมโลดี้ของแสงและเสียง
ฮอบส์กระโดดลงจากขอบหน้าต่าง ขนของเขาชี้ขึ้น เตรียมพร้อมมองสีสันที่เปลี่ยนแปลงไป “ข้าคิดว่าท่านกำลังจะทำสิ่งไม่ดีแน่ๆ,” เขาเตือน
แต่เพเนโลพีหลงใหลเกินกว่าจะใส่ใจคำเตือนของเขา กาต้มน้ำในที่สุดก็ค่อยๆ เย็นลง และเธอยืนอยู่ข้างๆ โดยมีถ้วยที่เต็มไปด้วยของเหลวสุดมหัศจรรย์สีชมพูอร่าม มันเปล่งประกาย เย้ายวนใจให้เธอลองชิมมัน หลังจากกล้าที่จะดื่มสักเล็กน้อย เธอรู้สึกถึงคลื่นแห่งความสุขมหาศาลที่ท่วมท้น
ด้วยความมั่นใจที่ได้เรียนรู้ใหม่ เธอตัดสินใจ “พรุ่งนี้ ข้าจะฝึกซ้ำอีกครั้ง” และสิ่งนี้เป็นแรงบันดาลใจให้เธอฝันใหญ่ ทำให้หัวใจของเธอตื่นเต้นกับการเติมเต็มครั้งสุดท้ายที่จำเป็นในการทำให้ยาของเธอสมบูรณ์แบบ
เพเนโลพีได้เรียนรู้ว่าการสร้างเวทมนตร์นั้นไม่ได้ใช้แค่การปฏิบัติตามสูตร แต่มันต้องการหัวใจ ความฝัน และการเติมเต็มด้วยความสุข และดังนั้น ด้วยการสร้างยาทุกครั้งที่เธอทำต่อมา เธอไม่เพียงแต่เปลี่ยนแปลงส่วนผสมของเธอ แต่ยังเปลี่ยนแปลงตัวเธอเอง เติบโตเป็นแม่มดที่ยิ่งใหญ่ตามที่เธอเคยใฝ่ฝัน