ในป่าที่เขียวชอุ่ม เต็มไปด้วยเสียงใบไม้สั่นไหวและนกร้องเพลง แพตตี้แพนด้าที่เรื่องมากใช้ชีวิตในแบบที่แพนด้าเพ้อฝันกัน เธออิ่มหนำกับหน่อไม้เพียงไหร่ก็ไม่พอ สนุกสนานกับการแกว่งไปมาอยู่ระหว่างต้นไม้และตักตวงแสงแดดอันอบอุ่นที่กรองผ่านชั้นใบไม้ของป่า ถึงแม้เธอจะอยู่ท่ามกลางเพื่อนสัตว์มากมาย แพตตี้กลับคิดว่าตัวเองเป็นแพนด้าที่เรื่องมากที่สุดและดูแลเพียงแค่สายพันธุ์ของตน อย่างแพนด้าน้อยเท่านั้น สัตว์อื่น ๆ ทุกชนิดนั้น เป็นเพียงภาพที่ไม่น่าสนใจสำหรับหัวใจที่รู้สึกไม่พอใจของเธอ
วันหนึ่งช่วงบ่ายที่แดดสดใส มีเสียงเคาะเบาๆ มารบกวนการกินหน่อไม้ของเธอ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไป ก็เห็นเพื่อนสนิทของเธอนั่นก็คือ โพลลี่หนูพิกาที่เพิ่งกลับมาจากทุ่งหญ้าใกล้เคียง
“แพตตี้! แพตตี้!” โพลลี่ร้องตะโกน ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น “วันนี้ฉันเจอสัตว์ที่น่ารักที่สุดเลย! ยั่วยวนลามา ตัวเล็กที่มีความอ่อนน้อม และแมลงที่เต้นรำ! คุณจะมารู้จักพวกเขากับฉันไหม?”
“ไม่เลย!” แพตตี้ตอบเสียงห้วน พยายามส่ายหัวด้วยความไม่พอใจ “ฉันจะไม่เข้ากับสัตว์ที่ดูเหมือน—อ่า หมายถึงที่ทำตัวไม่เหมือนแพนด้าที่ฉันเคยเห็น!”
โพลลี่รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก เธอหันหลังออกไปพร้อมกับเสียงถอนหายใจเบา ๆ เพื่อนอีกคนที่น่ารักคือ คาวตี้จิงโจ้ ที่เพิ่งเข้ามาจากออสเตรเลีย ก็มาเชิญชวนเพื่อน ๆ เข้าร่วมเล่นด้วย เธอได้บอกคาวตี้เกี่ยวกับความเรื่องมากของแพตตี้
“โอ้ นี่มันไม่ถูกเลย” คาวตี้พูด “บอกเลยนะ โพลลี่ ที่รัก ช่วยฉันสักครั้งได้ไหม?”
“ได้เลย” โพลลี่ตอบ “ฉันจะทำถ้าได้”
“เยี่ยมเลย! งั้นเชิญสัตว์ที่มาที่ทุ่งหญ้าเมื่อวานนี้มาที่นี่ และบอกให้พวกเขานำสัตว์อื่น ๆ มาร่วมด้วย ฉันจะส่งโน้ตไปยังเพื่อน ๆ ของฉันจากออสเตรเลีย และเราจะมีปิกนิกและสนุกสนานด้วยกัน”
โพลลี่ตกลงในทันที เธอบินไปยังพื้นที่โคลเวอร์นอกป่าและกระซิบบอกข่าวแก่ทุกคนที่เธอพบ และสัตว์ทุกตัว ทั้งขนาดใหญ่และเล็กต่างวิ่งกลับมาบอกว่าพวกเขาจะไปที่ปิกนิกด้วย พร้อมนำสัตว์อื่น ๆ มาด้วย
จากนั้นคาวตี้ก็เริ่มออกเดินไปที่ป่าไผ่ โดยที่แพตตี้ยังนอนอยู่บนพื้น
“แพตตี้!” เธอร้อง เริงร่ากระโดดไปหา “คุณมากับเราที่ปิกนิกวันพรุ่งนี้ไหม? เราต้องการคุณมากกว่าสัตว์ตัวไหน ๆ”
แพตตี้นั่งตัวตรงและมองอย่างสนใจ “ใครจะไปบ้าง? ลามาจะมาไหม?”
“ไม่ ไม่พวกเขาอยู่ไกลเกินไป” คาวตี้ตอบ
“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ไม่ไป” แพตตี้พูดเสียงเบาแล้วนอนลงอีกครั้ง คาวตี้ตีมือที่หน้าผากด้วยความสิ้นหวัง แต่เธอมีใจที่กล้าหาญเกินกว่าจะให้มันทำให้เธอรำคาญ หากแพตตี้ไม่อยากไป ก็ไม่เป็นไร ยังมีสัตว์อื่น ๆ อีกมากมาย!
ไม่นานหลังจากนั้น ภาพที่สวยงามที่สุดก็ปรากฏขึ้นบนฝั่งของลำธารในป่า—สัตว์ต่าง ๆ ถือรถเข็น บริการผ้าขาวใต้ต้นไม้ และดูมีความสุขกันสุด ๆ เหมือนสัตว์จะมีความสุขที่สุด
แพตตี้ได้กลิ่นหอมหวานจากตะกร้าเหนือกลิ่นของหน่อไม้ แต่เธอไม่เคยนึกจะออกจากบ้านเพื่อความอร่อยทั่วโลก
ต่อมา โพลลี่และเพื่อน ๆ ที่เหลือ หลังจากรับประทานอาหารฟุ่มเฟือยก็เริ่มร้องเพลงกัน แต่สำหรับใครล่ะที่เพลงจะเติมเต็ม? ไม่ใช่แพนด้าสีดำและขาว
สัตว์ต่าง ๆ ปั้นวงกลมใหญ่รอบต้นไม้และเล่นเกมอย่างมีชีวิตชีวา แต่ไม่เคยคิดถึงแพตตี้แม้แต่น้อย แม้เธอจะใช้หัวหนัก ๆ โผล่จากใต้กอไผ่
ในที่สุด แพตตี้ก็หันตาทั้งสองสีดำไปที่กลุ่มผู้มีความสุข “จะมีประโยชน์อะไรในการข่มขู่ใบไผ่ด้วยการโยนตัวอยู่ที่นั่นในแสงจันทร์ ทำไมไม่มาเต้นที่นี่?” เธอตะโกนและกระโดดลงไปที่ที่โล่ง
“ฉันหวังว่าแพตตี้จะดันตัวกลับให้มากที่สุดโดยใช้เท้าของเขา เชิดแขนขึ้น แล้วผลักตัวไปท่ามกลางเหมือนท่อพูดของคุณนายมูเวอร์!” หนึ่งในเด็ก ๆ ยิ้มออกมา “แต่ไม่เป็นไร ให้เราช่วยเธอด้วยเถอะ”
สัตว์ต่างทำให้เธอมีที่เข้าวง แต่แพตตี้ย่นหน้าผากและนั่งลงอย่างช้า ๆ จนทำให้สัตว์อีกสิบตัวต่างก็วนไปก่อนที่พวกเขาจะเห็นเธอ ขนสีดำและขาวของเธอนั้นสวยงาม จึงทำให้วงกลมมีความแข็งแกร่งขึ้นแล้วรอบตัวเธอ ท่าทีที่ขี้เกียจของเธอทำให้เธอรู้สึกเหนื่อย และเธอเหยียดตาและแทบจะหลับไป แต่กลุ่มสัตว์ทั้งหมดก็กระโดดและกระโดดให้ผ่านตัวเธอหลายครั้ง
สิ่งที่เห็นในภาพที่สวยงามนี้คือพวกเขาได้สร้างจิตวิญญาณใหม่และชีวิตใหม่ และไว้วางใจในสิ่งนั้นอย่างเพียงพอที่จะทำให้สุขภาพ ความสุขและความเจริญรุ่งเรืองพุ่งสูงเท่าเขาที่สูงที่สุด—และพวกเราทุกคนจำเป็นต้องทำเช่นเดียวกัน—เมื่ออาหารบนโต๊ะไม่เพียงแต่มีแค่เกลือกิ้วออกฤทธิ์เท่านั้น แต่ยังไม่ได้เป็นไปตามรสนิยมของเรา
เมื่อเวลาผ่านไป แพตตี้ยกตัวเองขึ้นจึงยืนอยู่บนเท้าสีดำของเธออีกครั้งแล้วมองรอบ ๆ ว่าใครจะกระตุ้นเธอได้ “เพราะหลังจากที่เธอกินแล้ว เธอได้บินไปกับว่าวของคนอื่น ตามที่คำกล่าวว่า” ผู้เป็นเจ้านายดำของเธอระหว่างทำงานได้ถอนใจ” ในขณะที่โพลลี่ยืนให้ขวดอาหารเล็กลงแก่จิ้งหรีดเพื่อไม่ให้มันร้องเสียง
อย่างไรก็ตาม สัตว์เหล่านี้ไม่ได้มารวมกันเพื่อจะสนุกหรือทำให้แพนด้าสีดำและขาวรู้สึกอึดอัด ยักโก้ ยาร์ค นั่งใกล้ ๆ ขณะที่เขายืนเล่น มีลักษณะใหญ่กว่าธรรมดาเมื่อเปรียบเทียบกับยักษ์ แต่ยังเรียกได้ว่ายังเล็กเมื่อเปรียบเทียบกับช้างใหญ่และลำตัวที่เชิดขึ้นสู่ท้องฟ้า ยักโก้อยากจะเต้นรำ และในขณะที่เขายังมีเสียงเพลงและอาหาร เขาก็แสดงให้สัตว์ต่าง ๆ เห็นความสวยงามในระหว่างที่เขาหมุนหางไปมา เขาเริ่มทำในเวลาเช้า แต่เมื่อมืดและเหงา ความสนุกและเสียงเพลงของเขาก็เงียบลง ในเช้าต่อมา เวลาไม่ไปไหนเหมือนที่เคย และเขาก็รู้สึกเดียวดายอยู่ตลอดไป ธรรมชาติก็แตกต่างจากเดิมไปแล้ว
แต่วินาทีนี้มีตังโก้ เสือผู้ยิ่งใหญ่ก็เข้ามา โอ้ใจ! เขานั่งตัวเองอยู่คนเดียวห่างจากทุกคน สัตว์เยือนของเขาคือวิญญาณ แต่สำหรับเขานั้น วิญญาณได้กลายเป็นคนที่น่าเบื่อหน่ายและเดินไปไม่ค่อยคล่องอยู่ทางตะวันออกหรือทางตะวันตก ต่อไปเขาต้องเข้าไปขออนุญาตในทุกสิ่ง จนต่อมามีงานศพ: นี่คือสิ่งที่ยักโก้ต้องการเพราะเขาได้ยิงปลาทะเลในแตกตัวที่ดีบุกชิ้นหนึ่งก่อนที่ตังโก้จะเข้ามามาเก็บตะกร้าส่งเสียงใหญ่ท่ามกลางพื้นดินและยังมีพฤติกรรมก้าวร้าวและก้าวร่อนไม่ต่างจากคนงี่เง่า นักปรัชญา บลูส์ ได้รับชมช่วงเวลาที่ตังโก้เล่นล่าสำหรับนำมาศึกษา และเมื่อเขาปรากฏตัวในที่ดิน เขาก็รู้สึกละอายและถอยออกไปด้วยคำสั้น ๆ และแสงสว่างน้อยลง
แต่ยำก็เริ่มหลงใหล เขาได้สละขวดย่าของเขากับหินแข็งแล้วก็ได้รับผลกระทบอีกครั้งนั่น จนถึงตอนนี้ ยังคงนั่งอยู่ทำไมมันว่างเปล่า “ไม่ต้องห่วง หยุดไว้” เขาพูด “แต่สิ่งนี้และสิ่งนั้น และอีกอย่าง จากเหน็บถึงเย็นที่มีกินและหากไม่สุขสบาย เวลาในการหย่อนบาร์เทนเดอโดยไม่รีบร้อนถ้าว่าจะส่งคุณออกไป และปฏิเสธที่จะบอกว่าช่วยชี้แนะถึงข้อตกลงเมื่อต้องส่งมอบ ให้ลงไปต่ำจากจุดเดือด—นี่มันยากแค่ไหนที่คนเราจะต้องกินและดื่มเหมือนกัน!”
“พูดถูกแล้ว ยำตัวน้อย” สัตว์อื่น ๆ ข้างนอกพูด และชูถ้วยให้ขึ้นมาจากกัน แต่ละตัวทำน้อยมากลงกลุ่มเสียงทำเสียงขลุ่ยไปในถ้วยของกัน กับจำนวนน้ำหวานเมดรอบหนึ่ง พวกเขาต่างพูด่าดล้วนถึงจำนวนหยดน้ำจากน้ำพ่อ (เสียงพ่อผู้มีความเร้าใจ) ทุกคนทำได้ยกถ้วยของตนซึ่งไม่เหลือซ้ำรอบโต๊ะหรือน้ำที่เต็มแล้วเก็บจากเหนือจนถึงน้ำเข้า “เจอแล้ว, ที่นี่, ของจริงในลำคลอง, น้ำบริสุทธิ์เท่านั้น (การได้ยิน รสชาติเพียงรอ) อย่าให้สูญเสียไปไกลหรือมีกำหนด!’” ความพร้อมในอนาคตข้างหน้า
ด้วยเหตุนี้ ในขณะที่คุณอาจคิดว่า พระอาทิตย์ตกดินให้โลกเต็มไปด้วยแสงทองขนาดใหญ่ แล้วเหตุการณ์นี้ยังมีความเชื่อมโยงในสิ่งนั้น และได้ลงไปนั่งกับสัตว์รอบ ๆ การชม และทุกหูภายในสิบหรือสิบสองไมล์รับฟังสิ่งนี้ ทั้งฟลีที่มีเสียงอันไพเราะที่ “ไม่เพียงแต่ร้องเพลงเท่านั้น แต่ยังได้ยินและได้กลิ่นอีกด้วย” ต่างภูมิใจชอบกันที่จะบอกให้สัตว์อื่น ๆ ฟังว่า พวกเขาได้ยินเสียงนกไนติงเกลในระยะไกลขนาดนั้น
ในวันถัดไป ก็มีกลุ่มใหญ่ที่จัดเต็มจากการจัดการถ้วยขนาดใหญ่ของยำ เค้กในโลกอากาศ โดยการอยู่รอบต้นไม้ที่มีแสงอาทิตย์ตก หรือพักผ่อนในความร้อนของกลางวัน ขณะที่สัตว์ป่าจะออกจากป่าไปดื่มน้ำที่ฝั่งตรงข้าม และหาท่ออีกครั้งหรืออีกครั้งหากแต่ได้เจอปลาที่ห่างกว่าพวกเขาได้เป็นอย่างดี เช่นเดียวกับสิ่งที่เกิดขึ้นสู่วันไหนๆ ใครมีโอกาสสำรวจและเพลิดเพลินที่ต่างกันออกไปจากกัน มักจะพบอย่างเดียวกันจากช่วงเวลาเดียวกันที่เป็นจุดเริ่มต้นในสิ่งที่พวกเขาอาจใช้รสนิยมแตกต่าง เช่นเดียวกับชีวิตสีดำและขาวที่บางครั้งถูกซึมซับในท่ามกลางกับสัตว์ตัวอื่น ยังมีความสวยในความเป็นจริง
วันหนึ่ง สัตว์ทั้งหมดถล่มเข้าไปที่ข้าง ๆ “นี่มันไม่ถูกต้อง” พวกเขาอ่อนแรง
“ทำไมมันถึงไม่สามารถให้ฝนได้อีก ย่ำหอบด้วยความหิวอีกรอบ ตอนที่เธอดูแลภายนอกและทุก ๆ ต้นสะบัดใบหญ้าที่หอมหวน ไปก็มองถึงกันเมื่อใด?” ทุกคนดูเหมือนมีเป้าหมายในการกัดดิกตัวเองที่น่าหวาดหวั่น แต่ไม่เป็นไร ปฏิเสธว่าแพตตี้ได้เข้ามาอยู่ข้างมัน “ไม่ใช่ต้นทุนใด ๆ เหลืออยู่ตลอดหรือรอคอยเลย!”
“แล้วสวัสดี!” แพตตี้ มารู้สึกมันหนักในความเร็วที่ตั้งตัวไว้ “ทำไมพวกเขาไม่ต้องการมานั่งในคืนวันนี้ ที่จะได้มีเวลาหยุดพักให้เล่นหน่อยหรือ? แต่ไม่มีเลย พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนพยายามจะสร้างเรื่องมายาเกี่ยวกับฉัน เส้นทางซึ่งฉันโค่นฤดูกาลอย่างหนัก เลย บอกได้ไหม? พวกเขายังคงพอดีถึงจุดพิกของฉัน”
การสังเกตมีสีสันแตกต่างกันไปในทุ่งหญ้าลำบากยิ่งเมื่อเธอพิจารณานำไปสู่การสันนิษฐานต่อการพูดครั้งสั้นในเมืองหรือไม่?
“เขาพูดถูกต้อง” ยำพูดขึ้น “ฉันเฮฟ่าตัวเองมีจุดเริ่มต้นในการถอดเรื่องราวและแสดงกับเขาในรายงานข่าวออกมาจากบ้านทุกวัน สำหรับข้าเป็นอย่างไรไม่ฉุกคิดอย่างตั้งใจน่อง โดยไม่ต้องแม้ได้รับการเพลิดเพลิน!” เงินหมดไม่ควรกระตุ้นจิตใจกวัดแกว่งของคนส่วนกระตุ้น รอบหนึ่ง!
“รอบกลับ! ต้องการที่จะมีคืนสภาพเป็นเงาสะอาดออก, โดยความจัดการเหอะพอ สิ่งอื่นไม่ออกมาได้จากแสงสว่างและความเบียดเบียน รถอยู่รู้มันไปควบควรสูงในเมืองถัดไป!” ยำพูดและหยุดลง บางครั้งสามารถให้เสียงเดียวของใครได้เปิด ฉันจะเคลื่อนตามไปทั้งก่อนและเริ่มถามตามเธอให้กัน!
แล้วเหตุการณ์ก็เตรียมที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่เป็นไปได้ว่า ต้องการวัดลังแล้ว!
“ไม่ต้องพูด! บางทีสัญญาณจะดูเหมือนว่า วิธีใดเล่าจะสามารถให้คำบรรยายด้วยมากกว่า หากใคร ๆ จะไปยังคณะอื่นก็ถึง!” วันของเท้าจะแบกทุกความตื่นเต้นให้มีประโยชน์ หมนูฝาตอบ สนใจการถ่ายทอดการกินขนมให้ลูกค้าทันที!
พันการเสียงตัวเธอ เป็นสายตาที่แฝงรังสีโดนในอุทยานจนควรอยู่ปัก ณ ข้างเมื่อไรหรือ?
แพตตี้ที่แพนด้าเรื่องมากสอนบทเรียนที่น่ายินดีเกี่ยวกับการยอมรับและมิตรภาพที่ข้ามผ่านรูปพรรณ ของเรื่องราวนี้ตามแพตตี้ แพนด้ายักษ์ผู้ใช้ชีวิตในป่าหน่อไม้ที่เขียวชอุ่ม ผู้ที่ในตอนแรกมีปัญหาเรื่องการเลือกปฏิบัติต่อสัตว์ที่ไม่เหมือนกับสายพันธุ์ของเธอ อย่างไรก็ตาม มุมมองของเธอเปลี่ยนไปในระหว่างการปิกนิกที่สนุกสนานซึ่งสัตว์ต่าง ๆ มารวมกันอย่างเต็มที่ แสดงให้เห็นว่ามิตรภาพที่แท้จริงไม่รู้จักขอบเขต ผ่านเรื่องราวที่น่าพอใจและคำบรรยายที่ชัดเจนเกี่ยวกับป่าและสัตว์ในนั้น เด็ก ๆ จะได้เรียนรู้ถึงความสำคัญของการยอมรับความหลากหลายและเฉลิมฉลองความแตกต่าง เรื่องราวที่น่าจดจำนี้ส่งเสริมความมีน้ำใจและความเข้าใจในทุกมิตรภาพ