เช้าวันหนึ่ง ฉันได้ยินเสียงแปลก ๆ มาจากห้องใต้หลังคา ในตอนแรก ฉันคิดว่ามันเป็นแค่แมวของฉันที่ชื่อมัฟฟินกำลังไล่จับหนูบินอยู่ แต่เมื่อฉันเดินขึ้นไปดู ฉันกลับไม่พบมัฟฟินที่นั่น แต่พบสิ่งที่น่าสนใจและสนุกมากกว่า!
มันมีสีฟ้าเทาอ่อนตาเป็นประกายสีเขียวมรกต ฉันไม่แน่ใจในตอนแรกว่านั่นคืออะไร แต่เมื่อมองไปที่ปีกสีขาวเล็ก ๆ บนหลังของมัน ฉันรู้ว่ามันคือมังกรตัวเล็ก! ฉันไม่รู้ว่ามันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่มันกลับเป็นมิตรและฉันรู้สึกดีใจที่มีเพื่อนใหม่!
“สวัสดี!” ฉันพูด ขณะคุกเข่าลงเพื่อเล่นหัวมังกรตัวน้อย มันส่งเสียงแปลก ๆ – เหมือนเสียงหัวเราะน่ารัก มันนวดมือของฉันด้วยจมูกของมัน
“เธออยากลงไปข้างล่างเพื่อเล่นไหม?” ฉันถาม มันดูเหมือนว่าอยากไป ดังนั้นฉันจึงหยิบผ้าห่มจากเตียงของฉันแล้วห่อมันไว้ เพื่อที่ว่าไม่มีใครจะเห็นมันหากพ่อแม่ของฉันขึ้นมาดู
ในห้องของฉัน ฉันให้มันทานสตรอเบอร์รีและวิปปิ้งครีม – ขนมโปรดของมันที่ฉันคิดว่า! แล้วฉันก็ตั้งชื่อมันว่า ร็อคกี้ มันนั่งอยู่บนไหล่ของฉันเมื่อฉันไปขี่จักรยานข้างนอก
เรามีความสุขเล่นด้วยกันตลอดทั้งวัน และเล่นกันทุกวันหลังจากนั้น แต่มีสัตว์หลายชนิดที่ไม่ค่อยเป็นมิตรกับมัน มันรู้สึกกลัวคนมาก แม้เวลาที่เด็ก ๆ ในหมู่บ้านพยายามเล่นกับมัน มันก็กลัวจนต้องบินหนีไป แต่ฉันอยู่ที่นั่นเสมอเพื่อยินดีต้อนรับมันกลับมา
วันหนึ่งขณะที่เรากำลังเล่นกัน ได้ยินเสียงดังราวกับมีภัยพิบัติ เสียงคำรามทำให้พื้นสะเทือน น้ำกระเด็นไปทั่ว และไฟกับหินและต้นไม้ตกลงมาจากเบื้องบน! มันน่าประหลาดใจมากเพราะฉันและชาวบ้านเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีเสมอมาก่อน
“ร็อคกี้ ร็อคกี้! มันคืออะไร?” ฉันร้องด้วยความสิ้นหวัง
“ฉันคิดว่าฉันรู้แล้ว!” มันตอบกลับด้วยเสียงแหบ ๆ
“มันคืออะไร?”
“ภูเขาไฟกำลังระเบิดอยู่บนเขานั้น! หากเราไม่ช่วย มันจะทำลายทั้งหมู่บ้าน!”
ร็อคกี้มีความกล้ามาก ดังนั้นเราจึงรีบไปยังภูเขาอย่างรวดเร็ว
“ใกล้กว่านี้อีก! ให้มาอีกนิดไปทางขวา! โอเค ระวัง! ไฟและหินกำลังตกลงมาจากเบื้องบน!”
ร็อคกี้เริ่มหมุนตัว เป่าลมหายใจไฟไปยังหินที่กำลังตกลงมา บางก้อนเขาหลอมเป็นลาวา บางก้อนเขาทำให้กลายเป็นฝุ่น เรายืนอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยไฟและหินตกลงมานานเกือบชั่วโมงจนภัยได้ผ่านพ้นไป
“โอ้ ขอบคุณ!” ฉันพูดกับร็อคกี้เมื่อในที่สุดเขานั่งลงได้อีกครั้ง “แต่ฉันไม่รู้ว่าจะสู้ได้อย่างไร!”
“การสร้างมิตรภาพไม่ใช่เพียงแค่การต่อสู้นะ” มันพูดด้วยเสียงอ่อนโยน
คืนนั้น เด็ก ๆ มาที่บ้านของฉัน กับอาหารมื้ออร่อยที่สุดในหมู่บ้าน
“โอลิเวีย” เด็ก ๆ ทุกคนร้อง “เราขอขอบคุณเธอที่ช่วยพวกเราให้รอดจากอันตรายในวันนี้ ร็อคกี้ไม่กลัวเราอีกต่อไป และเราหวังว่าเธอกับเขาจะมาเล่นกับเราให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้”
ร็อคกี้ยกหัวขึ้นสูงกว่าเดิมในระหว่างการพูดนี้ เขาดูภูมิใจมาก!
ดังนั้นคุณเห็นไหม คุณจะเห็นความแตกต่างที่ความเมตตาและความรักสามารถสร้างขึ้น และมันสามารถเปลี่ยนสิ่งมีชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้กลายเป็นดาวในชุมชนหมู่บ้านได้