กาลครั้งหนึ่งในป่าอันอบอุ่น มีนกฮูกน้อยชื่อว่าโอลิเวอร์ เขาหลงรักยามค่ำคืน ที่บินใต้ดวงดาวระยิบระยับและส่งเสียงฮูตอย่างนุ่มนวล แต่คืนหนึ่งที่เงียบสงบเป็นพิเศษ มีบางอย่างรู้สึกผิดปกติ เพื่อนๆ ในป่า ตั้งแต่นกใจเล็กที่สุดไปจนถึงกวางที่มีสีทรงตัว ก็ไม่มีใครมาให้เห็นเลย
“ฉันอยากให้มีใครสักคนออกมาเล่นด้วย” โอลิเวอร์ถอนใจ ขนของเขาฟูฟ่องขึ้น พระจันทร์ส่องแสงอย่างเงียบๆ คอยเป็นเพื่อนเขา แต่ไม่สามารถแทนที่เพื่อนที่แท้จริงได้ จู่ๆ ความคิดหนึ่งก็ลอยเข้ามาในใจเขา มันฟูฟ่องเหมือนก้อนเมฆ นุ่มนิ่ม “ฉันจะพันตัวเองด้วยผ้าห่มวิเศษของฉัน” เขาฮูตอย่างมีความสุข ขณะที่พุ่งไปที่ก้อนไม้ของเขา ดึงผ้าห่มสีน้ำเงินที่อบอุ่นและหนาออกมาจากด้านใน มันส่องสว่างแม้ในแสงจันทร์
เขากางมันออกบนพื้นแล้วนั่งอยู่ที่ปลายหนึ่งให้เนื้อผ้าที่อบอุ่นคลุมร่างกายขณะที่เขากล่อมตัวไปมา จนกระทั่งผ้าห่มทั้งหมดเริ่มเต้นแอโรบิคอย่างนุ่มนวล มันช่างวิเศษจริงๆ! ไม่นานมานี้ มีประกายแห่งแสงดาวเล็กๆ ปรากฏออกมา หมุนวนไปรอบๆ ผ้าห่มสีน้ำเงิน พวกมันรวมตัวกันกลายเป็นลูกบอลที่มีแสงสว่างใหญ่โตที่บินสูงขึ้นไปในฟ้า ขณะที่มันลอยอยู่นั้น มันได้กลายเป็นเสียงดนตรีที่เย้ายวนใจที่สุดที่คืนเคยได้ยิน
เสียงนั้นลอยออกไปทั่วป่า หายเข้าสู่น่านน้ำทุกหลืบและมุมของที่นี้ และในไม่ช้า เพื่อนๆ ของโอลิเวอร์ก็เริ่มมาโผล่ “สวัสดีตอนเย็น โอลิเวอร์!” พวกเขาพูด โอลิเวอร์ยิ้มอย่างมีความสุขขณะโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม
“น่าขบขันที่เสียงเพลงวิเศษเรียกพวกท่านทั้งหมดมา ทั้งที่พวกท่านน่าจะบินมาหาฉันที่นี่ได้” เขาล้อ
“ไร้สาระ! เราแค่ซ่อนตัวอยู่ เพื่อให้แน่ใจว่าคุณไม่เหงา” กระต่ายตัวหนึ่งบอก ขณะที่มันยกหูและกระดิกจมูก
พวกเขาทั้งหมดนั่งลงบนผ้าห่มวิเศษ แบ่งปันข่าวสารและอาหารอร่อยๆ จากเห็ดและเบอร์รี่ที่เพื่อนคนหนึ่งนำมาให้ พวกเขาช่วยกันชมคืนที่ผ่อนคลายไป เสมือนคืนนี้ไม่มีวันไปไหนเลย!
ในที่สุด พวกเขาทุกคนก็เริ่มเบียดเสียดกันเพื่อหลับ โดยรู้ว่าพวกเขาจะอยู่เคียงข้างกันเสมอ รู้ว่าผ้าห่มจะช่วยให้คืนนี้ยาวนานและมีความสุขอย่างมากจริงๆ