ในคืนที่เงียบสงบ เมื่อมีเพียงดวงดาวอยู่เป็นเพื่อนกับต้นไม้ใหญ่ โอลิเวอร์นกฮูกพบว่าตนเองอยู่ที่ทางแยกที่สำคัญในชีวิตของเขา พระจันทร์ส่องสว่างบนยอดต้นไม้ ทำให้ทุกสิ่งที่อยู่ใต้ดวงจันทร์มีเงาที่มืดลง สร้างบรรยากาศที่เหมือนเวทมนตร์ โอลิเวอร์ซึ่งมีความรอบรู้และอ่อนโยนตามธรรมชาติ มักจะครุ่นคิดถึงความลึกลับของคืน แต่คืนนี้ต่างออกไป; คืนนี้เขาต้องเผชิญกับการตัดสินใจครั้งใหญ่
ขณะที่เขานั่งอยู่บนกิ่งไม้ยาวนาน เขาก็ได้ยินเสียงอ่อนโยนที่ทำให้เขาหยุดคิด มันคือเคลแบบกระต่ายที่ดูเดือดร้อนและกลัว “โอลิเวอร์! ฉันดีใจมากที่ได้พบคุณ ฉันต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน”
เคลแบบอธิบายต่อไปว่า พายุที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันได้ทำให้ต้นไม้ใหญ่หักล้ม ซึ่งขัดขวางทางเข้าบ่อของเขาและขังน้องๆ ของเขาไว้ภายใน “ฉันพยายามขุดออกมา แต่ฉันต้องการความช่วยเหลือ รากลึกมาก และฉันกลัวว่าจะทำให้พวกเขาอันตรายมากขึ้น” เคลแบบอธิบายด้วยความวิตก
โอลิเวอร์รู้สึกใจเต้นเล็กน้อย เขารักกระต่ายและยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อพวกเขา แต่ความคิดที่จะผจญภัยเข้าไปในสิ่งที่ไม่รู้จักทำให้เขารู้สึกกลัว “ฉันอยากช่วยคุณนะ เคลแบบ” เขาตอบอย่างอบอุ่น “แต่ฉันมองไม่เห็นว่าทำอะไรได้ มันมืดเกินไป!”
หูของเคลแบบตกลงเล็กน้อย “คุณสามารถลงมาที่พื้นซึ่งมีแสงจันทร์ส่องอยู่ และฉันจะนำคุณไปยังบ่อของฉัน”
“แต่เคลแบบ” โอลิเวอร์เตือน “คุณต้องจำไว้ว่ายิ่งเราเข้าใกล้พื้นมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีอันตรายซ่อนอยู่ในเงามืดมากขึ้นเท่านั้น”
เคลแบบพยักหน้า เข้าใจในความกังวลของโอลิเวอร์ แต่เขาก็ตั้งใจ “ฉันรับรองได้ว่า ฉันไม่เคยต้องการใครมากไปกว่าที่ฉันต้องการคุณคืนนี้!”
คำอ้อนวอนนี้ทำให้โอลิเวอร์รู้สึกหนักใจ เขาเหลียวมองไปที่กิ่งก้านที่ปกป้องของต้นโอ๊กใหญ่ที่อยู่เหนือหัว “ถ้าฉันไป ฉันต้องเชื่อใจคุณอย่างเต็มที่ สัญญาว่าจะไม่พาฉันเข้าไปในอันตราย?”
ดวงตาของเคลแบบเปล่งประกายด้วยความกระตือรือร้น “คุณสามารถไว้วางใจฉันได้ โอลิเวอร์! ฉันจะไม่ทำให้คุณต้องเสี่ยงอันตรายแน่นอน”
ดังนั้นโอลิเวอร์จึงหายใจลึกๆ และเริ่มลงจากกิ่งไม้สู่แสงจันทร์ ตามเคลแบบที่กระโดดไปข้างหน้าอย่างกระวนกระวาย แต่ละก้าวดูเหมือนจะสะท้อนผ่านป่าในความมืด เมื่อได้ยินเสียงใบไม้ที่กระทบกัน ราวกับเสียงกระซิบที่เตือนเขาเกี่ยวกับอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้น
เมื่อพวกเขามาถึงต้นไม้ที่หัก เคลแบบรู้สึกสิ้นหวัง “มันแย่กว่าที่ฉันคิด” เขาพูดเสียงเบา “พวกเขาอาจจะเจ็บ และฉันไม่สามารถได้ยินเสียงพวกเขาแล้ว!”
อย่างมั่นใจ โอลิเวอร์บินขึ้นไปยังสาขาที่หนาของต้นไม้และมองลงไปในบ่อ ใช้ทุกสิ่งที่มีมองหาสัญญาณของชีวิต ไม่มีการเคลื่อนไหว ไม่มีเสียง และไม่มีตากระพริบเล็กๆ ที่มองขึ้นมา
หวาดกลัวในความเลวร้าย โอลิเวอร์เริ่มร้องเสียงดังพยายามเรียกให้มีการตอบกลับ อย่างปาฏิหาริย์ เสียงครวญครางเล็กๆ ได้เข้าหูเขาจากลึกในบ่อ “พวกเขายังมีชีวิต!” เขาประกาศด้วยความโล่งใจ แต่ตอนนี้ พวกเขาจำเป็นต้องขุดลึกและเคลียร์รากของต้นไม้ที่หัก เพื่อทำงานนี้ เขาใช้งานแรงทั้งหมดในตัวเองและเริ่มขุดอย่างรวดเร็ว ขณะที่เคลแบบเก็บกิ่งไม้และหญ้าเพื่อผลักออกไป
“ฉันคิดว่าเราสูญเสียคุณไปแล้ว!” เขาร้องเมื่อเห็นน้องๆ ของเคลแบบวิ่งออกมาข้างนอก
เหนื่อยล้า สองเพื่อนพักผ่อนสักครู่ก่อนจะกลับไปใต้แสงจันทร์ที่อ่อนโยน พวกเขาต่างตบหลังซึ่งกันและกันด้วยความขอบคุณ
“คุณผ่านพ้นช่วงเวลาที่มืดมิดที่สุดของฉันมาได้” เคลแบบกระซิบ “คุณจะมีเพื่อนเสมอในตัวฉัน โอลิเวอร์!”
และจากนั้นพวกเขาก็จากไปและกลับบ้านอย่างขอบคุณว่าได้ทำการเลือกที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของกันและกันไปตลอดกาล