กาลครั้งหนึ่ง ณ ชายขอบของป่า มีนกฮูกตัวน้อยชื่อโอลิเวอร์ นกฮูกน้อยโอลิเวอร์มีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับทุกสิ่ง เขาสนใจสัตว์และนกที่มาหาเขา และเขาก็อยากรู้เกี่ยวกับป่าที่เขาอาศัยอยู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาอยากรู้ว่าสิ่งใด lies อยู่เบื้องหลังป่า
วันแล้ววันเล่าที่เขานั่งอยู่ในต้นไม้สูงและฟังข่าวสารที่นกนำมาจากภูเขาและดินแดนที่ไกลโพน แต่เขากลับไม่เคยเชื่อในสิ่งที่พวกมันบอกเขา เพราะมันดูแปลกเกินไปและน่าอัศจรรย์ ม一次他 слушал старую ворону, которая крякала, что она пролетела целый месяц над морем, не найдя места для отдыха.
ดูเหมือนจะไม่ดีพอ แต่เมื่อเหล่านกอื่นๆ กลับมาบ้านในฤดูร้อนและบอกว่าในระหว่างทางพวกมันเจอกับทุ่งหญ้าสีเขียวและดอกไม้สวยงามและต้นไม้ขนาดใหญ่ โอลิเวอร์แทบจะสูญเสียสติไปเลย ทุ่งหญ้าสีเขียวและต้นไม้ขนาดใหญ่! พวกเขาหมายถึงอะไรกัน? เขาไม่เคยเห็นอะไรนอกจากแปลงหญ้าสีเขียวเล็กๆ ที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เขาอาศัยอยู่ ดังนั้นพวกมันจึงคิดว่าเขาโง่มากที่ไม่เข้าใจ แต่เขาเป็นแค่นกฮูกตัวเล็ก และนกฮูกตัวเล็กไม่ควรคาดหวังว่าจะรู้มาก!
เช้าวันหนึ่งที่สวยงามในฤดูใบไม้ผลิ ขณะที่เขากำลังถูกล้างและปัดฝุ่นก่อนอาหารเช้า เขาได้ยินนกตัวหนึ่งพูดกับอีกตัวว่า “หยดน้ำค้างวันนี้สวยมาก” เขาจึงสงสัยว่าหยดน้ำค้างคืออะไร และเขาจะสามารถกินมันในอาหารเช้าได้หรือไม่ เขาจึงถามไปว่า
“มันคือไข่มุกที่รัก ไข่มุก” นกตัวนั้นกล่าว
“โอ้ ฉันอยากจะอยู่ในห้องใต้ดินที่มีไข่มุกงอกอยู่บนหลังคา!” โอลิเวอร์ร้องออกมา
“คุณจะไม่สามารถเลือกมันได้เลย” นกพูด “มันคือแพนเค้กและไอศกรีมน้ำแข็งและครีมสตรอเบอร์รี่ เราจะทุกข์ใจมากหากต้องกินไข่มุก”
แต่ตอนนี้หัวของโอลิเวอร์ถูกพัดและเขาคิดเพียงแต่สิ่งที่น่ามหัศจรรย์ที่นกนำมาให้เขาจากดินแดนต่างประเทศ คิดถึงการกินแพนเค้กและครีมสตรอเบอร์รี่! สิ่งเหล่านี้ไม่เคยได้ยินในป่าอันมืดมนที่เขาอาศัยอยู่
ทันทีที่เขาคิดในใจได้เร็วพอ เขาก็พูดกับพ่อแม่และพี่น้องของเขาว่า “กรุณาให้ฉันข้ามทะเลไปดูสถานที่อันมหัศจรรย์ที่นกอาศัยอยู่และสิ่งที่น่าสนใจที่เติบโตที่นั่นได้ไหม?”
ดังนั้นโอลิเวอร์จึงเริ่มเดินทาง เขาบินไปเรื่อยๆ จนถึงจุดที่ป่าห่างออกไปไกลและหลังคาบ้านอยู่ด้านล่างเขา แต่เขายังคงมั่นใจว่า ขณะที่เขาบินไปเหนือความซ้ำซากของหินและหิมะ ทุ่งหญ้าสีเขียวที่น่าอัศจรรย์นั้นถูกซ่อนอยู่ข้างใต้ และเขาจะได้พบกับป่าที่บานไปด้วยดอกไม้ที่มีหญ้าหนาทึบเติบโตอยู่
สุดท้ายในวันหนึ่ง ขณะที่พระอาทิตย์กำลังต่ำและ眩しい，他来到一个发光的表面，阳光下闪闪发光，在他降落的地方，有一片大的森林，树木在风中弯曲，仿佛花朵或其他树木在它们之间移动。
ในที่สุดเขาก็มาถึงทะเล เขาบินขึ้นและลงเพียงเหนือขอบที่ยอดคลื่นปรากฏออกจากก้นทะเลและยอดคลื่นตกกลับลงไป เขาบินไปที่ชายฝั่งและออกไปยังทะเล เขาบินไปในทุกทิศทาง จนหัวใจเขาพึงพอใจ และจากนั้นเขาก็นั่งเงียบๆ บนโขดหินและเริ่มคิดว่าจะทำอะไรต่อไป
ไม่นานเขาก็พบแผนการที่ดี เพราะเขาคือ นกฮูกตัวน้อยที่ฉลาดมาก “สิ่งที่ผิดกับฉันคือ” เขากล่าว “คือฉันรู้ว่าแค่ไหนที่สามารถทำได้เพียงแต่ว่าฉันไม่รู้ว่าจะทำได้อย่างไร! นี่มันน่าเสียดายจริงๆ!” โดยที่เขาหมายถึงสิ่งน่ามหัศจรรย์ที่สัตว์สามารถทำได้ เช่น การกระดิกหางและการเปลี่ยนขนาดตัวได้ตามต้องการและการเปล่งประกายในที่มืด “จริงๆ แล้ว หากทุกสิ่งมีชีวิตรู้ว่าพวกเขาสามารถทำอะไรได้ คนจะรู้สึกอิจฉากันมากและคิดว่าการมีความสามารถเป็นเรื่องไม่ดี ทำให้ไม่มีอะไรที่เป็นที่นิยม สัตว์ที่ฉลาดจะยังคงฉลาดอย่างที่ชาญฉลาดมักจะเป็นและจะมีสัตว์ชนิดอื่นที่ค้นพบซึ่งจะฉลาดยิ่งขึ้น แต่สัตว์มีความสุขเกินไปที่จะดำเนินชีวิตในความไม่รู้ และพวกมันไม่ต้องการที่จะรู้เพื่อไม่ให้รู้สึกไม่สุข ความสามารถที่ได้รับการยอมรับนั้นเหมือนกับเงิน เส้นแบ่งเล็กน้อยดึงดูดเส้นแบ่งเล็กน้อยตามมา”
จากนั้นเขาก็เดินทางต่อไปเป็นระยะเวลานานจนฤดูหนาวเข้ามาเอง ทำให้ธรรมชาติเรียกร้องให้เขากลับบ้าน
เขาแบกปีกของเขาออกไป และด้วยความช่วยเหลือของลมแรงและลมตะวันออก เขาบินกลับบ้านโดยไม่มีการหยุดพัก ดวงอาทิตย์กำลังส่องแสงอีกครั้ง ดอกไม้กำลังบานอีกครั้ง และนกกระทาเริ่มผสมพันธุ์ในทุ่งนา มันเลยเวลาหยดน้ำค้างไปแล้ว แต่แพนเค้กยังคงเห็นได้ตลอดทั้งวัน
“แต่ว่าอะไร?” โอลิเวอร์พูดวันหนึ่งด้วยความสุขและมองไปทางซ้ายและขวา “นี่คืออะไร? มันจริงหรือเปล่า หรือสายตามันหลอกลวงฉัน? แต่พวกมันไม่หลอกลวงฉัน! นี่คือสวนลับที่สวยงาม!”
และที่จริง มันคือสวนลับ! และเขารู้สึกเสียใจเมื่อเขาต้องกลับบ้านก่อนพระอาทิตย์ตกดิน
เขาไม่รู้ว่าจะต้องไปทางไหนเพื่ออยู่ในสวนลับ เขาหมุนไปหมุนมาไม่รู้จะเริ่มจากทางไหนบ้าง บางอย่างอาจเกิดขึ้น และเขาก็มีอำนาจเหนือทั้งสถานที่นั้นได้อย่างไร?
ฤดูหนาวที่ตามมาเป็นฤดูที่อึมครึมมาก เพราะครอบครัวของโอลิเวอร์เริ่มลืมไปแล้วว่ามีสิ่งที่มหัศจรรย์ เช่นทุ่งหญ้าสีเขียวและสวนต่างๆ เขาคิดถึงความสุขเหล่านี้และค้นหาสิ่งเหล่านี้อย่างไร้ผล
แต่ครอบครัวของเขามีกิจกรรมในฤดูหนาว และเมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง พวกเขาก็เริ่มเดินทางไปยังประเทศใกล้เคียงที่มีความมหัศจรรย์ที่พวกเขารู้จัก
แต่เขาก็ไม่คิดถึงทะเลและความมหัศจรรย์ต่างๆ ที่ตอนนี้ถูกฝังอยู่ในดินแดนแห่งความฝัน ขณะบินออกไปในวันหนึ่ง เขารู้สึกตกใจมากเมื่อพบว่าที่ก้นทะเลมีประตูสีน้ำเงินเข้มอยู่ ด้านบนประตูมีเพียงประตูอื่นที่พาเขาเข้าไปในป่า และข้างหลังเขาก็ไม่รู้ว่าประตูของต้นไม้ของเขาอยู่ห่างออกไปแค่ไหน!
เขารู้สึกเศร้าใจมากเมื่อรู้ว่าเขาจะไม่มีวันหาทางไปยังสวนลับของเขาได้ แต่เขาผิด! สวนลับของเขาผุดขึ้นอีกครั้งในความสวยงามทั้งหมด! ประตูสีน้ำเงินเปิดออก มีคนที่แข็งแกร่งต้อนรับเขา และมันยังสร้างห้องเล็กๆ ให้เขาในต้นไม้หนึ่งต้น และน้ำตกของป่าก็เหมือนดวงตาที่ไม่ว่าเขาจะแค่ชุบแช่พวกมันมากเพียงใดก็ยังคงชุ่มชื้นและมีน้ำใจเสมอ!
โอลิเวอร์มีสิ่งนี้ทั้งหมดเพื่อขอบคุณที่หยดน้ำค้างมอบให้เขาได้มากมายในเช้าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิใช่ไหม?