กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในแผ่นดินที่ไม่ต่างจากของเรา มีนกฮูกอันมีปัญญาชื่อว่าโอลิเวอร์ เขามีขนที่เป็นลวดลายของสีน้ำตาลและสีเทา ดวงตาที่สว่างของเขาเปล่งประกายด้วยความรู้สึก โอลิเวอร์มีความรับผิดชอบมากมาย; ในส่วนลึกของป่าอันมีมนต์ขลัง เขาคือผู้พิทักษ์ของสวนมหัศจรรย์ สวนนี้เป็นที่รู้จักไปทั่วแดนไม่เพียงแค่เรื่องความงาม แต่ยังเกี่ยวกับความอบอุ่นและความรักที่มันส่งมอบไปทุกที่ที่ดอกไม้ของมันเบ่งบาน
วันหนึ่งที่สดใสและมีแดดอ่อน ๆ ลมอ่อนพัดพาเสียงกระซิบของความวิตกกังวลมาที่หูของโอลิเวอร์ ดอกไม้ในสวนมหัศจรรย์เริ่มเหี่ยวเฉา หญ้าเป็นสีน้ำตาล และความรู้สึกของความสิ้นหวังคลุมอยู่ในสถานที่นี้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจออกจากต้นไม้ของเขาไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่เขานั่งอยู่บนรั้วไม้เก่าแก รอบ ๆ สวนของเขา เขาสำรวจสถานการณ์และถอนหายใจ “โอ้ ที่รัก สวนสวยของฉันต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ!”
ทำให้โอลิเวอร์ประหลาดใจ สวนไม่ได้ว่างเปล่าทั้งหมด มีสิ่งมีชีวิตนุ่มนวลสองตัว poked หน้าออกมาจากหลังดอกเดซี่ที่เหี่ยวเฉา พวกเขาคือ妖精! ตัวเล็ก มีปีกระพือที่เปล่งประกายแม้ในแสงสลัว พวกเขากำลังขัดใบไม้ พยายามอย่างดีที่สุดในการทำให้เสียงหัวเราะและเวทมนตร์กลับคืนมา หนึ่งใน妖ฟี่ ผู้มีผมสีทองสุกใส มองขึ้นไปยังโอลิเวอร์ด้วยความเศร้าในดวงตาสีฟ้าสดใสของเธอ
“สวัสดีค่ะ โอเลเบอร์” เธอกล่าวเบา ๆ “ฉันชื่อฟิน่า妖ฟี่แห่งเสียงหัวเราะ และนี่คือลิรา妖ฟี่แห่งความรัก เรามาที่นี่พร้อมกับ妖สาวอื่น ๆ เพื่อเฉลิมฉลองฤดูกาลแห่งการเจริญเติบโตและเต้นรำในแสงจันทร์ แต่คืนหนึ่งอันหนาวเย็น妖ฟี่ที่มีจิตใจมืดมนได้ร่ายมนตร์ใส่เสียงหัวเราะของเรา เราลองทุกวิธีการที่คิดได้ แต่ไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาได้ แทนที่เราจะหลับ และเมื่อเราตื่นขึ้นฤดูหนาวได้ทาสีทุกอย่างให้ขาวสะอาด ด้วยความเศร้าโศก เราจึงจากสวนนี้ไป แต่ดูเหมือนว่าเรามาสายเกินไปที่จะหยุดการเหี่ยวเฉา”
โอลิเวอร์คิดอยู่ครู่หนึ่ง “อาจเป็นว่าเสียงหัวเราะของคุณได้ประ blessingsให้กับสวนนี้ เต้นรำที่นี่คืนนี้เถอะ妖ฟี่ และให้เสียงหัวเราะของคุณดังก้องไปในอากาศอีกครั้ง เราจะดูว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น!”
เมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ฟิน่าและลิราปลิวไปด้วยความยินดี ขัดสลัดผืนสีน้ำตาลด้วยปีกของพวกเขา พวกเขาแสดงการเต้นรำ妖ฟี่ที่สวยงามที่สุด เสียงหัวเราะของพวกเขาดังก้องไปทั่วสวน ช้า ๆ ดอกไม้เริ่มบานทีละดอก เดซี่ยกหัวขึ้น ฮาเซียลิพธ์ยกสายของระฆังสีฟ้า และแม้แต่กุหลาบที่ขี้อายที่สุดก็ออกมาทั้งความสวยงาม หญ้าที่ดูน่ากลัวมาก่อนกลับกลายเป็นพรมสีเขียวสดใส เต็มไปด้วยชีวิตอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม มีสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้น เมื่อมีเมฆหนา ๆ ปรากฏขึ้น จุดบังพระอาทิตย์ ที่ยืนนิ่งอยู่ในอากาศหลายชั่วโมง อากาศเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ ผีเสื้อหยุดเต้นรำ ต้นไม้โค้งต่ำแม้แต่เสียงนกร้องกลางวันกลับหยุดพยายามร้อง และสวนก็เงียบสงัด ฟิน่ากับลิราเต็มไปด้วยความกังวลจึงลงจอดข้างโอลิเวอร์
“มีบางอย่างผิดพลาด” โอลิเวอร์กล่าวขณะแห่งสงบ ใช้นิ้วปัดขน “เราต้องขึ้นไปบนฟ้าและดูว่าเกิดอะไรขึ้น”
ด้วยการกระพือของปีกที่บอบบาง โอลิเวอร์และ妖ฟี่ก็บินสูงขึ้นเหนือผืนดิน ข้ามทะเล และเข้าสู่ดินแดนเมฆที่เต็มไปด้วยลมและฝน ที่นี่ พวกเขาพบกับสาเหตุของปัญหา วันและคืนยังไม่ตัดสินใจว่าควรจะมีใครเป็นใหญ่ ดังนั้นแสงแดดที่ร้อนแรงและแสงจันทร์ที่อ่อนโยนจึงต่อสู้กันอย่างไม่สิ้นสุด
“ฟิน่า妖ฟี่” จันทร์ร้องขอ “ฉันขอร้องให้คุณช่วยเรา! เราได้ต่อสู้กันมาเป็นวันเป็นคืน และไม่มีฝ่ายใดสามารถชนะได้ เพื่อเห็นใจธรรมชาติใต้ เราขอให้คุณเข้ามาตัดสินใจว่าใครควรเป็นผู้ปกครอง: แสงจันทร์อ่อนหวานของฉันหรือแสงแดดที่ร้อนแรง”
“เราจะช่วยคุณค่ะ ท่านหญิง” ฟิน่ากล่าว และเมื่อ妖ฟี่คนอื่นบินตามหลังเธอ เธอเริ่มสาดแสงจันทร์ในทุก ๆ ที่ที่เธอเห็นแสงแดดกำลังแผ่อยู่ แต่ในอีกด้านหนึ่ง ลิราก็กระจายแสงของพระอาทิตย์ในที่ที่แสงจันทร์ตกกระทบอยู่ และพวกเขาทำงานกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนมีเสียงที่เต็มไปด้วยความขอบคุณก้องอยู่ในบรรยากาศ
ในที่สุด พระจันทร์ก็ยิ้มลงมาที่โลกและ ด้วยการถอนหายใจของความพอใจ เธอก็พับแขนและหลับไปจนถึงการปกครองครั้งถัดไป แสงแดดก็สาดส่องลงมาทางอ่อนโยนมากขึ้น จุมพิตแผ่นดินและต้อนรับนกและดอกไม้ทุกต้นให้มาร่วมเฉลิมฉลองกับโลก โลกและฟ้าได้อยู่ในความสงบสุข
妖ฟี่และโอลิเวอร์รอจนกระทั่งแสงอาทิตย์สว่างขึ้นในวันถัดไป พร้อมกันพวกเขาเต้นรำตลอดทั้งวันในเกมแห่งเสียงหัวเราะและความรัก และเมื่อถึงเวลาที่妖ฟี่จะจากไป ลิราก็พูดกับโอลิเวอร์ด้วยประกายในดวงตา “มาเยี่ยมเยียนเราที่เมื่อมีแสงจันทร์มาใกล้กันอีกครั้งนะ”