กาลครั้งหนึ่งในช่วงบ่ายที่มีแดด ผboyเด็กชายชื่อโอลิเวอร์นั่งอยู่บนเนินหญ้าในหมู่บ้านของเขา เขาจ้องขึ้นไปที่ท้องฟ้าและฝันที่อยากจะบินเหมือนนกหรือตัวผีเสื้อ แต่ในการเป็นตัวของตัวเอง เขาต้องการบินในบอลลูนใบใหญ่เต็มไปด้วยอากาศร้อน
“โอ้ นั่นจะเป็นสิ่งที่น่ารักมาก!” เขาถอนหายใจ
โอลิเวอร์ไม่รู้ว่าขณะนั้นเงาขนาดใหญ่กำลังตกอยู่เหนือเขา นกน้อยสองตัวที่บินผ่านมาเพราะตามจับหนอนจู่ๆ ก็พบว่าพวกมันมองไม่เห็นดวงอาทิตย์ “อุ๊ย! นี่คืออะไร?” พวกมันพูดและบินกลับหลังเมฆ
แต่เด็กหญิงคนหนึ่งที่มีผมสีทองมองขึ้นไปเห็นแค่ท้องฟ้าสีฟ้าและเงาขนาดใหญ่ เธอเดินออกจากบ้านของเธอ เต้นไปยังเนินเขาและย่องดู
“มันคืออะไร?” เธอตะโกน “โอ้ โอ้ โอ้! มันคือบอลลูน!”
และมันคือบอลลูนขนาดใหญ่จริงๆ ในกลางของมันมีถุงหนา ทำจากผ้าสีเขียวบางชิ้นเย็บรวมกัน และบริเวณกลางถุงและขอบมีอากาศร้อนที่ทำให้บอลลูนเบาขึ้น
ที่กลางถุงมีรูซึ่งไฟใหญ่กำลังเทเปลวไฟลงไป และที่ข้ามถุงนั้น มีเชือกสองเส้นผูกแน่น ซึ่งผูกกับกล่องไม้เล็กๆ ด้านล่าง
ในกล่องนั้นมีผู้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นชายที่ดีมีหนวดยาว และเขาถือเชือกในแต่ละมือ แต่สองนกน้อยที่บินหนีไปข้างหลังเมฆไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ พวกมันจะคิดอย่างไรได้? แต่เมื่อพวกมันพบว่าตนเองมองเห็นดวงอาทิตย์อีกครั้ง พวกมันก็มองไปรอบๆ
“นั่นคือสิ่งที่ตลกจริงๆ” นกตัวหนึ่งพูด “สสารใหญ่ที่มีปีกสามารถบินไปยังที่ที่ไม่รู้จัก”
ในขณะนั้นลมพัดพาเมฆเล็กๆ ที่พวกมันอยู่ไป
“ดูสิ!” นกตัวอื่นพูด “เขาบินแล้ว!” และแน่นอนเขาบินไปแล้ว เพราะด้วยการพ่นอากาศครั้งใหญ่ บอลลูนก็ลอยไปทางดวงอาทิตย์
“โอ้ ให้ฉันบินได้! ให้ฉันบินได้!” โอลิเวอร์ร้อง
“เร็วๆ นี้ๆ” เด็กหญิงกล่าวเบาๆ
เธอมองบอลลูนลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ
“นั่นคือเจ้าตุ๊กตาใหญ่ที่สุดที่ฉันเคยเห็น” เธอพูด
“แต่นกมีบ้านเล็กๆ ด้วยหรือ?” แล้วเธอก็หัวเราะเมื่อเห็นว่า ขายาวและเท้าของผู้ชายตัวเล็กๆ โผล่พ้นออกมาจากถุงอากาศร้อนและไฟ
“เคยเห็นนกที่มีขาอย่างนี้ไหม?” เธอถาม
บอลลูนลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ จนทุกสิ่งอยู่ข้างล่าง คือหมู่บ้าน ทุ่งนา ต้นไม้ ทุกอย่าง อยู่ไกลออกไปที่อีกฝั่งของแม่น้ำ หมู่บ้านมองเล็กมาก การเมฆสีเทาเริ่มลอยอยู่ حولบอลลูน และฝนก็เทลงมาแข็งแกร่ง แขนของผู้ชายตัวเล็กถูกน้ำซึมแล้ว จากนั้นเมฆเริ่มยกตัวขึ้นและเขาก็มองเห็นแม่น้ำที่ปลามากมายกำลังว่ายไปมา ด้วยจมูกที่โผล่ออกมานอกน้ำพวกเขาคิดว่าต้องช่วยกันขึ้นฝั่งแห้ง และเขานั้นยืนอยู่เล็กน้อยเหนือแม่น้ำมองลงมา
“มือกลับมา!” เขาร้อง “ดูให้มีชีวิตชีวา มีชีวิตชีวา!” เขาสวมเสื้อผ้าที่แปลกและหมวกโลหะใหญ่ที่มีวงแหวนรอบ
ปลาทั้งหมดลงมาเดินอย่างกระตือรือร้นด้วยจมูกใหญ่ๆ ของตน ปลาตัวเล็กก็พูดอย่างกล้าหาญ
“ถึงเวลาหรือยัง?” เขาถาม
“ไปเถอะ มัตต์” ปลาตัวใหญ่กว่าบอก “ถ้าเขารอมากกว่านี้ เขาจะจมน้ำ”
มัตต์กระโดดลงไปและใช้จมูกค้นหาที่ร้อยเชือกที่ยึดหมวกโลหะขนาดใหญ่ จากนั้นเขาก็ดึงด้วยจมูกแรงๆ และหมวกก็ลงตั้งลง ทั้งผู้ชายตัวเล็กก็หายใจลึกๆ ได้เต็มปอด
“เกือบจะถูกทำให้เป็นปลาที่ถูกปรุงสุก!” เขาร้อง
ปลาตัวอื่นๆ มองหน้ากัน
“เราจะบอกว่าใครช่วยคุณ หรือไม่บอก?” ปลาอีกตัวถาม
“ฉันไม่พูด” ปลาอีกตัวตอบ
แต่ในขณะนั้นเมฆก็รวมตัวกันอีกครั้ง
“มาเถอะ มาเถอะ!” ผู้ชายตัวเล็กพูด “ไม่อย่างนั้นฉันจะเป็นอยู่ในไม่ช้า ฉันไม่สามารถพายด้วยเท้าและถือบอลลูนด้วยเชือกเหล่านี้ได้ มาเถอะ มาเถอะ!”
ปลาทั้งหมดกระโดดขึ้นในอากาศและว่ายออกไปอย่างรวดเร็ว
“ให้เราได้เวลาหายใจ” พวกเขาพูด
แต่สำหรับเขาในบอลลูน มันเหมือนกับลมแรง และเขาไปได้อย่างรวดเร็ว จนลงๆ และไกลๆ เหนือฟ้า ฟ้าผ่าฟ้าร้องที่น่ากลัว
“ฉันจะหนีไปในประเทศที่ไกลโพ้น” ฟ้าผ่าบอกพลางพูดคำเหล่านั้นมากมายที่บอกว่าเด็กเลวพูดเมื่อเขาโกรธ
เมฆสีเทายังคงตีเข้าหาถุงอากาศร้อน ขณะที่มันแตกและพัง ทุกนาทีบอลลูนก็ลงไป ถุงกลางเริ่มยุบ และยุบ และยืนขึ้นใหม่มีแค่เมฆสีเทาเล็กน้อยอยู่ที่นั่น แต่บอลลูนก็ยังลอยต่อไปอย่างส่องสว่างอยู่
ในที่สุดมันก็ลอยลงเรื่อยๆ จนในที่สุดมันก็ไม่ลอยอีกต่อไป เพราะตามทันที ลง ลง ตรงลงมาพร้อมกับเสียงปังที่เกือบทำให้หมู่บ้านที่โอลิเวอร์และเด็กหญิงนั่งอยู่พังทลาย
โอลิเวอร์กระโดดขึ้นพร้อมเสียงกรีดร้อง “โอ้ นั่นคือบอลลูนบินได้!” และวิ่งเข้าสู่หมู่บ้าน
แต่เด็กหญิงนั่งอยู่เฉยๆ และมองไป มองไป และแล้วเธอก็รู้ว่ามีอะไรบางอย่างติดอยู่ที่แขนของเธอ รู้สึกหนักมาก และไม่เคยหยุดรู้สึกหนักจนกว่าเธอดึงมันออกมา เมื่อบางสิ่งดังขึ้นกับชุดของเธอ และยังคงนอนอยู่ข้างนอกชุดของเธอ เธอหยิบสิ่งของที่ทำให้เกิดความวุ่นวายทั้งหมด
นั่นคือหมวกโลหะขนาดใหญ่ที่ผู้ชายตัวเล็กมีในบอลลูน
“เขาเป็นผู้ชายตัวเล็กที่ตลกจริงๆ หรือเปล่า?” เด็กหญิงพูดเมื่อโอลิเวอร์กลับมา
“ใช่ เขาตลกมาก; ฉันอยากให้เขาบินในถุงอากาศร้อนอีกครั้ง” โอลิเวอร์พูด และหมู่บ้านทั้งหมดออกมาพร้อมกัน
แต่โอ้ ตรงนั้นเป็นความจริงที่น่าเศร้า; เพราะมีไม้ หิน แก้ว และดิน และมากกว่าที่ต้องการอยู่ทุกที่ และเพียงแค่หมวกโลหะเล็กๆ เท่านั้นที่ดูเหมือนจะถูกตีและสกปรกเพียงเล็กน้อย
ชาวบ้านของเขาที่มีสีหน้าขาวโพลนจากความตกใจเมื่อได้ยินฟ้าผ่าและฟ้าร้องรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อพบว่ามีคนที่ทำงานอยู่บนหัวของพวกเขาทุกวันอยู่ในพื้นดินกับพวกเขา
“ฉันคิดว่าเราจะจมน้ำ” ฟ้าร้องบอก
นกหัวขวานบินหนีไปโดยมีหัวอยู่บนหลัง
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่เหมาะสมในการบิน” โอลิเวอร์พูด
“นั่นคือสิ่งเดียวที่สามารถบินได้” ชาวบ้านคนหนึ่งพูด “ตั้งแต่ใส่รองเท้าบูทแทนใส่เสื้อโค้ตจะตรงกับเขา วิธีในการบินไปยังความสนุกในอนาคตจะถูกกำจัดไป”
นี่คือสิ่งเดียวที่ผู้คนสามารถพูดถึงได้ นอกจากดินและความเสียหายเมื่อหลังจากนั้นพวกเขาถามเขาว่าทำไมเขาถึงจัดการได้เมื่อเมฆอยู่ในกลุ่ม
บ่ายวันถัดมา เขาขึ้นไปในบอลลูนและบินไปยังดินแดนไกล ที่โอลิเวอร์เห็นเขาและเด็กหญิงในสวนเขียวเล็กๆ ข้างแม่น้ำกลับจากการเดิน
ไม่มีกระทำอะไรนอกจากมองไปที่หมู่บ้านและพูดด้วยเสียงที่เหมือนกัน “เขาเป็นผู้ชายตัวเล็กที่ตลกจริงๆ หรือเปล่า?”