ณ ขุนเขาที่ห่างไกลในพื้นที่ที่เรียกว่าเขาคริสตัล มีนกฮูกชื่อโอลิเวอร์อาศัยอยู่ โอลิเวอร์เป็นนกฮูกที่ไม่เหมือนใครสำหรับสัตว์ในสายพันธุ์เดียวกัน เพราะเขามักจะออกไปในตอนกลางวัน สนุกสนานกับแสงอาทิตย์และฟังเพลงจากนกตัวอื่น เขามีความอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมชาติ บ่อยครั้งที่การได้ยินที่เฉียบคมของเขาทำให้เขาได้ยินการเคลื่อนไหวของสัตว์ที่มองไม่เห็นในหุบเขาด้านล่าง เขาจะบินลงไปและพบกับกลุ่มสัตว์ที่หลากหลาย ก่อนจะกลับบ้านในยามพลบค่ำพร้อมด้วยข้อมูลที่เขาสามารถรวบรวมได้
“ไม่รู้ว่าไปไหนในครั้งนี้,” โอลิเวอร์พูดกับตัวเองในวันหนึ่งเมื่อเขาสังเกตเห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ที่เขาไม่เคยพบมาก่อนผ่านไปในช่องระหว่างกิ่งไม้ที่สร้างเป็นประตูของเขา
ทันทีที่ถึงพลบค่ำเขาก็บินลงไปที่จุดที่เขาเห็นสัตว์เหล่านั้นหายไป ตอนแรกเขามองไม่เห็นพวกมัน เพราะพวกมันได้หายไปในแสงสะท้อนของยามค่ำคืน แต่จากเสียงที่พวกมันสร้างขึ้นในใบไม้ของต้นไม้ เขาก็สามารถระบุที่ตั้งของพวกมันได้อย่างง่ายดาย
“พวกเจ้าคืออะไรเพื่อนเล็กๆ ของข้าหรือ?” โอลิเวอร์ถาม
“พวกเราเป็นชนิดลุกไหม้,” หนึ่งในสัตว์ตัวเล็กแปลกๆ พูด “พวกเรามาที่บ้านใหม่ของพี่ชายเจมส์ของเรา ผู้เพิ่งมาจากโลกแห่งแสงสว่าง”
“ข้าไม่รู้จักเขา,” โอลิเวอร์ตอบ “อย่างน้อยข้าก็ไม่จำได้ว่าเคยพบเขาที่ไหน”
“เขาเพิ่งมาจากโลกที่นกอาศัยอยู่,” ชนิดลุกไหม้กล่าว “เขาคือพี่ชายของเรา หนึ่งในพวกเรา เจ้าพูดถูกแล้ว” และพูดจบเขาก็เอามือปิดตาตัวเองด้วยสารฟอสฟอรีกที่เขามี
“กรุณาอย่าทำแบบนั้น,” โอลิเวอร์ร้อง “ความเจ็บปวดทำให้เจ้าไม่เป็นอันตราย แต่ข้าได้ฝึกฝนหูของข้ามาอย่างดี”
“ขออภัย,” ชนิดลุกไหม้กล่าว “แล้วเจ้าจะอาศัยอยู่ที่ไหน อากาศ โลก หรือ น้ำ?”
“ส่วนใหญ่ข้าอยู่ในอากาศ แต่บางครั้งก็เดินอยู่บนพื้นดิน,” โอลิเวอร์ตอบ “แต่กรุณาบอกข้าว่าชนิดลุกไหม้คืออะไร และเจมส์คืออะไร และทำไมเจ้าถึงตั้งชื่อพี่ชายของเจ้าเช่นนั้น?”
“พวกเราเป็นชนิดลุกไหม้,” ชนิดลุกไหม้กล่าว “พวกเรามาที่นี่เมื่อเห็นแสง และเมื่อไม่มีอะไรแล้ว แสงคือวัตถุเดียวของเรา พวกเราร้องเพลงร่วมกัน และแล้วแสงที่อยู่ในพี่ชายของเราจะถูกสร้างขึ้น ทุกแสงเกิดจากชนิดลุกไหม้ แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าขาดส่วนอื่นๆ ของธรรมชาติ พวกมันจะไม่สามารถอยู่รอดได้ พวกเขาไม่สามารถสร้างแสงหากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเรา พี่ชายของเราถูกเรียกว่าเจมส์ เพราะไอน้ำหนาแน่นจากประกายไฟกอดเก็บหยดน้ำมันจากเนื้อสัตว์ที่แวววาวที่ปลายนิ้ว ด้วยสิ่งเหล่านี้พวกเขาสร้างและควบแน่นแสง”
“ถ้าชื่อจริงของเขาคือเจมส์ เขาจะต้องมีชื่อที่ยิ่งใหญ่ที่สุด,” โอลิเวอร์กล่าว “ทำไมเจ้าถึงมีตำแหน่งสูงส่งในโลกเล็กๆ ของเจ้า ขนาดที่หนึ่งในพวกเจ้ายังมีชื่อว่าเจมส์ โลกแห่งแสงสว่างสูงไม่มีชื่อที่ไพเราะเช่นนี้ แล้วโลกแสงสว่างสูงคืออะไร?”
“เจ้าฟังไม่เคยหรือ?” ชนิดลุกไหม้กล่าวด้วยความประหลาดใจ “เจ้าฟังไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับดาวเสาร์เรเนียหรือ ซึ่งเป็นดาวที่ใกล้เรา? แสงสะท้อนจากดาวที่ใกล้ที่สุดของเราได้ยิงตรงไปที่ดาวของเจ้า ข้าคิดว่า ดาวเสาร์ของเจ้า คือดาวเสาร์ แต่แสงสะท้อนอาจจะเดินทางไปยังเพื่อนและพวกมนุษย์ที่พวกเจ้าเรียกว่าเช่นนั้น”
“เสียงที่อยู่ในต้นไม้ของเจ้ามันน่ากลัวจริงๆ,” โอลิเวอร์กล่าวแทรก “และข้าต้องยอมรับว่าข้าไม่ต้องการที่จะได้ยินมันแม้ว่าจะเพียงชั่วครู่”
“เจ้าทราบแล้วว่าเราคือใคร เราขอเชิญเจ้าอย่างมีน้ำใจที่จะเดินทางไปกับเรา แต่เพราะหูของเจ้าดูสงบเรียบร้อย เจ้าควรจะอยู่ที่นี่ เดี๋ยวจะมีสัตว์แปลก ๆ บอกว่าพวกนกมักจะล่าสัตว์ที่เผชิญหน้ากับพวกเขาโดยไม่คิดอะไร พวกเจ้าอาจจะบินจากต้นไม้สู่ต้นไม้และฆ่าสัตว์ใดก็ตามที่อยู่ในทางของพวกเจ้า เรื่องนั้นคงไม่ค่อยเข้ากับเรานักหากเจ้าต้องการทำร้ายพวกเรา,” ชนิดลุกไหม้กล่าว
“ข้าจะไปกับเจ้าปกป้องพวกเจ้า,” โอลิเวอร์แทรก “ถ้าพวกเจ้ากลัวว่ามีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้น ข้าควรไม่ออกไปกับพวกเจ้าเสียอีก,” ชนิดลุกไหม้ร้องเสริม “แทนที่จะเป็นหนึ่ง ทางที่ดีควรพาพวกเราสี่คน”
เมื่อพูดจบ เขาเรียกชนิดลุกไหม้อีกสามตัว ทั้งสี่ต่างมองไปที่โอลิเวอร์พร้อมกับสีหน้าที่เจ็บปวดและน่าเกลียด มีสองตัวยืนอยู่บนขาหลัง “ถ้าเจ้านั่งอยู่บนกิ่งไม้เช่นนี้ เราจะไม่สามารถเห็นเจ้าได้ โปรดกางปีกให้เราเห็นยาวของมัน”
“ข้าไม่ต้องการแสดงมัน เพราะข้าไม่เคยสนใจ,” โอลิเวอร์ตอบกลับในคำตอบที่เหมาะสมกับนกที่ไม่ดีและไม่ผ่านการฝึก
ในระหว่างนั้น ชนิดลุกไหม้ได้คว้าเอาท้ายปีกของโอลิเวอร์ วิ่งขึ้นลง “ไปให้พ้นเถอะ ข้าขอร้อง; สัตว์ใดก็ไม่มีใครเจอข้าถึงจะให้เกียรติข้า”
“พูดถูกแล้ว พี่ชายของข้า มันคือ นกฮูก เจ้าดูแล้ว ข้าเคยเห็นนกฮูกมามากมาย แต่ตัวนี้เป็นตัวที่ไม่ใจดีที่สุดที่ข้าเคยพบ” ชนิดลุกไหม้หนึ่งในสี่กล่าว
“พวกมันยกยอข้าจริงๆ” โอลิเวอร์คิด “พวกมันก็คือสิ่งมีชีวิตที่มีคุณค่าในตัวพวกมัน นี่แต่ตนยังคงรักษาอันดับของตนไว้” “และตอนนี้ที่เจ้ามองเห็นปีกของข้าแล้ว โปรดปล่อยมือด้วยเถอะ” เขาตอบกลับด้วยความโกรธอย่างสูงสุดที่มอบให้กับชนิดที่จับปีกของเขา
“ไม่มีอันตรายใดที่จะเกิดขึ้น” ชนิดลุกไหม้ที่จับตัวเขากล่าว “เรากำลังเดือดร้อน เราต้องการรีบเดินไปให้ถึงยอดเขาคริสตัลอย่างรวดเร็ว เพื่อที่แขกจากดวงจันทร์จะมาหาเราในอีกสี่ชั่วโมงข้างหน้า
“ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าการล่ามอย่างช้า!” ด้วยคำกล่าวอธิบายไม่กี่คำ พวกเขาจึงทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าไปยังระยะทางอีกแปดนาทีจากเวลาที่ได้พูดถึงกัน
สัตว์น้อยน่ารักเข้ามามากมาย จนกระทั่งเมื่อโอลิเวอร์เข้าสู่สภาพที่กล่าวถึงทั้งหมดนี้ การแสดงที่แสนสวยงามทั้งหมดก็ต้องตกลงไปในกรงใหญ่และแข็งแรง “ต่อไปจะทำอย่างไรดี?” โอลิเวอร์ถามสัตว์ที่เรียกว่าโร “พวกเราต้องไปเยี่ยมพวกที่อาศัยอยู่บนดวงจันทร์ และพาหนะของเรารออยู่ที่ละอองม่วงเล็กๆ ที่เรามาจากที่นั่น” โรกล่าวจบ
“สำนึกผิดของข้าไม่อยากรับไอเดียนี้,” โอลิเวอร์พูด “การเดินทางแบบนี้ไม่สามารถที่จะตรงกับความปรารถนาของข้าถึงที่สุด มาพวกเด็ก ต้องทำอย่างไรดี?”
“ข้าเคยได้ยินนกฟลามิงโกส่งเสียงในตอนรุ่งสาง,” ซาฟฟีร์พูด “และไม่รู้ว่าพวกเราจะสามารถสอนเสียงของพวกเจ้ากันได้หรือเปล่า เราอาจจะเอามันมาใช้นะใช่ไหม?”
“มันค่อนข้างจะไร้สาระ,” โอลิเวอร์กล่าว “ก้าวหนึ่งก็ไม่มีสิ่งไหนที่คนอื่นอาจหลอกติดตาม”
แล้วหลายคำพูดก็บอกกันไปบอกกันมาเพราะไม่มีใครเข้าใจ แต่เพื่อให้จัดระเบียบให้กันเพื่อเข้าไปในกรงกัน เสียงเปิดไม่อาจถูกพบเจอโดยบังเอิญในเวลาใกล้ที่พวกเขาคาดหวังอยู่ในทุกวัน
ความอดทนของพวกเขากำลังจะถูกทดลองนานแล้ว เพราะดวงจันทร์ได้เริ่มขึ้นจากจุดที่เธอมักจะหายไป และอยู่ใกล้พวกเขามาระยะหนึ่ง ด้วยดิสก์เงินเต็มของเธอ ไม่ได้ให้มือของเธอข้าเลย โดยที่ตอนนี้เธอกำลังจะทำจริงๆ “แม้อย่างไรก็ดี เหล่าเมล็ดพืชที่ทำให้บ้านและความทุกข์ในครัว เหล่าภรรยาและลูกสาวของประชาชนที่ขัดแย้งกัน,” เธอดูเหมือนจะบอกในขณะที่มองไปที่กรงด้วยเสียงดัง” แต่ด้วยไม่กี่คำที่พูดอย่างรีบเร่ง เธอหวังเป็นอย่างยิ่ง คู่ครองที่หนึ่งที่ได้ประกาศมาก่อน ยังคิดว่า” คิดถึง “ให้ดูว่าพวกเจ้าจะกลายเป็นฟืน และอย่างไร ข้าก็เจ็บปวดไปด้วยความเสียใจ ข้าก็มีแค่ความปรารถนาเดียวที่พวกเจ้าคือแม่ของพวกเจ้า อ่า ยิ้มให้กับความอายของตัวเอง ไม่มีใครนอกจากคำพูดว่าอยู่ที่ช่องว่างขนาดใหญ่”
พยายามยากลำบากที่จะเสร็จสินในขณะที่ซ่อนตัวอยู่ แม้ว่าอยากจะยินดี พร้อมจะถูกนำไปอีกโลกหนึ่งในตอนข้างหน้า
ไฟแบบนี้จะต้องเป็นเช่นร้อนขนาดนั้นในขณะที่พวกเขาต้องนั่งพัก ในคำพูดและวลีที่ถูกทำให้ข้ามไป ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงการกระตุ้นอยู่ข้างล่าง แม้ว่าเมื่อรักมัน แต่อย่างไรก็ตาม แทนที่รักจะแสดงออกอย่างใดก็ตามในลักษณะที่ถูกดับเป็นความจริง เพียงหนึ่งในนั้น ยังมองไปข้างหน้า อิทธิพลใดทำนองนั้น อาตมากไม่สามารถสัมผัสปรากฏที่ได้ระดับนี้
“เฮ้ย! วันพรุ่งนี้ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วในขณะที่พวกเจ้าหมดอาการ” กระแสจากประชุมที่เหลือจริงแล้วอะไรที่พูดกับเรา พร้อมกล่าวว่า “บาโล บาโล” นั่นคือเสียงดนตรีที่น่าพอใจ ตอนนี้เขาได้เรียนรู้ ตามสิ่งที่คาดหวัง ตัวเขาไม่อยู่ที่ไหน หรือตำแหน่งไหนที่จะพูดถึงอะไร ก็ไม่ว่าในกรณีใด เราต้องมาสู้ จนเขากลายเป็นไม่แยแส แต่ไม่สังเกตถึงสีแดงบนดิสก์ที่กำลังลอยขึ้นสู่แสง
เหมือนกับเขา พาหนะที่รออยู่ค่อยๆ คล้อยไปเข้าที่
“ไม่ข้าจะไม่พูดสิ่งใดที่จำต้องบอกในสิ่งสุดที่หมายที่อื่น ๆ ” เขากล่าว “ถ้าหากรออยู่ที่นี่มากเกินไป เธอพูดว่าคุณแม่ ความรู้ก็ทำให้เข้าใจได้ง่ายมากขึ้น” พร้อมกันนั้นก็หมายถึงจะให้เป็นสิ่งที่แข็งแกร่งและอ่อนนุ่มขึ้นในขณะนั้น จนกว่าปัญหาจะหมดไป และเกิดความต้องการที่จะเหยียบใบไม้ที่เปียกจนหมดสิ่ง”
“เรามีเพื่อนที่จะไปด้วย” “เจ้าต้องการหนูในวินาทีและงานต้อนรับที่สะดวกมากขึ้นเฉพาะ” “การปรับตัวเยอะหรือยาก” เจอเรื่องที่รอวันที่ดวงจันทร์ต่างก็กลายคลี่คลายแก่การบ่น ทั้งที่อยู่ญาติสนิท กลายเป็นข้าต้องอาสาในการต่อรองบริการงานที่ยุติธรรม
เป็นสิ่งที่น่าสนใจ ถึงแม้จะมีการขออภัยมากพร้อมกันก็ตาม วิญญาณที่อาจได้เดินทางใหม่ไปใหม่ในที่สุดทั้งหมดอยู่ที่น่าสนใจอย่างแน่นอน
การต่อสู้ไปมาได้แตกต่างกันไปในคำพูดที่สร้างความไม่แน่นอนอยู่ในขณะนั้น มันยังคงจบเป็นการแสดงเสียงที่เร้าใจอยู่ “เริงร่า! ของพวกเรา ทุกสรรพสิ่งก็ยอดเยี่ยมเกิน كلام”
โอลิเวอร์ขอบคุณทุกคนอย่างไม่จำกัด ว่าแม้ว่าเด็กเล็กที่ดูเหมือนจะไปเรื่อยใกล้ที่จะมาจากการสอบ โดยไม่คำนึงถึงการขอความช่วยเหลือด้วยตัวเขาเอง alláด้วยการบังคับและก็ยังอยู่ในพวกเขา ซ้ำเพื่อเข้าทางเชื่อที่ทะเยอทะยาน ต่อมาโรคก็พยายามเขาไปให้เหนือชั้นทางคำถามใด ๆ
ผู้เล่นที่ด้านในตัวเองอยู่รวมทั้งธรรมชาติที่อยากเอ่ยปากจะช่วยเหลือ ทุกอย่างก็จะอยู่ในความต้องการของตัวเองในการดำเนินการเพื่อจัดการที่จะบรรลุความเข้มงวดด้มาโดยแต่จะไม่น้อยลงในด้านต่างๆ
พวกเขากำลังจะออกไปตรวจสอบโลกมากมาย ณ世界แห่งใดแห่งหนึ่งที่ต้องการมากที่สุดในตอนนี้และก็รักษาไว้ซึ่งสิทธิที่เหมาะสมในการ
การรวมตัวเสนอจะยกระดับให้สูงขึ้นใช้เวลานานอีกครั้งออกดอกที่เหนือความคาดหมายพร้อมทั้งสร้างภูเขาที่ยืดออกไปได้มากกว่าที่มองเห็นและผลที่ต้องใป