เมื่อเย็นย่ำเข้ามาในเมืองนาฬิกา เงายาวเริ่มทอดตัวลงบนถนนทองสัมฤทธิ์ที่เปล่งปลั่ง เสียงติ๊กหนวกหูของเกียร์นับไม่ถ้วนคือบทเพลงที่สดใสต่อหูฉัน สะท้อนความกลมกลืนระหว่างนวัตกรรมและธรรมชาติ ในเมืองกลไกอันคึกคักนี้ ฉันคือ นีน่า นักประดิษฐ์สาวผู้มีความฝันที่จะเข้าใจทุกเสียงคลิก ทุกเสียงกระทบ
วันนี้รู้สึกต่างออกไป—มีความเร่งรีบแปลกประหลาดในอากาศ ฉันสวมแว่นตาหนัง ไล่ผมยาวที่ยุ่งเหยิง และก้าวออกจากเวิร์กช็อปของฉัน เมืองนี้ยังคง alive แต่ไม่ใช่ในลักษณะสดใสเช่นเคย มีความไม่ลงรอยกัน; เครื่องจักรตัวเล็กๆ กะพริบ กระอักกระอ่วน และโผไปมาในท่าทางที่ไม่เป็นระเบียบ อะไรบางอย่างไม่ปกติ
“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณเกียร์เวลล์?” ฉันถามช่างทำนาฬิกาผู้แก่ชราที่ยืนอยู่ด้วยความมึนงงหน้าร้านของเขา
เขาถูคางที่เต็มไปด้วยรอยยับและตอบว่า “ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ลูก การทำงานหลักอาจมีปัญหา”
หัวใจฉันเต้นแรง ระบบขับเคลื่อนหลักเป็นเส้นเลือดหลักของเมืองเรา ถ้ามันล้มเหลว ความยุ่งเหยิงจะหามให้มากขึ้น ฉันวิ่งผ่านถนนที่คดเคี้ยว ในขณะที่เครื่องจักรชนเข้ากับเสาไฟ และประกายไฟฟ้าพุ่งออกมาจากแขนของหุ่นยนต์ที่เสียหาย
เมื่อฉันใกล้ถึงจัตุรัสหลัก ใจกลางเมืองนาฬิกา ฉันเห็นโดมคริสตัลที่มีเครื่องจักรหลักอยู่ภายใน แสงไฟสว่างมากมายเต้นรำภายใน แต่ความยุ่งเหยิงข้างนอกสะท้อนความปั่นป่วนภายใน ฉันผลักดันฝูงชน และมุ่งตรงไปยังทางเข้า
ทันใดนั้น เสียงกระทบดังสนั่น และพื้นดินสั่นสะเทือน ประตูของโดมเปิดออกอย่างรุนแรง พลิกแพลงแขนและเกียร์กลิ้งเข้ามาในจัตุรัส อาวุธใหญ่ที่ดูคล้ายกับปูที่โกรธเกรี้ยวยื่นออกมาหาเมืองที่กลัวภัยที่อยู่ใกล้เคียง
“ระวัง!” ฉันตะโกน พร้อมๆ กับกระโดดไปข้างหน้า ผลักเขาออกจากอันตราย ฉันรู้สึกถึงลมแรงขณะที่แขนเข้ามาใกล้ ชนเข้ากับหอคอยนาฬิกาใกล้ๆ เสียงระฆังดังขึ้นในขณะที่รอยแยกเกิดขึ้นบนใบหน้า
“เบี่ยงเบนความสนใจมัน!” ฉันตะโกนไปหากลุ่มช่างเครื่องที่ดูเหมือนจะถูกมนต์สะกดจากความวุ่นวาย
นี่คือแผนง่ายๆ—โดยการเบี่ยงเบนความสนใจของแขน ฉันสามารถสร้างช่องว่างเพื่อเข้าถึงเครื่องจักร ฉันวิ่งไปตามถนน สะสมทุกคนที่ฉันหาได้ ด้วยการพยักหน้าต่อทีมที่จัดตั้งขึ้น เราก็กระทบค้อนโลหะและเครื่องมือเสียงดังเข้าด้วยกัน สร้างเสียงเปล่งปลั่งที่สะท้อนออกจากถนนทองสัมฤทธิ์
แขนชั่วคราวหยุดนิ่ง และเมื่อฉันได้รับโอกาส ฉันก็วิ่งไปที่เครื่องจักร ข้างในเกียร์หมุนอย่างไม่เป็นระเบียบ ชนและบดขยี้กันอย่างไม่สมดุล ฉันรู้ว่าต้องการอะไร: งูลใหม่เพื่อคืนความกลมกลืน
นิ้วของฉันเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว นึกถึงพื้นฐานของกลศาสตร์ที่ฉันได้ศึกษาอยู่อย่างละเอียด ฉันสร้างงูลชั่วคราวจากวัสดุที่มีอยู่—งานง่ายๆ แต่ก็ต้องการความแม่นยำ
“มาเถอะ มาเถอะ” ฉันพึมพำขณะที่ฉันใส่สิ่งที่สร้างขึ้นอย่างระมัดระวังผ่านมาไม่นาน เกียร์ก็เริ่มหมุนอย่างมีระเบียบฟื้นฟูจังหวะให้กับเมืองที่ฉันรัก
ด้านนอก ฉันได้ยินเสียงเชียร์เบาๆ ตามที่ความยุ่งเหยิงเปลี่ยนกลับมาเป็นการเต้นรำของเครื่องจักรที่เป็นระเบียบ แขนใหญ่ล้มลงอย่างไร้ชีวิต และเครื่องจักรที่เสียหายก็กลับสู่การทำงานที่ถูกต้อง
ฉันออกมาจากโดม ได้รับการต้อนรับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มของประชาชนที่เฉลิมฉลองกับความสงบที่ได้รับกลับคืน “มันจบแล้ว” ฉันพูด หายใจไม่ออกแต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“เธอช่วยเราไว้ทั้งเราเลย นีน่า!” คุณเกียร์เวลล์พูดพร้อมลูบไหล่ฉัน “หัวใจของเมืองนี้เต้นอย่างแข็งแรงอีกครั้ง ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณความกล้าและการคิดอย่างรวดเร็วของเธอ”
เมื่อฉันอยู่ท่ามกลางเพื่อนและนักประดิษฐ์ที่เฮฮา ฉันรู้ว่า นวัตกรรมและความกล้ามักจะเดินเคียงข้างกัน สำหรับในช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยอันตราย พวกเขาคือแสงสว่างที่นำทางเราผ่านความมืดไปสู่อรุณรุ่งแห่งความหวังและความก้าวหน้าที่กลับคืนมา