มันเป็นวันธรรมดาๆ วันหนึ่ง ฉันนั่งอยู่บนเตียงในห้องเล็กๆ ที่อบอุ่นของฉัน นาฬิกาบนผนังดังขึ้นบ่งบอกว่าเป็นเวลา 15.00 น. และฉันกำลังคิดว่าจะทำอะไรในขณะที่รอแม่อยู่ จู่ๆ ก็มีแสงสว่างเจิดจ้ามาจากหน้าต่างส่องไปที่วัตถุแปลกประหลาดที่นอนอยู่บนพื้น มันคือหนังสือ!
ฉันก้มไปเก็บมันขึ้นมา มันดูเก่ามาก ปกด้านหน้าสีฟ้าสวยงาม มีอักษรที่ทำให้ดูเหมือนทองประทับอยู่บนปก ส่องแสงเจิดจ้าจนดูเหมือนมีชีวิต มันเขียนว่า:
“หนังสือมหัศจรรย์”
ฉันเปิดหนังสือออก แปลกจัง! ไม่มีตัวอักษรหรือภาพใดๆ บนหน้าขาวนั้น มันว่างเปล่าทั้งหมด ฉันวางมันลงบนฝาปกและยังคงจ้องไปที่ตัวอักษรที่ส่องประกายอย่างมีชีวิตชีวา รู้สึกเหมือนถูกสะกดจิต ฉันหยิบดินสอและเริ่มวาดลงบนหน้าว่างหน้าก่อน ในขณะที่ฉันวาด ฉันจินตนาการถึงหน้าหนึ่งที่ฉีกออกมาจากการ์ตูนที่ฉันโปรดปราน ชื่อว่า “ซุปเปอร์มังกี้” ฉันเริ่มคิดว่าจะเป็นเรื่องเยี่ยมแค่ไหนถ้าได้เป็นซุปเปอร์มังกี้ตัวจริง ที่มีพลังวิเศษทุกรูปแบบ แล้วจู่ๆ ปลายดินสอก็หัก ฉันเป่าฝุ่นเล็กๆ ออกและต่อวาดด้วยปากกาลูกลื่น โดยไม่รู้ตัว ฉันวาดและวาดจนเต็มหน้าทั้งหมด สุดท้ายฉันวางปากกา และมีหนึ่งหน้าที่เต็มไปด้วยภาพวาดและหน้าที่แปลกประหลาดกำลังมองพวกเขา ภาพวาดดูเหมือนจะมีชีวิต และซุปเปอร์มังกี้ก็พร้อม วางดินสออยู่ในมือ และยิ้มเหมือนเขากำลังขอบคุณฉันที่วาดเขาขึ้นมา แต่ฉันไม่มีเวลาที่จะเสีย — ฉันต้องทำการบ้านให้เสร็จก่อนที่แม่จะกลับบ้าน!
ฉันมองไปที่นาฬิกา เวลาเดินไว — ตอนนี้เป็นห้าโมงครึ่งแล้ว! จู่ๆ แม่ก็เรียกจากข้างล่างว่า “นีน่า! เปิดประตู!” โอ้ นี่มันเวลาเดินทาง! ห้องของฉันยังเต็มไปด้วยแสงสว่าง แต่ฉันรู้ว่าข้างล่างในสวน ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว แม่ของฉันหัวเราะ “นีน่า! เร็ว เข้าร่วมทานข้าวเย็นได้แล้ว!”
ฉันใส่ชุดนอน ล้างหน้า และขึ้นไปข้างบน แม่ของฉันรออยู่ที่โต๊ะอาหาร ฉันนั่งลงและรับประทานข้าวเย็นอย่างอร่อย แต่ฉันอยากจะลงไปเปิด “หนังสือมหัศจรรย์” อีกครั้ง
ทันทีที่ฉันทานข้าวเสร็จ ฉันอาบน้ำ แปรงฟัน เปลี่ยนเป็นชุดนอน และรีบลงไปที่ห้องของฉัน ถ้าคุณเจอหนังสือแบบฉัน ก็ต้องระวังนะ สิ่งแปลกประหลาดและน่ามหัศจรรย์อาจเกิดขึ้นซึ่งมักไม่เกิดขึ้น ฉันหวังว่าเรื่องที่แปลกประหลาดโดยเฉพาะจะไม่เกิดขึ้นกับฉัน แต่ฉันรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมาก!
ทันทีที่ฉันถึงบันได ฉันหยุดชะงัก นึกในใจว่า ถ้าหนังสือหายไปล่ะ? ฉันเปิดไฟ เข้าไปในห้อง และหยิบมันขึ้นมาด้วยมือที่สั่นระริก: มหัศจรรย์! มันยังอยู่ที่เดิมที่ฉันทิ้งไว้ ฉันรีบไปยังหน้าก่อนและมองภาพของตัวเอง จากนั้นฉันก็ท้วงขึ้นด้วยความประหลาดใจ “ซุปเปอร์มังกี้” กำลังออกผจญภัยทางอากาศอยู่ในท้องฟ้า! เขากำลังวาดทุกอย่างที่เกิดขึ้นภายในควันที่ขาวประหลาดซึ่งมาจากดินสอของเขา จากนั้นปากกาเซนก็ปรากฏอยู่ข้างๆ เขา มีสีหมึกแตกต่างกันถึงห้าสี! มีสีเหลือง สีน้ำเงิน สีแดง สีเขียว และสีดำ ฉันจ้องมองเข้าที่การผจญภัยของเขาอย่างตื่นตา โดยที่จู่ๆ ก็คิดขึ้นมา ฉันคิดว่ามันจะน่าทึ่งแค่ไหนถ้าฉันได้ลอยลงมาจากท้องฟ้าโดยอยู่ท่ามกลางการบินที่น่าทึ่งของ “ซุปเปอร์มังกี้”
และแล้วฉันก็หัวเราะ ฮะ! แต่ทำไมจะไม่ล่ะ? ฉันเชื่อในนางฟ้าซึ่งไม่ใช่หรือ? “ฉันต้องการบิน!” ฉันตะโกน โอ้! หนังสือเริ่มสั่นในมือของฉัน ราวกับว่าถูกเขียนขึ้นในสายลม มีข้อความเหล่านี้ปรากฏขึ้น:
“ถ้าความปรารถนาด้วยใจที่แท้จริง
หนังสือมหัศจรรย์จะเปิดให้แก่คุณ”
ฉันจำได้ว่าฉันกลั้นหายใจในขณะที่อ่านข้อความ หนังสือกระซิบนั่นในหูของฉัน ทำให้มันกับหัวใจของฉันสั่นพร้อมกัน ฉันปิดตา สูดหายใจลึกๆ และกระซิบว่า “ฉันต้องการบิน!” หนังสือสั่นอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย และในทันใดนั้นฉันพบว่าตัวเองลอยอยู่สูงในอากาศ ผิดฝั่งไปกับ “ซุปเปอร์มังกี้” เท้าของฉันแข็งอยู่บนก้อนเมฆขนาดใหญ่
อากาศหนาแน่น มันชวนให้คิดถึงรสชาติเดียวกันกับช็อกโกแลตมีวิปครีมหอมหวานอยู่ในนั่น ในระยะไกลมีรถสปอร์ตสีแดงที่ขับอย่างรวดเร็ว แล้วมันก็หยุดอยู่กลางที่ว่าง และจากท่อไอเสีย มีกลิ่นหอมอันน่าทึ่งเริ่มลอยออกมา ช็อกโกแลต วานิลลา สตรอว์เบอร์รี — นี่คือรสชาติอันอร่อยที่ลอยเข้ามา รถสปอร์ตนั้นหยุดอยู่ในระหว่างการล้างรถอันแสนสวย! ราดด้วยซอสสตรอว์เบอร์รีตามด้วยซอสช็อกโกแลตซึ่งกำลังราดลงบนรถแทนการใช้น้ำ ยากที่จะเชื่อ แต่ไม่นานฉันก็จะค้นพบว่าในอากาศที่ลอยอยู่นั้นทุกสิ่งสามารถเป็นไปได้!
รถสปอร์ตนั้นถูกล้างอย่างดี และมันก็โบยบินไป! ฉันได้ยินเสียงดนตรี ออเคสตร้าที่ไพเราะกำลังเล่นซุ้มอย่างน่าทึ่ง และทันใดนั้น เมฆที่เรายืนอยู่เริ่มมีชีวิต! มันเริ่มไหวไปมาไปทางขวาและซ้ายตามจังหวะของเพลง มันมีการเต้นรำอย่างมีความสุข! ถุงเท้าของฉันเริ่มหลุดออก และสุดท้ายฉันพบว่าตัวเองนั่งขัดสมาธิบนกลุ่มเมฆที่กำลังไหวไปมา ดูเหมือนทุกคนจะไม่สนใจ ฉันเริ่มเต้นรำไปกับเมฆเช่นกัน และไม่นานแขนและไหล่ของฉันก็เริ่มส่ายไปมาไปตามจังหวะของเพลง เมฆเริ่มโยกมากขึ้นและมากขึ้นอย่างเสี่ยง ๆ ไปซ้ายและขวา และไม่นานทั้ง “ซุปเปอร์มังกี้” และฉันก็ยืนอยู่บนยอดเขาที่สูงที่สุดในภูเขาที่บ้าคลั่งที่สุดเท่าที่เคยมีมา! ยอดเขานั้นสูงที่สุดของภูเขาธรรมดา แต่จุดต่ำสุดของภูเขาแปลกประหลาดนี้คือผิวน้ำ! บนยอดที่สว่างไสวมีคอนเสิร์ตดนตรีอีกงานหนึ่งกำลังจัดขึ้น นักดนตรีที่ buzzing และ crawling อยู่คือแมลงที่เปลี่ยนร่างเป็นเด็กเล็กๆ ทุกครั้งที่พวกเขาเล่นเครื่องดนตรี! แมลงวันเล่นไวโอลิน แมลงปอเล่นเชลโล และ locusts เล่นกิโลที่เต็มไปด้วยทรัมเป็ต! คุณสามารถจินตนาการได้ไหม?
“ไม่น่าเชื่อ” ฉันคิด และทันใดนั้นก็มีผนังเจลลี่ขนาดใหญ่เริ่มปรากฏขึ้นต่อหน้าฉัน “ซุปเปอร์มังกี้” ก้าวลงไปบนมัน ถือดินสอขึ้นและเริ่มเขียนตัวอักษรบนผนัง เจลลี่นั้นไม่ใช่ผนังอีกต่อไป มันกลายเป็นผืนผ้าใบขนาดใหญ่สีชมพูสดใสที่เขากำลังวาดตาใหญ่ “อยากเข้าไปไหม?” เขาถาม ชี้นิ้วโป้งไปที่รูกลมใหญ่ในตาที่เขาพึ่งเสร็จ พักระวังเอาไว้เถอะ! “เข้ามาในตาไหม?” ฉันถาม “แน่นอน! จะมีที่ไหนที่ดีกว่าในการสังเกตกลุ่มดาวกันล่ะ Passion ที่ใหญ่ที่สุดของฉัน!” เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม
เขากล่าวคำอำลาแล้วก้าวเข้าไปในรูกลมใหญ่ ในทันใดนั้น พระอาทิตย์ก็โผล่ขึ้นมาอย่างงดงาม และมีกลุ่มดาวของประมาณสามหรือสี่ร้อยกาแล็คซีกำลัง twinkling อยู่ตรงนั้น พวกมันสว่างมากจนส่องสว่างไปทุกที่! ยังยืนอยู่บนผืนเจลลี่ ฉันอ้าปากค้าง รองเท้าอัศวินของฉันกำลังเริ่มละลายตรงที่ที่ฉันยืนอยู่! แทนที่จะลอยออกไปในอวกาศและเสี่ยงที่จะหายไปในสุญญากาศที่อยู่ตรงปลายกาแล็คซี่ ฉันน่าจะรีบตื่นตอนนี้ก่อนที่จะสายเกินไป!
ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ในคืนพยายามจะปลุกตัวเอง ฉันตบตัวเองแรงหลายครั้ง หวังว่าจะทำให้ตื่น! ฉันถึงขนาดทำรองเท้า Eastpak อันcheap ของฉันหลุดไป — มันตกลงไปในอวกาศลึก! “บ๊าย บายรองเท้า!” ฉันพูดด้วยความขมขื่น
“ฉันไม่แนะนำให้ยอมแพ้นะ เจ้าหนู!” เสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งกระซิบที่หลังของฉัน “การผจญภัยของเจ้ากำลังเริ่มต้นขึ้น!” ฉันหันไปทันเวลาเพื่อกล่าวคำอำลาถึง “ซุปเปอร์มังกี้” แต่ที่จริงฉันไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น — ผ้าคลุมยางของเขาโชคดีที่ไม่ตกเป็นเหยื่อของอุบัติเหตุเหมือนรองเท้าของฉัน
เมื่อฉันโบยบินอยู่ในท้องฟ้า ครึ่งทรงกลมที่เห็นได้ในเวลากลางวันเริ่มจางหายไป เผยให้เห็นผืนเจลลี่ที่ฉันได้เต้นรำอยู่ และกล่องฟ้าสีฟ้าที่แปลก การเขย่าแล้วจึง spitting ออกมามันรสชาติอันหวานน่าอัศจรรย์ของกัมมี่หมีที่ฉันเคยได้ลิ้มลองในชีวิต!!! กล่องฟ้าสีฟ้าละลายลงไปกลายเป็นขนมหวานของหมากฝรั่งขนาดใหญ่ทำให้ครึ่งหนึ่งของโลกหายไป!
ท้องฟ้าและแผ่นดินส่องแสงเหมือนไอศกรีมสีสันสดใส! นั่นคือบทเรียนที่ฉันได้เรียนรู้ ดูเหมือนจักรวาลจะมีจุดต่ำสุด และมันเป็นเรื่องที่น่าพอใจจริงๆ ที่ได้รู้!
ฉันโบยบินอีกครั้งผ่านหลอดดูดที่งอกออกมาจากส่วนที่แบ่งของฟ้า! ฉันรู้ว่าได้ถูกดูดไปยังยอดไอศกรีมที่เกิดขึ้นที่อยู่ข้างใต้ “บลูราสเบอรี่” ฉันเคยท่องอยู่กับรสชาติใหม่ครั้งแรก
ฉันเริ่มจะตื่นตัว — ความต้องการที่จะลิ้มลองรสนั้นมันอบอวลอยู่ในอากาศนั้นจึงทำให้ฉันกลั้นหายใจเพื่อให้ลอยอยู่ในอากาศนานขึ้น
ขณะนั่งอยู่บนพื้นในห้องของฉัน มันเงียบเกินไป โทรศัพท์ดังอยู่ข้างบนสุดอย่างไม่ปราณี ในชั่วพริบตา แม่ของฉันก็โผล่หัวเข้ามา “เธอสบายดีไหม?” เธอถาม ร่างกายของฉันรู้สึกเหมือนกำลังนอนหลับ ฉันรู้ว่าฉันจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับการเดินทางที่บ้าคลั่งนี้ถึงแม้ว่าฉันจะเขียนถึงมันไว้หลายพันคำที่ไหนสักแห่ง เผื่อว่าจะไม่เป็นไร
ฉันกระโดดขึ้นเตียงทันทีที่แม่ของฉันออกจากห้อง ฉันอธิษฐานขอว่าโทรศัพท์มือถือจะไม่มีวันเรียกฉันออกจากความฝันที่น่ารื่นรมย์นี้อีก แน่นอนว่าฉันดึงผ้าห่มออก กางเกง เสื้อกันหนาว ชุดนอน — ไม่รู้ทำไมมันถึงติดอยู่กับผิวหนังของฉันชื้น! ฉันปิดตา และในพริบตา “ซุปเปอร์มังกี้” และฉันกำลังบินมือต่อมือ ผ่านเส้นด้ายฝ้ายของสายไหมขนาดใหญ่ที่มีขนาดใหญ่พอสำหรับเด็กๆ และผู้ใหญ่ในจักรวาลทั้งหมด!