กาลครั้งหนึ่งในหมู่บ้านเล็กๆ ที่ชื่อว่า เมืองหนู มีหนูตัวน้อยชื่อว่า ไมโล ไมโลไม่ใช่หนูธรรมดาทั่วไป เขาฝันและดูแลความฝันของเขาเหมือนที่หนูตัวน้อยทุกตัวควรทำ อย่างไรก็ตาม ไมโลเชื่อว่าเขาขาดความสามารถในทุกๆ ด้าน ถึงแม้ว่าจะมีหนูที่มีความสามารถมากมายอาศัยอยู่ใกล้ๆ ไมโลมักรู้สึกว่าตนเองเป็นหนูที่แปลกแยกออกไป มีหนูที่เล่นบาสเกตบอล หนูผู้สำรวจที่ยิ่งใหญ่ และแม้แต่หนูที่เล่นเปียโน แต่ไมโลรู้สึกว่าเขาเป็นเพียง ไมโลธรรมดาๆ เท่านั้น
วันหนึ่ง ทุกอย่างเปลี่ยนไป! ขณะที่ไมโลเดินเล่นในป่า เขาได้พบกีตาร์เก่าที่มีฝุ่นจับอยู่ใต้ต้นไม้ ตัวกีตาร์ทำจากไม้มีรอยแตก และสายกีตาร์มีสนิม แต่ไมโลรู้สึกเชื่อมโยงกับมัน เมื่อเขาจับมันขึ้นมาและดีดสายกีตาร์ สิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น เสียงโน้ตที่ออกมานั้นงดงาม ราวกับทำนองเพลงอันหวานที่นกในยามบ่ายร้อง
“ว้าว! นี่มันน่าทึ่งมาก!” ไมโลร้องด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของเขาส่องประกาย เขาแทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะกลับบ้านไปโชว์เพื่อนๆ
ค่ำวันนั้น เพื่อนของไมโลทั้งหมดมารวมตัวกันที่บ้านของเขาเพื่อฟังเขาเล่นกีตาร์ ด้วยความยินดี ทุกครั้งที่เขาให้เสียงของสายกีตาร์ ผู้คนในหมู่บ้านก็เต็มไปด้วยเสียงเพลงที่ไพเราะ เพื่อนๆ ของเขาชื่นชม “ไมโล คุณมีความสามารถมากเลย!” มาร์ธา หนูตัวน้อยพูดด้วยความยินดี “คุณต้องไปเล่นที่งานเต้นรำหนูใหญ่ในวันเสาร์นี้!”
“งานเต้นรำหนูใหญ่? แต่ฉันคิดว่าฉันเล่นแบบนั้นไม่ได้นะ! และฉันก็ไม่ค่อยมีความสามารถมากนัก” ไมโลตอบพลางเกาใบหูด้วยความวิตกกังวล
“ไม่ต้องห่วง! คุณยอดเยี่ยมมาก! อย่าให้ความคิดโง่ๆ นั้นทำให้สนุกของคุณลดลง” มาร์ธาตอบกลับ พร้อมกับชกลูกหนูของเธอให้กำลังใจเขา
ไมโลยังรู้สึกไม่แน่ใจ แต่เขาก็ตกลงที่จะไปเล่นในงานเต้นรำใหญ่ เขาฝึกซ้อมทุกนาทีที่มีเวลาว่าง เล่นอย่างมีความสุขใต้ต้นโอ๊กเก่า เมื่อเสียงนกฮูกส่งเสียงให้กำลังใจ กีตาร์เก่าก็กลับกลายเป็นยิ่งขึ้น สายกีตาร์ที่เคยมีสนิม ตอนนี้เปล่งประกายราวกับดวงดาวเล็กๆ ตัวกีตาร์ไม้เริ่มมีความส่องสว่างด้วยประกายน้ำแข็งที่สดใส
เมื่อวันเสาร์มาถึง ไมโลพร้อมแล้ว ด้วยผ้าพันคอสีแดงสดผูกไว้รอบคอ เขาถือกีตาร์ไปทั่วลานที่มีดอกไม้สีสันสดใส ตลับอากาศมีกลิ่นหอมของพายสตรอว์เบอร์รี เสียงเท้าตัวเล็กนับร้อยเต้นระบำไปกับเสียงจิ้งหรีด และสถานที่ต่างๆ เต็มไปด้วยไฟแฟนซีที่ระยิบระยับ
ในที่สุด ก็ถึงเวลาที่ไมโลจะต้องแสดงแล้ว มีเวทีเตรียมไว้เฉพาะสำหรับเขา พร้อมม้านั่งเล็กๆ เพื่อให้หนูทุกตัวมองเห็นเขาได้อย่างง่ายดาย คณะนักร้องที่ดีที่สุดในเมืองหนูยืนข้างเขา พร้อมที่จะร้องเพลงที่ออกมาจากกีตาร์เก่า
ไมโลหายใจเข้าลึกๆ และเคาะเท้าของเขาเพื่อเริ่มทำนองแรก อย่างน่าประหลาดใจ แทนที่เสียงที่ได้จากสายกีตาร์ที่มีสนิมจะออกมา เสียงเพลงที่สวยงาม เจริญใจ และน่ายินดีที่สุดที่หนูเคยได้ยินก็ดังขึ้น! ฝูงชนพากันดีใจ จิ้งหรีดก็ร้องตามเสียงดัง แม้แต่ดวงดาวก็เริ่มเต้นรำ! หัวใจของไมโลเต้นระทึกด้วยรักและความสุข เพราะในใจลึกๆ เขารู้ว่าหนูทุกตัวในโลกนี้จำเป็นต้องได้ยินเสียงเพลงของเขา
แต่ละทำนองดีขึ้นเป็นลำดับ จนถึงการเล่นโน้ตสุดท้าย เสียงปรบมือดังสนั่น — เสียงเชียร์ที่ดังก้องไปไกล “อัศจรรย์! อัศจรรย์!” ฝูงชนตะโกนพร้อมกับโบกผ้าเช็ดหน้าสีขาวเล็กๆ ด้วยความยินดี ไมโลไม่เคยรู้สึกมีความสุขมากขนาดนี้ในหัวใจของเขาเลย
ทั้งหมู่บ้านเมืองหนูเต้นรำตามเสียงเพลงที่เต็มไปด้วยความสุขจากไมโลตั้งแต่ฟ้าสางจนถึงเช้า เริ่มมีการสร้างสวนสนุก เส้นทางการแข่งขนาดเล็ก และมีงานเลี้ยงที่ยอดเยี่ยม ที่เต็มไปด้วยของอร่อยที่สุด ไม่มีสิ่งใดและไม่มีใครบั่นทอนการเฉลิมฉลองของไมโล แม้แต่ญาติของมาร์ธา หนูผู้คิดว่าเขาโง่เพียงเพราะว่าเขาเล่นดนตรี
เพราะในช่วงเวลาอันสั้นนี้ หนูทุกตัว ทั้งใหญ่และเล็ก ขี้เกียจหรือว่องไว รวยหรือจน ต่างเป็นเพื่อนกัน และทุกอย่างในโลกนี้ก็ดีงาม
จากวันนั้นเป็นต้นมา กีตาร์เก่าไม่เคยกลับไปนอนอยู่ใต้ต้นไม้ มันอาศัยอยู่ในบ้านเล็กๆ ของไมโล ที่ทุกหนูได้รับเชิญให้ฟังเสียงเพลงอันงดงามที่ออกมาจากมัน และจากวันนั้นเป็นต้นไป ไมโลก็เชื่อมั่นในตัวเองและความสามารถของเขา เขาไม่เคยคิดอีกว่าตนไม่เก่งพอ เพราะทุกคนล้วนมีความสามารถเฉพาะตัวที่พวกเขาสามารถภาคภูมิใจได้
ดังนั้น เด็กๆ ที่รัก หากคุณเคยสงสัย จงกล้าแสดงออกเหมือนไมโล เชื่อมั่นในตัวเอง และดูว่ามหัศจรรย์จะเกิดขึ้นได้อย่างไร สุดท้ายนี้