กาลครั้งหนึ่งในบ่ายที่มีแดด เล็ก ๆ คนหนึ่งชื่อมายาตัดสินใจสำรวจป่าด้านหลังบ้านของเธอ นี่ไม่ใช่ป่าธรรมดา มันเป็นที่รู้จักในชื่อว่า ป่ามหัศจรรย์ ซึ่งมีสัตว์แปลก ๆ ที่บอกว่าวิ่งเล่นและสนุกสนานอยู่ท่ามกลางต้นไม้ นกต่าง ๆ ร้องเพลงเมื่อมายาเข้าไปในโลกที่มีร่มเงา ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้น
“ว้าว! ดูสีสันทั้งหมดสิ!” เธออุทาน ขณะมองดอกไม้ที่สดใสและพืชพรรณที่แปลกตาซึ่งสูงกว่าหัวของเธอ เมื่อเธอเดินต่อไป เธอสังเกตเห็นว่าแสงอาทิตย์สร้างรูปแบบที่สวยงามบนพื้นดิน
อย่างไรก็ตาม การสำรวจของมายามาพร้อมกับความไม่ระมัดระวัง เธอหัวเราะเมื่อเห็น กระต่าย กระโดดผ่านไปด้วยความฮือฮา และมองไปที่กลุ่ม กระรอก ที่พูดคุยกันแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่แตกต่างกันจนตกตะลึง เธอหลงเวลาไปไล่ตามผีเสื้อที่ระยิบระยับ จนกระทั่งเธอรู้ว่าแดดเริ่มจะตก
“โอ้ไม่! ฉันจะหาทางกลับบ้านได้ยังไง?” มายาพูด ด้วยความตกใจ ป่าที่เคยมีมนต์ขลังครั้งหนึ่งเริ่มดูมืดมิดและน่ากลัว เธอพยายามเรียบเรียงเส้นทางกลับ แต่ทุกอย่างดูไม่คุ้นเคยในแสงสลัว
ทันใดนั้น นกฮูกผู้ชาญฉลาดได้ลงจอดบนกิ่งไม้เหนือศีรษะของเธอ
“ฮู? คุณเป็นใคร?” นกฮูกถามด้วยเสียงนุ่มนวล
“ฉันคือมายา และฉันหลงทาง” เธอตอบ ขณะเช็ดน้ำตาจากตาของเธอ
“เด็กหญิงน้อย ป่าเป็นสถานที่แห่งมหัศจรรย์ แต่ก็เต็มไปด้วยความลึกลับ คุณต้องเรียนรู้ที่จะใส่ใจว่าสิ่งที่คุณเดินไปนั้นอยู่ที่ไหน ตามฉันมา ฉันจะพาเธอกลับ” นกฮูกกล่าวพร้อมพยักหน้า
รู้สึกโล่งใจ มายาจึงติดตามสิ่งมีชีวิตผู้มีสติปัญญา พวกเขาเดินผ่านกระต่ายที่เรืองแสงซึ่งมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น และบอกลาไปยังกระรอกที่บอกว่าพวกเขาจะพบกันอีกในเร็ว ๆ นี้ ป่าที่เคยทำให้เธอกลัว ตอนนี้รู้สึกเหมือนที่ที่มีมนต์ขลังเต็มไปด้วยเพื่อน ๆ
ในระหว่างที่พวกเขาเดินทาง นกฮูกพูดถึงการที่ป่านั้นมีชีวิตด้วยมนต์ขลังที่เปิดเผยตัวเองเพียงแค่ผู้ที่มีจิตใจดวงบริสุทธิ์เช่นมายา เธอฟังอย่างตั้งใจและตระหนักว่าเธอพลาดอะไรไปมากมายในขณะที่หลงอยู่ในความกังวลของตน
ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงขอบป่าในขณะที่ดาวเริ่มเปล่งประกายในท้องฟ้าที่มืดลง
“ขอบคุณค่ะคุณฮูก! ฉันจะจดจำที่จะใส่ใจเสมอ” มายาพูดด้วยความขอบคุณ
“ลาก่อน มายา! จงจำไว้ว่าการผจญภัยรออยู่ แต่จงระลึกว่าควรระวังว่าสิ่งที่คุณกำลังไป” นกฮูกตอบก่อนจะหายไปในค่ำคืน
มายาโบกมืออำลา ใจของเธอเต็มไปด้วยความสุขและปรีชาญาณ เธอวิ่งกลับบ้านโดยรู้สึกเหมือนเป็นเด็กหญิงที่โชคดีที่สุดในโลก ขณะที่จิตใจของเธอหมุนวนไปกับการผจญภัยในวันนี้และคำสัญญาของการผจญภัยมากขึ้นที่จะเกิดขึ้น ป่ามหัศจรรย์ไม่เพียงแต่แสดงให้เธอเห็นถึงความงามเท่านั้น แต่ยังสอนเธอถึงความสำคัญของการตระหนักรู้และระมัดระวังในขณะที่เธอสำรวจ
และจากวันนั้นเป็นต้นมา มายาจึงเข้าสู่ป่าโดยมีความระมัดระวังมากขึ้น เพื่อให้มั่นใจว่าเธอจะหาทางกลับบ้านได้เสมอ ไม่ว่าจะมีสิ่งมหัศจรรย์มากเพียงใดที่เธอค้นพบในระหว่างทาง