ในดินแดนที่ห่างไกล มีเด็กหญิงตัวน้อยน่ารักชื่อว่าลูน่าที่มีผมยาวสวยงามที่สุด สีทองเหมือนข้าวสุกเมื่อดวงจันทร์ส่องแสงลงมา ในตอนกลางวัน ลูน่าอาศัยอยู่ในกระท่อมที่อาบแดดกับแม่ของเธอ แต่ทุกคืนเธอจะออกมาที่สวนซึ่งเป็นของนายหญิงของแม่และนั่งอยู่บนม้านั่งสีเขียวสวยท่ามกลางเถาวัลย์ที่ซีดจางซึ่งเติบโตอยู่เหนืออุโมงค์ที่ทางเข้า
สิ่งเดียวที่ลูน่าปรารถนาคือการรู้ว่าใครคือพี่นางฟ้าที่มีความสุขที่สุด และมนต์เสน่ห์ใดที่ทำให้พวกเขามีความสุขมากที่สุด เธอได้ถามดวงจันทร์ซึ่งมีความรู้มากและมองเห็นทุกสิ่ง แต่ดวงจันทร์กลับแค่ยิ้ม นั่นไม่ใช่คำตอบ ผู้หญิงแก่เธอกล่าว และเดินจากไปโดยไม่หยุดมองคลื่นของทะเลที่กระซิบอย่างหวานเมื่อคลื่นน้ำเข้ามา
ในคืนถัดมา เธอไปนอนโดยไม่มีวันสิ้นสุดที่จะรู้ว่าใครคือพี่นางฟ้าที่มีความสุขที่สุดในหมู่พวกเขา และขณะที่เธอหลับ เธอฝันว่าเห็นลำแสงดวงจันทร์วิ่งมาตรงหน้าเธอเหมือนนางฟ้าน้อย และจับมือเธอพาไปยังสวนของเธอ
“เด็กหญิงที่รัก” ลำแสงดวงจันทร์กล่าว “เธออยากรู้จริงหรือว่าใครคือพี่นางฟ้าที่มีความสุขที่สุด? ถ้าเช่นนั้นมากับเราเถอะ”
ลูน่ารู้สึกเหมือนลอยไปในอากาศเคียงข้างลำแสงดวงจันทร์ และพวกเขาก็ทำเหมือนลมพัดผ่านทุ่งนาต่างๆ แม่น้ำ ป่าไม้ และภูเขา จนมาถึงฝั่งตรงข้ามของโลก ที่นั่นพวกเขาบินข้ามต้นไม้ที่ยืดหัวขึ้นสูงเพื่อต้องการมองเห็นดวงดาว และเหนือเนินเขาสีเขียวที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมลอยไปในอากาศยามค่ำคืน
สถานที่ที่พวกเขาต้องการไปคือในสวนที่งดงามนี้: สถานที่ที่ลูน่าใช้เวลาทั้งชั่วโมงในทุกคืน “เธอเห็นเด็กสาวน่ารักที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของสวนกำลังดื่มน้ำค้างจากดอกไม้สีปะการังไหม?”
“เห็นค่ะ” ลูน่าตอบ สีหน้าเธอแดง เพราะเธอรู้สึกว่าเธอเหมือนไปบ้างแต่เธอสวยมากกว่า
“อ๋อ! หากเธอสามารถบินไปทั่วโลกเหมือนเธอ เธออาจจะไม่หวานและขาวสวยเหมือนอย่างนี้”
ลูน่าหลับตาฝันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธออยู่ในที่อยู่ของนางฟ้า และเห็นรูปลักษณ์ที่สวยงามเต้นรำอยู่ในความมืด ส่งกลิ่นหอมที่หวานไปทั่วโลก ขณะเดียวกันก็หลับอยู่ในทะเลน้ำค้าง ดวงอาทิตย์ขึ้นและลูน่าก็เปิดตาขึ้นทันที ดึงผ้าม่านออก และเห็นนางฟ้าออกจากเตียงที่ทำจากดอกไม้ แต่เธอกลับไม่คิดถึงอะไรนอกจากหน้าที่ที่ต้องทำ: เธอจึงยกถ้วยปะการังขึ้นเพื่อให้แสงแดดสามารถทำให้แห้งน้ำค้างที่ยังอยู่ในนั้น
คืนถัดไปในเวลาเดียวกัน ลูน่าตัวน้อยกลับมา แต่เวลานี้เธอไม่ได้ยินเกี่ยวกับพี่นางฟ้าที่มีความสุขที่สุดในโลก เธอนั่งรอจนถึงเที่ยงคืน แล้วเธอเปิดแขนของเธอไปยังสวรรค์และร้องว่า:
“มีนา! มีนา! นางฟ้าที่สวยงาม โปรดบอกฉันหน่อยว่าใครคือพี่นางฟ้าที่มีความสุขที่สุดในหมู่พวกคุณ?”
“นั่นคือสิ่งที่ฉันไม่สามารถบอกได้; เธอต้องหานะ.–มีนา ออกมาเถอะ”
ลำแสงดวงจันทร์ตกลงในผมของลูน่าและทำให้มันกลายเป็นสีเงิน “โอ้! เธอจึงร้องเมื่อเห็นตัวเองในกระจกเล็กที่ทำจากน้ำค้างที่ส่องแสง “อย่าทำให้น้ำตาไหลอีกเลย มันมีค่าเกินกว่าจะถูกทำให้สูญเปล่า เปิดหน้าต่างของเธอและเราจะดูว่าใครคือพี่นางฟ้าที่มีความสุขที่สุดในบรรดานางฟ้าทั้งหมด”
เธอคว้าเปิดหน้าต่างทันที และมีมีนาพร้อมกับลำแสงดวงจันทร์อื่นๆ ทั้งหมดบินเข้ามา–รวมถึงดวงดาวทั้งหมดที่ไม่มีอะไรให้แสงสว่าง แต่มาหยุดใต้โลกเพื่อช่วยทำให้เกิดความสุข
และเป็นฉากที่เบิกบานใจที่สุดที่พวกเขาทำในห้องเล็กๆ ของลูน่า ลำแสงดวงจันทร์ได้สร้างโลกขึ้นใหม่ ขณะที่ดาวเต้นรำและร้องเพลงและสนับสนุนว่า “พี่นางฟ้าที่มีความสุขที่สุดคือลูน่า ผู้ที่เชื่อว่าทุกคนในพวกเราเป็นพี่นางฟ้าที่มีความสุขและน่ารักที่สุด ตอนนี้เราต้องบินไปยังทุกประเทศบนโลกเพื่อนำความสุขของเธอไปแจกจ่าย”