ในวันแดดสดใส วันหนึ่งมีเด็กสาวชื่อว่าลูซีได้ออกไปสำรวจชายหาดใกล้บ้านของเธอ ขว้างก้อนหินและเก็บกุ้งทะเลที่แวววาวต่าง ๆ ขณะที่เธอเดินไกลออกไปจากชายฝั่ง เธอรู้สึกได้ถึงทรายที่เคลื่อนตัวใต้เท้า เมื่อเธอรู้สึกอยากรู้ เธอจึงนั่งคุกเข่าและเริ่มขุดด้วยนิ้วมือ สักครู่เธอก็พบสิ่งที่แข็งและทำจากไม้
หลังจากขุดต่อไปอีกไม่กี่นาที ลูซีก็พบกล่องสมบัติที่มีลักษณะโบราณ มันล็อคอยู่ แต่สนิมที่ล็อคดูเหมือนว่าจะมีมาเป็นทศวรรษ—หรืออาจจะเป็นศตวรรษ—นับตั้งแต่มีใครบางคนเห็นสมบัติที่ซ่อนอยู่ข้างใน ขณะที่ลูซีคิดว่าเธอจะทำอย่างไรกับการค้นพบนี้ เธอก็รู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นกลุ่มโลมาว่ายน้ำอยู่ใกล้ ๆ “ลูซี! ลูซี!” พวกมันดูเหมือนจะเรียกเธอ เสียงของพวกมันสะท้อนในใจของเธอ “มาเล่นกับเรานะ!”
ลูซีครุ่นคิดถึงคำเชิญของโลมา แต่หัวใจของเธอถูกผูกติดอยู่กับกล่องสมบัติ “ฉันอยากเก็บเพชรที่ซ่อนอยู่ทั้งหมดไว้คนเดียว” เธอตอบ พลางหวังว่าพวกมันจะยอมแพ้และไปจากไป เมื่อโลมายังคงเรียกชื่อเธออยู่ เธอจึงร้องออกไปว่า “ฉันไม่มีเวลามาเล่น!”
“ทำไมไม่ให้สมบัติกับเราล่ะ?” โลมาอันหนึ่งเสนอ โดยยื่นหัวขึ้นมาจากน้ำ “เราสัญญาว่าคุณจะไม่มีวันเสียใจ!”
ตอนนี้ลูซีก็เริ่มสนใจอย่างจริงจัง โลมาจะช่วยเธอแหกล็อคได้ไหม? เธอที่กระตือรือร้นที่จะเรียนรู้เพิ่มเติมตอบว่า “ก็ได้ แต่สัญญาว่าจะต้องแบ่งปันทุกอย่างในกล่องสมบัติด้วยนะ”
พวกเขาทั้งหมดว่ายน้ำไปยังทะเลให้ไกลออกไป เพื่อหาที่ที่น้ำลึกพอที่โลมาจะสามารถยกตัวเองขึ้นจากน้ำทั้งหมดได้ สุดท้ายพวกเขาก็พบจุดนั้นและวางหางของพวกเขารวมกัน เพื่อให้ลูซีสามารถก้าวขึ้นไปยืนอย่างสะดวกสบายเหนือผิวน้ำ
“ตอนนี้ กรุณาทำลายล็อคเถอะ” ลูซีกล่าวกับโลมา พยายามทำเสียงให้สุภาพตามสถานการณ์ ด้วยหางที่แข็งแรง โลมาจึงทุบกล่องลงไปที่ก้นทะเล
ในขณะนั้นเอง ลูซีได้สะดุ้งตื่นจากความฝันและมองไปที่กล่องสมบัติเก่าแก่
“ฉันควรจะนำมันกลับบ้านไปดูข้างในไหม?” เธอพึมพำออกมา “หรือควรจะขอให้ใครซักคนมาเปิดกล่องนี้ตรงที่นี่ดี?”
ดวงอาทิตย์ยังคงอยู่สูงในท้องฟ้า แต่เธอก็จินตนาการถึงตัวเองนั่งอยู่ที่บ้านใต้ผ้าห่มหนา ฟังพ่ออ่านเรื่องราวที่น่าตื่นเต้นเกี่ยวกับโจรสลัดและแผนที่สมบัติ จะไม่สนุกเหรอถ้าได้เป็นโจรสลัด? สัตว์ทะเลทุกตัวรอบตัวเธอก็จะเป็นเพื่อนของเธอ เหมือนกับโลมาในความฝันของเธอ—และพวกเขาก็อาจช่วยเธอไล่ตามเรือสูง ๆ ที่เต็มไปด้วยเหรียญทอง!
ลูซีใช้มือขุดลงในทราย แกล้งทำเป็นว่าเป็นกรงเล็บของโจรสลัด พยายามจับตามองล็อคที่กล่อง สมบูรณ์แบบซะเหลือเกิน เมื่อจู่ๆ เธอก็มองเห็นเปลือกหอยที่น่าสนใจซึ่งดูเหมือนกุญแจ มันวาววับและสว่างไสวจนเธอไม่แปลกใจเลยหากใครคนหนึ่งอาจทำหลุดตก มันทำให้เธอรู้สึกมีความหวัง เธอเงยมันเข้าใกล้แสง หมุนไปมากในฝ่ามือ จากนั้นจึงลองใส่มันในล็อค แต่อย่างไรก็ตาม เปลือกหอยกุญแจนั้นไม่เข้ากับล็อค!
เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ ลูซีสามารถมองเห็นได้ว่าล็อคมีรูใหญ่หลายรู “อืม,” เธอคิด “ถ้าล็อคไม่สามารถเปิดได้เพียงแค่ใช้วิธีง่าย ๆ ฉันก็ต้องพยายามโน้มน้าวมัน!” เธอกระชากกล่องด้วยสองมือ เพื่อความตื่นเต้นที่ไม่คาดคิด ฝาเปิดออก เผยให้เห็นสมบัติทองคำ อัญมณีระยิบระยับ และมุกสีสันสดใสกระจายอยู่บนทราย
ลูซีสั่นนิ้วออกจากความตกใจและเก็บก้อนหินสีสันสดใสใส่กระเป๋าของเธอ “ว้าว นี่มันโชคลาภ!” เธออุทาน “ไม่มีใครคิดมากเกี่ยวกับการที่ฉันใส่เครื่องประดับนี้ ซึ่งมาจากสมบัติของโจรสลัด”
จากนั้น เธอหยิบมุกใหญ่สองเม็ดขึ้นมา เม็ดหนึ่งสำหรับเพื่อนสนิทของเธอ และอีกเม็ดหนึ่งให้กับญาติของเธอที่ชื่อจิล ซึ่งมักจะดูแลและอ่านหนังสือให้เธอฟัง “ฉันจะให้บางอย่างจากสมบัติให้พวกเขาด้วย มันคงเป็นสิ่งที่ดี” เธอกล่าว
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เธอเริ่มรู้สึกว่าอุบายที่เธอกำลังจะตีมุกนี้ทำให้กระเป๋าของเธอหนักขึ้นเรื่อย ๆ และยิ่งเธอมองดูภาพตรงหน้ามากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งได้ยินเสียงโลมามากขึ้น “ลูซี! มาเล่นกับเรา! ลูซี คุณจะมาไหม?”
เมื่อคิดถึงความฝันก่อนหน้า ลูซีหันหลังและพยายามจะบล็อกเสียงเรียกเหล่านั้น แต่ในที่สุด น้ำก็พากลุ่มเสียงเข้ามาอย่างต่อเนื่อง “ฉันควรจะแบ่งปันอะไรบางอย่างเกี่ยวกับโชคลาภของฉันไหม? พวกเขาได้ขอร้องฉันอย่างสุภาพเพื่อที่จะร่วมเล่นกับพวกเขา และพวกเขาก็ไม่เคยโมโหหรือโกรธฉันเลยเมื่อฉันปฏิเสธ”
ด้วยเสียงถอนหายใจใหญ่ ลูซีวางมุกลงบนทรายและเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน “อ่า ลาก่อนมุก! พวกมันก็จะต้องนั่งอยู่ที่นี่จนกว่าน้ำจะพัดพาพวกมันไปหรือว่ามีใครมารวบรวมพวกมันไป ฉันเสียดายเหมือนกัน เพราะกระเป๋าของฉันตอนนี้รู้สึกเบากว่าเดิม”
โลมาเห็นลูซีจากระยะไกล ขณะพายอยู่บนกระดานโต้คลื่น และหยุดคิดถึงสมบัติที่เธอปฏิเสธไป เมื่อถึงจุดที่ลูซีใกล้พอพวกมันก็เริ่มกระโดดโลดแล่นในอากาศ เต้นรำรอบ ๆ ตัวเธอ และสาดน้ำใส่ขาของเธอ
“ขอบคุณ! ขอบคุณ!” โลมาร้องหญิงเสียงเล็ก ๆ “คุณได้กลับมาหาเราอย่างรวดเร็วหลังจากโยนมุกกลับไปที่ชายหาด!”
“ฉันไม่ได้มาหาคุณเลย!” ลูซีตะโกนกลับ “คุณไม่จำกันเหรอ? ฉันทำให้ชัดเจนมากว่าฉันไม่สนใจคุณหรือเล่นแผนของคุณเมื่อคุณเรียกชื่อฉันมาก่อนหน้านี้!”
“โอ้ไม่ เราลืมทั้งหมดนั้นไปเหมือนกับที่คุณลืมสมบัติของคุณเมื่อครู่นี้” โลมาตอบด้วยเสียงหัวเราะ
จากนั้นลูซีก็จำได้ว่าเธอเคยพูดอะไรและโน้มศีรษะเพื่อซ่อนรอยยิ้ม “อืม มันก็เป็นแค่ของเล่นตลก ๆ นั้นแหละ” เธอตอบเบา ๆ
“และนั่นแหละคือเหตุผลที่เรารู้แน่แล้วว่าคุณจะมอบมันให้กับเรา!”
“คุณหมายความว่าไง?” ลูซีอุทานด้วยความสับสน
“เราสัญญาว่าคุณจะได้มีเรื่องราวที่น่ารักและประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมตอบแทน แต่ที่สำคัญคือให้คุณยึดเกลือไว้ในมือด้วย!”
โลมาอันหนึ่งโยนเกลือขึ้นไปในอากาศสูงสูง และอีกอันก็สาดน้ำเข้าไปข้างบนอย่างรวดเร็ว จนทำให้เกิดรุ้งน้อย ๆ เต้นรำรอบ ๆ ลูซี และดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงใครบางคนร้องเพลงเรื่องที่เธอเคยอ่านหรือได้ยินก่อนหน้านี้เดือดพล่านออกมาเป็นโน้ตเพลง
เมื่อเธอเสร็จสิ้นการขอบคุณโลมาอีกครั้งสำหรับสิ่งที่เธอคิดว่าเป็นเพียงเกลือธรรมดา เธอจึงวิ่งขึ้นไปบนชายหาด จากนั้นเธอหันกลับมามองโลมาอีกครั้งเมื่อพวกมันเริ่มว่ายน้ำกลับ “คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันไม่ชอบมุก?”
“ด้วยการยอมแพ้มุกนั้น คุณกำลังพิสูจน์ว่ามีเวทมนตร์อยู่ในใจของคุณ” พวกมันตอบ ขณะว่ายวนหลายรอบในน้ำ
“และตอนนี้” ลูซีกล่าว ขณะเต้นอยู่บนหลังของเฟร็ดคลื่น โลมาที่ใหญ่ที่สุด “ฉันคิดว่าฉันจะรอคุณกลับมา เพราะฉันชอบคุณมากจัง!”
ในขณะนั้น ในระยะไกล พ่อของเธอได้นั่งอยู่บนโขดหินและมองไปที่ขอบฟ้า เริ่มรู้สึกวิตกกังวลเกี่ยวกับการที่ลูกสาวของเขาหายไปนานเกินไป ลูซีที่อยู่ไกลเกินไปสำหรับเขาจะมองเห็น ให้สายตามองเพื่อนโลมาของเธอที่โบกมือบ๊ายบาย และแม้ว่าเธอจะรู้สึกผิดหวังที่จะสูญเสียสมบัติ แต่เธอก็ดีใจที่เธอได้ทำดีและซื่อสัตย์จนถึงที่สุด