เมื่อแสงจันทร์ส่องลอดผ่านต้นไม้หนาทึบ หัวใจของฉันเต้นรัว ฉันเพิ่งจะหลงเข้าไปในป่าที่มืดมิดและตระหนักได้สิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่ง – โคมไฟของฉันหายไป ฉันคิดอะไรอยู่? การเดินทางในตอนกลางคืนผ่านป่าที่มืดขนาดนี้! ชีพจรของฉันเต้นแรงขึ้นเมื่อเงาต่าง ๆ เคลื่อนไหวรอบตัว ฉันเคยคิดว่ามันน่าตื่นเต้นในตอนกลางวัน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นฝันร้าย
“ใจเย็น ๆ นะ ลูซี” ฉันกระซิบบอกกับตัวเอง แม้ว่าหัวเข่าของฉันจะแทบสั่น เสียงเล่าลือที่ฉันได้ยินเกี่ยวกับป่านี้ดังก้องอยู่ในความคิดของฉัน พวกเขาพูดถึงเงาและเสียงกระซิบ สัตว์ประหลาดน่าขนลุกซ่อนอยู่ แต่โคมไฟของฉัน… ฉันต้องการแสงอบอุ่นจากมัน มันเป็นของเก่าจากครอบครัวที่ฉันสัญญาว่าจะรักษาไว้ให้ปลอดภัย
หายใจเข้าลึก ๆ ฉันตัดสินใจ “แค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น” ฉันบอกกับตัวเอง เมื่อฉันก้าวเข้าไปลึกขึ้น เกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้น แสงนวลนวลส่องสว่างมาผ่านต้นไม้ ดึงดูดความสนใจของฉัน มันคือ… โคมไฟของฉันหรือเปล่า? ความอยากรู้อยากเห็นเอาชนะความกังวล ฉันจึงเดินไปตามแสงนั้น
สิ่งที่ทำให้ฉันประทับใจคือภาพที่ปรากฏ มันคือโคมไฟของฉันตั้งอยู่บนตอไม้โบราณ ส่องแสงเจิดจ้า แต่ไม่ใช่แค่โคมไฟของฉัน – ทั้งป่าดูเหมือนจะมีชีวิต! สัตว์น้อยเรืองแสงนับพันกำลังเต้นรำเหนือดอกเห็ดขนาดใหญ่ที่ปล่อยแสงนุ่มนวลออกมา ฉันไม่เคยเห็นความงามแบบนี้มาก่อน
คุกเข่าลง ฉันหยิบโคมไฟของฉันขึ้นมา พร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านออกมา ทันใดนั้นฉันก็ไม่รู้สึกกลัวอีกต่อไป แต่กลับรู้สึกถึงความสบายใจในโลกเวทย์มนตร์นี้ ทุกครั้งที่ฉันคิดจะหลับตาหรือบีบแขนตัวเอง จะมีแมลงปอเล็ก ๆ บินว่อนขึ้นมาพร้อมกับเสียงเบา ๆ ว่า “ตื่นอยู่!” และด้วยเหตุนี้ ฉันจึงค้นพบความกล้าหาญในการสำรวจต่อไป
เมื่อฉันเดินลึกเข้าไป มันยิ่งดูมีมนต์ขลังมากขึ้น ลำธารแสงระยิบระยับ ดอกไม้ร้องเพลง และต้นไม้มีกิ่งก้านประดับด้วยใบเรืองแสง ป่าไม้ไม่ใช่สถานที่แห่งความกลัว แต่เป็นสถานที่แห่งความมหัศจรรย์ เมื่อฉันหยุดหายใจและซึมซับสิ่งที่อยู่รอบตัว ฉันตระหนักว่า “ที่แห่งนี้มีความลับที่เปิดเผยเฉพาะกับผู้ที่กล้าจะค้นหาเท่านั้น”
เวลาผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว ด้วยโคมไฟที่ส่องสว่างความงามรอบตัว ฉันตัดสินใจจะดำเนินการต่อ ไปยังสิ่งที่คืนวันจะเปิดเผยอีก? ในทันใดนั้น ลมเบา ๆ พัดใบไม้ และฉันก็เห็นทางที่นำฉันลึกเข้าไปอีก โดยไม่คิดอะไรฉันจึงตามมันไป ทุกก้าวเดินเต็มไปด้วยความตื่นเต้นจากการค้นพบใหม่ ๆ ที่รออยู่ข้างหน้า
เมื่อรุ่งอรุณใกล้เข้ามา เธรดที่มองไม่เห็นเริ่มทอดาวกับโลกแห่งความตื่น ถึงเวลาแล้วที่การเดินทางของฉันใกล้จะสิ้นสุด แต่ฉันรู้สึกเปลี่ยนไป ไม่ใช่เด็กหญิงที่ขี้ขลาดที่เข้ามาอีกต่อไป แต่เป็นคนที่เต็มไปด้วยความกล้าหาญและความรักใหม่ต่อสิ่งที่ไม่รู้จัก
เมื่อฉันก้าวออกมาจากมนต์ขลังของป่า แสงแรกจากพระอาทิตย์ส่องผ่านตัวฉัน ฉันหันกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบนริมฝีปาก ฉันจะเล่าเรื่องราวของฉันให้ทุกคนฟัง ไม่ใช่เกี่ยวกับเงาและความกลัว แต่เกี่ยวกับความกล้าหาญและแสงสว่าง
และบางที ฉันคิดว่า การเผชิญหน้ากับความกลัวของเราจะเปิดเผยโลกที่เราฝันไม่ถึงว่ามีอยู่จริง.