ครั้งหนึ่งในสวนดอกไม้ มีด้วงน้อยที่มีความสุขล้านตัวบินไปมา พวกเขาทุกคนเต็มไปด้วยความสุข เพราะนี่คือฤดูใบไม้ผลิ ฤดูที่ดีที่สุด ที่มีนกและดอกไม้เต็มไปหมด แต่มีด้วงน้อยตัวหนึ่งที่ไม่ได้มีความสุขเท่าไหร่ แม้ว่าเธอจะพยายามทำตัวให้มีความสุขและพูดกับตัวเองว่า
“โอ้! มันสวยงามแค่ไหน! ทำไมฉันถึงไม่เกิดมาเป็นผึ้งอ้วน? มันคงจะดีมากที่จะบินไปรอบๆ พร้อมกับด้วงน้อยที่มีปีกเล็กน้อยหรือเขาเพื่อจะรู้สึกได้ พวกเขาสามารถมองเห็นทุกอย่างโดยไม่ต้องขยับตาใหญ่ๆ ของพวกเขา และพวกเขาก็บินได้อย่างมีเสียง! ฉันอยากจะร้องเพลงอย่างมีความสุขแทนที่จะเดินไปมาเหมือนคนโง่ มีปีกของฉันพับอยู่เป็นเวลานานๆ โดยไม่สามารถขยับมันได้ และผึ้งอ้วนก็ใหญ่โตพวกเขาสามารถทำอะไรได้มากกว่าที่เราด้วงน้อยทำได้ ทำไมฉันถึงไม่เกิดมาเป็นผึ้งอ้วน?”
ในขณะที่เธอกล่าวเช่นนี้ มันก็เป็นยามเย็น นับจากนี้ไปเธอจะถูกเรียกว่า โลล่า เพราะนั่นคือชื่อของเธอ ในนั้นน้ำค้างเริ่มหล่นลงมา และยอดถั่วเขียวที่เบ่งบานเต็มที่ก็ส่งกลิ่นหอมหวานยิ่งกว่ากลิ่นน้ำหอมจากช่อดอกไม้ สำหรับโลล่า มันดูเหมือนสวนทั้งหมดเต็มไปด้วยดอกไม้ขาวที่มีกลิ่นหอมหวานมาก
เธอเลี้ยวหัวน้อยๆ และฟัง เธอได้ยินเสียงของผึ้งอ้วนที่บินไปมาอยู่ระหว่างดอกถั่วและดอกถั่วบาน ผึ้งอ้วนตัวแล้วตัวเล่าบินไปซ้ายไปขวา และเมื่อหนึ่งตัวเสร็จจากการดูดน้ำหวานแล้ว เธอได้ยินเสียงสวนกลับเมื่อเขากำลังโยนแหวนลงจากต้นบุญเหลือง เสียบกระเป๋าคลุมเสื้อของเขาด้วยดอกไม้สวยๆ ที่ผู้หญิงใส่ไว้ในอก และด้วงน้อยทุกตัวก็พูดว่า
“ฟลอรา ฟลอร่า เพอร์เฟคต้า เราขอให้เจ้ามีเมตตาต่อผึ้งอ้วน” และโลล่าก็พร้อมจะร้องไห้
“คนโง่ คนบ้าหน้าตาไร้ค่า!” เธอพูดกับคนอื่นๆ แต่เธอก็หันไปที่ตัวเองที่อยู่ในใจและคุณนายของคาร์ล
“คุณนายที่รักของคาร์ล” เธอกล่าวซ้ำ “ฉันรู้ว่าท่านจะทำอะไรให้ฉันได้ถ้าท่านรู้ว่าฉันถ่อมตัวและสำนึกผิดแค่ไหน! ช่วยเหลือผึ้งอ้วนที่น่าสงสารในโอเปร่าของพวกเขาเถอะในดอกไม้อันแรก”
โลล่าจึงร้องเพลงทำนองทั้งหมดจากโอเปร่าของชูเบิร์ต “โรซามันด์” แต่แน่นอนว่าเป็นชื่อของเธอเอง มันสวยงามมากจนทำให้ดอกถั่วทั้งหมดยิ้มให้เธอ มองขึ้นไปยังท้องฟ้าสีฟ้าในฤดูร้อนอย่างมีความสุข อัญมณีระยิบระยับหนึ่งดวงยังหล่นจากคุณนายของคาร์ล
“ผึ้งอ้วนที่น่าสยดสยอง!” โลล่าร้อง “ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่ในถ้วยดื่มน้ำของดอกไม้ที่หวานนี้? เจ้าคนง่อย ที่คิดจะจมลงในน้ำผึ้งของเธอในวิธีโง่เขลา ข้าขออ้อนวอนเจ้า ปล่อยดอกไม้ดื่มน้ำหวานเถอะ”
โลล่าจึงเตะและดุด่าและหมุนไปรอบๆ และเริ่มออกไปบินไปยังดอกสีขาวขนาดใหญ่ของการ์ดูนที่เติบโตอยู่ระหว่างแถวผักกาด
“ฮิก ฮาเอค” โลล่าร้อง ขณะมองเข้าไปที่แถวของบัลซัมหวานที่กำลังเติบโตอย่างมีสีสัน
“เจ้าคนโง่หลังลังนิดหน่อยอยู่เบื้องหลังระเบียงทองคำของการ์ดูน เจ้าต้องการอะไรในตอนนี้? เจ้าคนง่อยที่คิดจะตาบอดใครด้วยน้ำผึ้ง—และเจ้าก็มีความบิดเบี้ยวด้วยเช่นกัน!”
และคุณนายของคาร์ลไม่มาเลย “ห้องทดลองแห่งความกรุณาของโลล่า!” โลล่าร้องเหมือนกับว่าเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันหมายถึงอะไร
โลล่ารู้สึกเหมือนกับว่าเธอกลายเป็นผึ้งอ้วนมากขึ้นเรื่อยๆ และแม้ว่าเธอจะไม่ได้ตัวใหญ่แบบนั้นในครั้งนี้ เธอยังคงคิดว่าเธอก็แต่งตัวและบินคล much ให้เหมือนกับพวกเขาในฐานะดอกไม้ในสวนเล็กๆ ให้กลายเป็นวันงานเฉลิมฉลอง หูเล็กๆ ที่อยู่ใกล้ๆ ต้นแอปเปิ้ลก็ได้รับข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องราวของเธอ องค์หญิงโลล่าเป็นด้วงใหญ่จากร้านอาหารในจานเอิร์ฟดี้เซนต์ควินทิน
“ฟลอรา ฟลอร่า เพอร์เฟคต้า” คือชื่อของเพลง และเสียงของมันดังในสายการประพันธ์ใหม่ในอกผึ้ง
เธอถูกเรียกเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าและจากโอเปราของผึ้งอ้วน จากนั้นเธอก็คิดว่าเธอทำตามที่ผึ้งพูดว่า “ราชินีของฉัน” ทำให้เธอเดินไปมารอบๆ โรงนาใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ คิดว่าสัญญากับตัวเองว่าเธอควรที่จะรั้งตัวอยู่ใกล้ๆ กับกรรไกรใหญ่ที่แขวนอยู่จากกรอบไม้โบราณที่ตัดโดยต้นไม้เก่าที่ถูกฟ้าผ่า
“เธอไม่ถูกจับโดยตำรวจ” พวกเขาพูดถึงกัน แล้วมองกันอย่างฉลาด
“เธอมีแผนการอะไรอยู่” ตัวใหญ่เลยพอใช้เตียงไปพูด นั่นก็มันตัวเองก็ยังอยู่บนเพดาน
“เธอสติไม่ดี เธอไม่รู้ว่ามันสนุก” แมงมุมพูด นั่นคือบุตรสาวของช่างตีเหล็กที่ใหญ่ที่สุด
“เธอเป็นคนโง่ เป็นคนไร้สติ!” แมงมุมพูดกับยุงตัวน้อยที่จู้จี้จุกจิกอยู่กลับข่าส่ายๆ ขนบนหลังขาของมัน “เธอคิดว่าตัวเองถูกสร้างขึ้นมาโดยบังเอิญ?”
“โอ้ แน่นอน ฉันควรจะอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ดีมากกว่านี้” ยุงตัวนั้นกล่าว “ฉันก็มีสิทธิที่จะอยู่ในที่ที่ดีกว่าสิ่งมีชีวิตที่บิดเบี้ยวแบบนี้แล้ว ฉันก็ตอนนี้ ฉันก็อยู่ในสภาพที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ นั่นคือสิ่งที่ร่างกายฉันติดครอบฟื้นฟูเมื่อพวกเขาเอาฉันมา–”
แล้วมีผึ้งอ้วนตัวใหญ่ร้องในเสียงต่ำ “เจ้าต้องการอะไร? - แค่ขยับออกไป! “แล้วเพื่อนๆ ต้องการอะไร? “และเพื่อนๆ มนุษย์รอบตัวเอง?”
“ฉันไม่เคยมีโชคดีเลย หรือ (ใครจะคิด!) ฉันไม่เคยยุ่งยากที่จะไปเยี่ยมใครก็ตามมาก่อน” ยุงกล่าว “ฉันสมควรในที่ที่ดีกว่านี้มากๆ แต่มันจะฉุดลาก คนรู้ว่าจะทำให้ฉันผิดแบบอย่าง”
“เธอจะต้องคิดหรือฉันจะตัดเจ้าจริงๆ” เป็นคำที่ผึ้งอ้วนกล่าวขา
“มีความโง่เขลาบางอย่างอยู่ในหัวของเจ้า” แม้กระทั่งตอนนี้ด้วงตัวหนึ่งที่ได้เตรียมตัวขึ้นมาอยู่ที่พื้นใต้เก้าอี้สามขารที่เรานั่งอยู่
“โอ้ ใช่ มีความโง่เขลามากมายในหัวของฉัน” ยุงกล่าวด้วยความสายๆ
“อยู่ใต้มีด” โลล่าร้องเหมือนกับว่าเธอไม่มีอะไรอื่นที่จะทำ
“ไร้สาระ—คนบ้าแบบที่ฉันเป็น—ฟลอรา—ฟลอรา” โลล่าร้อง “ฉันไม่ใช่คนบ้า ฉันมีสติถูกต้องนะคุณผู้หญิงที่อยู่ตรงนี้ และไม่ว่าจะเป็นส่วนใดก็ถูกบิดเบี้ยวแต่เธอ เด็กน้อยที่บิดเบี้ยวแบบนั้น “ เธอกล่าวกับยุงน้อยและใบไม้เอง ไม่ค่อยรู้ตัวว่าโฮโกวิ หรือพูดจาอย่างร้ายแรง
“ฉันเป็น สัตว์ที่ไม่รับรู้ เลย หรือแค่ไม่ได้รับรู้เฉพาะที่ และที่ซึ่งอาจทำให้เจ็บปวดฉันซ่อนอยู่ โอ้! โอ้! โอ้! แต่นี่ก็คือผู้หญิงของฉัน แต่นี่ก็คือผู้หญิงของฉันที่ถูกเลี้ยงอย่างต่ำกว่าเกณฑ์” วันหนึ่งฉันมีน้ำผึ้งมากเกินไปหรือเนื้อหม่อนไม่ดี และเป็น -“
“เสียงจากหิน” กล่าวถึงสวนทางการเกษตรแห่งออกซ์ฟอร์ดที่มีเสียงคอร์กกิ้ง