ในสวนที่น่ารัก มีหญ้าสูงและดอกไม้เล็กๆ อยู่รอบๆ มีแมลงปอน้อยชื่อว่าลิลี่ อาศัยอยู่ เธอเป็นแมลงปอที่มีความสุข มักจะยิ้มและบินเล่นในตอนกลางวัน แต่ในตอนกลางคืน เมื่อเพื่อนๆ ของเธอออกมาเล่น เธอรู้สึกเขินอายและซ่อนตัวอยู่ในดอกเดซี่ เพราะเธอไม่สามารถเปล่งแสงและส่องสว่างได้เหมือนพวกเขา
ทุกครั้งที่มีดาวใหญ่และสว่างออกมา ในช่วงเวลาที่มีการเต้นรำรอบๆ เพื่อนๆ ที่อบอุ่นใจ “โอ้ คุณช่างวิเศษเหลือเกิน!” พวกเขาพูดว่า “คุณคือแมลงปอในท้องฟ้า!”
ในช่วงเวลานั้น ลิลี่รู้สึกเศร้ามาก เพราะเธออยากช่วยเพื่อนๆ ดังนั้นคืนหนึ่ง เธอออกมาเมื่อคิดว่าทุกคนควรจะได้นอนหลับและคลานไปที่ตีนของนาฬิกาเก่า ที่ยังคง “ติ๊ก - ต็อก ติ๊ก - ต็อก” ตลอดทั้งวัน ความปรารถนาของเธอในขณะนั้นคือการมีแสงเล็กๆ ของตัวเอง แม้จะเป็นแสงเล็กๆ ที่เธอสามารถเรียกว่าโคมไฟของเธอ
ทันใดนั้นมันก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ! โอ้ แสงสีแดงที่สวยงาม! มันอ่อนจนทำให้เธอกระจ่างสว่างขึ้น ทุกครั้งที่เธอแกว่งไปแกว่งมาอยู่ที่บริเวณใต้ตีนของนาฬิกา! เธอลืมที่จะเขินอายและเต้นรำด้วยความร่าเริงอย่างเคย โอ้! ทำไมเธอจึงเงียบมาตลอดเวลา?
“เข้าไปเถอะ,” ร้องหนึ่งในแมลงปอที่ใหญ่กว่า “มีงานเลี้ยงที่น่ารื่นรมย์ที่นี่ มีน้ำผึ้งหวานๆ เต็มไปหมด จะมีงานเลี้ยงดอกไม้ในช่วงบ่ายนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลิลี่สั่นสะท้านด้วยความกลัว เพราะเธอไม่มีเพื่อนที่จะดูแลเธอ จะให้เธอหางานเลี้ยงใหญ่ๆ ได้อย่างไรเมื่ออยู่คนเดียว? “มันจะมืดและเหงาหงอยหลังจากนั้น; ไม่, ไม่,” ลิลี่ถอนหายใจ “ฉันไม่อยากไป ขอบคุณที่เสนอ”
น้ำตาไหลลงบนใบหน้าของแมลงปอน้อยเมื่อเพื่อนๆ ของเธอบินออกไป แต่ไม่นานเธอก็เช็ดน้ำตาและนั่งอยู่บนตารางเล็กๆ ของเธอ ร้องเพลงให้กับตัวเอง จนกว่าจะรู้ว่าดอกไม้บานแล้ว
แล้วดอกไม้ก็สงสารลิลี่น้อย และด้วยการสั่นไหวและเขย่าต้นของพวกมัน พวกเขาร้องว่า “มาที่นี่เถอะที่รัก! คุณจะไม่ต้องไหลอีกต่อไป ขอเพียงคุณหมุนอย่างเงียบๆ ตลอดคืน เหมือนกับโยโย่ของเด็กน้อย”
คืนนั้น แสงสว่างอันแรงกล้าได้ปรากฏขึ้น ทุกสิ่งสว่างและเย็นเยียบจนดอกไม้และต้นไม้ต่างสั่นสะท้าน
“ทำได้ดีมากที่ดูแลลิลี่อย่างกล้าหาญ,” กระซิบเสียงอ่อนๆ และเงาจางๆ ที่นอนหลับ
แต่ด้วยการสัมผัสที่นุ่มนวลจากกลีบดอกไม้ ลิลี่ก็ตื่นขึ้นและซ่อนตัวอยู่ในมือขาวน้อยๆ ของเธอ ตามหลังก็มีโคมไฟขนาดใหญ่ทั้งหมดที่เปิดออก เพราะรากใบของดอกไม้เริ่มสั่น จนไปถึงคนที่สวมใส่ด้วยเหล้ากลิ่นหอม
ด้วยการที่มีดอกไม้นุ่นน้อยนำแสงอ่อนๆ ขึ้นมา และนำทางไปพร้อมๆ กับแมลงปอที่เหนื่อยล้าที่หลงทางในความหนาวเย็น นี่คือเทศกาลที่แท้จริง! และเมื่อลิลี่น้ำตาตื่นเต้นเดินไปมาในความตั้งใจที่อบอุ่นและเป็นมิตร ทุกคนไม่อาจมองเห็นแสงสีม่วงที่สวยงามส่องอ่อนๆ รอบตัวเธอ
“ทำไมลิลี่จัง?” ถามหนึ่งในแมลงปอของเธอเมื่อพวกเขาเพิ่มสูงขึ้นด้วยกัน “ทำไมเราไม่มีใครรู้เรื่องนี้? คุณเปล่งประกายได้งดงามมาก!”
“วันนี้ฉันมีความสุขมาก,” ลิลี่พูด “และคุณไม่เกลียดเงาของฉันที่นี่ใช่ไหม?” และบอกว่าเธอถือกลีบดอกไม้ที่พับอยู่เหนือหัวเหมือนร่ม
“โอ้ ไม่มี ไม่มี!” เพื่อนๆ ตอบ และวันนี้เธอรู้สึกมีความสุขและแข็งแรงกว่าแต่ก่อน
ดังนั้นทุกคืนเมื่อดอกไม้สวยๆ ในสวนเริ่มบาน ลิลี่ก็จะนั่งหมุนโคมไฟสีแดงของเธอและร้องว่า “ไม่ๆ” ให้กับเพื่อนๆ ทุกคนที่มาจะพาเธอไปหลังจากมื้อเย็น
ดังนั้นเธอจึงอยู่ที่นั่นเพื่อรับผู้ที่เหนื่อยล้าในแสงเงาของดวงอาทิตย์ในเวลาเที่ยงคืน โดยไม่เป็นอันตรายต่อเพื่อนๆ หรือดอกไม้ใดๆ ที่พักผ่อนอย่างไม่ระมัดระวังบนกลีบขาวที่น่าเบื่อของพวกเขา