ในคืนวันพฤหัสบดีที่ฝนตกหนัก คืนหนึ่งฉันพบว่า สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต—หมีเท็ดดี้ที่ฉันตั้งชื่อว่าเบอรี่—นั้นหายไปไหนก็ไม่รู้ นี่มันคือหายนะชัดๆ! ฉันทิ้งเขาไว้ที่บ้านของโซเฟียหลังจากการนอนค้างคืนครั้งล่าสุดหรือเปล่า? หรือเขาล้มลงไปหลังตู้เสื้อผ้าของฉันระหว่างที่เราหาเจ้าที่ซ่อนกันอยู่?
แม้ว่าฉันจะค้นหาอย่างละเอียดแล้วก็ไม่พบสัญญาณของเบอรี่เลย และฉันต้องเผชิญกับความจริงที่น่ากลัว: เขาหายไปแล้ว เพื่อบรรเทาความรู้สึก ฉันจึงเอากล้องคลื่นสี—ของเล่นที่เบอรี่ชอบ—ไปนอนด้วยในคืนนั้น แต่ก็ไม่มีประโยชน์ น้ำตาของฉันไหลออกมาและฉันรู้สึกโดดเดี่ยวมาก หลังจากเวลานาน พ่อของฉันก็มานั่งข้างๆ ฉัน
“เป็นอะไรไปจ๊ะลูก?” เขาถาม ฉันไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้ “เบอรี่หาย!”
“ฉันเข้าใจแล้ว” คุณพ่อพูด พร้อมนั่งตัวตรง “งั้นเราจะทำยังไงดีล่ะ?”
“เราต้องหามัน!” ฉันร้องไห้อย่างกระวนกระวาย
“แล้วนายคิดว่าเราจะทำยังไงล่ะ?”
“คุณพ่อก็รู้ ฉันจะโทรหาทุกคนที่รู้จักที่มาในงานปิกนิกเมื่อสุดสัปดาห์ที่แล้วตอนที่เบอรี่อยู่กับฉัน และถามพวกเขาว่าฉันทิ้งเขาไว้ที่นั่นหรือเปล่า”
“นั่นเป็นแผนที่ดี” คุณพ่อพูด ขณะลูบหัวฉันเบาๆ “แต่ตอนนี้เราโทรหาสมาชิกไม่ได้หรอก เพราะมันคือกลางดึก และเราก็ไม่ต้องการรบกวนการนอนของพวกเขา เอาล่ะ ทำไมเราไม่ลองหาอีกครั้งก่อนจะไปนอน?”
ฉันพยักหน้าอย่างยอมรับและพ่อกับฉันก็ไปสำรวจอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม หลังจากสำรวจในตู้เก็บของ ใต้โซฟา ขึ้นไปในห้องนอนของแม่และพ่อ และลงไปที่ห้องเก็บของ เราก็ยังไม่พบเขา
“ยังมีที่อีกแห่งหนึ่งที่เราต้องดู” พ่อพูดในที่สุด
“ที่สวนสาธารณะใช่ไหม?” ฉันเสนออย่างสดใส
“ไม่ใช่จ๊ะ ลูกที่รัก เราต้องไปที่ส่วนของของหายที่บ้านของคนดูแลสวน! เก็บกระเป๋าสำหรับค้างคืน และเราจะไปที่นั่นกันเดี๋ยวนี้ ถ้าเบอรี่ไม่อยู่ที่นั่น แล้วฉันกลัวว่าเราจะหายด้วย! แต่อย่างน้อยเราก็ได้พยายามทำดีที่สุดแล้ว”
ฉันโดดออกจากเตียงไปหาตะเกียงที่ดีที่สุดและของใช้ที่จำเป็นอื่นๆ มาร่วมด้วย ไม่นานพ่ prosกับฉันก็เดินไปยังสวนใหญ่ท่ามกลางฝนที่ตกหนักสู่ที่ส่วนของของที่หายไป
เมื่อเราเข้าใกล้ทางเข้าสวน ฉันรู้สึกถึงความสงบอย่างฉับพลัน ฉันนึกถึงความสนุกที่ฉันมีในงานปิกนิกสุดสัปดาห์ที่แล้ว การหัวเราะ การวิ่งเล่น การวาดรูปสัตว์และนกทั้งห้า และที่สำคัญคือ เบอรี่ก็ดูสนุกกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นเช่นกัน
ทันใดนั้นสัตว์ป่าน่าตื่นตกใจกระโดดเข้ามาในมุมมองของฉัน และฉันร้องเสียงดังอย่างตกใจ ฉันรีบยกตะเกียงขึ้นและส่องไปที่สิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดที่ยืนอยู่ตรงหน้า
รูปร่างที่คุ้นเคยกลายเป็นเบอรี่ และเสียงหัวเราะที่ดังก้องทำให้ความรู้สึกตกใจของฉันเปลี่ยนเป็นความสุข เบอรี่ปลอดภัยดีและถ้ามีอะไร มันเพียงแค่เปียกเล็กน้อย “คุณพ่อใจดี!” ฉันเรียก พร้อมโผล่ขึ้นไปกอดเขาแน่น
“เห็นไหม? ฉันบอกคุณแล้วว่าเราหายไป แต่ตอนนี้เราพบแล้ว” พ่อพูดอย่างมีความสุข ใช้เวลาสักพักเพื่ออธิบายทุกอย่างนี้ให้แม่ที่ยังคงกังวลว่าเบอรี่สูญหายตั้งแต่นั้นมา และตั้งแต่นั้นฉันไม่เคยไปนอนโดยไม่บอกก่อนว่าฉันจะเก็บสัตว์เลี้ยงที่รักทั้งสองไว้ที่ไหนในบ้าน เพราะคุณไม่มีทางรู้เลย คุณเห็นไหม!