ในทุ่งลับที่อยู่ในป่าเวทมนตร์ซึ่งดอกไม้กระซิบความลับและดาว twinkle ราวกับความฝันที่ห่างไกล มีแมลงทับตัวน้อยชื่อว่า ลิลา ในคืนที่กำหนดนี้ พระจันทร์ทำให้ทุกสิ่งในสีเงินและน้ำเงินเข้ม และสัตว์ป่าทุกตัวเตรียมพร้อมสำหรับการเต้นรำยามค่ำคืนของแมลงทับ ดอกไม้แดงโยกเยกอย่างอ่อนโยน ความตื่นเต้นในอากาศรู้สึกได้ชัดเจน
มีลิลา ยืนอยู่ที่นั่น หัวใจเล็กๆ ของเธอเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นและความกลัวรอบๆ ตัวเธอ แมลงทับตัวอื่นๆ เปล่งประกายและระยิบระยับ แสงของพวกเขาสวยงามเหมือนอัญมณีในคืนที่นุ่มนวล แต่ลิลาเจอความรู้สึกหมดหวัง; สิ่งที่เธอผลิตได้มีเพียงแสงจางๆ ที่แทบจะมองไม่เห็นกลางการแสดงที่สดใสรอบตัวเธอ ความสงสัยเริ่มปกคลุมหัวใจของเธอ ใครจะเห็นเธอไหม?
เมื่อการเต้นรำเริ่มขึ้น เพื่อนๆ ของเธอลอยไปมาและหมุนวน ทิ้งเส้นทางของแสงสว่างที่สดใสและค้างคาไว้เบื้องหลัง ด้วยการแสดงที่โดดเด่นแต่ละครั้ง ความกังวลของลิลาเพิ่มขึ้น “ถ้าฉันไม่เรียนรู้ที่จะเปล่งประกายได้ดีล่ะ? ถ้าทุกคนลืมฉันเพราะแสงของฉันมันจางไปล่ะ?” ความคิดเหล่านี้เล่นซ้ำอยู่ในใจของเธอ
แล้วด้วยอำนาจที่สง่างาม ต้นไม้ใหญ่พูดขึ้น เสียงของมันสะท้อนผ่านคืน “มาที่นี่เถอะ เจ้าตัวน้อย” มันเรียกให้เธอเข้ามา ขยายกิ่งใบลงมาหาเธอ ลิลาเคลื่อนไหวเข้าไป หัวใจของเธอเต้นแรง “ทำไมเจ้าถึงดูทุกข์ใจเช่นนี้ แมลงทับน้อย?” ต้นไม้ถามอย่างอ่อนโยน
“โอ้ ต้นไม้ใหญ่” ลิลาถอนหายใจ “แสงของฉันมันจางเกินไป! ฉันอยากให้มันเปล่งประกายสว่างเหมือนครอบครัวและเพื่อนๆ ของฉัน ฉันกลัวว่าฉันจะไม่ belong อีกต่อไป” ร่างเล็กๆ ของเธอสั่นด้วยความไม่แน่นอน
“อา” ต้นไม้พูด ใบไม้สั่นไหวเหมือนเสียงหัวเราะ “แสงในตัวของเจ้า ลูกรัก ไม่ได้วัดจากความสว่างเพียงอย่างเดียว แต่พิจารณาจากความรักที่อยู่ในใจของเจ้า มันเกิดจากแก่นแท้ของการเป็นของเจ้าบอกฉันสิ เจ้ารักครอบครัวของเจ้าหรือเปล่า?”
“มากกว่าสิ่งใด!” ลิลารีบตอบทันที หัวใจของเธอเรืองแสงเมื่อคิดถึงเรื่องนี้
“แล้วให้แสงของเจ้าส่องสว่างเพื่อพวกเขา ดาวดวงไหนก็ไม่ส่องสว่างสว่างในดวงตาของแม่เท่ากับเมื่อเด็กถือความรักไว้ในหัวใจของตน”
ได้รับแรงบันดาลใจจากคำพูดของต้นไม้ ลิลาได้คิดถึงครอบครัวของเธอที่เต้นรำอยู่ไม่ไกลนัก: พี่ชายของเธอที่หัวเราะเสียงดังน่ารัก น้องสาวของเธอที่ร้องเพลงอย่างมีความสุข และพ่อแม่ของเธอที่เปล่งประกายด้วยความภูมิใจ เธอจินตนาการถึงความสุขของพวกเขาเมื่อเห็นเธอเรืองแสงด้วยความหวัง หญิงสาวก้าวเข้าสู่งามต่างในใจ ลิลาได้ทำการหายใจลึกๆ ปิดตาของเธอ มองไปที่ความรักที่เพิ่มพูนในใจ แล้วเงยหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้า
ในชั่วขณะนั้น มันเกิดเรื่องมหัศจรรย์ขึ้น หัวใจของเธอขยายออก และเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่พุ่งออกมา ด้วยพลังใหม่ ลิลาได้กระพือปีกเล็กๆ ของเธอและเต้นรำ ป่าตื่นขึ้นพร้อมกับความรักของเธอ และเมื่อเธอเปิดตามากขึ้น เธอก็รู้สึกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนี้เธอผลิตแสงสีเขียวอ่อนที่สว่างเจิดจ้า! เธอหมุนไปหมุนมา หัวเราะด้วยความสุขบริสุทธิ์ ขณะที่แมลงทับตัวอื่นๆ หัวเราะด้วยความประหลาดใจ
“ดูสิ! ที่นั่น! มันคือ ลิลา!” พวกเขาร้องเพลง “เธอกำลังเปล่งประกาย! เธอกำลังบิน!”
หัวใจของลิลาเต้นขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายของเธอหรี่ไฟใกล้ๆ ด้วยความตื่นเต้น “เห็นมั้ย?” ลิลาอุทาน “ต้นไม้ใหญ่บอกฉันว่าแสงในตัวเราสามารถเปล่งประกายได้จากความรัก และตอนนี้ฉันก็ทำได้แล้ว!”
“เราไม่เคยสงสัยเลย!” น้องสาวของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น
พวกเขาได้ออกรูปแบบที่ดีกว่าใดๆ บนท้องฟ้า แสงของพวกเขาแกะสลักลวดลายไว้บนท้องฟ้ายามค่ำคืน ป่าก็เต็มไปด้วยแสงและเสียงหัวเราะของพวกเขา ดังก้องด้วยความสุขที่เพียงแค่ความสามัคคีก็สามารถสร้างขึ้นได้
เมื่อเย็นวันนั้นผ่านไป ลิลาได้บินไปหาต้นไม้ใหญ่ ใจของเธอรู้สึกขอบคุณ “ขอบคุณค่ะ” เธอบอกด้วยเสียงที่เปล่งประกาย “ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว—แสงที่เป็นเอกลักษณ์ของฉันส่องสว่างที่สุดเมื่อฉันแชร์มันกับครอบครัวและเพื่อนๆ ที่รักฉัน”
“ใช่เลย ตัวน้อย” ต้นไม้พูดอย่างอบอุ่นในขณะที่ป่าเริ่มเงียบงัน
และจากวันนั้นไป เธอจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการเข้าไปฟิตด้วยกัน ทุกคืน เธอได้แชร์ความสว่างของเธอกับคนที่เธอรัก และเวทมนตร์ของการอยู่รวมกันได้เติมเต็มป่าอย่างมีความสุขในค่ำคืนมากมายที่จะตามมา
ในใจกลางของป่าเวทมนตร์ใต้ดารา twinkling ลิลาได้เรียนรู้บทเรียนของเธอ: ความเป็นเอกลักษณ์ของเราคือพลังของเรา เรื่องราวที่ถูกเล่าขานผ่านหลายชั่วอายุคนโดยสัตว์ที่อาศัยอยู่ในป่าที่กระซิบนั้น—เป็นการเตือนใจว่าแสงที่แท้จริงมาจากภายใน.