ครั้งหนึ่งในดินแดนแห่งสีสัน มีเด็กหญิงตัวน้อยชื่อว่าลิล่า เธอไม่ใช่เด็กหญิงเพียงคนเดียว แต่หัวใจของเธอใหญ่เหมือนยักษ์ ในบ่ายวันหนึ่งที่อบอุ่น เธอตัดสินใจเดินเล่นในป่ากระซิบ ซึ่งเป็นสถานที่โปรดของเธอที่เต็มไปด้วยเสียงนกร้องและเสียงใบไม้ไหว เมื่อวันนั้น เธอกลับพบสิ่งที่ไม่คาดคิด
เมื่อเธอสำรวจเส้นทางใหม่ เธอก็พบกับประตูที่สูงตระหง่านดูเหมือนว่าจะสามารถแตะฟ้าได้! ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ลิล่าผลักประตูเปิดออกและก้าวเข้าไป ภายในเป็นภาพที่น่าเหลือเชื่อ! หญ้าเขียวขจีปกคลุมไปทั่วพร้อมกับดอกไม้ที่สวยที่สุดผุดขึ้นทั่วพื้นที่ ลิล่ายืนอยู่ในสวนขนาดยักษ์
แต่รอก่อน ลิล่าไม่ได้อยู่คนเดียว! นั่งอยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ลใหญ่ มียักษ์ที่กำลังร้องไห้อยู่ เขามีจมูกใหญ่ม้วนปลายตา และมีดวงตาที่มีความเมตตาส่องประกายเหมือนดาว และผมที่ยุ่งเหยิงเหมือนป่า ลิล่า แม้จะเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ กลับไม่รู้สึกกลัวเลย และเธออยากจะช่วยทันที
“ทำไมคุณถึงร้องไห้เหรอ?” เธอถามด้วยเสียงอ่อนโยน
ยักษ์เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ “หลายปีมาแล้ว ฉันพยายามทำให้สวนของฉันสวยงาม แต่ตอนนี้ ฉันแก่และเหนื่อยจนไม่สามารถดูแลสวนของฉันได้อีกแล้ว ทุกวัน ฉันมองดอกไม้เหี่ยวเฉาและหญ้างอกขึ้น ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร”
หัวใจของลิล่าหลอมละลาย “ไม่ต้องกังวลค่ะ! ฉันจะดูแลสวนของคุณเอง!” เธอประกาศ
และจากวันนั้นเป็นต้นมา ลิล่าทำงานอย่างขยันขันแข็งในสวนของยักษ์ ทุกเช้า เธอจะรีบไปที่นั่นแล้วรดน้ำดอกไม้ ดึงวัชพืช และร้องเพลงหวานๆ เพื่อให้นกได้มาร่วมร้องด้วย เพราะสวนทุกแห่งต้องการนกที่ร้องเพลง! บางครั้ง ยักษ์จะนั่งมองเธอทำงานและยิ้มผ่านน้ำตาของเขา ลิล่ายังพบดอกไม้เล็กๆ ที่หัวเราะเมื่อถูกแหย่! “คุณน่ารักมาก!” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะด้วย
ตามวันเวลาที่ผ่านไป มิตรภาพระหว่างลิล่าและยักษ์ก็เติบโต พวกเขาเล่าเรื่องราวให้กันฟัง ร้องเพลงตลก และแม้กระทั่งเล่นเกม! ทุกครั้งที่ลิล่าจะเตรียมตัวกลับ ยักษ์จะหัวเราะและพูดว่า “กลับมาพรุ่งนี้นะ อย่าให้สาย!”
วันหนึ่ง ขณะทำงานในสวน ลิล่าเห็นสิ่งที่น่าทึ่ง ใบเขียวเล็กๆ ปรากฏบนต้นไม้ ดอกไม้เริ่มบาน และผึ้งบินไปรอบๆ หัวใจของลิล่าเต้นระรัวด้วยความสุข! “ดูสิ ยักษ์ ดูสิว่าเพื่อนของคุณกำลังทำอะไรให้คุณ!” เธอชี้ด้วยความตื่นเต้น แต่ดวงตาของยักษ์ปิดอยู่ และเขาก็ไม่ขยับเลย ลิล่าเงียบๆ ปีนขึ้นไปที่ต้นแอปเปิ้ลใหญ่นั้นเพื่อปลุกเขา—ไม่นานเธอก็หลับไปเอง!
วันถัดมา เธอรีบไปที่สวนของยักษ์ แต่ประตูถูกล็อคแน่น “ยักษ์! ยักษ์!” เธอร้องเรียก “เปิดประตูและให้ฉันเข้าไป!”
ประตูเปิดออกอย่างนุ่มนวล และยักษ์ก็นอนหลับอย่างสงบใต้ต้นแอปเปิ้ล ลิล่าวิ่งไปที่ข้างเขาและจูบจมูกใหญ่และเก่า เขายิ้มและเปิดตามา หนึ่งข้างและอีกข้าง!
“โอ้ ลิล่าตัวน้อย!” เขาหัวเราะ “ฉันแค่ฝันว่าพรุ่งนี้เพื่อนของฉันทั้งหมดจะมาหาฉัน!”
ตอนนี้ ยักษ์ดูดีขึ้นมากและทุกวันสวนก็ดูสวยงามขึ้นเรื่อยๆ ในเช้าวันสำคัญ นก, ผึ้ง และผีเสื้อได้มาเยือนจากทั่วทุกมุม เสียง buzzing และ chirping ของพวกเขานำพาทุกคนจากละแวกใกล้เคียงมาที่นี่ สัตว์เล็กและผู้คนตัวเล็กต่างดีใจที่ได้เห็นยักษ์ เพราะเขามีความเมตตาต่อพวกเขา นี่คือวันดีที่สุดในชีวิต!
“เห็นไหม ยักษ์,” ลิล่าพูด “เพราะคุณดีขึ้น ทุกคนมาที่นี่เพื่อร้องเพลง ‘ยินดีต้อนรับกลับ!’ ให้คุณ และดอกไม้และต้นไม้ต่างเข้าร่วมร้องด้วย!”
และนั่นคือวิธีที่ความเมตตาทำให้สวนสวยในวันนั้นสว่างไสวกว่าเคย เพื่อนทุกคนกลับบ้านด้วยความสุขและพอใจ แต่ลิล่าไม่ลืมยักษ์ ทุกบ่าย เธอจะรีบไปที่ประตูสวน และต้นไม้ที่กระซิบจะโน้มตัวต่ำราวกับจะบอกว่า “ยินดีต้อนรับ ลิล่าตัวน้อย”