ในช่วงบ่ายที่อบอุ่นของทุ่งหญ้าใหญ่ ลีโอ สิงโตนั่งมองไปยังทุ่งหญ้าสูง เขาเห็นสัตว์มากมายที่วิ่งผ่านหรือเดินไปทั่วพื้นที่ Wild ที่ยิ่งใหญ่และถอนหายใจ เขามีความสุขเหมือนที่สิงโตมักจะเป็น แต่เขากลับรู้สึกเหงา ความหิวไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับลีโอ แต่เพื่อนกลับเป็นเรื่องที่ขาดหายไป
ในใจเล็กๆ ของลีโอ เขาต้องการที่จะมีเพื่อนกับสัตว์อื่นๆ ในทุ่งหญ้า เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง และหญ้าเขียวชอุ่มและหวาน เขาพยายามจะเป็นมิตรกับกระต่ายแก่ตัวเล็ก “โอ้ คุณไม่มามาเล่นกับฉันและเป็นเพื่อนกันหน่อยเหรอ?” ลีโอคำรามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดที่เขาสามารถทำได้ และเขาหยุดอยู่ใกล้กระต่าย
“โปรดอย่าเข้ามาใกล้,” กระต่ายตัวเล็กสั่นเทา มองขึ้นด้วยตาที่มีน้ำตา “ฉันขอบคุณในความเมตตาของคุณ แต่ฉันกลัวว่าฉันอาจจะกลายเป็นอาหารของคุณ!” และในขณะนั้น กระต่ายตัวน้อยก็วิ่งหนีไป
หัวใจอ่อนโยนของลีโอเศร้าใจอย่างมาก เพราะเขากลัวว่ากระต่ายอาจจะพูดถูก และเขาอาจกินกระต่ายตัวนั้นก่อนที่จะรู้ตัวว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ เขานอนลงและร้องไห้
เช้าวันหนึ่ง ไอ้กระรอกตัวหนึ่งบินลงมาอย่างกล้าหาญและเริ่มร้องเพลงหวานๆ ตรงหน้าลีโอ ที่กำลังคิดอยู่ “ฉันจะถามคุณคำถามหนึ่งนะ น้องนกน้อย,” ลีโอกล่าว “ทำไมไม่มีใครต้องการเป็นเพื่อนของฉัน?”
กระรอกขมวดหัวไปข้างหนึ่งและมองตรงไปที่ตาของลีโอ จากนั้นเขาก็พูดว่า “คุณต้องการจริงๆ หรือจากส่วนลึกของหัวใจ?”
“จริงๆ และจริงจัง,” ลีโอสะอื้น “ฉันยินดีทำทุกอย่างเพื่อมีเพื่อน”
จากนั้นกระรอกก็บินขึ้นไปในอากาศหมุนตัวหลายครั้ง และทันใดนั้นก็หายไปด้วยความสุข
วันถัดมาเขากลับมาและเรียกจากระยะทางขอโอกาสให้ลีโอไปคุยกับเขา ลีโอเหยียดขาเรียวยาวของเขาเพื่อตรวจดูว่ามีอาการเจ็บปวดหรือไม่ เพราะเขานอนไม่ค่อยหลับ และหลังจากที่รับประทานอาหารเช้าที่ดีแล้ว เขาก็เดินไปหากระรอก
“มันเป็นความจริงว่า คุณต้องการเพื่อนมากๆ หรือเปล่า?” กระรอกจากถามอีกเมื่อพวกเขาได้พบกัน
“ฉันไม่ดูเหมือนอย่างนั้นหรือ?” ลีโอร้องออกมา “หัวใจของสิงโตก็รับรู้ถึงความเจ็บปวดได้เช่นกัน ใช่ ฉันต้องการเพื่อน และฉันต้องการเขามาก คุณไม่สามารถไปบอกสัตว์อื่นๆ ได้เหรอว่าฉันจะไม่ทำร้ายพวกเขา?”
กระรอกคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดว่า “กระต่ายตัวเล็กคือสิ่งที่ดีที่สุดตามขนาดของเธอ ถ้าหากคุณสัญญากับฉันอย่างมั่นใจว่าคุณจะไม่กินเธอ แม้ว่าเธอจะมาหาคุณ ฉันจะไปบอกเธอให้มาเดี๋ยวนี้”
“ฉันจะทำตามที่ดีจริงๆ” ลีโอตอบ และจากนั้นก็รออย่างเต็มใจ โดยที่เกือบจะร้องไห้ในขณะที่กระรอกออกไป
เริ่มด้วยกระต่ายที่ขี้อายที่สุดปรากฏตัวขึ้น โดยมองซ้ายมองขวามองรอบก้อนหินและหยุดตัวที่เสียงเล็กๆ ส่วนถัดมาคือกระรอกที่ยืนอยู่ด้วยท่าทางของกษัตริย์ และมองไปรอบๆ เห็นผู้ที่อยู่ที่นั่น หลังจากนั้นกระต่ายน้อยสองตัวปรากฏตัวขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งสัตว์ทั้งสิบสองตัว บินและเดินมานั่งล้อมรอบก้อนหินของลีโอ ลีโอมองไปที่พวกเขาด้วยตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา แล้วเขาก็พูดในลักษณะที่อ่อนโยนที่สุดที่เขาสามารถแสดงออกได้ว่า “ฉันรู้สึกไม่สบายใจมาก ฉันต้องการเพื่อนมากจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร และเมื่อฉันพูดให้พวกคุณมาที่นี่ กระรอกคิดว่า ถ้าทุกคนรู้ว่าฉันต้องการเพื่อนมากเท่ากับที่ฉันอยากจะได้ พวกคุณอาจจะสัญญาว่าจะไม่กลัวฉัน และบางทีใครสักคนอาจจะเป็นเพื่อนของฉัน แน่นอน หากพวกคุณไม่ชอบฉัน ฉันคิดว่าฉันจะไม่ให้ชีวิตอยู่ต่อ แต่ฉันมั่นใจถ้าพวกคุณจริงๆ รู้จักฉัน พวกคุณจะไม่มีวันรู้สึกไม่สุขใจเลย ตัวอย่างเช่น ฉันเป็นสัตว์ที่กินเนื้อ และฉันภูมิใจเกินกว่าจะกินหญ้า แต่ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะไม่สามารถเรียนรู้ที่จะไม่ชอบมัน ใครบางคนจะให้เนื้อแก่ฉันบ้างเป็นครั้งคราว ในขณะที่คนอื่นๆ จะลองเป็นเพื่อนของฉัน และไม่มีใครจะมีหัวใจที่ดีและขอบคุณมากขึ้นในแต่ละวัน คุณไม่สามารถคิดเลยว่าฉันรู้สึกเศร้าเพียงใด ฉันต้องการเข้าหาพวกคุณมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อใดก็ตามที่ฉันหวังว่าพวกคุณจะเข้าหาฉัน พวกคุณก็หนีห่างจนฉันแทบมองไม่เห็นพวกคุณ ไม่มีใครจะมาหาและเป็นเพื่อนกับฉันได้หรือ? โอ้ ขอให้ใครบางคนหรือหนึ่งในพวกคุณมาลองเป็นเพื่อนของฉัน และถ้าพวกคุณชอบ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่กลับมาเป็นเพื่อนของฉันในวันถัดไป และวันต่อไป และต่อไป”
ทุกสัตว์เริ่มพูดคุยกัน และในที่สุดกระต่ายที่ปฏิเสธลีโอไปก่อนหน้านี้พูดว่า “เอาล่ะ ฉันได้ยินอยู่เสมอ ว่าการให้ดีกว่าการรับ ดังนั้นฉันจะไปหาลีโอและบอกว่าจะเป็นเพื่อนกับเขา”
“แต่คุณจะทำอะไรวันทั้งวัน?” แมลงวันตัวยิ๋งที่กระโดดผ่านเส้นทางนั่งอยู่ โดยไม่รู้ว่านี่คือการรบกวนพวกเขา “ชีวิตจะน่าเบื่อแค่ไหนเมื่ออาหารกลางวันลีโอหลับ!”
แต่หลังจากนั้นไม่นาน กระต่ายที่มีความเห็นอกเห็นใจค่อยๆ ย่องออกไปและพูดว่า “คุณไม่คิดว่าคุณหยาบคายเกินไปหรือกับเพื่อนเก่าคนหนึ่ง?”
แมลงวันหันหัวและตอบโดยทำในแบบเดียวกับก่อนหน้านี้ แต่คำตอบที่ลีโอตอบจริงๆ ทำให้เขารู้สึกไม่ดี “เอาล่ะ” ลีโอตอบพร้อมกับหาวอีกครั้ง “คุณรู้ไหม การให้ดีกว่าการรับ”
วันหนึ่ง เดย์ผ่านไป สองวันผ่านไป สัปดาห์ผ่านไป และลีโอก็รู้สึกไม่สุขมากขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ เขาก็เริ่มแกว่งไปมาและคำรามเสียงดังมากกว่าปกติ “สิงโตทุกตัวในแอฟริกาไม่สามารถสร้างเสียง อย่างที่ลีโอทำในช่วงนั้น และมันทำให้สัตว์ทุกตัวในทุ่งหญ้าเสียวสันหลัง”
วันหนึ่ง อย่างไรก็ตาม รอคว์ที่ยังต้องการรู้ตอนจบของเรื่องราวของลีโอ เจอกันและพูดว่า “จริงๆ ไม่มีใครในพวกเราที่จะไปหาลีโอและฟังเขา เพื่อว่าเราจะไม่ต้องหยาบคายกับเพื่อนสัตว์อีกแล้ว? ฉันจะไป,” กล่าวหนึ่งในนั้นทันที และถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกเขินอายในการเดินไปพร้อมกับลีโอ แต่เขาก็เริ่มรักลีโออย่างสุดซึ้ง
การพูดคุยกับนก สัตว์ และสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ทำให้ลีโอกลับมีความสุขอีกครั้ง เขาไม่ต้องนอนอยู่บนโซฟาหินของเขาทั้งวันและวางหัวเล็กๆ ของเขาไว้ที่ด้านข้าง และถามตัวเองว่าตนเป็นสิงโตที่ไม่ดีเพียงเพราะเขาต้องการเพื่อน; แต่ด้วยความอบอุ่นที่ธรรมชาติแม่ส่งมอบในสมองที่เปิดใจและรู้สึกดี เขารู้สึกว่าตนเป็นราชาแห่งสัตว์อีกครั้ง แม้ว่าบางครั้งเขาจะคิดในทางลบ
หลายเดือนผ่านไป และในที่สุดเวลาเก่าก็ผ่านไปทีละก้าว พ่อและลูกเดินอยู่ข้างๆ กัน มีส่วนที่เสียหายมากกว่าก็ถูกกระทำจากความคิดเชิงลบ ลูกสิงโตตัวใหม่มีอาการง่วงนอนที่คล้ายกับที่คุณเคยเห็นในภาพถ่ายบนโลก ในแง่ของมนุษย์ แต่ลีโอยังคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขร่วมกับเพื่อนทั้งสิบสองคนรอบๆ
หนึ่งค่ำคืน ลีโอ发现ว่าเริ่มมืดแล้วจากสีสันในท้องฟ้า เขากระโดดขึ้นไปยังหินข้างหน้าเพื่อดูในมุมที่ดีขึ้น; ทันใดนั้น เขาก็เห็นดวงอาทิตย์ขนาดใหญ่ตัดเป็นสีชมพูเข้มทุกค่ำคืนอยู่หลังภูเขาสีม่วง และเขาไม่อยากจะถาม กับ “วอล์คเกอร์” เขารวบรวมเพื่อนทั้งหมดไว้รอบตัวและโดยไม่พูดอะไรกับกลุ่มที่มีจำนวนมาก จึงบอกพวกเขาถึงปัญหาที่เขามีและสิ่งที่เขาต้องการ
วันหนึ่งเขาได้รับการบอกว่า “เราจะส่งตัวผู้ต้องขังคนหนึ่งไปยังชายหนุ่มในเรือนจำที่เธอเกลียด พวกเขาจะนำตัวเธอกลับไปยังน้ำที่นั่นเพียงลำพัง ที่ซึ่งมือเติบโตเป็นสีดำและหัวขาว และผ่านอาหารไปนานก่อนที่มันจะสัมผัสหูของเธอ ขอให้คุณมาด้วยดูว่าจะทำอะไรได้บ้าง”
ลีโอได้ตกลงที่จะไปอย่างเต็มใจ ขับไล่ความคิดที่ไม่สบายใจ และรักษาระยะใกล้เคียงให้กับกระต่ายเพื่อนรักที่สุด
สัตว์เข้าไปในป่าแห่งหนึ่งอย่างตื่นเต้นเมื่อดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แต่หัวใจของลีโอก็ลดต่ำลงแม้กว่าหมายเหตุที่สวยงามในหน้าร้อน เพราะสีอ่อนนั้นรู้ดีว่าสามารถทำลายหมอกทั้งหมดได้
อย่างไรก็ตาม ลีโอเร่งขึ้นไปแล้วโบกมือให้เพื่อนผู้ชายของเขาทั้งหมดในทุกหนทางที่จำเป็น
เขานั่งลงอย่างเห็นได้ชัดบนสะพานและเรียกด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง: “ระวัง! คุณช่วยตัวเธอที่ชายของเธอที่ถูกผูกไว้ออกไป ได้โปรดฟัง เธอเป็นผู้บริสุทธิ์”
“ของอะไร?” เสียงจากถุงที่ว่างเปล่า
“เธอไม่มีความผิดในเรื่องการกินเนื้อ” ลีโอตอบ
“ฉันยินดี,” กล่าวผู้ต้องขัง
“Haha! ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะกินเนื้อทั้งหมด,” โดดขึ้นด้วยการเสนอความตายของสิงโตและวัวซึ่งปรากฏตัวขึ้นจากหน้าน้ำอีกครั้ง
“คุณถูกกลั่นแกล้งโดยด้วงหรือ?” ผู้หญิงในคุกถาม
“คุณไม่รู้หรอก” ยิ่งพูดลีโอ
“ว่าไง?” หรือ “Humming” ผู้หญิงถาม, และลีโอเสาะหานกเหยี่ยวและนกอินทรีย์ที่รอคอยขนมที่ผ่อนคลายอีกคืนหนึ่ง โอ้พบอกอ้วนที่สวยซึ่งคุณสามารถเข้าใจหากคุณไม่เคยถูกนำมา; คำตอบของผู้หญิงก็ตอบสนองถึงสิ่งที่องค์กรทั้งหมดต้องการอย่างแท้จริง
หลายครั้งในขณะที่กึ่งด้านที่ลีโอลงไปในช่วงลึกแม้ที่ปลายทั้งสอง แต่ในเย็นวันนั้นคืนแล้วคืนเล่าอาจจะมีอีกบ้างหรือนั้นกลับกลายเป็นการวนไปมาในทรงที่จริงอยู่ที่ตอนแรกอาจจะคิดจริงๆ ว่าพวกเขาเป็นแบบยืดเสียมันว่างเปล่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตัวเธอกลับคิดในเวลานั้นเลยว่ารอบๆ สัตว์ทั้งสิบสองอยู่ระหว่างข่าวร้ายกับข่าวดีอยู่ใหม่ๆ ตลอดใจ; ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถชักช้าหรือรอแสงแดดในหลายหลากได้
ช่วงค่ำพวกเขารู้ว่าจัดการความจำของพวกเขาในความคิดที่พวกเขาได้มีการดูแล หรือฟันดาบที่คล้ายกันเพียงพอดู ดีว่า เพราะวันนี้พวกเขาควรหย่อนตัวไปแล้วพรุ่งนี้จะต้องเริ่มทำอาหารกลางวันอีกครั้งในที่คอยแต่ลากดูเผื่อกันเข้าหรือไม่ กล่าวโดยแทบทุกคน
ในวันที่ห้า แทนที่จะเป็นกลางวัน พวกเขาเริ่มอย่างจริงจังในเรื่อง Rookery และเวทย์มนตร์ภายใต้การดูแล และไม่มีอะไรที่เหลือเพื่อการดำรงชีวิตที่เหมาะสมอย่างที่มีความสะดวก; จนต้องใช้เวลารอตลอดบ่ายที่มีความชุ่มชื่น”