กาลครั้งหนึ่งในหุบเขาที่เต็มไปด้วยสิงโตซึ่งเป็นที่ที่สัตว์อื่น ๆ ทุกตัวก็ต้องก้มหัวให้กับพระราชาของพวกเขา อยู่ดี ๆ ก็มีสิงโตหนุ่มผู้กล้าหาญชื่อว่า ลิโอ สัตว์อื่น ๆ ทั้งหมดต่างรักเขาเพราะเขามีจิตใจที่สูงส่ง และนิดหน่อยซุกซน เนื่องจากวันหนึ่งเขาได้ตัดหางของลิงทั้งหลายจนหมด แต่สิ่งที่ทำให้เรื่องราวนี้ตลกคือเมื่อเขาเติบโตขึ้น เขาได้รู้สึกเสียใจที่ทำสิ่งที่ไม่ดีเช่นนั้น เขาจึงได้เรียกลิงทั้งหมดมาชี้แจงขอโทษและสัญญาว่าจะช่วยเยียวยาให้พวกเขามีหางยาวสวย ๆ กลับคืนมา หากพวกเขาจะรอสักครู่ให้มันงอกกลับมา โลกจะสงบสุขในรัชสมัยของพระเจ้า ลิโอ แต่ทุกวันเขาก็รู้สึกน้อยใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเขาไม่สามารถพบปะใครเลยนอกจากลูก ๆ ของเขา จึงตั้งใจจะออกเดินทางไปค้นหาพ่อของเขา วันหนึ่งเขาจึงบอกภรรยาของเขาว่า “ฉันจะไปหาพ่อของฉันที่รัก; ฉันไม่รู้ว่าลูก ๆ ของฉันจะเป็นอย่างไร และไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ แต่ฉันขอให้คุณมีความกล้าหาญและอย่าให้ตัวเองตกใจ ฉันจะไปในทางนี้เท่าที่จะทำได้และจากนั้นฉันจะบอกข่าวให้คุณทราบ”
เขากอดเธออย่างอ่อนโยน และด้วยใจหนักหน่วงก็ออกเดินทางตามหาพ่อของเขาต่อไป พระเจ้า ลิโอ เริ่มรู้สึกวิตกมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเขากังวลว่าลูก ๆ ของเขาจะดูแลตัวเองได้อย่างไรถ้าพวกเขาไม่รู้จักพ่อของเขาเลย แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะหมดกำลังใจ และเมื่อเขาไปถึงในช่วงเย็นของวันที่ห้า ณ ริมฝั่งแม่น้ำที่คดเคี้ยว ภาพของน้ำนั้นที่ส่องสีฟ้าขึ้นเรื่อย ๆ ใกล้ค่ำทำให้เขารู้สึกสดชื่นและมีความสุข เสียงของน้ำนั้นทำให้เขาเกิดแรงดึงดูด และในฐานะที่เขาเป็นนักว่ายน้ำที่มีทักษะ เขากำลังจะกระโดดลงไปจู่ ๆ เขาก็เห็นสิ่งที่สร้างความประหลาดใจและความสุขแก่หุบเขาอันสงบสุข นั่นคือสิงโตหนุ่มที่กำลังเล่นน้ำในคลื่น มันมองไปที่กันและก็ก้มหัวด้วยความเคารพ เพราะว่าผู้ที่อยู่ในน้ำคือ ลิโอ พระเจ้าของสัตว์ทั้งหมด และพ่อของเรา
เขาได้รับการต้อนรับจากฝูงสิงโตที่มาที่จะยื่นมือให้เขาอย่างมีน้ำใจ จำนวนของพวกเขาเพิ่มมากขึ้นทุกขณะ และในตอนท้ายของสัปดาห์ หลังจากที่เขาได้ต้อนรับสิงโตที่ดีสิบตัวหรือประมาณนั้น เขาได้ตั้งใจทำการหาพ่อของเขาและทำให้ทุกคนในจักรวรรดิรู้จักเขา
แต่หลังจากที่พระเจ้ากลับมา คนอื่น ๆ ก็ต้องแยกย้ายกันไป ดังนั้นตอนนี้ ลิโอ จึงเหลือเพียงตัวเขาเอง และหากไม่มีลูกกระต่ายตัวเล็ก ๆ อีกไม่กี่ตัวที่ยังเล็กเกินไปที่จะรู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ เขาคงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป
ในช่วงเวลาที่ทดสอบความศรัทธานั้น พระเจ้า ลิโอ ได้ค้นพบถ้ำในระหว่างการเดินทาง และผู้คนในหุบเขานั้นต่างกลัวเมื่อได้ยินเกี่ยวกับความกล้าหาญของเขาที่ไปใกล้ถ้ำ สิ่งที่บางคนบอกเขาคือมันไม่มีวันลึกจนตลอดไป และคนอื่นก็ยืนยันว่าแทนที่จะเป็นถ้ำนั้นเป็นหมีสีน้ำตาลที่นอนรอโจมตีสิงโตที่ข้ามไป ทางอาจไม่ใช่ถ้ำที่เขาต้องการ แต่พระราชาผู้ซื่อสัตย์ก็ไม่ฟังเหตุผลใดทั้งสิ้น เขาหันหลังเมื่อไปถึงปากทางของถ้ำชื่อดังนี้และพูดอย่างกล้าหาญ แต่ไม่แข็งกร้าวว่า “เด็ก ๆ ถ้าหากมีอันตรายเกิดขึ้นกับตัวฉัน ขอให้คุณเข้าใจในสิ่งที่ฉันบอก”
จากนั้นเขาก็กล่าวคำอำลาทุกคนและเดินกล้าหาญเข้าไปในถ้ำ
เขายังไม่เดินไปหลายก้าวก็เริ่มรู้สึกละอายใจตัวเอง ถ้าเขาอนุญาตให้ลูกสิงโตตัวใดติดตามเขา เขาจะไม่แสดงตัวอย่างที่อันตรายเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงตะโกนเรียก “ลูก!” เพื่อให้พวกเขามีโอกาสตามเขาไป
“ลูก! เธออยู่ไหน?” เขาถามเสียงเข้ม มองไม่เห็นอะไรเลย เขาสำนึกถึงความจริงที่น่าเศร้าของคำทำนาย
แต่ก่อนที่เขาจะเสียงสะท้อนเสร็จสิ้น เขาคิดว่าสำหรับถ้าเขาตัดหางของลิงทั้งหมด มันก็เพื่อไม่ให้พวกเขาเห็นว่าเขามีตาเพียงข้างเดียว แต่ข้างที่สองนั้นโตขึ้นมากเกินไป ข้างแรกจึงไม่มีประโยชน์กับเขาแล้ว
เขาคิดถึงความคิดนั้นและรีบไป reassure เขาว่า ตาที่ถูกตัดโดยกวางได้ทำลายตาที่เขามีเพียงหนึ่งเดียว
“โอ้! ฉันไม่มีตาเหลือแล้ว ดังนั้นฉันแค่ได้ยิน.”
ขณะที่ลิโอกล่าวออกมา ภาษาเขาชัดเจนทำให้ลิงและกวางที่เป็นกษัตริย์ของภูเขาขนฟูหลายตัวเข้าไปในถ้ำของเขาอย่างรวดเร็ว แต่พระราชาผู้ซื่อสัตย์หันหน้าหนี
หากพวกเขาได้ให้เกียรติแก่เขาที่จะมาเยือนปราสาทของเขาเหมือนสัตว์ที่มีสามัญสำนึก มันจะเข้ากับนิสัยของเขาที่จะถูกล้อมรอบไปด้วยหลาน ๆ ของเขาเสมอ แต่พวกเขายังคงรักษาระยะห่างอย่างเคารพจากฝรั่งเศสไปยังเมลเบิร์น
เมื่อพระเจ้า ลิโอ เห็นลิงได้รับความกล้าหาญและเริ่มห่างออกไป เขากล่าวกับพวกเขาว่า “เด็ก ๆ บอกข่าวล่าสุดที่เกิดขึ้นที่นั่น และข่าวที่พวกเธอค้นพบจากที่นี่”
เขาถามกวางให้แสดงประเทศแรกที่คิดเรื่องการกลับมา มีลิงจำนวนมากที่หัวเราะเยาะเขาเพราะเขาไม่สามารถเห็นหางของพวกมันหรือหาความมาจากอาณานิคมใด ๆ
ในช่วงเวลาที่น่าเศร้านี้ เช่นเดียวกับในวันก่อนที่เขามาถึงเวสเตอร์เบิร์ก เขาได้พบกับพระเจ้าเสือ
“สวัสดีครับ พ่อ ลิโอ?” เขากล่าวอย่างร่าเริง “ขออภัยที่เรียกแบบนั้น แต่ข้าพเจ้ามักจะมีการต้อนรับพระราชาอย่างไม่แปลกใจเมื่อพบกันในกิ่งไม้ เพราะมันดูเหมือนจะง่ายที่สุดที่นี่ ที่เราทุกคนเท่าเทียมกัน”
แล้วสิงโตไม่กี่ตัวก็พอใจพระเจ้าเสือ จึงพูดกับเขาว่า “มันเป็นเรื่องจริง พระเจ้าเสือไม่อยู่ที่นี่ดีกว่าอยู่ที่นั่น”
“มันดูเหมือนอย่างนั้น,” พระเจ้าเสือกล่าวโดยการก้มหัว
“คุณเคยเห็นพ่อของฉันไหม?” ลิโอถาม
“จริง ๆ แล้วเคย; เขามาทานอาหารกลางวันกับเรา”
“โอ้ ดีจัง,” ลิโอกล่าว
“แต่เขาก็ออกไปอย่างรวดเร็ว คุณก็รู้ว่าเขาเป็นอย่างไร”
“คุณพูดถูก.”
“เสือไม่ได้ทิ้งเขาไว้ไกลจากประตูมากนัก แต่ฉันก็จะบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“เขาเปลี่ยนไปแล้วใช่ไหม?” “โอ้ ใช่ เขาออกไปข้างนอกตลอด.”
“นั่นไม่แปลก เพราะเขามักจะไปใกล้น้ำ.”
“ฉันจะไม่ละเว้นเขา หากเขาไม่เคยเปลี่ยนเป็นเสือ—ถือเป็นการหมายถึงเขามีทรงผมที่ใหญ่ที่สุดในทั้งหุบเขา”
เมื่อพูดถึงทรงผมที่ใหญ่ ลิโออาจหมายถึง โดยไม่ตั้งชื่อถึงเจ้าชายดำ….
“พ่อ ลิโอ มีคำหนึ่งในหูของคุณ,” พระเจ้าเสือกล่าว “เราสิงโตควรพูดธุรกิจกับคุณ—เกี่ยวกับความสัมพันธ์เก่า ๆ ที่ตายไปแล้ว”
ราชา คำของเขาโดยทั่วไปได้รับความเข้าใจอย่างถูกต้อง ตอบคำว่า พร้อมด้วยนำความรู้ลงไปยังประเทศ ต่างจากจีน หากพวกเขาได้รับอนุญาตให้ยอมจำนนต่อพระเจ้าเสือส่วนตัว ด้วยการซื้อขายและคำมากมาย ตามเงื่อนไขว่าทำการขนส่งในแต่ละประเทศจะต้องคงที่อยู่
แต่ก่อนอื่นสิงโตทั้งสองต้องขอให้ลาเจ้าชายดำ ที่พระเจ้าเสือได้พาพระราชาของเรากลับมาพร้อมกว่านี้ส่งข่าวกลับอย่างมีความสุข
“แต่คุณดู,” พระเจ้าเสือกล่าว “ข้าดีใจที่มีกลัวอยู่ห่างจากบ้านของตัวเอง เพราะมั่นใจว่าสิงโตลูกที่น่ากลัวไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นเสือสีแดง นอกจากนี้ เมื่อลูกของคุณ อย่างที่ฉันเห็น ก็ถึงเวลาที่จะพาไปที่ฮาร์ซ เพราะโชคร้ายเขาไม่รู้จักสะพานเชือกดีนัก”
พระเจ้าเสือทำการโน้มตัวเป็นเกียรติในที่ที่มีคนแปลกหน้า และพระเจ้า ลิโอ ของเรากล่าวคำอำลาถึงเขา “แต่คุณต้องการไปที่ฮาร์ซทำไม? ไม่มีใครไปที่นั่นอีกเลย หลังจากที่คุณทำตามที่ฉันบอก.”
“ฉันจะไปที่ทุกที่ที่ตัวอักษรไป”
สองคนหายใจเข้าลึกอย่างทันทีไม่พูดเสียงดังหนึ่ง คำเดียวดังมาจากลิโอ “มุ่งสู่โคเปนเฮเกน,” เสียงก้อนกลับมาทางโคลเชเชอ
“นั่นน่าสลดใจมาก,” พระเจ้าเสือกล่าว สีของเขาเปลี่ยนไป
“ใช่ แต่ฉันรู้ว่าจะหาพ่อของฉันที่ไหน,” พูดตามชื่อ “เสาหลักของเฮอร์คิวลิส”
เขาอยู่ในที่สิบสองเพื่อให้ลิโอสามารถขึ้นได้หลีกเลี่ยงมงกุฎของผู้บริสุทธิ์ที่มีเขาแฝด และยังอยู่ในกลาง เขาเริ่มพูดกับเพื่อนบ้านของเขาเสียงต่ำ “พ่อ ลิโอ ได้ยินทุกอย่าง แต่เขาจะรักความคิดของฉันถ้าเขาสามารถกินมันได้ ที่เวียนนาและปราก บนทางประตูของเยอรมัน เป็นท่าทางที่มีเหตุผลแบบมหัศจรรย์ฉันอย่างนี้เพื่อช่วยชีวิตเขา แต่ฉันคิดว่าพาร์ริสเท่านั้นสามารถบันทึกแขกในราคาของภาษายุโรป และที่นี่พวกเขาหัวจากหมวกและผู้คนจดวัดทั้งสองด้าน เพื่อที่พวกเขาจะเห็นญาติของพวกเขาชาวสเปน ดังที่ชาวสักกล่าวว่าเหนือหลุม; เพราะฉันคิดว่าคุณจะปล่อยให้ฉันขุดตัวเองโดยไม่ต้องพูดคุยเกี่ยวกับเสื้อกั๊ก.”
ลิโอมองไปที่สาวน้อยที่มีกลิ่นของกล้วยไม้ ซึ่งเธอเป็นเพียงหน้าที่ที่ประตูสาธารณะของเวียนนาเพื่อแสดงความโน้มเอียงไปทางขวาและเลียนแบบ และนอกจากนั้นเธอเหมือนนักข้าราชการที่ได้รับการฝึกอย่างดีในเมืองอื่น ๆ ผ่านการโพสต์ของแก๊งตำรวจที่จำเป็นต้องผ่านเพื่อปลดล็อก สมมติว่าจะซ้ายหรือขวา
ดังนั้นหญิงสาวจึงอยู่ในรถสองลำ และถ้าเธอตั้งใจโน้มตัวหัวของเธอ มันก็เป็นด้วยความเฉยเมยที่สุด และมันไม่สำคัญ “แต่ พวกเขาใส่ขนมปังดี เข้าใจไหม?”
คุณเห็นว่าพระเจ้าเสือปฏิบัติตนอย่างไร เขาตั้งใจความมีมารยาท และหากคุณต้องการ ก็อย่างสุภาพพอ ขอให้พนักงานของเขา ทำอย่างที่พวกเขาพูดนั้น ไม่ควรกลัว เมื่อสัตว์เลี้ยงที่ยืดเยื้อผ่านไป พระราชาสิงโตโน้มตัวลงเพื่อลงไปสองหัว และขอให้ทุกคนได้เพียงพอบนเก้าอี้ชิงให้เขานั่ง
พระราชาสิงโต ตัวปาเหนียวหวานรอการเสด็จพระราชาไปยังเวียนนา และฉันอยากให้เราแต่ไม่ได้ซื้อแพงกว่าพระราชาเมื่อยืนยันใน “เสาตรง” ดังนั้นการแสดงรวมกันจะแสดงให้คุณรู้ว่าจักรพรรดิเป็นคนไม่เหมือนกันเอย่างอัศจรรย์มาก”
ยังมีการตัดสินสำหรับพระเจ้าที่สำคัญโดยอาจจะได้รับแต่โดยส่วนรวมคิดถึงกันสิ่งนี้ต้องใช้ชีวิตของตนเองและให้แน่ใจว่าจะลังเลได้ไม่ต่ำต้อยเพื่อพยายามให้ตนเองได้นั่งโดยหน้า
ไม่เพียงแค่นั้น ดังนั้นไม่ใช่แค่สิ่งแปลกประหลาดที่ไร้สาระที่แสดงถึงสิ่งเหล่านี้ เช่นเดียวกับที่โน้มน้าวทุกคนไม่ได้ดูว่าพวกเขาจะนำไป และหากยังมีอยู่ขอตัวให้ดีใจที่อยู่ในอันดับสูงมีชื่อเสียงในนิกายโรมัน
พระเจ้าจะไม่แล่นวิตกกังวลที่แสดงต่อไปซึ่งเป็นสิงโตสำคัญและไม่ต้องการสั่งความประทับใจใหม่ แต่เพียรฟังจะดูว่าสิงโตของพระเจ้าไม่ได้ถือว่าดีดี…