เช้าวันฤดูใบไม้ผลิที่มีแสงแดดเกริ้มขึ้น เกรกอรี ห่านนั่งอยู่บนรังของเขา ในที่สุดลูกห่านตัวน้อยก็เริ่มฟักออกมาจากไข่ และเกรกอรีภูมิใจในพวกเขามากจนไม่รู้จะทำอย่างไร สุดท้ายเขาคิดว่าควรพาครอบครัวลงสู่พื้นน้ำก่อนที่จะมีแสงแดดทำให้ขนของพวกเขาแห้ง
“สามเท่าแห่งความสุขของเขาผู้ปล่อยให้ลูกน้อยกล้าหาญ
ต่อทะเลสาบใสหรือคลื่นที่ฟูฟ่อง”
ดังนั้นเขาจึงลงไปที่น้ำ เดินตัวอ้วนไปพร้อมกับครอบครัวน้อยของเขาที่ตามหลังมา แต่เมื่อถึงฝั่ง เกรกอรีไม่รู้จะทำอย่างไร เขาให้ปีกของเขากระพืออย่างสงสัย จากนั้นก็ยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นเพื่อระมัดระวัง — แม้ในตอนนี้เขายังลังเลอยู่ คลื่นเย็นที่เลียไปที่เท้าของเขานั้นล่อลวงมาก แต่เกรกอรียังคงถอยกลับ
“เราทำได้ง่ายๆ พ่อ,” แกรซี่พูด และเธอก็กระโดดลงไปในน้ำ
จากนั้นก็มีเด็กๆ คนอื่นตามเธอไป ขณะที่เกรกอรียืนมองอย่างหมดหวัง หลังจากนั้นเขากระตุกตัวและคิดหนัก ก่อนที่จะเดินเข้าไปในน้ำ เขากระพือปีกอย่างไร้เรี่ยวแรงหลายครั้ง ก่อนที่จะถอยกลับไปอีกครั้ง
“ฉันทำไม่ได้ ฉันทำไม่ได้” เขาร้อง “นิ้วเท้าของฉันมีหนังพยุงอยู่ ฉันจะจมน้ำตาย ฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกเธอถึงทำได้ แต่พวกเธอก็หนีออกไปได้”
“โอ้ใช่; แน่นอนเราทำได้ พ่อ” เด็กๆ ทุกคนพูด มองเขาในขณะลอยอยู่
เกรกอรี ห่านเขย่าตัวอีกครั้ง และมองไปที่ฝั่งเขียวขจีอย่างหวาดหวั่น “แต่ในน้ำต้องสบายมากแน่ๆ” เขาคิด ดังนั้นเขาจึงเดินต่อไปอีกครั้ง และเมื่อเขากระโดดเข้าไปในน้ำอย่างเต็มที่ ก็เกิดสาดน้ำ เสียงปีกดีดตัว และทันใดนั้นเกรกอรีก็อยู่กลางทะเลสาบ
“โอ้ ตอนนี้ฉันเห็นวิธีของมันแล้ว ตอนนี้ฉันเห็นวิธีของมันแล้ว” เขาพูด ขณะที่เขาว่ายไปมาอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาทั้งหมดก็กลับมาที่ฝั่งด้วยกัน ครอบครัวเล็กๆ ที่มาพบเขายืนรอบๆ เพื่อทักทายเขา และเกรกอรีมองไปรอบๆ อย่างไร้เดียงสา มีบ้านใหม่สดใสอยู่ด้านอื่นของทะเลสาบ “ฉันอยากรู้ว่าใครมาอยู่ในละแวกของเรา” เขาพูด — นี่เป็นสิ่งที่ไม่ควรพูดเลย ดังนั้นเกรกอรีจึงออกเดินทางไปดู แต่ที่นั่นกลับเป็นที่ที่ไม่เหมาะกับเขาเลย
“คุณจะเป็นเพื่อนกับฉันไหม?” เกรกอรีถาม