ในมหาสมุทรที่สวยงามสีน้ำเงิน ที่ที่แสงอาทิตย์ในตอนเช้าเปล่งประกายและเต้นรำบนคลื่น มีปลาตัวเล็กนามฟรีดี้ที่มีความปรารถนาเพียงอย่างเดียวคือการบิน เขามองดูนกตัวใหญ่ที่บินสูงเหนือเขาด้วยความปรารถนาและถอนหายใจว่า “โอ้ จะแทงเป็นนกได้เพียงไร! ลองคิดดูว่ามันจะสนุกแค่ไหนถ้าได้บินไปมา มองลงไปที่น้ำ! อ่า ฉันอยากจะเป็นนกจริงๆ!”
ฟรีดี้ไม่เข้าใจ เขามั่นใจว่าการว่ายน้ำด้วยปีกที่งดงามและใหญ่โตจะทำให้เขามีความสุขเหมือนที่นกมีเมื่อได้บิน เขาเล่นอยู่บนผิวน้ำจนเต็มไปด้วยปลาและมุมของครีบเขาต่างออกไป ทุกวัน似乎ทำให้เขามีความปรารถนามากขึ้น เขาตื่นแต่เช้า รอคอยและเฝ้าดูเพื่อนนกหงส์ของเขาที่จะบินผ่านไป แต่ทุกครั้งที่เธอบินผ่านเขาก็รู้สึกผิดหวังมากขึ้น
“ไม่มีทางรู้เลย” เขาคิด “ว่าเหตุการณ์พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ปีกบนร่างฉันมีพอที่จะพาไปสู่ท้องฟ้า และฉันอยากลองมันจริงๆ” ดังนั้นวันแล้ววันเล่าเขาจึงรอเพื่อนนกหงส์ของเขา แต่เมื่อเธอบินผ่านเขา มันใช้เวลานานมากระหว่างการกระพือปีกของเธอ
“รีบหน่อย” เขาคิด “อาจจะอีกสักพักฉันอาจเรียนรู้การบินได้” แต่ฟรีดี้ลืมไปว่าปีกของเขาต่างจากของเธอ และเธอต้องบินให้เร็วพอที่จะทำให้ตัวเองลอยอยู่บนอากาศมากเท่าที่หางเล็กๆของเขาสามารถทำได้ในน้ำ ในที่สุดเจ้าแห่งบึงก็ลอยเครื่องด้วย
“โอ้นกหงส์! ฉันต้องการที่จะเป็นนกและบิน!” ฟรีดี้ตะโกนเมื่อเธอบินข้ามเขา
“แต่ว่าเธอคือปลา” นกหงส์ตอบ
“โอ้ไม่! โอ้ไม่! ฉันคือ นกจริงๆ” ฟรีดี้พูดด้วยความกระตือรือร้น สะโพกเขาเลยกระเด้งออกจากน้ำ
“เธอเป็นปลาแน่นอน” นกหงส์กล่าว ภายในเธอสังเกตเห็นการพ่นน้ำบนร่างของฟรีดี้
“ไร้สาระ!” ฟรีดี้กล่าว “ดูปีกของฉัน; ฉันอยากกระโดดไปหาคุณ; แต่ฉันคิดว่าฉันทำร้ายตัวเองจากการกระโดดบ่อยๆ”
ในขณะนั้นเจ้ากระทิงทะเลได้มาปรากฏตัวขึ้นข้างบนฟรีดี้ เขาพูดด้วยเสียงดุดันว่า “ไม่มีประโยชน์ที่จะโต้เถียงเรื่องนี้ ขึ้นไปเมื่อเธออยาก และบินไปยังเขาหิมาลัยเมื่อไหร่ก็ได้; แต่ฉันขอรับรองว่าเธอยังคงเป็นแค่ปลา”
นกหงส์ทั้งสองหัวเราะและบินออกไป ฟรีดี้จมลงไปในน้ำและรู้สึกเสียใจที่เขาเคยพูดคุยกับคนใดเกี่ยวกับปีกของเขา แต่เขาจริงๆ คิดว่าเขาสามารถบินได้ถ้าเพียงแต่เขาจะได้ลอง
เขายืนอยู่ที่หางของเขาในวันที่สวยงามรอให้พ่อเลี้ยงมาถึง เมื่อกระทิงทะเลกระโดดข้ามมา
“เธอไม่มีปีก: อย่าให้พวกเขาบอกเธอนะว่าหนูนก คนทุกคนของเธอมีเหงือนั้นตอนนี้แล้วเพื่อหายใจ ฉันจะรู้—they ร้องเมื่อฉันเกือบจะกลืนพวกเขาไปเมื่อสักครู่ ทำไม พวกเขาเพิ่งหนีมาได้จากการกลับหัว! ญาติของเธอที่ลิ่นบอกอย่างนั้น”
“ฉันเป็นครอบครัวในน้ำที่หายใจทางอากาศ” ฟรีดี้กล่าว
“อย่างน้อยเธอก็มีเหงือกเพื่อหายใจ; ทำไมเธอควรต้องการปีก? ลองมองขึ้นไปในท้องฟ้าจากใต้คลื่นในทะเลสีน้ำเงินสดใส”
“โอ้, เพื่อการบิน, เพื่อการบิน!” ฟรีดี้ถอนหายใจ “ฉันต้องลอง!”
เช้าวันถัดมาเกิดพายุร้าย เขาพยายามทำให้หัวของเขาอยู่เหนือผิวน้ำ แต่คลื่นกลับเป็นไปอย่างรวดเร็วมากกว่าที่เขาสามารถว่ายน้ำได้ “โอ้พระเจ้า; ถ้าหากแต่พ่อเลี้ยงจะบินผ่านไป!” แต่ในขณะนั้นพ่อของเขากลับบ้าน และมันใช้เวลานานก่อนที่เขาจะสามารถยกพวกเขาขึ้นมาได้ “บนพื้นดินที่มั่นคง! บนพื้นดินที่มั่นคง!” ฟรีดี้กล่าว แน่นอนเขาไม่มีปีก แต่ร่างกายของเขา หรือลูกนกของเขานั้นเรียบลื่นและแบนราบมาก
แต่ทั้งหมดนั้นก็ไร้ประโยชน์ เขาจมลงไป ปาเข้าสู่ก้อนหินใกล้ชายฝั่ง และพบว่าหายใจยาก
“บิน, บิน, บิน! ให้ฉันร้องเพลงให้เธอก่อน”
ฟรีดี้คิดว่าน่าจะมีหนามที่ทำให้ปีกของเขาไม่สามารถขึ้นไปเหนือได้ “ฉันต้องลอง” เขากล่าว แต่ก็ไม่เป็นผล
“ฉันสาบาน” กล่าวเจ้าเกรน “เพื่อกลืนปลาตัวแรกที่ฉันเจอในกลางมหาสมุทร, และเขาก็กระโดดขึ้นฝั่ง ถ้าหากพ่อเลี้ยงจะร้องเพลงเล็กๆสักเพลง!”
“ให้ฉันไปที่ชายฝั่งหญ้าลงที่ริมแม่น้ำ!” ร้องเจ้าในน้ำตัวเล็ก ที่ว่ายน้ำผ่านไปในขณะที่ว่ายอยู่เหนือผิวน้ำ “มันอาจจะมีประโยชน์ แต่ฉันรู้สึกเหมือนว่าจะเกิดความสับสน!”
เขาเป็นปลาที่ดีแน่นอน แต่ลูกนกของเขาไม่เรียบและแบนราบเหมือนอย่างฟรีดี้; แต่มันไม่ได้จมเพิ่มใดๆเลย ซึ่งเขารู้ดี
ดังนั้นฟรีดี้จึงตาย แต่เขารู้สึกมั่นใจอย่างมากว่าเขาเป็นนก!
มีหลายคนที่มั่นใจว่าตนคือแพะ ม้า หรือคนเลี้ยง แต่จริงๆแล้วเป็นอนาคตของครอบครัวนั่นเอง; และมันคือตัวละครแบบเดียวกัน!