ในค่ำคืนหนึ่ง ขณะที่โลกเบื้องล่างเงียบสงัด เด็กหญิงชื่อเอมม่าได้มองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับดาวในท้องฟ้า สะท้อนแสงมากมายในห้วงอวกาศ ด้วยถอนหายใจที่เต็มไปด้วยความปรารถนา เธอปีนขึ้นไปในเตียงเล็ก ๆ ของเธอ ดึงผ้านวมขึ้นมาถึงคาง แต่เมื่อถึงแม้จะง่วงนอน ความตื่นเต้นก็พลุ่งพล่านอยู่ภายในเธอ คืนนี้จะเป็นคืนที่ความปรารถนาที่เธอรักที่สุดเป็นจริงหรือไม่?
จากความทรงจำแรกเริ่มของเธอ เอมม่าได้ปรารถนาจะเดินทางไปยังดวงดาว โอ้มีสิ่งมหัศจรรย์อะไรบ้างในอาณาจักรแห่งดาวนั้น! บางทีเธออาจค้นพบดาวเคราะห์ที่สนุกสนานกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดี หรือบางทีแสงจันทร์อาจจะเต้นรำรอบตัวเธอ แลกเปลี่ยนความลับที่ถูกกระซิบบอกกันมานาน
แต่แล้ว ถ้ามีสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดแฝงตัวอยู่ท่ามกลางดวงดาวล่ะ? มันจะเป็นมิตร หรือทำให้เธอกลัวจนต้องร้องไห้งั้นหรือ?
ทันทีที่ความคิดของเธอเริ่มเรียงร้อยเรื่องราว เสียงกระซิบเบา ๆ ก็เต็มห้องของเธอ เพิ่มเสียงดังขึ้นจนเธอสามารถแยกแยะได้ว่า: “เอมม่า ที่รักเอมม่า เรารออยู่!”
เอมม่ากระโดดด้วยความตกใจ แต่เพียงแค่ชิลบิท นกเงินตัวเล็กของเธอที่มีอกแดงและปีกประกายสีน้ำเงิน “ที่รักชิลบิท” เธอกระซิบ มองไปที่พ่อแม่ของเธอที่หลับอยู่ “ถ้าคุณต้องการให้ฉันตื่น คุณไม่ควรจะร้องเพลงเสียงดังขนาดนี้ คุณหมายความว่าอย่างไรที่ว่า ‘เรารออยู่’?”
“แน่นอน พวกดาวน่ะสิ” ชิลบิทตอบ เขากระพือปีก “เพียงแค่แต่งตัวและฉันจะแสดงทางให้คุณ”
ยังคงงงงวยจากการนอนหลับ เอมม่าถอดออกจากเตียง ชิลบิทลงจอดบนไหล่ของเธอ สร้างความอบอุ่นให้กับอากาศเย็น ๆ ของคืนข้างนอก ข้างนอกหน้าต่างของเธอ เธอสังเกตเห็นบันไดทอดยาวขึ้นไป ด้านบนที่ยกขึ้นและโค้งลงคล้ายกับใบเรือในทะเลที่มีพายุ เปลวไฟเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นลอยอยู่ที่ยอดบันได ส่องแสงอ่อน ๆ ลงมาที่บันได ด้วยการมองย้อนกลับไปไม่กี่ครั้ง เอมม่าจับนกของเธอแน่นและเริ่มปีนขึ้น
ทีละขั้น บันไดพาเธอสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเธอสุดท้ายไปถึงแพลตฟอร์มที่สูงที่สุด ด้วยความประหลาดใจ เธอพบว่าตนยืนอยู่บนดวงดาวยักษ์ที่เปล่งประกายอย่างสว่างจ้าจนสามารถเทียบได้กับดวงอาทิตย์ และที่นั่น ก่อนสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเธอ ขอบฟ้าของอวกาศ—ไร้ขีดจำกัดในทุกทิศทาง ขยายออกคล้ายผ้าที่พรมที่ปักด้วยอัญมณีที่มีแสงระยิบระยับนับล้าน
“คุณกลัวไหม?” ชิลบิทถาม ขณะกระพือปีกของเขา
“โอไม่,” เอมม่ากล่าว ใจของเธอพลุ่งพล่านด้วยความกระตือรือร้น “ฉันรู้สึกเบาเหมือนขนส่วนหนึ่ง”
เมื่อเธอปรับสายตาของเธอ เธอสังเกตเห็นดวงดาวอื่น ๆ ใกล้ ๆ ที่มีน้ำหนักมากด้วยแสงที่เปล่งประกาย “ทำไมพวกเขาถึงดูอ้วนขนาดนั้น?” เธอกระซิบด้วยความอัศจรรย์ใจ
“พวกเขาไม่อ้วน แต่เต็ม” ชิลบิทตอบ “เช่นเดียวกับที่คุณจะเป็นเมื่อคุณได้รวบรวมสิ่งที่หัวใจของคุณปรารถนา มาเถอะ เราไปเยี่ยมดาวอื่นกัน”
จับมือเอมม่า เขานำเธอไปยังดาวใกล้ ๆ ที่มีมงกุฎทองคำ เข็มรูบี้แขวนอยู่เหมือนตุ๊กตาจากโต๊ะและเก้าอี้ที่เปล่งประกาย เจ้าหญิงบุณยุม ผู้หญิงตัวเล็กจากดาว เชิญพวกเขานั่งที่เก้าอี้ที่ทำจากไข่มุกเปล่งประกาย
“นี่คือการเยี่ยมชมที่น่าตื่นเต้น!” เจ้าหญิงบุณยุมกล่าว ขณะที่เทชาดอกหอมที่มีไอน้ำออกมา “เราไม่ได้มีแขกมานานแล้ว”
เอมม่าจิบชาในถ้วยที่ละเอียดอ่อน เธอเริ่มแดงระเรื่อ “แต่คุณหรือว่าลูกสาวของคุณจะมาเยี่ยมพวกเราไหม?” เอมม่าถามด้วยความยินดีอย่างแท้จริง
“การไปเยี่ยมคนอื่นในดาวอื่นไม่ใช่พรของลูกสาวฉัน” เจ้าหญิงบุณยุมตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “แน่นอนคุณยินดีที่จะมาเยี่ยมเราในทุกคืนที่ดาวเต็มท้องฟ้า ฉันหวังว่าสักวันหนึ่งพวกเขาจะมาชมความมหัศจรรย์ของโลกเล็ก ๆ ของคุณ”
หลังจากที่บริษัทที่น่าสนใจได้แบ่งปันเรื่องราวที่น่าดึงดูดอันมากมายแล้ว พวกเขาออกเดินทางอีกครั้ง “เรายังมีดาวมากมายรอการต้อนรับคุณ” ชิลบิทกล่าว ขบวนหน้าผู้มีความรับผิดชอบและความเอาใจใส่
หลังจากการเดินทางตลอดคืน ขณะที่รุ่งอรุณเริ่มขึ้น พวกเขาพบว่าตนอยู่ที่พื้นของบันไดในตำนาน
“ลาก่อน และขอให้คุณเดินทางไปเรื่อย ๆ” ชิลบิทกล่าว “ฉันได้แสดงเส้นทางให้คุณแล้ว ตอนนี้คุณจะต้องกลับเพียงลำพัง” จากนั้นเขาเปิดปีกและบินขึ้นสู่อ่าวที่เต็มไปด้วยเปลวไฟ
เมื่อคิดถึงทุกสิ่งที่เธอได้เห็นและเรียนรู้ เอมม่าจับบันไดไม้แน่น ม有人เรียกอยู่ และด้วยความสุขเธอตะโกนว่า “แม่ที่รัก!” ในชั่วขณะเดียวกัน เธอก็ตื่นขึ้นมาในเตียงเล็ก ๆ อันอบอุ่นของเธอ ดวงอาทิตย์ส่องแสงอ่อน ๆ ผ่านหน้าต่างสู่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเธอ
“สวัสดีตอนเช้า ที่รัก” แม่ของเธอกระซิบด้วยเสียงนุ่มนวล ขณะกวาดผมจากหน้าผากของเอมม่า “คุณฝันดีไหม?”
“แม่” เอมม่าเอ่ยออกมาเกือบจะกระโดด “ฉันฝันว่าฉันไปถึงดาว!”
แม่ของเธอยิ้ม ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักและอ่อนโยน ใบหน้าของเอมม่าส่องประกาย ไม่ต่างจากความสดใสขณะที่เธอเล่าเรื่องราวของเธอ ความยิ้มที่ชัดเจนว่า “โอ้ เด็ก ๆ และความฝันของพวกเขา!”