เอลล่าสาอาอาศัยอยู่กับแม่และพี่ชายของเธอในใจกลางป่าที่อุดมสมบูรณ์ หลังคาของป่าบนหัวเธอเต็มไปด้วยเสียงเพลงของนก ขณะที่พื้นดินล่างก็ส่งเสียงกระซิบของสัตว์ป่า
วันหนึ่งในวันที่อากาศดี เมื่อแสงแดดส่องผ่านใบไม้ เอลลามองไปที่แม่และพี่ชายของเธอ โดยมีประกายแห่งความตื่นเต้นในดวงตาของเธอ “แม่คะ” เธอเริ่มพูดด้วยเสียงหวัง “หนูขอเล่นเพลงที่หนูรักที่สุดในวันนี้ได้ไหมคะ?”
แม่ของเธอซึ่งกำลังเคี้ยวมะม่วงสุกอยู่ หยุดและพยักหน้า “แน่นอนที่รัก แล้วตอนบ่ายนี้ล่ะ?”
“แต่แม่คะ” เอลลาตอบด้วยความกระตือรือร้น “หนูอยากให้ทุกคนได้ยินนะ! หนูเล่นในลานได้ไหม? หนูสัญญาว่าจะทำให้ทุกคนมีความสุข!”
แม่ของเอลลามองไปไกลด้วยความคิด “นี่เป็นความคิดที่น่ารัก แต่ถ้าคนอื่นไม่ชอบล่ะ?” เธอถามอย่างเบาๆ
รอยยิ้มของเอลล่าหายไปเล็กน้อย และพี่ชายของเธอ จัมโบ้ ซึ่งตอนนี้กำลังฟังพูดอย่างใจดี “แต่แม่ครับ ถ้าเอลล่ารักเพลงนี้ แล้วเพื่อนๆ ของเธอก็คงรักด้วยจริงไหม!”
นี่ทำให้หัวใจของเอลล่าเต้นแรงด้วยความสุข ทุกวันหลังเลิกเรียน เธอซ้อมเพลงที่เธอรักด้วยความหวังและความมุ่งมั่น ในที่สุด วันแห่งการแสดงของเธอได้มาถึงแสงแดดสดใส
ด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อยในใจและความตื่นเต้นในก้าวเดิน เอลล่าเดินไปที่ลานและวางกีตาร์ตัวน้อยของเธอลง โดยรอบมีสัตว์ต่างๆ ที่กำลังยุ่งเหยิง และเหล่าสัตว์ผู้ชมก็เริ่มมารวมตัวกัน มีทั้งลิง นก และแม้แต่สิงโตแก่ที่สงสัย แต่เมื่อเธอมองไปยังใบหน้าที่คาดหวังทั้งหมดนั้น หัวใจของเอลล่าก็เริ่มเต้นเร็วยิ่งขึ้น
เธอหันไปเห็นแม่และจัมโบ้ที่กำลังเดินผ่านป่า “เรามีความเชื่อในตัวเธอนะ เอลล่า!” พวกเขาร้องเรียกด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความรักและการสนับสนุน รวบรวมความกล้าหาญ เอลล่ากระซิบกับตัวเอง “ฉันทำได้”
แล้วก็เหมือนกับดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงผ่านเมฆ เธอเริ่มเล่นเพลงที่เธอรักที่สุดบนกีตาร์ของเธอ โน้ตต่างๆ ลอยไปในอากาศอุ่นของช่วงเช้าเหมือนกับผีเสื้อที่เต้นรำรอบไปรอบๆ แม่และพี่ชายของเธอยิ้มด้วยความภูมิใจ สนับสนุนเธอด้วยรอยยิ้มของพวกเขา
ขณะที่เธอเล่น เอลล่าจินตนาการถึงช้างและสัตว์ในป่าอื่นๆ รอบตัวเธอ ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากดนตรีของเธอ ผู้ชมปรบมือและเต้นรำ ลืมตัวไปในความสุขอันบริสุทธิ์ของช่วงเวลานั้น ความเขินอายของเอลล่าหายไป ถูกแทนที่ด้วยความสุขในการแบ่งปันความสุขผ่านเพลงของเธอ
เมื่อโน้ตสุดท้ายค้างอยู่ในอากาศ เสียงปรบมือดังขึ้นเหมือนฟ้าผ่าขนาดเล็ก หัวใจของเอลล่าพองโตด้วยความภูมิใจและความกตัญญู “ขอบคุณ ขอบคุณทุกคน!” เธอร้องด้วยเสียงที่ก้องกังวานไปทั่วป่า
หัวใจของเธอร้องเพลงมากกว่ากีตาร์ของเธอเสียอีก เอลล่าได้เรียนรู้ว่าไม่ว่าจะรู้สึกเขินอายเพียงใด ความรักและการสนับสนุนจากครอบครัวสามารถเปิดทางให้กับความฝันได้ วันนั้น ในลานของป่า เอลล่าไม่ได้แค่เล่นเพลง—เธอรวมทุกคนไว้ในทำนองแห่งความสุข ที่เป็นการยืนยันต่อพลังของความรักและครอบครัว
หากคุณมีโอกาสไปเยี่ยมป่าที่มีชีวิตชีวานั้น ฟังให้ดี และคุณอาจได้ยินเสียงของเพลงเอลล่า ที่เตือนทุกคนถึงความสัมพันธ์ที่สวยงามระหว่างครอบครัวและดนตรี