มันเป็นภาพที่สวยงามที่บ่อริมทะเลสาบ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใส และดวงอาทิตย์กำลังส่องแสงลงบนพื้นผิวของน้ำที่หยิ่งน้อย ดอกไม้ป่าตัวเล็ก ๆ ที่เติบโตอยู่รอบบ่อกำลังพยักหน้าตามสายลมอ่อน และหญ้าสูงสวยที่เติบโตอยู่ตามขอบบ่อนั้นโค้งต่ำเพื่อจะมองเห็นภาพงดงามที่มันสร้างขึ้นในน้ำ
รอบ ๆ ขอบบ่อนั้นมีเป็ดน้อยมารับประทานอาหารเช้า แต่มีเป็ดน้อยตัวหนึ่งยืนอยู่คนเดียว มองดูเงาของเธอในน้ำ
“โอ้! นี่มันตัวใหญ่จริง ๆ!” เธอแคว๊กด้วยความแปลกใจ “ไม่, นั่นมันเป็ดน้อยอีกตัว; มันคือภาพที่เหมือนกับฉัน และถ้าฉันทำแบบนี้มันก็ทำแบบเดียวกัน” และเธอก็หมุนตัวเพื่อดูว่าเธอจะมองเห็นข้างอื่นของเป็ดน้อยใหม่ได้ไหม
“มันแปลกมาก,” เดซี่คิด “ฉันไม่เคยสังเกตเห็นเป็ดน้อยใหม่ในบ่อนี้เลย ฉันคิดว่าฉันคือตัวเดียวเท่านั้น มันเป็นสิ่งที่น่าสงสัยจริงๆ”
ทันใดนั้นแม่ของเธอเรียกให้เธอ “เดซี่! เดซี่! มาทานอาหารเช้ากันเถอะ”
“ฉันมาแล้ว แม่” เดซี่แคว๊ก แต่เธอก็หันกลับมามองอีกครั้งก่อนที่จะหันไป และไม่น่าเชื่อ! ที่นั่นไม่มีเป็ดน้อยอื่นเลย นอกจากภาพของตัวเองที่เธอกำลังมองอยู่
เป็ดน้อยตัวอื่น ๆ กำลังว่ายน้ำรอบบ่อ บางตัวพายเรืออยู่ในน้ำ สร้างคลื่นกลมเล็ก ๆ ด้วยเท้าน้อย ๆ ของพวกเขา บางตัวกำลังแข่งขันกัน ในขณะที่สองสามตัวกำลังดำน้ำให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ฉันไม่สามารถว่ายน้ำคนเดียวได้; ฉันไม่สามารถไปได้ไกลเท่าที่ฉันต้องการด้วยตัวเอง” เดซี่แคว๊ก แต่เธอก็ไปดูว่าเธอจะเป็นประโยชน์ให้กับพี่น้องได้ไหม
“โอ้! โปรดพาฉันไปด้วย! โปรดพาฉันไปด้วย!” เดซี่ตะโกน ยื่นหัวไปหาพวกเขา แต่พวกเขาก็แคว๊กเพียงว่า “ไม่; เธอน่าจะถูกทิ้งไว้แน่ ๆ” แล้วพวกเขาก็จากไปโดยไม่รอให้เดซี่ตามไป
เธอรู้สึกเศร้ามาก
“มันไม่ใจดีเลย” เดซี่พูด “แต่นี่ฉันอยู่ในบ่อและฉันจะไม่อยู่ที่นี่คนเดียวตราบใดที่ยังมีความหวัง ฉันจะหา他们! ดังนั้นเริ่มกันเถอะ!”
และด้วยคำพูดนั้นเธอก็เดินไปข้างหน้าและกระแทกลงไปในน้ำ โดยรู้ว่าเมื่อเข้าไปในน้ำแล้วเธอสามารถจุ่มเท้าน้อย ๆ ของเธอและว่ายน้ำให้หัวโดนออกจากน้ำตลอดทางไปยังฝั่ง
แต่อะไรนั้นที่เธอรู้สึกเคลื่อนตัวเข้ามาจากทุกด้านทั่วทั้งหัวของเธอ เธอก้มตัวต่ำลงเรื่อย ๆ แต่เดนนิส หนูน้ำน้อยก็ว่ายมาทางเธอ
“เดซี่! เดซี่! ทำอะไรอยู่ที่นั่นลูก?” เขาเรียก “เธอจะเปียกถึงผิวได้”
“ฉันได้เข้าไปในบ่อ” เดซี่แคว๊ก “โอ้! ช่วยดึงฉันออกด้วย!”
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะอยู่ในอันตรายในขณะนี้” หนูน้ำน้อยพูด และพูดจบ เขาก็หันหลังแล้วว่ายกลับไป
แต่หลังจากที่หนูได้ไป เดซี่ได้ยินเสียงอีกคนหนึ่งมาจากพุ่มไม้ และเสียงของกิ่งไม้เล็ก ๆ หลายกิ่งที่ถูกแตกและเคลื่อนที่ผ่านไป และเสียงทุ้ม ๆ ที่ดังขึ้นทันที “รู้มั้ยว่าคุณกำลังจะเปียก” และก่อนที่เดซี่จะรู้จะตอบอย่างไร หมาใหญ่ขนฟูชื่อแทฟฟี่ก็เห่าอยู่ข้างๆ เธอ
“ฉันต้องการไปอีกฝั่ง” เดซี่แคว๊ก
“อ้า! อ้า! ถ้าฉันสามารถ ฉันจะรีบดึงเธอไป” แทฟฟี่พูด “มันลึกเกินไปสำหรับฉัน แต่ถ้าเธอนั่งนิ่ง ๆ ฉันจะไปวนและพยายามพบเธอ”
“โอ้! เธอไม่มีความคิดว่าฉันตกใจแค่ไหน” เสียงอ่อนๆ จากฝั่งตรงข้ามพูด “แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นบ้าง ฉันแทบไม่เชื่อในสายตาของตัวเองมาก่อน” และเดซี่ก็พบว่าผู้ที่มีเสียงทุ้มคือคุณพ่อและเสียงอ่อนๆ คือคุณปู่มัลลาร์ด
“ฉันจะไปตลอดถึงปลายบ่อและจะพยายามเจอเธอที่นั่น” แทฟฟี่พูด และเขาก็เดินไปจนถึงขอบบ่อที่เขาสามารถก้าวออกมาโดยไม่เปียกเท้าขนสีขาวของเขา แล้วเขาก็วิ่งไปที่ปลายบ่อ และเมื่อคุณปู่และคุณพ่อเห็นเขาหันตัวแคว๊กและแคว๊กบอก “แทฟฟี่! แทฟฟี่! มาที่นี่? โอ้ แทฟฟี่! แทฟฟี่!”
และจากนั้นเดซี่ก็แคว๊ก “แทฟฟี่! แทฟฟี่! มาที่นี่?” แต่ลุงโรเบิร์ต น้องชายของแม่กวัดแกว่งไม้ไปมาและขับไล่ เขา และเมื่อแทฟฟี่กลับมาดูว่าตนอยู่ข้างเดซี่หรือไม่ พ่อ แม่ แคลร์และลุงโรเบิร์ตได้มาเพื่อต้อนรับเขา และขาเล็กสองข้างของเขาวิ่งอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้จนกระทั่งเขาพบว่าตนเองกำลังว่ายน้ำกลับมา
ไม่นานหลังจากนั้นเขาเห็นเดนนิส หนูน้ำน้อย และเดซี่ที่แคว๊กน้อย ๆ อยู่ใกล้บ่อน้ำในบริเวณนั้น และสังเกตเห็นต้นไม้ พุ่มไม้ และดอกไม้ทั้งหมด ที่พวกเขากำลังว่ายไปด้วยลมเร็วกว่าที่พวกเขาต้องการ เขากระโดดข้ามไปโดยไม่มีความลังเลใด ๆ และเขย่าด้านน้ำจากขนที่ฟูแล้วพูดว่า “ดีแล้ว จะทำอะไรให้เธอ?”
แล้วเดซี่ก็ร้องออกมา “ช่วยดึงฉันออก! ช่วยดึงฉันออก! ฉันไม่สามารถว่ายน้ำต่อต้านลมแรงได้”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเดนนิสกล่าวว่า “ตอนนี้เธอไม่อยู่ในอันตรายแล้ว” และพูดจบเขาก็ไม่เคยพูดเพิ่มเติมกับเดซี่อีก และแทบไม่ต้องไปว่ายน้ำตามกระแสลมอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะว่ายต่อต้านมัน” เดซี่พูด และโดยไม่รอที่จะตอบ “สวัสดีตอนเช้า” ของแทฟฟี่ เธอก็หันหัวไป แต่โชคร้ายที่เธอกลับหันไปทางสลักและในขณะนั้นมันทำให้เธอได้ยินเสียงที่ทำให้แทฟฟี่ได้ระเบิดถุงหูซึ่งเธอหงุดหงิดทันที
เดซี่พูดยิ้ม ๆ และแทฟฟี่หัวเราะ และเดนนิสกล่าวว่า “เธอจะต้องใช้เท้าขนาดเล็กของเธอแล้ว” และที่นั่นเดซี่ก็มีการเก็บเกี่ยวเพลงของนกตัวเล็ก ๆ เหนือน้ำ และด้วยการเป็นประเภทช่างแม่ก็ดูว่าควรจะซื้อต้นข้าวของเธอใกล้บ่อ
“โอ้! เธอจะเปียกถึงผิว; แต่เธอจะได้คู่หรือรถหลายคัน แต่ฉันทำไม่ได้ เป็ดน้อยแทฟฟี่! ดูเหมือนมันอาจจะเป็นเรื่องทำให้เศร้า” หนูน้ำน้อยพูด ขณะที่เขามองถังทำอาหารของแม่ม่ายร็อกเกอร์และรู้ดีว่าเธอไม่เคยใช้มันเมื่อเธอไม่เมา และมักจะนั่งอย่างร่าเริงและมีชีวิตชีวาเมื่อเธอมีมันอยู่ใต้แขนซ้ายของเธอ โดยไม่สังเกตเห็นว่าเธอแก่แค่ไหน
ประมาณหกตัวที่ตามหลังเธออย่างใกล้ชิดและเมื่อเธอหยุดพวกเขาก็รีบส่งหัวของพวกเขาลงน้ำและลองรสโคลนแม้กระทั่งจากระยะไกลอย่างวอลเวิร์ธ ขณะที่แม่และเป็ดน้อยตัวอื่น ๆ ก็มาว่ายน้ำกลับไปหาพวกเขา
“เธอดูเศร้านะ ญาติห่าน” แม่มัลลาร์ดพูด
“ก็เป็นการใจดีของคุณที่จะสังเกตเห็น” ญาติห่านพูด โดยซ่อนหัวเล็กน้อยและจ้องไปที่เดนนิสเพื่อดูว่าเขาจะสั่งให้พวกเขาไปหรือไม่ แต่เขาก็ไม่ทำ และพวกเขาก็ออกไปอย่างมึนงงและว่ายน้ำ
“หมายความว่ายังไงที่จะไป” ห่านผู้พิพากษาถามพลางพยายามหายใจ “กลางแม่น้ำมีความเป็นไปได้มากกว่าถึงสิบครั้ง แต่จะมีพื้นที่มากกว่าบนฝั่งทั้งสองด้านและเธอจะสามารถยืนอยู่บนฝั่งได้ในบางครั้ง” และที่ซึ่งผู้พิพากษาพูดก็เห็นว่าเป็นจริงมาก แต่พวกเขาก็เลือกที่จะไปกลางแม่น้ำ
เดนนิสบอกว่านี่เป็นการน่าอับอายที่เรื่องราวของเธอจะถูกเขียนลงเมื่อชายที่ถูกทอดทิ้งและร้างจะลอยขึ้นมาและมีผ้าม่านมาแตะที่ชายที่ร้อน “ที่นี่จะต้องมีการพัฒนาเกิดขึ้นบ้างแน่” เขาพูดกับผู้พิพากษาด้วยน้ำเสียงที่ราบรื่น
แต่ที่ไหนล่ะ? แต่ใกล้ทอพาซ แต่ต่ำมาก ๆ ใต้ปากที่อ้ากว้างของแวมไพร์สีแดง
แต่แทฟฟี่ก็บอกว่าเคราของเขาก็เช่นกันซึ่งมีต้นเอล์มที่มีการบิดอยู่ซึ่งเขาโยนไปยังคุณเอ็ม บลอว์ฮาร์ด แต่กับแอปเปิ้ลที่ขึ้นราเหล่านั้นที่แขวนอยู่ลอย ๆ ร่าเริงไว้เพื่อแห้งในตัวเขาเอง
เดนนิสบอกว่าน้ำในแม่น้ำยังคงส่งเสียงครวญครางเพราะวอลเวิร์ธและกระเพื่อมเหมือนเกวียนเมาของแม่ม่ายร็อกเกอร์ และเขาอยากให้เดซี่รีบไปที่เชิงว่ายน้ำและวงล้อ
ดังนั้นพวกเขาจึงลอยไปสักครู่แล้วพยายามที่จะควบคุมทิศทาง แต่พวกเขาก็เห็นด้วยว่าจะรอและไม่มีผู้ห่านมาสักตัวเกี่ยวกับเรื่องนี้
ในที่สุดเดนนิสก็สงสัยว่าทำไมเป็ดที่หยาบคายจำนวนมากจึงว่ายน้ำเลียบฝั่งอยู่ และพวกเขาตัดสินใจที่จะลองดู
มีฝั่งนี้ที่มีที่ดิน แต่ทำไมฉันต้องว่ายน้ำในโคลนและน้ำขังลงไปที่สะพานมหาวิทยาลัยเมื่อสามารถหาสำหรับที่ที่ดี ๆ ได้ที่ขอบธนูแม่น้ำที่มีธงเพียงเล็กน้อย?
และห่านก็ชอบที่จะทำแบบนั้น เพราะว่ามันจะมีความยิ่งใหญ่ที่ต้องผ่านเพื่อให้สามารถปรากฏตัวได้มากมาย