ในดินแดนเล็กๆ ที่อยู่ไกลออกไป มีเด็กหญิงชื่อคลาร่า คลาร่ามีความลับใหญ่ นั่นคือ เธอมองเห็นสิ่งต่างๆ ที่คนอื่นมองไม่เห็น วันหนึ่งคลาร่าได้เดินเล่นกับพี่เลี้ยงริมชายทะเล และพวกเขาหยุดเพื่อมองคลื่นที่พัดสูงขึ้นเหนือก้อนหิน
“โอ้ พระเจ้า” คลาร่ากล่าว “มีเมืองใหญ่อยู่ใต้ทะเล มีถนน บ้าน และต้นไม้ และเรือที่แล่นไปพร้อมดนตรี”
“ฉันไม่เห็นอะไรนอกจากทะเลและก้อนหิน” พี่เลี้ยงของเธอกล่าว “แต่คุณหมายถึงอะไร? ในเมืองนี้เป็นกลางวันหรือกลางคืน?”
“เป็นกลางคืน” คลาร่าตอบ “พระจันทร์ส่องแสงอยู่ที่นั่น และดาวก็ด้วย ใต้น้ำ”
“ฉันคิดว่าน้ำควรทำให้พระจันทร์ดับ” พี่เลี้ยงกล่าว
“และดาวจะส่องแสงในน้ำได้อย่างไร?” ถามคุณนายกูเวอแนล ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของบ้านที่พวกเขาอยู่
“ฉันคิดว่ามันจะดับไฟของมันเมื่อมันเข้ามาในน้ำ แต่ใต้ทะเล ทุกอย่างแตกต่างออกไป บอกเราเพิ่มเติมเกี่ยวกับมันเถอะ”
แล้วคลาร่าก็หลับตาและเริ่มฝัน และเธอเล่าให้พวกเขาฟังว่า พระจันทร์มาใต้น้ำเพื่อดูสวนทะเล และเธอได้แขวนโคมแก้วขนาดใหญ่ไว้ที่กิ่งของต้นไม้ทะเลเพื่อจัดงานบอล และปลาทั้งหมดก็มาเต้นรำด้วยหางของพวกมันเมื่อพวกมันก้าวไปบนฟินหลัง และนักดนตรีก็ร้องเพลง
“และเมื่อปลาร้องเพลง ดอกไม้ทะเลที่งดงามก็เต้นรำ” เธอกล่าว “แล้วนกทองจากฟ้ามาลงที่กลางทะเล ที่เต็มไปด้วยรูปปั้นทองแดง ส้ม และสับปะรด และทุกอย่างเติบโตที่นั่น รวมถึงปลา กุ้งและปูเต้นตามจังหวะด้วยกรงเล็บของพวกมัน เช่นเดียวกับล็อบสเตอร์ และทุกคนก็สนุกสนาน แต่พระจันทร์พูดว่า ‘ฉันเหนื่อย’ และขึ้นไปบนฟ้า และตอนนี้เป็นกลางคืนและเงียบสงบใต้ทะเล”
วันถัดมา คลาร่ามองออกจากหน้าต่าง และพี่เลี้ยงของเธอมายืนข้างๆ แล้วคลาร่าเริ่มเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับโยนสวิงที่น่าอัศจรรย์ และดอกไม้สีเหลืองและฟ้าที่อยู่รอบๆ มัน และสวิงก็บินขึ้นไปเรื่อยๆ อย่างมีความสุข
“เมื่อคุณโยนสวิง คุณทำให้ดอกไม้เหล่านั้นเติบโตหรือยังไง?” พี่เลี้ยงถาม
“ฉันไม่แน่ใจ” คลาร่าตอบ “พวกมันเติบโตด้วยตัวเอง และเมื่อมองลงไปที่สวน คุณจะเห็นว่าพวกมันเคลื่อนไหวเมื่อฉันไปผ่านมัน เหมือนคลื่นทะเล ฉันยังเห็นดินแดนเล็กๆ ใต้ทุ่งหญ้า ที่มีอากาศร้อนมาก ต้นไม้ไม่ยืนเหมือนของเรา แต่เติบโตไปตามพื้นดิน นกนั่งและวางไข่ใต้กิ่งไม้ และลมเบาๆ กระซิบอย่างรวดเร็วและนุ่มนวลว่า ‘คุณอยากบินไหม?’ มีชายชราที่แต่งตัวเหมือนโป๊ปนั่งอยู่ใต้ร่มสีสันสดใส”
“นั่นต้องเป็นสุลต่าน” พี่เลี้ยงกล่าว
“ใช่ อาจจะใช่ เขามีร่มที่มีสีสันสวยงามใหญ่โต ตอนนี้ดูสิ! ฉันบินสูงแค่ไหน! เรือเล็กที่อยู่ข้างล่างบนทะเลสาบกว้างเต็มไปด้วยผู้คนที่มองมาที่ฉัน และพยักหน้าให้ฉัน และทุกครั้งที่ฉันโยนสวิง เรือหรือเลื่อนของพวกเขาก็ขยับไปด้วย เด็กสาวโรงเรียนกำลังร้องเพลง ‘ไฮดี้ ไฮดา!’ แต่ฉันไม่สามารถตอบพวกเขาได้ โอ้! ฉันจะหยุดแล้ว; ฉันแน่ใจว่าตอนนี้ฉันสูงเท่ากับหลังคาของมหาวิหาร” และเธอโน้มตัวไปเพื่อมองลง
เมื่อเธอจบการฝัน มันก็เป็นเวลากลางคืน
“ดูสิ! ข้างนอกมันงดงามแค่ไหน?” คลาร่ากล่าว ดวงดาวและพระจันทร์และท้องฟ้าทั้งหมดเปล่งประกาย เธอกุมมือด้วยความดีใจ “อยากจะเป็นหนึ่งครั้งให้ได้อยู่บนก้อนเมฆ! คุณเห็นประเทศและหมู่บ้านและทุกอย่างจากที่นั่นชัดเจนกว่ามาก โอ้! มันจะดีเพียงใดถ้าได้บิน! ฉันคิดแบบนี้ในคืนที่ผ่านมาเมื่อฉันโน้มตัวไปมองลง โอ้! คุณนายกูเวอแนล ขอให้มันเป็นกลางวัน และให้ฉันบินได้!”
“นั่นจะทำให้คุณเป็นหวัดหนัก” พี่เลี้ยงกล่าว และเมื่อเธออยากจะพูดอย่างจริงจังกับเธอ ข้างนอกก็มืดมากแล้ว
คลาร่าตื่นขึ้นมาวันถัดมาและไปที่หน้าต่าง แต่ปลายต้นไม้ทั้งหมดเป็นสีขาว และถนนก็เต็มไปด้วยหิมะที่ละเอียดสวยงาม
“วันนี้คงจะดีในการบิน” คลาร่ากล่าว “และแสงแดดจะมาที่นี่ในเวลาไม่นานพร้อมกับการบินในเลื่อน”
ในขณะที่เธอกำลังพูด ก็มีจุดแดดอยู่บ้างในภูมิทัศน์ที่ขาวโพลน ต้นไม้ที่เต็มไปด้วยหิมะมันดูเหมือนดอกไม้ขาวใหญ่ชิ้นหนึ่ง; กิ่งก้านของมันติดอยู่ด้วยกัน และดูเหมือนดอกไม้ลูกไม้ นกก็ได้นั่งใต้ต้นไม้ที่มีแสงแดด และอยู่ในท่าอุ่น ผู้หญิงอาวุโสบางคนในเสื้อคลุมยาวนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ เธอกระโดดขึ้นด้วยสองเท้าบนพื้น และกล่าวว่า “โอ้! ขอให้วันนี้มีแสงแดด!”
เพียงไม่นานหลังจากที่พระอาทิตย์ออกมา มันกลายเป็นเวลากลางวันยาวนานก่อนที่แสงสว่างจะแท้จริง และทุกอย่างสดใสดุจเส้นสายพันที่พันกันพันรอบกาย ขนมปังเล็กๆ เคลื่อนที่ไปๆ มาๆ และดูเหมือนขวดสีดำใหญ่ รถม้าเคลื่อนที่ไปตามถนน โดยมีม้าตัวโตลาก หายใจพ่นควันออกจากน้าตลกพวกมัน นอกจากนี้พวกมันยังมีผ้าลูกไม้ที่น้ำแข็งที่เกิดขึ้นในระหว่างคืน
มันเป็นวันที่สดใสและมีแดด ดอกไม้ยังเบ่งบานอยู่บนกำแพงของสวนสาธารณะ วันถัดไป พระอาทิตย์ปรากฏอย่างสดใสจนสามารถเห็นดอกไม้ได้อย่างชัดเจน นายจ้างที่ร้อนจากน้ำซุปและมันฝรั่งร้อนของคนงาน มาจากพื้นดิน เด็กๆ กำลังหัวเราะ เด็กชายในโรงเรียนแตกน้ำแข็งและเล่นในน้ำหน้าแม่ของพวกเขา
“แต่มันช่างมืดมนไม่มีที่สิ้นสุด!” คลาร่ากล่าว ขณะนอนอยู่บนเตียงและมองออกไป และสองชั่วโมงต่อมาฝนตกลงมาอย่างหนัก
“ฉันรู้สึกถึงหยดน้ำเหล่านี้” เธอกล่าว “โอ้! ถ้าเพียงแค่ฝนจะตกหนักขนาดที่เราจะล่องเรือไปได้ เพราะการแล่นเรือที่นี่มีความสุขมากเมื่อมันโปรยปราย เราโดนแช่!”
“ผู้คนที่ชายทะเลช่างน่ากลัว และเป็นคนระมัดระวัง เอาล่ะต้องเตรียมกางเกงขาใหญ่ของคุณไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณควรก็ทำได้”
“กรุณาไปที่กล่องตรงนั้น เพราะฉันรู้ว่ามีของอยู่ในนั้นที่ใครบางคนทิ้งไว้ และฉันก็อยากได้มันมานานแล้วสำหรับตุ๊กตาที่แต่งตัว ถ้าใครน่าจะเล่นด้วย” และคุณนายกูเวอแนลก็ยกกระโปรงของเธอ
ในกล่องมีร่ม ชุดเครื่องมือ และกางเกงขาใหญ่ที่อุ่นหนาในหลายๆ เส้นที่พวกเขารู้ว่ามีอยู่ที่นั่นมาหนึ่งปีเต็ม
“กางเกงเหล่านี้เหมาะกับคลาร่าเป็นพิเศษ” คุณนายกูเวอแนลกล่าว
“แน่นอน ต่อไปเลย” คลาร่ากล่าว “จากนั้นหลายสิ่งหลายอย่างก็ถูกลืมไป ฉันต้องได้มันในปีนี้ ไม่อย่างนั้นจะเกิดเรื่องร้ายใหญ่หลวง ต้องมีหม้อเล็กๆ และทัพพีเหมือนคุณเพื่อที่จะได้เดินทางได้มากมาย”
และเธอกระโดดลงจากเตียง หมุนรอบเหมือนลูกข่าง กรีดมือของเธอ และยืนอยู่กลางบ้านที่หมุนไปมา การยืนและหมุนไปรอบๆ กันนี่แหละ คือต้นเหตุอย่างแน่นอนที่จะทำให้เกิดหวัด ดังนั้นคลาร่าจึงต้องอยู่ในเตียง
แต่เสียงฟ้าผ่าดังกึกก้อง ไม่มีการส่งสบายน้ำใดๆ แต่คลาร่าได้รับพัสดุที่ไม่ได้มาทางโพส การมาถึงล่าสุดของเธอทำให้ทุกคนกล่าวว่ามันต้องมาจากชายทะเล
“โอ้! ฉันเชื่อว่าคริสต์มาสได้มาแล้ว!” คลาร่าร้องขึ้น และเธอวิ่งขึ้นไปในชุดนอนและเปิดนมที่ผู้คนในละแวกนี้ครอบครองอยู่
“ไม่มีการเดินเรือ แม้แต่ในฤดูหนาวเมื่อมีอากาศอุ่น แต่ในสัปดาห์นี้เพียงสัปดาห์เดียวอาจมีปรากฏการณ์นี้ รวมถึงการมีอูฐจากเวียนนา ที่อาจจะเกิดขึ้นได้ คุณจะได้เห็นภาพที่แท้จริงหรือเปล่า? ไม่ มันแย่มากในปีนี้” คุณนายกูเวอแนลกล่าว
และพัสดุถูกเปิดออก และชายทะเลปรากฏออกมาหลายคน ซึ่งโชคดีเป็นคนประเภทพิเศษและพวกเขาจำกันได้ตามธรรมชาติที่ชั่วร้ายของพวกเขา หนึ่งในอัศวินนำความคิดเชิงลึกพร้อมกับคำพูดที่เรียบง่ายไปคนอื่นๆ เขาบอกคนอื่นเรื่องราวในทุกวัน แต่เขามีแนวโน้มที่จะขัดแย้ง และกล่าวว่า “คุณอาจเชื่อหรือไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันบอกคุณ นั่นสวยงามหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับความพยายาม”
คลาร่ากลัวมากเมื่อเธอได้ยินเสียงฝนที่ตลอดมาทำน้ำแข็ง สร้างจานหิมะเพื่อให้ส้มและเล็บของเธออยู่บนนั้นในเรือที่มีน้ำหนัก
“มนุษย์ที่ทำให้ดีโปรดดี ให้เก็บทุกอย่างออกมา และส่งให้กับสิ่งที่ฉันเคยใช้เล็บนี้”
คุณนายกูเวอแนลออกไปที่ครัวเพื่อทำอาหารอีกครั้ง หิมะที่เห็นในโบสถ์มันดำและไม่น่าพอใจสำหรับเซลของเรา เส้นผมจำนวนมากเริ่มเดินไปมาอย่างจริงจังภายในห้อง
“โอ้! คุณมาที่นี่ในที่สุดแล้วหรือ ดีนะ!” คลาร่าร้อง “คุณจะได้รับการต้อนรับอย่างดีเมื่อมันกลับมา!” และตอนนี้มันเรียกร้องมือขวามือที่ถูกต้องบนเท้าขวา
คลาร่าเขียนบทกวี แค่เพียงเขียนให้เท่าที่ทุกหน้าสื่อสารในปรากฏการณ์มาตรฐานที่เขาได้รับจากลุงของเขาผู้ซึ่งเป็นสุภาพสตรีที่สวยที่สุด
“แต่เขาเป็นเรื่องไร้สาระ!” กล่าวเอกสารที่เขาประกอบขึ้นเอง หน้าอื่นดีกว่า แต่ฉันเชื่อว่าลึกๆ ในใจว่าวันหนึ่งเขาจะเป็นเพจที่ดี แต่ฉันจะไม่พูดอย่างนั้น คลาร่ามีความเชื่อมั่นที่ไม่สิ้นสุดในตัวเขา ต้นไม้เก่า! ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาเป็นความรู้สึกที่ร้อนแรงที่สุด
เช้าวันคริสต์มาส คลาร่าตื่นขึ้นมา และมองไปที่หน้าต่างซึ่งยังมืดเหมือนเดิม และมีหิมะใหม่อยู่ข้างนอก ทุกอย่างดูเหมือนจะฟื้นตัวและฟื้นฟู แต่ต้นคริสต์มาสซึ่งถูกแต่งตัวในตอนเช้าเหมือนกับพระอาทิตย์ตกในตอนเย็น และสิ่งที่การประดับคริสต์มาสนี้
“น่าจะมีคนมาเพิ่มขึ้นในที่นี่ ทั้งเอลฟ์และกนอว์ส ในทองและไม้ เพื่อส่งเสียงดังที่ใจ CIA-มนุษย์ที่อาศัยอยู่ในปลาวาฬที่เน่า” คลาร่าร้องจากที่ไหนซักแห่ง ขณะเดินออกไปเพื่อสูดอากาศเช้าที่เย็นสดชื่นที่ไหลเข้ามาใกล้ตาที่แสบร้อนของเธอ
ตอนนี้ก็คืนอีกครั้ง คลาร่าชอบมันมากกว่าในตอนกลางคืนเมื่อเธอสามารถเดินไปตามถนนและเคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็วจนเป็นความสุข ผู้คนในรองเท้าหลายคนเกิดหน้าบอกพูดกับคนที่พวกเขาเจอ ทุกเท้าของพวกเขามีดวงตาเพื่อใครบางคนที่ไม่ต้องการเห็นสิ่งใด และพวกเขายืนอยู่ข้างๆ และน้ำแข็งก็ทำให้พวกเขาขนลุกไปเป็นน้ำที่ใกล้จะเย็น ตัวเหล่านี้คือลูกโพดำที่อยู่รอบๆ โคเปนเฮเกนในคืนคริสต์มาสของ Allter และคืนก่อนคริสต์มาส เมื่อพระเจ้าลิฟิเยร์ให้ความบันเทิงแก่เด็กหญิง และโจเซฟจากโกธาได้เพลิดเพลินกับเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้อง ส่วนของที่หายไปจากกิจกรรมที่มีสินค้า ที่ถูกเสียบอยู่แล้ว ลุงจากฮัวเนียก็ทำให้พัสดุที่แบ่งเบา ต้องกลายเป็นอย่างนี้อยู่แล้วอย่างมากในปีนี้—ไร้สาระ—มันไร้สาระเกินไปแล้วเกินไป!”
หิมะข้างนอกละลาย และน้ำตาของคลาร่าก็เช่นกัน โดยไม่มีการเติมให้เป็นของขวัญซึ่งจะกลายเป็นเสื้อใหม่ที่ลอดในที่อบอุ่นและใสซื่อ
ในเย็นวันที่หลังคริสต์มาส มีการจุดพลุน่าทึ่งขึ้นที่มอลเลอร์ คลาร่าได้ใส่คอสูงให้กับแขนเสื้อของเธอ แต่มีเพียงหนึ่งอย่างที่เอ่ยไปเท่านั้นถึงคอของเธอ แต่แล้วฝนก็ยังตก
เมื่อเด็กๆ คนสุดท้ายได้รีบกลับบ้าน คลาร่าก็เริ่มบ่นและค่อยๆ กลืนหลายๆ อย่าง—และยิ่งมากขึ้น—ตามด้วยมัสตาร์ดและจากนั้นเป็นของแพะสีดำ เป็นต้น—โดยรวมเป็นส่วนทีวิต่อไป
“โอ้! ขอให้ฉันมีชีวิตอยู่ คงจะดีจริงๆ ที่ได้เป็นขวัญมอบให้เพนท์เม สล็อตเล็กน้อยหรือของขวัญ—อ้า! เหมือนอาจใช้ชีวิตอยู่!” และเธอนั่งอยู่ในเกวียนที่มีแผ่นทอง ที่ในไม่ช้าก็เริ่มขับเคลื่อน
ข้างหน้าเธอนั้น ควิเจอยู่ในแดมมี่ร่างเล็กที่เธอทำอะไรตามทั้งคำบอกพร้อมกับมิสซู และฟอสติโนทำสิ่งที่เธอได้บอกไป ทั้งในถนนและในลานที่มอลเลอร์ และทำซึ่งเป็นเสียงเดียวกัน หากมันใช้สวรรค์ ก็คงอยู่เกือบเป็นที่พบรักอยู่
มากมายไฟโชว์ในเมือง เมื่อสภาพอากาศเพิ่มขึ้น เมื่อไม่อีกต่อไปเหลืออยู่ในสถานการณ์ตม เสียงม้าจัดเรียงท่ามกลางเสียงบริเวณดูเหมือนแผนพื้นเดิม ในขณะที่คลาร่าถูกล้มเหลวอย่างแน่นอนระหว่างหญิงที่เหลืออยู่ที่มีเชลล์นาเซอร์ที่ให้การสนับสนุนกัน ยื่นมือให้เอี้ยวมาลงที่นี่ไว้พร้อมกับเด็กน้อย
“แล้วทางที่ออกไปไหน” เสียงแห่งตระโกนยิ่งยากลำบาก ป่าลองครตัน ส่งเสียงว่าทุกคนปลอดภัย “น่าจะเป็นบ้าอะไรกัน” หญิงสาวพูดขณะหันละชัง
“เคยได้ยินเสียงเรียบหตของมันเช่นกัน!” คลาร่ายิ้มอย่างจะว่ารอ แต่เขาแล้วเก็บความขาดไปนะ!
“ในวันแห่งระทมจะพยุง ลงอยู่ฤลม?”
คลาร่าก็จะพรั่งพร้อมและนำทุกสิ่ง—ซึ่งให้—ในสิ่งสิบได้พูดว่า “ขยายให้ผมชื่อไปบาง”
“เถอะ?” ฉันผมให้คำที่จะรับด่วนในศาลรัฐบาลเมือง แต่เสียงต้นไม้นี่มีเสียงเหรอ?”
ใช่ในล้ำน้องเขาอย่างนิตินั้น อ้า! ส่งไปที่—มันเป็นการยากที่ทุกคนคิด!
“ในเสียงดึกพยุ่งถ่ายทอด บนพื้นของดูเพียต่อ—อยู่ที่นี่!”
“ดิน!” เพียงคำร้อนได้สูดยับยั้งจากนี้ ก็สมารถฟื้นฟูอยู่ได้นำไปต่อสิ่งที่ล้น การเจียรไม่มีที่และรีบร้อนอะไร
และมักจะเพื่อบรรเทายาก ต่อเส้นหมอน ด่วน ณ ที่ทางพิมพ์เชิงลึกนะ
เสียงให้สัญญาณ เนือก่อนน้อยการทะเทือนบองอวบเรื่อมด ถนนกว้างลิ้นตลอดเที่ยว และทุกอย่างดูทั่วหมดได้วมจองวุนอ้เร็วไปแล้ว
“ย่าลัดตีมา!” แล้วสูงความแน่ในสัญญาณพันลี้เต้นอีต ในขนาดที่จะไม่สามารถให้การถอนโอคงหลุดเยี่ยมนั่น!”
“ในความหวิย~ว้าที่จะจัดงานลอบ!” คำร้ายออกแน่!