กาลครั้งหนึ่ง ในย่านที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความซุกซน มีเด็กชายคนหนึ่งชื่อชาร์ลี ผู้หวังดีและตื่นตาตื่นใจ ชาร์ลีเพิ่งย้ายเข้ามาในบ้านใหม่และตื่นเต้นที่จะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ แต่เมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าในค่ำคืนที่เยือกเย็น คลื่นแห่งความเหงาโดยไม่คาดคิดได้ซัดเข้ามาหาเขา
ในความสุขของชีวิตใหม่ ชาร์ลีแทบจะลืมวันที่เจ็บปวดเมื่อพวกเขาต้องลาจากสุนัขที่เขารัก แม็กซ์ ความคิดถึงชั่วขณะนั้นทำให้เขากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ชาร์ลีมองออกไปนอกหน้าต่าง รู้สึกถึงเงาของพลบค่ำที่ใกล้เข้ามา “ฉันคิดถึงนายมากเลย แม็กซ์” เขากระซิบ น้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว
ลมพัดกระซิบความลับข้างนอก ขณะที่เมโลดี้ที่น่าหลงใหลเติมเต็มอากาศ ราวกับว่าโลกนี้กำลังร้องเพลงกล่อมให้เขาเพียงคนเดียว ถูกดึงดูดไปยังเสียงนั้น ชาร์ลีสวมเสื้อคลุมและวิ่งออกไป โดยปล่อยให้มันปลิวไปตามลม เขาตั้งใจที่จะไขปริศนาของทำนองมหัศจรรย์นี้ ซึ่งนำทางเขาเหมือนมือที่อ่อนโยน
เมื่อเขาเดินผ่านถนนเงียบสงบในย่านใหม่ เสียงเพลงที่ดังขึ้นอบอุ่นรอบตัวเขา ไม่ไกลจากบ้าน ของเขา ซ่อนอยู่ท่ามกลางต้นไม้และเงามืด เป็นทุ่งหญ้าใหญ่ที่ระยิบระยับภายใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาว ชาร์ลีรู้ว่าเขาได้พบกับบางสิ่งที่พิเศษสุด สะกดใจเขา ยืนอยู่ที่นั่น สูดอากาศบริสุทธิ์ที่ส่องแสงด้วยความงดงามของดวงจันทร์
ทันใดนั้น สายรุ้งก็โค้งข้ามทุ่งหญ้า เปล่งประกายสดใส ถึงแม้ว่าจะส่องแสงด้วยแสงที่แปลกประหลาด ในทันที ชาร์ลีเหยียบเข้าไปยังทางเดินที่รายล้อมไปด้วยดอกไม้ที่สดใสที่สุดที่เขาเคยเห็น กลีบอ่อนๆ สัมผัสนิ้วมือเขาเหมือนการโอบกอดอบอุ่น ในขณะที่ทำนองที่หลอนใจค่อยๆ ดังกระหึ่มขึ้น
ใจกลางสถานที่มหัศจรรย์นี้คือสะพานที่สว่างไสวที่สุดที่เขาจินตนาการได้ ทำจากสีสันที่สดใสกว่าสายรุ้งใดๆ ที่เขาเคยวาด ชาร์ลีเงยหน้าขึ้น รู้สึกเหมือนจักรวาลทั้งหลายนั้นเทความรักชุ่มฉ่ำลงมาที่เขา ด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวังหนุนใจ เขาเข้าไปที่สะพาน “แม็กซ์อาจจะรออยู่ฝั่งนั้น?” เขาคิดเสียงดังเต็มไปด้วยความหวัง
รวบรวมความกล้า ชาร์ลีหายใจลึกและก้าวไปบนสะพาน เห็นแม็กซ์ยืนรอด้วยความตื่นเต้นอยู่ฝั่งตรงข้าม หางกระดิกราวกับว่าเวลาไม่เคยผ่านเลย “แม็กซ์!” เขาตะโกนวิ่งไปข้างหน้า โอบกอดเพื่อนรักขณะที่น้ำตาไหลอาบหน้า “ฉันคิดถึงนายมากเลย!”
ชาร์ลีรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากแม็กซ์ วิญญาณของทั้งสองเกี่ยวพันเข้าด้วยกันในช่วงเวลาที่รู้สึกเหมือนเวลานั้นไม่สิ้นสุด ความเศร้าโศกและความสุขเต้นรำอยู่ภายในขณะที่เขาเล่าเรื่องราวชีวิตประจำวันให้แม็กซ์ฟัง แบ่งปันความสุขและความทุกข์เล็กๆ ที่เติมเต็มบ้านใหม่ของเขา ทั้งสองมีความสุขในช่วงเวลาเหล่านี้ ช่องว่างในชีวิตของพวกเขาเบาบางลง ซึ่งตอนนี้ถูกพันธนาการเข้าหากันอีกครั้งอย่างงดงาม
ในที่สุด เมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักของวัน ชาร์ลีรู้ว่าเขาต้องกลับบ้าน แต่ก่อนจะจากกัน เขามองขึ้นไปที่แม็กซ์ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ “ฉันจะรักนายตลอดไปนะ เพื่อน” เขาสาบาน เช็ดน้ำตาของเขา แม็กซ์ดูเหมือนจะพยักหน้าในขณะนั้นที่เป็นการแลกเปลี่ยนความรักที่ไม่มีวันสิ้นสุด
เมื่อชาร์ลีเดินกลับข้ามสะพานที่ตอนนี้คุ้นเคยและผ่านทุ่งหญ้าไปยังบ้านของเขา เขาพบความสบายใจในคำที่น่าหลงใหลที่เต้นอยู่ภายในตัวเขา: “ความรักไม่มีวันตาย”
ชาร์ลีหลับใหลอย่างสงบในคืนนั้น ฝังตัวลึกอยู่ในผ้าห่มของเขา โดยพกพาความลับของสะพานสายรุ้งและความรู้ว่าชีวิตพาเขาไปที่ไหนก็ตาม เขาและแม็กซ์จะถูกผูกพันด้วยความรักที่ไม่สามารถแตกสลายได้ ชาร์ลียังคงเศร้าโศกอยู่ แต่ขณะนี้มันมีความสุขเล็กๆ ที่เชื่อมโยงทั้งปัจจุบันและความทรงจำในอดีต
เพราะทุกครั้งที่เขามองขึ้นไปบนฟ้าและเห็นสายรุ้งหลังจากฝนตก เขาจะยิ้มรู้ว่า ที่ไหนสักแห่ง แม็กซ์กำลังแบ่งปันความงามของสีสันเหล่านั้น รอคอยการพบกันครั้งต่อไปที่สะพานสายรุ้ง ซึ่งเรื่องราวความรักไม่มีวันสิ้นสุด.