กาลครั้งหนึ่งในทุ่งนาฝันที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีและเสียงผึ้ง Buzzing มีหมีหนุ่มชื่อบ๊อบบี้ เขามีขนฟูต fluffy ดวงตา twinkling และหัวใจใหญ่ที่เต็มไปด้วยไอเดียเสมอ บ๊อบบี้ชอบที่จะนอนอยู่บนหลังในช่วงบ่าย ขีดเขียนภาพในเมฆนุ่มๆ ข้างบนเขา
แต่วันนี้แตกต่างออกไป วันนี้ บ๊อบบี้รู้สึกมืดมนเล็กน้อย ขณะที่เขานั่งอยู่บนหญ้า สีครามกระจายอยู่รอบๆ ตัวเขาเหมือนสายรุ้ง เขาถอนหายใจ “โอ เธอเอ๋ย! ฉันอยากจะวาดอะไรที่มหัศจรรย์ แต่วาดอะไรก็ดูเหมือนจะเหลวไหล” มือหมีใหญ่ของเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อเขาหยิบสีเหลืองสดใส
ทันใดนั้น เบลล่าผึ้งน้อยก็บินเข้ามา “มีอะไรให้ช่วยหรือ บ๊อบบี้?” เธอถามด้วยเสียงเล็กๆ หวานๆ ของเธอ
“ฉันพยายามจะวาดอะไรพิเศษ” บ๊อบบี้ตอบ เสียงของเขาฟังดูเศร้าลงเล็กน้อย “แต่ฉันคิดว่าฉันจะไม่เก่งเท่ากับเธอเลย!”
เบลล่าหัวเราะ เสียงปีกเล็กๆ ของเธอส่องแสงในแสงแดด “คุณไม่ควรเปรียบเทียบตัวเองกับผู้อื่น ทุกหมีมีวิธีการวาดภาพที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง แค่ปล่อยให้จินตนาการของคุณมีชีวิต!”
บ๊อบบี้ยิ้มอย่างอ่อนแรง ได้รับแรงบันดาลใจจากความใจดีของเบลล่า “โอเค แต่ทว่าทุกอย่างที่ฉันวาดมันมักจะดูเหลวไหล”
ในขณะนั้น เฟรดดี้กบกระโดดเข้ามา ถือสีเขียวเล็กๆ ในเท้าน้อยของเขา “ฉันได้ยินปัญหาของเธอ!” เขาผิวปาก “เธอต้องการความกล้าหาญเล็กน้อย! ลองจินตนาการว่าเธอคืออัศวินผู้กล้าหาญที่กำลังจะเผชิญหน้ากับมังกร ลองทำดูสิ!”
“โอเค ฉันจะลอง” บ๊อบบี้กล่าว รู้สึกใจเบากว่าเล็กน้อย เขาเริ่มวาดสิงโต แต่หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที เขาปรับให้ดูเป็นมิตรมากขึ้น และมันกลายเป็นแมวตัวใหญ่ฟูที่มีกริ่ง เขายิ้มให้กับแมวสีเหลืองสดใสของเขา “ดูสิ มันเหมือนแมวแห่งวันคริสต์มาสที่มีความสุข!” เขากล่าว แต่ก็ถอนหายใจ “แต่มันไม่มีความกล้าแต่อย่างใด”
ในขณะนั้น ลูซี่แมลงเต่าทองก็Landing บนมือของบ๊อบบี้ “อย่ากังวลเกี่ยวกับภาพเกินไปและให้ความสนใจกับความสนุกในการสร้างมัน” เธอแนะนำ เสียงของเธอนุ่มนวลเหมือนลมฤดูร้อน
ด้วยความมุ่งมั่นใหม่ บ๊อบบี้หยิบสีแดงสดขึ้น “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ” เขาพูดกับเพื่อนๆ “ฉันจะวาดเสือที่ดูดุร้ายขนาดใหญ่นะ”
ดังนั้น บ๊อบบี้จึงสูดหายใจลึกและรวดเร็วในการขีดเขียน เขาทำให้มันใหญ่และกลม สูงเหมือนภูเขา มีเส้นใหญ่และหางที่ฟูออกเหมือนปากกาฟองเขียน เมื่อเขาเซ็นชื่อที่มุมล่าง เขาตระหนักว่าเขาวาดมันด้วยหัวใจทั้งหมดของเขา และคุณเสือดูเหมือนจะดูพบเห็นเล็กน้อย เขารู้สึกภาคภูมิใจอย่างกระทันหัน
เมื่อเสร็จแล้ว บ๊อบบี้นอนอยู่บนหญ้าข้างๆ การขีดเขียนของเขา “นั่นคือเสือของฉัน แต่ดูเหมือนเขาจะทำหน้าไม่พอใจ! เจ้าเห็นอย่างไร?” เขาถาม เพื่อนๆ มายืนดู
เฟรดดี้มองขึ้นมาจากน้ำพุที่เขาลอยอยู่ “มันยอดเยี่ยม” เขายิ้ม พร้อมกับโบกเท้าของเขา “แต่มันขาดสิ่งหนึ่ง”
“และมันคืออะไร?” บ๊อบบี้ถาม
“เสือผู้ชายชอบสีส้ม ถ้าอย่างนั้นลองเพิ่มสีไหม?” เฟรดดี้เสนอ ขณะที่หมุนไปในน้ำ
“อุ้ย ท่านถูกต้อง!” บ๊อบบี้ exclaimed ดังนั้นเขาจึงหยิบสีส้มในกรงมือใหญ่และเมื่อเขาเริ่มทา มันเกิดเสียงคำรามดัง และแล้วด้วยเสียงคำราม loud เส้นขีดเขียนของเขากระโดดออกจากกระดาษและเริ่มกระโดดไปทั่วป่า!
บ๊อบบี้กระโดดลงไปในน้ำพุ รดน้ำไปทั่วทุกที่! “มันมีชีวิต! การขีดเขียนของฉันมีชีวิต!” เขาร้องด้วยความดีใจจากสิ่งที่เห็น
แต่ทันใดนั้น เสียงคำรามดังก็ดังออกจากปากของคุณเสือ “ฉันมีชีวิต! ทำไมเธอทำให้ฉันกระโดดลงมาที่นี่?” เขาหายใจหนัก ร่างกายขนปุยของเขามองไปที่บ๊อบบี้ด้วยความโกรธ
บ๊อบบี้สั่นเล็กน้อย ยังคงนั่งอยู่ในน้ำ เขามองขึ้นไปที่การขีดเขียนของเขา “ฉัน… ขอโทษจริงๆ” เขาทำเสียงสั่น “ฉันแค่ต้องการให้เธอได้เหยียดขาเล็กน้อย”
คุณเสือหนึ่ง blink ด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำตอบที่อ่อนโยนเช่นนี้ “โอ้” เขาพึมพำด้วยความงง จากนั้นเขาก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มกว้าง “รู้ไหม ที่นี่มันเป็นที่ที่ค่อนข้างดี เพียงแต่ว่ามันเปียกไปหน่อย”
บ๊อบบี้คลานออกจากน้ำพุแล้วยืนตรงหน้าคุณเสือ “ฉันเข้าใจว่าทำไมเธอถึงโกรธ” เขากล่าว เสียงของเขาเงียบแต่มั่นคง สัตว์ตัวอื่นๆ ได้เข้ามาใกล้เขา และเบลล่ายังสร้างบ้านเล็กๆ ให้คุณเสืออยู่อาศัย ทำจากขี้ผึ้งทั้งหมด
ไม่นานนักหนึ่งในฝ่ามือขนฟูขนาดใหญ่ของการขีดเขียนก็ผลักบ๊อบบี้ลงไปในน้ำพุ และกบสีดำที่โชคร้าย เด็กชายตัวเล็ก และสาวใหญ่ ก็คอยอยู่อย่างมีความสุขร่วมกันในครอบครัวที่มีความสุข ทำเรื่องน่าขบขันด้วยกัน และคุณรู้ไหม ว่าบ๊อบบี้ไม่เคยคิดว่า การขีดเขียนของเขาดูเหลวไหลอีกแล้ว มันดูเหลวไหลจริงๆ แต่ละแผ่นมีเรื่องราวน่ารักที่จะเล่า!
และนี่คือเรื่องราวของเพื่อนรักของเรา บ๊อบบี้ และบทเรียนที่เขาได้เรียนรู้ — ว่าทุกการขีดเขียน ไม่ว่าอย่างไร ก็มีกลิ่นอายของจินตนาการและมนต์เสน่ห์อยู่ในนั้น!