ในสวนดอกไม้ที่มีชีวิตชีวาในวันที่มีความสุขในฤดูร้อน มีผีเสื้อเล็ก ๆ ชื่อบิลลี่ บิลลี่ไม่ใช่ผีเสื้อทั่วไป เขาเป็นผีเสื้อที่มีปีกที่ไม่เหมือนใครที่สุดที่ใคร ๆ เคยเห็น ปีกของเขาแต่ละข้างมีสีต่างกัน—ด้านหนึ่งเป็นสีแดงและอีกด้านหนึ่งเป็นสีน้ำเงิน ผีเสื้ออื่น ๆ ในสวนดอกไม้มีปีกที่เป็นแค่เฉดสีเหลืองหรือสีน้ำตาล บิลลี่มักรู้สึกเศร้าเพราะเขามีลักษณะที่แตกต่าง ทำให้เขากังวลว่าเขาอาจไม่มีที่ที่เหมาะสมในโลกนี้
“ทำไมฉันไม่สามารถเป็นเหมือนคนอื่นได้?” บิลลี่ถอนหายใจวันหนึ่งขณะนั่งพักบนดอกไม้สูง “ถ้าปีกของฉันสวยและเรียบง่าย ฉันคงมีความสุขมาก!”
แต่ในขณะนั้นเอง ผึ้งแก่ใจดีตัวหนึ่งที่ผ่านมาได้ยินเขาพูด
“บิลลี่ที่รัก ใครบอกเธอว่าเธอไม่สวย?” ผึ้งถาม
“ก็ลองมองปีกของฉันสิ!” บิลลี่ตอบพร้อมกับการกระพือปีกอย่างเศร้า ๆ “ฉันเป็นคนเดียวในทั้งสวนที่มีปีกสีน้ำเงินและสีแดงแบบนี้”
“แต่สีฟ้าและสีแดงเป็นสีที่สวยงาม” ผึ้งกล่าว “ดอกไม้สวยงามมากมายสวมพวกมัน และเธอเห็นไหม? เธอเป็นเอกลักษณ์ เคยคิดไหมว่าปีกที่สดใสของเธออาจจะนำเธอไปสู่การผจญภัยที่ยอดเยี่ยม? รอให้ดูเถอะ!”
แต่สิ่งนี้ทำให้บิลลี่รู้สึกเศร้ายิ่งขึ้น “สีฟ้าและสีแดงจะไม่ช่วยฉันเลย” เขาอุทาน “ฉันปรารถนาให้ฉันดูเหมือนคนอื่น ๆ ทั้งหมด จะได้ไม่กลัวออกไปในโลกใบนี้”
ผึ้งซึ่งต้องการทำให้เขารู้สึกดีขึ้นพูดว่า “ไปเถอะ ออกไปในโลกเถอะบิลลี่ เธอจะพบว่ามันถูกสร้างมาเพื่อเธอ! และฉันขอให้เธอโชคดี”
เมื่อผึ้งแก่บินออกไป บิลลี่คิดว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพยายามทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น เขาจึงเช็ดน้ำตาและเริ่มกระพือปีกของเขาไปตามทางในสวนอย่างช้า ๆ และเศร้า ๆ พอเขาหันไปที่มุม เขาเห็นดอกไม้เล็ก ๆ ดอกหนึ่งยืนอยู่โดดเดี่ยว และกลีบดอกไม้ของมันก็ห้อยลงที่ด้านข้าง
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ดอกไม้เล็กที่รัก?” บิลลี่ถามอย่างอ่อนโยน
“โอ้ ฉันเหงาและเหนื่อยมาก เหนื่อยมาก! ถ้าสิ่งสำคัญจะกลับมาอยู่เคียงข้างฉันอีกครั้ง” ดอกไม้พร่ำบ่น “แต่ดอกไม้ที่สวยงามเหล่านั้นถูกตัดไป ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวสุด ๆ! จะทำอย่างไรดี?”
“ฉันสามารถช่วยเธอได้!” บิลลี่ตะโกนด้วยดวงตาเปล่งประกายด้วยความตั้งใจ “ฉันจะบินไปหาและนำต้นไม้มาให้เธอ ถ้าเธอสัญญาว่าจะเติบโตอยู่ข้างมัน!”
แล้วบิลลี่ก็บินออกไปในสวน ข้ามรั้ว เข้าไปในทุ่งหญ้า ที่นั่นดอกไม้นานาพรรณหอมหวานในฤดูร้อนลอยไปตามสายลม และในนั้น บิลลี่ค้นพบสิ่งที่เขาต้องการ ก่อนที่นาน เขาก็กลับมาพร้อมต้นไม้เล็ก ๆ ที่สดชื่นและเขียวชอุ่ม พร้อมด้วยดอกไม้สองดอกที่สวยงามอยู่ด้านบน
“นี่จ้าดอกไม้ที่รัก! ตอนนี้เธอจะมีเพื่อนอยู่ข้าง ๆ!” บิลลี่ประกาศด้วยความดีใจ “พวกมันสวยไหม? และเธอเห็นไหมว่าฝักใบเขียวเล็กน้อยที่ถูกน้ำค้างในตอนเช้าจูบดูดีแค่ไหนข้างใบที่ห้อยของเธอ?”
“โอ้ ขอบคุณมาก ๆ! เธอทำให้ฉันหายเหงาไปแล้ว!” ดอกไม้เล็กพูดด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย
“ยินดีมาก! วันนี้ฤดูร้อนยังอยู่กับฉัน ดังนั้นฉันคิดว่าฉันจะออกเดินทางไปสู่โลกกว้างที่ยอดเยี่ยมนี้! ขอให้เธอมีวันที่ดี!” บิลลี่ตะโกน เมื่อพยายามทำให้ทุกอย่างสดใส เขาจึงบินออกไปและไม่นานก็ไปถึงเนินเขาที่ดูน่าพอใจ
ครั้งแรกในชีวิต เขาตระหนักว่าเขามีความสุขเพียงใดที่ได้มีปีกสีสันต่างกันและจุดที่มันวาว เขามองไปรอบ ๆ และคิดถึงสิ่งที่เขาจะแสดงปีกเหล่านี้ในอากาศ ดังนั้นเขาจึงบินขึ้นไปในท้องฟ้าสีน้ำเงิน และบินออกไป! ทุกอย่างดูสวยงามจากที่สูง! ในระยะไกล เขาเห็นภาพที่น่าสนุกของกลุ่มผีเสื้อจำนวนมากในทุ่งดอกไม้บาน แต่เขายังเห็นสิ่งอื่นอีกด้วย ซึ่งทำให้เขาตกใจมาก จนแทบไม่รู้ว่าจะไปถึงพวกเขาได้อย่างไร
“โอ้ พระเจ้า! นี่มันไม่ได้เรื่อง!” เขาพูดกับตัวเอง “ไม่มีเวลาให้เสีย!” และบินไปหาฝูงผีเสื้ออย่างรวดเร็ว
ผีเสื้อต่างตื่นเต้น กระพือปีกอย่างโกรธเคืองและพูดคุยกัน
“เกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณทั้งหมด?” บิลลี่ถาม
“โอ้! ดูสิว่ามันถูกปฏิบัติอย่างน่าเศร้าขนาดไหน” ผีเสื้อสีทองข้าง ๆ เขาพูด “มันกำลังจะเสียชีวิตเพราะหนามที่โชคร้ายอยู่ที่นั่น! ใครจะรู้ว่ามันอาจจะทำให้เราเสียด้วย? เราทุกคนล้างปีกด้วยน้ำค้างบนดอกไม้ และหนามเล็ก ๆ นั้นต้องได้เกี่ยวติดสักพวกเรา”
“โอ้! นี่มันช่างน่ากลัว!” ผีเสื้อสีดำและขาวพูด “ทำไมเราถึงไม่เห็นมันมาก่อน และทำไมหมาเจ้าบ้านมาหอนในวิธีที่โชคร้ายเช่นนี้?”
บิลลี่เริ่มคิด “ถ้าฉันมีสีที่แตกต่างออกไป!” เขาคิด แต่ไม่ กลับไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะจะมีประโยชน์อะไรถ้ามันจะเป็นจุดจบของเขาเอง?
“ฟังฉันนะ! ฉันจะไปผูกอะไรบางอย่างช่วยที่นั่น!” เขาพูดออกมาจริง ๆ โดยไม่รอคิด “ด้วยร่างกายที่เบา ๆ แบบนี้ ฉันสามารถทำได้ง่าย ๆ!”
“มันคือการกระโดดในที่มืด” ผีเสื้อสีทองพูด “ไม่รู้ว่ามันอาจจะเป็นจุดจบที่ทำให้ตัวตาย!”
“ไม่ต้องสนใจ!” บิลลี่ตอบ
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงบินไปยังหางของหมาที่หนามนั้นติดอยู่ แต่ในขณะนั้นเอง หมาได้ฟาดหางไปที่หน้าของเขา ทำให้เขาตกใจและบินหนีไปในทางที่มีแต่กำแพงอิฐชัน
ทันทีที่หางหลุดจากหนาม บิลลี่ก็โบยบินขึ้นจากพื้นพร้อมตะโกนด้วยความดีใจ “ฉันช่วยเธอแล้ว! ตอนนี้เธอจะทำให้ความสุขกระจายไปทั่วสวน!” และด้วยปีกที่กระพืออย่างสดใสในอากาศ เขาจึงบินกลับไปยังแปลงดอกไม้ที่เขารัก
“ดูสิ บิลลี่ผีเสื้อผู้กล้าหาญ” ผึ้งแก่เรียกออกมา “ฉันบอกเธอแล้วว่าปีกของเธอจะนำเธอไปสู่การผจญภัยที่ยอดเยี่ยม!”
“ใช่ และฉันรู้สึกขอบคุณบทเรียนนี้มากที่รัก” บิลลี่ตอบอย่างมีความสุข พร้อมกับจูบหยดน้ำตาจากหนึ่งในดอกไม้ “และโอ้! ตอนนี้ฉันได้เรียนรู้ที่จะไม่รู้สึกอายกับปีกสีฟ้าและสีแดงของฉัน!”