สวัสดีค่ะ ฉันคือเบลล่ากระต่าย และฉันมีเรื่องราวจะมาเล่าให้คุณฟัง เมื่อไม่นานมานี้ เกิดเรื่องน่าอัศจรรย์ขึ้น วันนั้นเป็นวันที่สดใส ฉันกำลังกระโดดไปมาที่ทุ่งใกล้บ้านของฉัน เมื่อฉันสังเกตเห็นบางสิ่งที่แปลก – เส้นทางที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน! ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเป็นกระต่าย ฉันตัดสินใจว่าจะต้องสำรวจมันสักหน่อย
เมื่อฉันกระโดดไปตามเส้นทางที่ใหม่นี้ ฉันเห็นว่ามันเต็มไปด้วยดอกไม้สวยงามทุกสีที่คุณนึกออก จากนั้นเพียงไม่กี่กระโดดต่อมา ฉันสังเกตเห็นประตูที่ถูกพันด้วยเถาวัลย์และเต็มไปด้วยดอกไม้ป่า ฉันตื่นเต้นจนแทบไม่มีที่ลงในใจเล็กๆ ของกระต่ายฉันเลย!
ฉันใช้จมูกดันประตูเปิดออก และสิ่งที่ฉันพบทำให้ฉันหายใจไม่ออก มันคือสวน แต่ไม่ใช่สวนธรรมดา สวนนี้เต็มไปด้วยกุหลาบ, ดอกไม้เดซี่, และผักที่เติบโตในแถวอย่างเรียบร้อย ตาของฉันเบิกกว้างด้วยความตื่นตาตื่นใจ แต่แล้วมีบางอย่างทำให้หัวใจของฉันรู้สึกแย่ลงนิดหน่อย
ดอกไม้ห้อยต่ำ ผักเหี่ยวเฉา และเส้นทางเต็มไปด้วยวัชพืช สวนนี้ไม่ได้รับการดูแลจากมือที่รักมานานแล้ว เมื่อฉันกระโดดเข้าไปลึกขึ้น ฉันมองไปที่พืชพรรณที่สวยงามและรู้สึกเศร้าที่ไม่มีใครดูแลพวกมัน
ทันใดนั้น เพื่อนๆ ของฉัน – แกรี่กระรอก, ทิมมี่เต่า, และฟิลนกกระจอก – ปรากฏตัวขึ้นมาดูว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่
“เบลล่า เบลล่า! เธอกำลังทำอะไรอยู่ที่นี่?” พวกเขาร้องพร้อมกัน
“โอ้ เพื่อนๆ! คุณจะไม่เชื่อว่าฉันเจออะไร มาและดู!” ฉันตอบพร้อมโบก paw ของฉันให้พวกเขาตามมา
พวกเราได้สำรวจสวนด้วยกัน ฉันแสดงให้พวกเขาเห็นดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา และฉันสามารถเห็นความกังวลในดวงตาของพวกเขา “โอ้ เบลล่า! สวนนี้มันน่าเศร้ามาก” แกรี่พูด “มันต้องการใครสักคนที่จะดูแลมัน ใครสักคนที่จะรักมัน!”
“เราต้องทำอะไรสักอย่าง!” ทิมมี่เสนอ ฉันชอบวิธีคิดที่เป็นระเบียบของทิมมี่ “แต่เราจะทำอะไรได้ล่ะ ทิมมี่?” ฉันถาม
“สัตว์เล็กๆ สี่ตัวดีกว่าหนึ่งตัว นั่นแหละ!” ฟิลพูดขณะดีดปีก “มาดูแลสวนนี้ด้วยกันเถอะ!”
พวกเราเห็นพ้องกันว่าการดูแลสวนจะเป็นความลับของเราก่อน วันแล้ววันเล่า พวกเรามารวมตัวกันเพื่อน้ำดอกไม้, ถอนวัชพืช, และพูดคุยกับผักอย่างรักใคร่ ช้าๆ แต่แน่นอน เราเห็นสวนเริ่มฟื้นคืนชีพ เราไม่อยากเชื่อสายตาของเรายามที่กุหลาบดอกแรกผลิบานออกมาอย่างกว้างขวาง เผยให้เห็นกลีบดอกสีสันสดใส
หลังจากผ่านไปหลายนาทีนั้น สวนก็ได้รับการเปลี่ยนแปลง! มันบานสะพรั่งด้วยสีที่สดใสกว่าสายรุ้ง และดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมของมันเต้นรำในสายลมที่อ่อนโยน วันหนึ่ง เราตัดสินใจว่าได้เวลาแสดงให้เพื่อนๆ ของเราเห็นความพยายามอันยิ่งใหญ่ที่เราทำร่วมกัน
เราติดต่อทุกคนที่เรารู้จัก – มิคกี้ตัวตุ่น, รีต้าเจ้ากระต่าย, และแม้กระทั่งลุยยน้อย – และทุกคนก็มาที่สวน พวกเขาตื่นตาตื่นใจเมื่อเดินผ่านประตูที่ถูกเถาวัลย์พันและเห็นสวนที่สวยงามที่เราช่วยกันฟื้นฟู
“ว้าว! นี่มันยอดเยี่ยมจริงๆ!” มิคกี้ตะโกน “เรายังไม่รู้ว่าพวกเธอกำลังทำงานหนักกันอยู่!” รีต้าเข้ามาพูดพร้อมกับคำพูดพิเศษของแครอทสดที่เธอเก็บมา
“เราอยากให้มันเป็นเซอร์ไพรส์” เราพูดพร้อมกันแล้วก็หัวเราะ
“สวนนี้สอนเราถึงบทเรียนสำคัญ” ฉันพูด “ถ้าเราทำงานร่วมกันและดูแลซึ่งกันและกัน เราก็สามารถนำความงามและความสุขมาสู่บ้านของเรา ธรรมชาติต้องการความช่วยเหลือจากเรา และด้วยกันเราสามารถทำสิ่งที่น่าอัศจรรย์ได้!”
ตั้งแต่วันนั้น เป็นต้นมา สวนลับไม่ใช่ความลับอีกต่อไป ทุ่งนา, ป่าไม้, และสัตว์ต่างๆ ในหุบเขาร่วมมือกันช่วยดูแลมัน สวนก็เติบโตขึ้น และความรักที่เรามีต่อกันก็เช่นกัน
และโอ้ ใช่! เรายังสร้างความลับร่วมกันมากมาย!