ในยามพลบค่ำที่แสงสีสวยงามบรรจบกันอย่างลงตัว อาร์เธอร์ สุนัขจิ้งจอกหนุ่ม ได้เดินเล่นอยู่ในป่าเวทมนตร์ เขาตื่นเต้นที่จะเก็บสมบัติเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับฤดูหนาว จึงเลือกเก็บผลโอ๊คที่มีอยู่รอบตัวอย่างระมัดระวัง
“เก็บผลโอ๊คทั้งหมดที่คุณสามารถในยามพลบค่ำ” กระรอกตัวหนึ่งกล่าวด้วยแววตาที่เปล่งประกาย แต่เมื่อมองไปที่สัตว์ขนฟูตัวนี้ อาร์เธอร์ก็หัวเราะอย่างเงียบ ๆ กระรอกตัวนี้มีปัญญาจริงหรือเพียงแค่เป็นตัวละครอันเพ้อฝัน?
ขณะที่อาร์เธอร์เดินทางกลับบ้านพร้อมกับสิ่งที่เก็บมา เขาได้พิจารณาคำแนะนำของกระรอก
“ในป่าในยามพลบค่ำจะสว่างกว่าใช่ไหม? หรือว่าฉันแค่คิดฟุ้งซ่านเมื่อพระอาทิตย์กำลังจะตก?” เขาคิดในใจ สัตว์เล็ก ๆ ที่ไร้เหตุผลอย่างกระรอกจะสามารถตัดสินใจเรื่องได้ดีได้อย่างไร?
เมื่อฤดูหนาวมาเยือน ความโง่เขลาของอาร์เธอร์ได้รับการยืนยัน เมื่อหิมะแรกตกลงปกคลุมพื้นที่นี้ เนินเล็ก ๆ ที่เขาเก็บอาหารฤดูหนาวเอาไว้นั้นกลับกลายเป็นที่สะดุดตาของกวางและกระต่ายที่ผ่านไปมา ในทุก ๆ คืน ถึงแม้จะระมัดระวัง อาร์เธอร์กลับสูญเสียสมบัติเหล่านั้นไปต่อหน้าสัตว์เหล่านี้ บางตัวเหยียบใส่ บางตัวล้มกลิ้งไปในระหว่างการเล่น หิวโหยสุดท้ายดึงเขาออกจากโพรงซ่อนตัวของเขาเมื่อโอ๊คชิ้นสุดท้ายถูกกินไปแล้ว
นกฮูกรุ่นเก่าได้ถามเขา “ทำไมถึงไม่เก็บอาหารอย่างเพียงพอเมื่อฤดูใบไม้ร่วงมอบให้คุณมากมาย?”
“ฉันคิดว่าฉันมีพอ แต่ฉันประเมินต่ำเกินไปเกี่ยวกับสัตว์ที่อยู่ร่วมในป่าเดียวกัน ฉันไม่ฟังคำแนะนำของกระรอก” สุนัขจิ้งจอกกล่าวด้วยความเสียใจ
“ไม่ ไม่! นั่นไม่ใช่ความผิดของกระรอก! แต่เป็นความผิดของคุณที่หัวเราะเยาะคำแนะนำของเธอ” นกฮูกกล่าวแล้วบินห่างไป
ขณะที่อาร์เธอร์เดินผ่านพื้นที่อื่น เขาเห็นกระรอกเงียบหลายตัวขุดหาผลโอ๊คอยู่ในกองหนึ่ง ยกขึ้นมาเป็นบางครั้งแล้วก็ทิ้งมันไปอีก กระจ่างจากจิตวิญญาณของป่ามาหาเขาเพื่ออธิบาย
“เมื่อวานนี้วัตถุที่ยังไม่ได้เปิดก็คือที่ซ่อนผลโอ๊คเหล่านั้น ทุกอันวางอยู่ใต้สีนั้นต้องถูกลบออก แม้แต่ละอันก็จะต้องจัดการอย่างมีระเบียบ ทำงานตอนนี้ให้เร็วขณะที่แสงยังดีอยู่และยังไม่ถึงเที่ยง”
“พวกมันจะไม่ทำได้ดีในความมืดหรือ?” อาร์เธอร์ถามอย่างขำ ๆ ปนงอแง
“ไม่เลย?” จิตวิญญาณตอบ “คุณไม่เห็นแสงแดดที่สาดส่องอยู่ตรงนั้นเหรอ?”
อาร์เธอร์หยุดลง เขาเริ่มคิด กระรอกนั้นอาจจะมีเหตุผลส่วนตัวสำหรับการเก็บของในยามพลบค่ำ? เธอที่อยู่สูงกว่ากระรอกอื่น ๆ ตลอดชั่วโมงที่มีแสงในป่า? เขาจึงกล่าวลากระรอกว่า “ราตรีสวัสดิ์!”
“ราตรีสวัสดิ์!” เธอร้องตอบ แล้วเขาคิดว่ากระรอกเป็นสิ่งที่โง่เขลา แต่เมื่อเวลาผ่านไป อาร์เธอร์ได้เรียนรู้จากคำแนะนำของเธอ จนทำให้เขาเติบโตเป็นผู้มีปัญญาในที่สุด และไม่เชื่อในความฉลาดจากอุ้งเท้าขนยาวหรือตีนของแมวอีกต่อไป
เด็ก ๆ ควรพยายามจดจำบทเรียนแรกที่สำคัญที่สุดที่ชีวิตสอน—that of patience.