W rozległej przestrzeni nocnego nieba, migoczące gwiazdy promieniowały swoim łagodnym blaskiem. Jednak wśród nich jedna mała gwiazda imieniem Twinkle czuła się przygnębiona. Była zdecydowanie mniejsza od swoich towarzyszy i nie mogła się oprzeć zauważaniu ich blasku. Bez względu na to, jak bardzo się starała, jej światło wydawało się zbyt słabe, zagubione wśród większych gwiazd.
„Dlaczego nie mogę być tak duża i jasna jak one?” westchnęła Twinkle. Jej migocząca zasłona światła zgasła, gdy przyglądała się większym gwiazdom, które pewnie migotały. Każdej nocy Twinkle czekała na życzenia śniących dzieci, ale jej światło ledwie poruszało jej przyjaciół. Próbowali ją pocieszyć, ale rozpacz przyćmiewała ducha Twinkle.
Pewnej nocy mały chłopiec patrzył w niebo i mocno zamknął oczy. „Życzę sobie,” wyszeptał, „żebym mógł świecić tak jasno jak gwiazdy!” Słysząc to błaganie, Twinkle poczuła iskierkę nadziei. „Czy to może być moja szansa?” pomyślała. Biorąc głęboki oddech, spróbowała świecić jaśniej, oświetlając każdy zakątek gwiaździstego nieba wokół niej.
Kiedy chłopiec otworzył oczy, zapadł w zachwyt. „Spójrz na tę małą gwiazdkę świecącą dla mnie! Jest tak jasna i piękna!” wykrzyknął, jego twarz rozjaśniła się radością. Serce Twinkle napełniło ciepłem. W tej chwili zrozumiała coś głębokiego: Jej światło, mimo że małe, miało znaczenie. Była wyjątkowa na swój sposób i to wystarczyło.
Od tej pory każdej nocy Twinkle świeciła najjaśniej dla wszystkich marzycieli wpatrujących się w niebo. Odnalazła swoje miejsce i cel, zachęcając każde dziecko do wiary w swoje marzenia i zawsze do składania życzenia przy gwieździe, ponieważ czasami to najmniejsze światła świecą najjaśniej.