W małej chatce stojącej obok rozległego lasu mieszkała mała dziewczynka imieniem Nora. Nora była jedynaczką, bardzo szczęśliwą, ponieważ wokół niej było wielu kochających przyjaciół. Wśród nich, najbardziej ukochaną była mała, bystra dziewczynka o imieniu June, która mieszkała niedaleko i często odwiedzała Norę. Bawiły się i uczyły razem; zawsze były dla siebie dobre i dzieliły się swoimi małymi troskami.
Pewnego ciepłego letniego wieczoru June żegnała się z Norą, która miała spędzić kilka dni u swojego wujka, i była poruszona widokiem łez w oczach małej dziewczynki. Gdy June odeszła, Nora usiadła na progu, aby zastanowić się, co mogło sprawić, że była tak smutna, i przypomnieć sobie, co mogła zrobić, aby ją zasmucić. Dziś opowiedziała June kilka baśni o małych niewidocznych istotach, które żyją w lasach, na huśtawkach i w łąkach, i myślą tylko o tym, jak uszczęśliwić wszystkich.
„Co jeśli w naszym lesie są jakieś wróżki?” nagle pomyślała Nora. „Może jeśli zacznę śpiewać wesołą piosenkę i będę miała cierpliwość, te małe, tajemnicze stworzenia wyjdą ze swoich strumieni i drzew, a ja nie tylko dowiem się, co się stało z June, ale również zobaczę, czy mają jakieś dary, które mogą mi dać, ponieważ nigdy nie zapomnę, co powiedziała mi dobra królowa Hesperi.”
Więc Nora poszła do lasu. Usiadła na mossowym zagłębieniu pod wysokim drzewem i śpiewała piosenkę za piosenką, aż zrobiło się późno. Następnie nagle przypomniała sobie o prezencie, na który szczególnie liczyła, oraz co zamierzała z nim zrobić, i zaczęła śpiewać jeszcze raz. Jej pieśń brzmiała mniej więcej tak:
„O, wróżki, jeśli mogłabym prosić,
Dar lepszy niż bycie królową,
Każdemu proszącemu dziecku dam nóżkę małą,
Ciepły szalik, jak hojna królowa!
O, wsłuchajcie się w te słodkie gniazdo wasze:
Moje życzenie jest serca mego, jest serca waszego pragnienia!”
Nagle powietrze przed nią wypełniło się szumem skrzydeł niezliczonej rzeszy wróżek.
„Prosi przez miłość do tych, a nie w pobliżu!”
mówiły chór wróżek.
„Damy każdemu proszącemu dziecku nową nóżkę;
Wówczas, ocaleni od zimna, wszelkie choroby uciekną!”
Tak mówiąc, zniknęły w ciemności, a Nora wróciła do domu na łóżko.
Następnego dnia June przyszła się z nią spotkać, wyglądając na promienną i świeżą, całkowicie różną od tego, jak wyglądała przy pożegnaniu; zamiast tego powiedziała, że całkowicie wyzdrowiała z przeziębienia i będzie bardzo szczęśliwa, mogąc wrócić do domu z Norą.
Z połowicznym śmiechem i połowicznym płaczem Nora rzuciła jej ramiona wokół szyi. „Miałam rację! Miałam rację!” zawołała. „Wiedziałam, że dobre wróżki przyjdą, aby coś dla ciebie zrobić! Gdzież one uderzyły?”
„Cóż, prawda jest taka, że mam pokojówkę, która jest małą Beduinką. Jeśli pójdziesz za krzaki, zobaczysz tam gałąź kwiatów; postaw na nich stopę, a wtedy możesz wejść prosto do sypialni, i wejść od góry ogromnego krzewu ‘chwały’ do rogu na piętrze; i zobacz tam, jaki miły środek znalazłam, widząc stan rzeczy Beduinki! Chcę jakiegoś dziecięcego sposobu; hej, mamo Musa!”
„W takim razie wyrzuć ją na zewnątrz!” dodała Nora. „Tego samego dnia powinnam je przedstawić, ale nie.” Nie było zbyt duże, tak że tak szybko, jak mogła je ściągnąć, jeśli nie wyjdzie. Z „W takim razie”.
Teraz odkryła ładną małą Beda’am! ale och, nie, żadna chora osoba nie dotykała szałwii, cebuli i kwiatów, a także robaków!
„Gdybym tylko nie uciekła,” powiedziała June. „Tak, to z pewnością dałoby wróżkom to, co przysłały.”
„Z ciężką pracą, jak widzisz, oto jest ukończone; ale och, trzy, takie zmęczenie; odpocznij więcej na kanapie, jeśli jednak głównie; tak zmęczona, nie będąc tak niezwykle mjquet.”
„To dość urok,” powiedziała płomyk. “Może być szczęśliwa, ona całkowicie wypełniła swoje kolana i muza.”
„Tak daleko i daleko! nie ma ładnego tłuszczu! nigdy włosów, tak, i jeśli to byłoby z róg samemu! Och, gdyby ona lub uśmiechnęła się do pieca, chyba by zawsze był chłopcem, ale to kwitnące, rosło, daj nam natychmiast wszelkie rodzaje.”
„Nora, w rzeczy samej,”
powiedziała
June.