Dawno, dawno temu, w bujnym ogrodzie pełnym kwiatów, traw i pysznych warzyw, mieszkał mały ślimak. Nazywał się Sami. Sami miał miękką muszlę na plecach i poruszał się bardzo powoli. Pewnego słonecznego wiosennego dnia, wyjrzał swoją małą główką ze swojej muszki i rozejrzał się dookoła. „O rany! Jak cudownie! Chciałbym wspiąć się na te zielone źdźbła trawy na same szczyty słupka bramy,” powiedział Sami.
Więc zaczął wspinać się na jedno z źdźbeł trawy. Ale kiedy prawie dotarł na szczyt, tak się zmęczył, że usiadł, aby odpocząć.
Huk! Huk! Huk! Huk! Huk! Huk! Co to za hałas?
„Och, to tylko kury Petersów,” powiedział Sami. „Gadają między sobą, skrobiąc po nasionkach pod krzakami. Chciałbym dostać się do tych nasion,” powiedział Sami. „Ale nigdy nie dam rady wspiąć się tak wysoko, bo pierwszy krok kury jest dwa razy wyższy niż od moich oczu do palców.”
Więc musiał zadowolić się widokiem kur Petersów. Mogę jednak powiedzieć, że stara Mama Peters wzięła swoją cynową wiadereczko i wysypała trochę kukurydzy przed kurami, czyniąc je bardzo szczęśliwymi.
Słońce świeciło jasno i gorąco, potem stało się ciemne i ponure. Po tym spadł deszcz, a ogrodnik musiał założyć swoje duże gumowe buty, aby utrzymać stopy w suchości.
Następnego dnia Sami wspiął się na szczyt słupka bramy, a co zobaczył? Najpiękniejszy ogród kwiatowy na świecie. Wszelkiego rodzaju kwiaty rosły w pięknych rabatach. Po prawej stronie ogrodu rosły słodko pachnące, różowe i białe kwiaty, a w fioletowych rabatach kwitły fiołki. Były stokrotki z złotymi oczami i pierwiosnki, które wieszały swoje żółte dzwonki. Rosły ciemne nagietki i piękne malwy sięgające prosto do nieba. A w pobliżu ogrodzenia, po lewej stronie, rosły rzędy i rzędy słodko pachnących zielonych groszków i pysznych warzyw.
„Ach! To wspaniały świat,” powiedział Sami Ślimak. Potem zawołał: „Cześć! Tam w dole! Jestem na szczycie słupka!”
Kos spojrzał w górę, ale nikogo nie zobaczył. Więc podskoczył bliżej, aby sprawdzić, czy to prawda. Kury Petersów spojrzały, aby zobaczyć, jakie smakołyki im się zbliżają. Stara Mama Peters popatrzyła przez swoje okulary, aby zobaczyć, które z jej kur są z tyłu.
I wszyscy razem krzyknęli, Huk! Huk! Huk! i Kuku! Kuku! Kuku! O rany! Jak strasznie hałasowali! Ale Sami na słupku ogrodowym wpatrywał się w najprzyjemniejszy widok, jaki tylko mógł zobaczyć.
Na koniec powoli zjechał w dół. Potem przeszedł przez ścieżkę na łąkę, która otwierała się z ogrodu. A tam szedł jeszcze wolniej w kierunku wysokich drzew i kwiecistej trawy. Ale nie spotkała go żadna krzywda, chociaż wiele rzeczy próbowało go ugryźć na początku. Krowa powiedziała: „Muuu,” i z pewnością pożarłaby małą Sally, zanim zdążyłby się zorientować, gdyby nie Tata Pracowity Pszczółka, który krążył w pobliżu.
„Bzzz! Bzzz!” zawołał. „Och, ty wielka, głupia krowo, nie widzisz, że rozmawiam z Sally Ślimak? Bzzz! Bzzz!”
Potem była mała dziewczynka, która robiła łańcuszek z stokrotek, i powiedziała: “Ach! To będzie piękna ozdoba dla mojej lalki Ali!” I wyciągnęła rękę w kierunku domku Samiego.
Ale on schował głowę i wbiegł do środka. „Nie bój się,” powiedział Tata Pracowity Pszczółka. „Ona tylko myśli, że jesteś piękną muszlą.”
W całym tym hałasie Sami wytężał się, a wkrótce dotarł do koron drzew, gdzie patrząc w dół usłyszał kilka treli i szeptów wiewiórek. Rozmawiały, myślisz, o wszystkim, co widziały? Nie, wcale. Oczywiście, że nie znalazły nic do powiedzenia o małym wolnym ślimaku.
Potem Sami dotarł do małego strumienia, który szemrał po swoim kamiennym dnie. Ale spoglądali na siebie, mrugając, aż w końcu dotarł do końca swojej podróży, kiedy powiedział: „O rany! Jakże jestem zmęczony! To jest mój koniec.”
Potem już nie mogli siebie widzieć, ale wiedzieli, że są bardzo blisko końca, więc zasnęli.
A Sami marzył, że znów jest przy bramie ogrodu, w otoczeniu wszystkich swoich starych znajomych, i że wszyscy odeszli w tym śnie.
I tak szczerze kończą się ich opowieści i krótkie przygody, ponieważ inaczej byłyby nużące, a kto może robić, co chciałby powtórzyć.