W urokliwej chatce schowanej głęboko w Zaczarowanym Lesie, młoda czarownica o imieniu Penelopa stawała przed dylematem. Liście zaczynały zmieniać kolory, co było niezaprzeczalnym znakiem, że nadchodzi jesień - czas, kiedy czarownice zazwyczaj warzą swoje pierwsze eliksiry. Ale Penelopa była w łzach, obawiając się, że nigdy nie stworzy nic tak wspaniałego jak inne.
„Och, nigdy nie będę wspaniałą czarownicą,” lamentowała Penelopa, wzdychając do swojego mądrego, starego kota, Hobbesa, który spokojnie siedział na parapecie, a jego szmaragdowe oczy odbijały złote światło wnikające do środka.
Hobbes, zawsze cierpliwy słuchacz, machnął uchem, ale pozostał milczący. Nie był to zwykły dzień dla młodej czarownicy - był to dzień pełen oczekiwań i nadziei. Z odrobiną zachęty od Hobbesa, Penelopa postanowiła, że czas stawić czoła temu przerażającemu zadaniu.
„Od czego w ogóle zacząć, by uwarzyć eliksir?” zastanawiała się na głos. Jej oczy przemykały po zagraconym stole roboczym, gdzie słoiki z suszonymi ziołami i kolorowe płyny błyszczały kusząco w miękkim blasku świec. Czy najlepiej będzie poszukać przepisu? A może powinna wymyślić jeden sama?
Tak! Mały iskierka zapaliła się w jej umyśle. „Stworzę własny!” ogłosiła, jej nastrój nieco się poprawił.
Zanurzywszy pióro z piórami w kałamarzu, zaczęła:
Aby uwarzyć dobry eliksir, bierz to z rozwagą:
Lśniąca gwiazda i szczypta zająca.
Trochę esencji chmur i kropla łzy,
I mieszaj, gdy promienie księżyca tańczą w bliskości.
Ale wiele użytecznej magii musi pochodzić stąd,
Gdzie serce śpiewa radośnie z uczuciem szczerym.
„Ah! Oto pułapka!” pomyślała, a jej twarz zrzedła. „Jak mogę śpiewać z radości, gdy sama myśl o tym napełnia moje serce smutkiem?”
Jednak postanowiona, by nie ponieść porażki, Penelopa postanowiła spróbować. W lesie liście wirując wokół niej jak wir kolorów, ale ledwo to zauważała. Po prostu zbierała każdy przedmiot, o który prosił jej wiersz, i szybko wróciła do domu.
Po przygotowaniu składników, odchrząknęła, stanęła prosto i zaczęła śpiewać rymy swojego eliksiru. Lecz wszystkie jej wysiłki spowodowały jedynie, że czajnik smutno bulgotał i bulgotał.
„Co mogę zrobić, aby stworzyć magię, która ma być?” krzyknęła. Wtedy nagle, przyszła jej do głowy myśl - „Może czysta wyobraźnia jest kluczem do tajemnicy!”
Z zapałem wlała całe swoje serce w jeden czarujący wiersz za drugim. Drżenia radości przepływały przez nią, gdy ogłosiła: „Udało się! Udało się!”
Czajnik zadrżał z ekscytacji i zajaśniał kolorami dotąd nie widzianymi, napełniając pokój melodią świateł i dźwięków.
Hobbes wyskoczył z parapetu, jego futro stało na baczność, przyglądając się zmieniającym się kolorom. „Jestem pewien, że knujesz coś niedobrego,” ostrzegł.
Ale Penelopa była zbyt zafascynowana, by zwrócić uwagę na jego słowa. Czajnik w końcu się uspokoił, a ona stała obok z kubkiem, wypełnionym tym wspaniałym różowym płynem. Lśnił, zapraszając ją do spróbowania. Biorąc odważny łyk, poczuła, jak fala radości przytłacza ją.
Z nowo odkrytą pewnością siebie postanowiła: “Jutro, z praktyką, spróbuję ponownie.” To zainspirowało ją, by marzyć na wielką skalę, wzbijając serce ku ostatniemu dotykowi, potrzebnemu do doskonałości swojego eliksiru.
Penelopa nauczyła się, że tworzenie magii wymaga więcej niż tylko podążania za przepisem; wymaga serca, marzeń i szczypty radości. I tak, z każdym eliksirem, który warzyła później, nie tylko zmieniała swoje składniki, ale także przemieniała siebie, stając się wielką czarownicą, o której zawsze marzyła.