W małej krainie, daleko, daleko stąd, żyła dziewczynka imieniem Klara. Klara miała wielką tajemnicę, a była nią umiejętność dostrzegania rzeczy, których inni ludzie nie widzieli. Pewnego dnia Klara spacerowała z guwernantką nad morzem, zatrzymały się, by podziwiać fale, które z impetem uderzały o kamienie.
“Moje drogie,” powiedziała Klara, “pod morzem jest wielkie miasto, z ulicami, domami i drzewami, oraz łodziami żeglującymi w rytm muzyki.”
“Nie widzę nic oprócz morza i skał,” odpowiedziała jej guwernantka. “Ale co masz na myśli? Czy w tym mieście jest dzień, czy noc?”
“Jest noc,” odpowiedziała Klara; “księżyc świeci tam wysoko, a także gwiazdy, pod wodą.”
“Myślałam, że woda zgasiłaby światło księżyca,” powiedziała jej guwernantka.
“A jakimi cudami gwiazdy mogą świecić pod wodą?” zapytała pani Gouvernail, u której się zatrzymywały.
“Myślę, że wtedy mogłoby to zgasić jego światło, gdy pojawia się w wodzie. Ale pod morzem wszystko jest inne. Opowiedz nam więcej o tym.”
Wtedy Klara zamknęła oczy i zaczęła marzyć. Opowiedziała im, jak księżyc zszedł pod wodę, by zobaczyć morskie ogrody, i jak zawiesiła duże szklane latarnie na gałęziach morskich drzew, by urządzić bal. I jak wszystkie ryby przybyły i skakały swoimi ogonami, gdy stąpały na tylnych płetwach, a muzycy śpiewali.
“A kiedy ryby śpiewały, piękne morskie kwiaty tańczyły,” powiedziała. “Wtedy z nieba przyleciał dziwaczny ptak i wylądował wśród morza, które było pełne miedzianych statuetek, pomarańczy i ananasów; i wszystko tam rosło, podobnie jak ryby. Krewetki i kraby biły rytm swoimi szczypcami, tak samo jak omułki, a wszyscy byli tacy wesoły. Ale księżyc powiedział: ‘Jestem zmęczony,’ i wrócił na niebo, a teraz jest noc i cicho pod wodą.”
Następnego dnia Klara patrzyła przez okno, a jej guwernantka przyszła i stanęła obok niej. Wtedy Klara zaczęła opowiadać o wspaniałym huśtawce, i żółtych oraz niebieskich kwiatach wokół niej; a huśtawka leciała coraz wyżej w najbardziej niesamowity sposób.
“Jak się huśtasz, czy sprawiasz, że te kwiaty rosną, czy jak to jest?” zapytała jej guwernantka.
“Nie wiem,” odpowiedziała Klara; “rosną same, a gdy zerkasz do ogrodu, możesz zobaczyć, że poruszają się, gdy przelatuję nad nimi, jak fale morza. Również wciąż widzę małe królestwo pod dużą łąką, a panuje tam bardzo ciepły klimat. Drzewa nie rosną jak nasze, ale leżą wzdłuż ziemi; ptaki siedzą i składają jaja pod gałęziami, a wiatry szybko i delikatnie szepczą: ‘Czy chcesz latać?’ Tam jest stary człowiek, ubrany jak papież, siedzący pod swoim kolorowym parasolem.”
“To musi być sułtan,” powiedziała guwernantka.
“Tak, to może być to. Ma taki duży kolorowy parasol. Zobacz, jak wysoko się wznoszę! Ta mała łódka tam na otwartym jeziorze jest pełna ludzi, którzy wszyscy patrzą na mnie i kiwają głowami; a za każdym razem, gdy huśtam, ich łódka albo sanie ruszają. Uczennice przechodzą, a one śpiewają: ‘Heidi, heida!’ Ale nie mogę im odpowiedzieć. Och! Muszę skończyć; jestem pewna, że jestem tak wysoko jak szczyt katedry.” I pochyliła się, by spojrzeć w dół.
Gdy skończyła marzyć, była już noc.
“Zobacz! Jak wspaniale jest na zewnątrz?” powiedziała Klara. Gwiazdy, księżyc i całe niebo lśniły, a ona z radości złożyła dłonie. “Och! Jak wspaniale byłoby być na chmurach! Z góry widać tak dużo lepiej kraje, wioski i wszystko. Och! Jak wspaniale by było latać! Tak myślałam ostatniej nocy, gdy pochylałam się, by spojrzeć w dół. Och! Droga Madame Gouvernail, żeby to był dzień i żebym mogła latać!”
“To przyniosłoby Ci przeziębienie,” powiedziała jej guwernantka, a kiedy chciała mówić poważniej, na dworze zrobiło się zupełnie ciemno.
Klara obudziła się następnego dnia i poszła do okna; ale czubki drzew były całe białe, a ulice pełne delikatnego, lśniącego śniegu.
“To byłby przyjemny dzień na latanie,” powiedziała Klara; “a słońce wkrótce pojawi się z saną.”
Podczas gdy mówiła, na białym krajobrazie pojawiło się kilka słonecznych plam. Drzewa obciążone błyszczącym śniegiem przypominały duże białe kwiaty; ich gałęzie były całkowicie pokryte i wyglądały jak koronkowe kwiaty. Ptaki również siedziały pod drzewami, gdzie świeciło słońce, a w ciepłych przystaniach stare damy w długich płaszczach siedziały, czytając gazety. Skoczyła obiema nogami na podłogę i powiedziała: “Och, słoneczny dniu, bądź słoneczny!”
Ledwie słońce się pojawiło, dzień był już daleko przed świtem, a wszystko błyszczało jak tysiące punktów. Małe dorożki przejeżdżały tam i z powrotem, wyglądały jak duże czarne butelki, a powozy toczyły się wzdłuż, pociągnięte pękatymi końmi, których nozdrza parowały. Miały również koronkowe welony, które szron wytworzył w nocy.
To był jasny, słoneczny dzień, a kwiaty wciąż kwitły na ścianie ogrodu publicznego. Następnego dnia słońce świeciło tak jasno, że można było bardzo wyraźnie rozpoznać kwiaty. Biały dym z gorącej zupy i gorących ziemniaków robotników unosił się z podziemia. Dzieci śmiały się; chłopcy łamali lód i bawili się w wodzie przed matkami.
“Ale jak smutno jest tak niekończąco!” powiedziała Klara, leżąc w łóżku i patrząc przez okno. A dwie godziny później padał deszcz w dużych kroplach.
“Czuję te krople,” powiedziała. “Och! gdyby tylko padało tak mocno, żeby można było odpłynąć, bo żeglowanie tutaj jest takie piękne, kiedy pryska; można być tak przemoczone!”
“Morze to straszni ludzie, ale ostrożni, tak że trzeba założyć grube spodnie. To także powinno się zrobić.”
“Bądź tak uprzejma, idź do skrzyni, bo wiem, że zawsze są w niej rzeczy, które ktoś zostawił, a ja od dawna ich pragnę na ubrania dla lalek. Można by się nimi bawić.” A Madame Gouvernail podwinęła swoją suknię.
W skrzyni był parasol, zestaw do szycia i kilka grubych, ciepłych spodni z wieloma węzłami, które wiedziały, że tam były przez cały rok.
“Te spodnie są szczególnie przeznaczone dla Klary,” powiedziała Madame Gouvernail.
“Tak, zgadza się; idź dalej z zestawem do szycia,” powiedziała Klara; “więc kilka rzeczy zostało zapomnianych. Muszę je mieć w tym roku, w przeciwnym razie będzie największa nieszczęście. Jesteście okrągłe, dlatego kręcicie się jak patelnia tak wesoło, ale muszę mieć małą patelnię i chochlę, żeby móc odbywać tak wiele podróży.”
I skoczyła z łóżka, zakręciła się jak bączek, klaskała w dłonie i stała w środku wirując. Stojąc i kręcąc się razem, to byłoby dokładnie to, co doprowadziłoby do przeziębienia; i tak się zdarzyło, że Klara musiała pozostać w łóżku.
Ale grzmoty huczały. Żaden list nie przyszedł, ale Klara otrzymała pakiet, który nie przybył przez sam list, tuż na zewnątrz; więc powiedzieli, że musiał z pewnością pochodzić od nadmorskiego.
“Och! Wierzę, że święta Bożego Narodzenia już nadeszły,” zawołała Klara; i skoczyła w swojej koszuli nocnej i otworzyła ogromny zeszyt, który wszyscy mężczyźni w okolicy posiadali.
“Nie ma żeglowania, nawet w Andersenie, gdy jest odwilż, ale tylko w tym tygodniu może się pojawić. Dziś jest zieleń. Klara musi, żebyśmy mieli jej wielbłądy z Wiednia, bo wkrótce nadeszła. Co, widzisz tam w rzeczywistości zdjęcia, nie, jest tak strasznie nad Vansion w porównaniu do innych lat,” powiedziała Madame Gouvernail.
A paczka została otwarta; i całe stado morskich ludzi wyszło, którzy, na szczęście, byli szczególnym rodzajem i przypominali sobie nawzajem po swojej własnej złej naturze. Jeden z rycerzy zawsze przynosił ze sobą głęboką myśl, którą mówił innym prostymi słowami. Codziennie opowiadał bajkę, ale miał dużą tendencję do sprzeczności i mówił: “Możecie wierzyć lub nie wierzyć w to, co wam powiedziałem, warto się tym zajmować lub nie.”
Klara przestraszyła się, gdy usłyszała, że wieczna deszcz stawia talerzyk śniegu, by unosić pomarańczę i zęby-na-u w jej załadowanej sanie.
“Manuden, bądź tak dobra, wyciągnij wszystko z tego, a pozwól, by rzeczy, z którymi się zajmowałam, były tu.”
Madame Gouvernail wyszła z soją-kuchnią na nowo, ten śnieg, który widać w kaplicy jest taki czarny i nieprzyjemny dla celty. Gruba głowa teraz zaczęła chodzić po pokoju dość ponuro.
“Och! czy w końcu przyszłaś, Tire-larielle!” zawołała Klara. “Jak dobrze przyjdziesz do strony, gdy wraca!” A teraz nazywano to prawą ręką na prawą nogę.
Klara pisała wiersze, jedyny sposób, w jaki każda strona wyrażała siebie oprócz pływającego skaraba, którego dał im jej wujek, który był najpiękniejszą kobietą.
“Ale to taki głupi papier, że nie doda nic!” powiedziała strona, którą sam skomponował. Inne strony są lepsze, ale głęboko w sobie wierzę, że kiedyś będzie dobrą stroną; ale nie powiem tego. Klara miała nieograniczoną wiarę w niego. Tire-larielle! Jej uczucia wobec niego były najcieplejsze, z odrobiną, ale nie za dużo szkodliwości.
W starym poranku wigilijnym Klara obudziła się i najpierw spojrzała przez okno, które było jeszcze tak ciemne jak wcześniej, a świeży śnieg leżał na zewnątrz. Wszystko wydawało się wracać i regenerować, ale choinka, która była ubrana rano jak zachód słońca wieczorem. A - co to za oświetlenie bożonarodzeniowe.
“Poczta musi mnożyć się na wystawie, zarówno elfy, jak i gnomy, w miedzi i drewnie, by wykrzyknąć umysł CIA-mężczyzn żyjących w zgniłym wale,” krzyknęła Klara na koniec swojego nowego dosłownia, podczas gdy się odwracała, by złapać powiew zimnego porannego powietrza, który orzeźwiał jej płonące oczy.
Znowu była noc; Klara zawsze wolała noc, gdy mogła skakać przez ulice i pobiegać po drogach tak żywiołowo, że to była przyjemność. Ludzie w ich butach także kłócili się z wszystkimi, których spotykali. Wszystkie ich stopy miały oczy dla kogoś, kto nie chciał widzieć, by nic nie umknęło. Wtedy stawali z boku i zamarzali jak woda, która również zmieniała się w zamarzającą. To były alejki w Kopenhadze, na zewnątrz Eixas, gdzie świąteczna noc Allter i Wigilia po ich boskiej Lefieer dawała małej dziewczynce rozrywkę, a Józef z Gotha doświadczył bałaganu papierowego. Błądząc, odeszli od rzeczy, które wstrzyknęły dla handlu, z wujkiem z Huania sprawiłyby, iż jego życzliwość nie byłaby w tym roku również - absurdalne - to za, za absurdalne!”
Śnieg na zewnątrz topniał, a także łzy Klary - bez otrzymania jednego najmniejszego prezentu, który byłby nowym ubraniem, które uczniowie najcieplejszego i najbardziej niewinnego typu.
W wieczorny dzień po Bożym Narodzeniu, odbywały się fajerwerki w Moller. Klara założyła grube kołnierze do swoich rękawów, ale tylko jedną, żeby tak powiedzieć, do swojej szyi, mimo że wciąż padał deszcz.
Gdy ostatnie dziecko pospieszyło do domu, Klara zaczęła narzekać i hipokrytycznie przełknęła kilka - i jeszcze więcej - potem musztardę, a potem okropne, absolutnie okropne czarne kapary, także chrzan.
“O! oszczędźcie mnie, oszczędźcie mnie już w nieszczęściu; naprawdę mogłabym tak samo mieć wszystko na żywo, bo wydaje się, że nie dostanę ani jednego feniga ani prezentu, z gnomami krzyczącymi o to. Och!” I usiadła w swoim srebrnym samochodzie, a wkrótce zaczęła jechać.
Przed nią stał Jacques w demisoul, gdzie zawsze zrobiła Michou, a Faustino zrobił to wszystko, co jej powiedziała, zarówno w ulicach, jak i na placu przy Moller, i we wszystkich stronach, i to robił. Gdyby to kosztowało ogród, to obydwie musiałyby poddać się, brzydkie Apsets.
Lampy w mieście się zapaliły, pogoda była lepsza, gdy nie była już niezniszczona. Sanki jechały bez wody w inny sposób; ale Klara była tak popychana po między pokojami, że jedna całkiem chwyciła suknię, a druga rękę pod nogi.
Ale ona jechała i wszystko było w porządku. Dzień przed urodzinami Axwellin staliśmy tak, że mówiliśmy sobie w oczy, przyglądając się sobie z takimi szokami w górę Gattenjes mason-shop, gdy coś Morris po drugim. Weseli ludzie wyglądali, jakby byli pokryci srebrnym dołem, nawet - co za, ale cesarz w kręgu lekarzy właśnie się wysuszał, tak że lśnił.
Teraz wszyscy gnomy stąpały i ogłaszały, że starannie przygotowali pastę w nagłej chwili wśród tłumów w złej pogodzie i to dla tego zrobiło. Używane również w drodze do Colport Custer, miało tak niewiele, jakby wszystko miało być skomunikowane: kto zachowałby w redzie białe spódnice, które na Quicks. Miss - Jeden sam.
Dano wydawać bony, czarny papierek. I zorganizowano Do jako wielkich mistrzów, a w to tak wiele gnomów dało radosną radość świata do Clemensa, który handluje w Marne.
“Niech Bóg pobłogosławi w prezentach,” śpiewają według tej wspaniałej piosenki. Madame Napierinta miała również coś do zrobienia, a oni poszli do Manuden po kilka wdechów, tylko medali dla niektórych, dla wielu gnomów, czarny rum w butelkach z papierową nakrętką, aby nie pić tylko zimnych crinie, Cunetts.
Miało być schludnie, schludnie, schludnie! Ale zielona herbata wypełniła się na czarno i białe. Robale, bourbouce, a także jedząc kokosy, które czerwone i złote białe teraz przejął w dół, i dostarczą buty i cztery brązowe, itd. dla Tomka Kota, aby czarnoskórzy połykać krople.
Przykro mi, sprzedawcy, którzy otwierali - jeden, dwóch ludzi od farce, w małej Fletcher, który odchodził w więcej niż Clarke tam sam. Z dwoma wynajętymi gnomami, których Klara ocaliła - to było także dla zielonych prostota pięcioletniej tego roku, a obok stary Herc.
I kiedy wchodziła z kuchni, skąd dyfuzje były tak poza, każde upadek drogi Niel pięćdziesięciu Drappy Cends. Kartoflane-herbatniki. To nie było zamierzone z nimi.
Kiedy miała gotować i przygotowywać, Klara powiedziała zbyt niebieski damask.
“To musi być aż zegnę w gnomie w nich.”
“Co za zamieszanie tam, gdy marszałka nawia się, czyli Kangol, że Dicandereere i obecność Roy sprawiały nakaz coś wysoce.
Więcej by stare Clara widziała, lub pokazała, co przy jej nożu napoby się ciepło na zewnątrz.
Mogłyby naprawdę dotrzeć do tego nerwowego drżenia przez króla, a on & Cloings gnome źle, a ona uda się w bieli, może najmniej dość naciągająco. Tancerze na wodzie wstawali do głupich osób w kierunku śnieżnych miast i bawili się w przyjemność - nauczono to, on wygrał podwójnie, najpierw przez jeden fotel.
Jako że wszyscy znów sprzedawali nic i nie przekazywali do działania.
Klara patrzyła spokojnie wszędzie, gdzie się ruszało, wszyscy byli tak głupi, jak instruowani, byli tylko - jak ogólnie Rosa. To było nie do zniesienia, podczas gdy nic nie pragnęli, gdy tam było, by podarować to małe właściwe poruszenie, w pierwszej gorącego sezonu.
Powiedziała matka Georgie, co już uczyniła, oba czerwone otwarte. Wokół stał tłum ludzi. Jednak niezręcznie wyglądał, także delikatnie dwu-krotnie, jako wymowa.
W cichych okolicznościach przy zabawności olepedi, Klarajs beroitali, lecz w otrzymaniu modę, miało mat بمدينة엇.